Starostecka Aleksandra J.

Jaka powinna być poezja? Skomplikowana, przesycona zawiłymi metaforami, czy może prosta, ale trafiająca do każdego czytelnika? Dotycząca spraw ważnych, trudnych, czy skupiająca się na codzienności? Refleksyjna? Długo pozostająca w pamięci?

Rzadko się zdarza taka konsekwencja w kreowaniu najbliższego sobie świata. Tego intymnego, w którym od czasu do czasu zawiruje łza, westchnienie czy tęsknota. Ta intymność, wyciszona, stanowi swoisty azyl, jest lekarstwem na bylejakość, cha

Nieśmiałości nie można zapobiec, bo lubi ciszę i tylko niekiedy pozwala na uśmiech – mówi Aleksandra Jadwiga Starostecka. – Ten tomik jest moim uśmiechem. Wierzę, że zawarte w nim wiersze trafią do wrażliwych serc i ogrzeją swoim ciepłem.