Somorra T.1 Miasto kłamstw

Czy prawdziwa fantastyka / sci – fi już nie ma prawa bytu na naszym rodzimym rynku? Czy już nie ma dobrych książek, gdzie fantazja gra pierwsze skrzypce?

Chyba największą niespodzianką dla mnie był fakt, że ów tytuł okazał się grą paragrafową. Rzadko sięgam po takie książki, bo zwyczajnie w świecie nie mam na nie czasu, a trzeba im się oddać całym sobą. Nie zmienia to jednak faktu, że to rodzaj zabawy, który wielbię całym serduchem i bawię się doskonale za każdym razem!

Miasto Kłamstw przede wszystkim cieszy oko oprawą graficzną – ilustracje, znaczniki, obrazki = pełen profesjonalizm włożony w stworzenie tej pozycji. Ogromnie to zachęca do zabawy i jak już wspomniałam, po prostu cieszy. Wcielamy się w młodą policjantkę, która oczywiście walczy o sprawiedliwość, jednakże wrogowie nie śpią i odbierają jej wszystko – rodzinę, reputację, stanowisko. A jednak istota z ciemności, należąca do Somorry nie chce pozwolić na nasze fiasko… A łatwo wcale nie jest, żeby to było jasne! To oczywiście dodatkowy atut, bo jakby było za prosto — wiadomo, zjadłaby nas nuda.

Bawiłam się rewelacyjnie! Na samym wstępie Autorzy pouczają nas, żeby iść stricte za tokiem podjętych przez nas decyzji, ale wiadomo, jak jest, ja zawsze chcę odkrywać, co by było, gdybym objęła inną opcję wyjścia z danej sytuacji. Oczywistością jest, że podejmujemy trudne wybory, miasto samo w sobie nas osacza, otula niczym ciężka mgła – dusznym, kłamliwym klimatem. Ciemne zaułki i zgniłe dzielnice są naszą codziennością. Nie brakuje obskurnych biurowców, ale mamy też wiele tętniących własnym życiem małych barów, z których korzystają ludzie o różnym statusie społecznym. Taka trochę huśtawka między biedą, a bogactwem, bo przecież każdy dba tylko i wyłącznie o własne interesy.

Każda nasza decyzja ma znaczenie. Czasem fabuła wraca nas do miejsca, gdzie już byliśmy, a czasem pcha nas do momentu, w którym nasza decyzja ma znaczenie pt. „walka na śmierć i życie”. Finalnie i ogólnie – jestem baaaaaaardzo mocno oczarowana, polecam bardzo!