W XVI wieku wykłady w ówczesnej Akademii Krakowskiej, obecnie Uniwersytecie Jagiellońskim, odbywały się w czterech kolegiach, które były ośrodkami pracy wydziałów: prawa, lekarskiego, teologii i sztuk wyzwolonych (filozofii). Do dziś przetrwał budynek Collegium Iuridicum, który w latach 18501886 stanowił siedzibę UJ. Przez bramę frontową opuszczali to kolegium absolwenci uniwersytetu prawnicy, których obowiązkiem było przestrzegać prawa, stać na jego straży i chronić państwo. Obchody setnej rocznicy odzyskania niepodległości przez Polskę skłaniają do historycznej refleksji i retrospekcji w obszarze budowy polskiego szkolnictwa wyższego w pierwszych latach wolności. Już 13 lipca 1920 roku została przyjęta przez Sejm Ustawodawczy ustawa o szkołach akademickich. We wstępie do niej zapisano, że zadaniem szkół wyższych jest służyć nauce i ojczyźnie. W tym celu mają one szukać i dochodzić prawdy we wszystkich gałęziach wiedzy ludzkiej oraz przewodniczyć na drodze poznawania tej prawdy przez młodzież akademicką. Ich zadaniem było również przygotowanie młodzieży do zawodów praktycznych. W tym samym Dzienniku Ustaw RP z 10 sierpnia 1920 roku, w poz. 494 opublikowano ową ustawę, a w poz. 495 ogłoszono Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych o wprowadzeniu w Warszawie godziny policyjnej w związku ze zbliżająca się Bitwą Warszawską. Były to niezmiernie trudne lata, naznaczone złożonymi problemami odradzającego się polskiego szkolnictwa wyższego i jego rozwoju, jakie musiały pokonywać szkoły wyższe w ciężkich warunkach ekonomicznych okresu międzywojennego, okupacji, pierwszych lat po zakończeniu II wojny światowej i następnych.Bardzo krytycznie oceniana przez środowisko akademickie nowela lipcowa z 1937 roku ustawy o szkołach akademickich w Polsce z 1933 roku wywołała nieprzewidywane wówczas, daleko idące negatywne konsekwencje dla nauki i szkolnictwa wyższego po II wojnie światowej. Nowe władze w Polsce wykorzystały przyjęte w tej ustawie znowelizowane artykuły w formie zniekształconej i wypaczonej do podporządkowania szkół wyższych oraz nauki interesom partii rządzącej. Dekrety Bieruta z 1945 i 1947 roku zastąpiły ustawy i rozporządzenia dotyczące szkolnictwa wyższego przyjęte w okresie międzywojennym, umożliwiając powoływanie magistrów i doktorów niehabilitowanych głównie spośród osób politycznie sprawdzonych przez Urząd Bezpieczeństwa oraz nadawanie im uprawnień habilitowanego profesora zwyczajnego. Po spacyfikowanych przez Gomułkę protestach studenckich w marcu 1968 roku wprowadzono karną ustawę umożliwiającą powoływanie, głównie spośród zaufanych towarzyszy i sygnalistów, doktorów niehabilitowanych na stanowisko docenta z uprawnieniami profesora zwyczajnego i doktora habilitowanego zwanego potocznie docentem marcowym. Do tych złych doświadczeń powrócono w ustawie Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce z 20 lipca 2018 roku, która znów pozwala mianować na stanowiska profesorów uczelnianych niehabilitowanych doktorów z uprawnieniami profesora zwyczajnego i doktora habilitowanego spośród wybitnych dydaktyków.

Aktion gegen Universitäts-Professoren, przeprowadzona w Krakowie 6 listopada 1939 roku, była jednym z działań skierowanych przeciwko polskiej inteligencji, kulturze i nauce, zaplanowanych przed najazdem Rzeszy Niemieckiej na Polskę, realizowanych w początkowym okresie wojny przez grupy operacyjne niemieckiej policji i służby bezpieczeństwa. Podstępne aresztowanie pracowników naukowych Uniwersytetu Jagiellońskiego, Akademii Górniczej i kilku naukowców z Akademii Handlowej oraz grupy innych osób, dokonane w Collegium Novum Uniwersytetu Jagiellońskiego, było dziełem 2 Oddziału Operacyjnego, kierowanego przez SS-Sturmbannführera Bruno Müllera. W książce przeanalizowano uwarunkowania i przebieg tej operacji, dalsze losy uwięzionych w nazistowskich więzieniach i obozach, starania o ich uwolnienie, a także ich losy po zwolnieniu z obozu (omówiono stan zdrowia, warunki życia, pracę zarobkową, udział w różnych formach samopomocy społecznej, tajną działalność naukową, udział w tajnym nauczaniu i w innych formach działalności konspiracyjnej). „Dzieło uważam za znakomite, bardzo potrzebne, przy tym spełniające ostatni apel-prośbę Stanisława Estreichera, by nie zmarnować ani nie zapomnieć męczeństwa uczonych. Uniwersytet czci pamięć swych wielkich uczonych i uczniów, Stanisława ze Skarbimierza, Mikołaja Kopernika, Jana Pawła II, przypomina też aresztowanie z 6 listopada 1939 roku, ponieważ tak jak wymienione osoby są jedynymi i niepowtarzalnymi w dziejach nauki europejskiej i światowej, tak również likwidacja i kaźń pracowników nauki jest czymś wyjątkowym i niespotykanym w skali światowej”. Z recenzji prof. dra hab. Juliana Dybca „Jest to najbardziej pogłębione studium dramatycznych wydarzeń sprzed 80 lat. Autorka wzięła pod uwagę bardzo wiele nieznanych dotąd źródeł archiwalnych i drukowanych, a także różnorodnych opracowań. Zakres wykorzystanych materiałów jest ogromny i zasługuje na najwyższe uznanie”. Z recenzji prof. dra hab. Krzysztofa Stopki

Skuteczna metoda pracy z pacjentami doświadczającymi paraliżującego i wyniszczającego wstydu. Chroniczny wstyd jest bolesny, destrukcyjny i przyjmuje rozmaite postaci. Trudno samodzielnie się z nim uporać, ponieważ jest odporny nawet na intensywną terapię analityczną. W swojej książce Patricia A. DeYoung łączy najnowsze odkrycia z dziedziny neuronauki z bogatą tradycją psychoterapii relacyjnej, a także ukazuje, co kryje się za różnorodnymi objawami, i odsłania prawdziwą, relacyjną naturę wstydu. Wyjaśnia też, w jaki sposób chroniczny wstyd zapisuje się w mózgu i wpływa na osobowość, tłumaczy złożone teorie i przekłada je na codzienną praktykę terapeutyczną. Terapia chronicznego wstydu to rezultat wieloletnich doświadczeń klinicznych. Autorka pokazuje, jak rozpoznać wstyd w relacji terapeutycznej, przeanalizować jego źródła i wpływ na życie klienta oraz wybrać najlepszą metodę terapii. Książka zawiera liczne opisy przypadków i propozycje rozwiązań, które można natychmiast zastosować w praktyce. Ta pobudzająca do myślenia, pouczająca i rozwijająca publikacja pomoże psychoterapeutom poszerzyć zakres oddziaływań terapeutycznych i zwiększyć skuteczność w pracy z klientami cierpiącymi na chroniczny wstyd. Wstyd jest zjawiskiem neurologicznym, psychologicznym i relacyjnym, a Patricia A. DeYoung wykonała solidną pracę, opisując w dogłębny, ludzki i jednocześnie naukowy sposób życie z chronicznym wstydem i metody terapii. dr Louis Cozolino, wykładowca psychologii w Graduate School of Education and Psychology, Pepperdine University Definiując wstyd jako doświadczenie przede wszystkim relacyjne, autorka naświetla rozlegle i niszczące skutki przeżywania go chronicznie. Jednocześnie jasnym i przystępnym językiem przedstawia metody jego skutecznego leczenia. Książka Patricii DeYoung to cenne źródło wiedzy dla psychologów klinicznych, którzy chcą zrozumieć i leczyć wstyd w ujęciu psychodpamicznym. dr Martha Sweezy, zastępczyni dyrektora i dyrektorka ds. kształcenia w programie dialektycznej terapii behawioralnej w Cambridge Health Alliance, Harvard Medical School Część I. Zrozumieć chroniczny wstyd • Wstyd: problem, o którym się nie mówi • Wstyd jest relacyjny • Wstyd i relacyjny mózg • Relacyjne i neurobiologiczne narracje o wstydzie • Rozpoznanie wstydu Część II. Uleczyć chroniczny wstyd • Wymagania do pracy z chronicznym wstydem • Budowanie prawopólkulowego kontaktu • Narracja jako integracja prawej półkuli mózgu • Wyciąganie wstydu na światło i powietrze • Praca ze zdysocjowanym wstydem • Redukcja wstydu na przestrzeni życia Dr Patricia A. DeYoung jest psychoterapeutką relacyjną z ponad-trzydziestoletnim stażem. Założyła Toronto Institute for Relational Psychotherapy.

Obowiązkowa pozycja dla wszystkich specjalistów w dziedzinie zdrowia psychicznego PDM-2. Podręcznik diagnozy psychodynamicznej został opracowany przez klinicystów i badaczy reprezentujących tradycję psychoanalityczną. Przedstawiony w nim model diagnostyczny uwzględnia trzy wymiary funkcjonowania jednostki: wzorce osobowości (oś P), profile funkcjonowania psychicznego (oś M) oraz sposoby doświadczania objawów (oś S). Stworzony z myślą o opracowaniu przypadku i planowaniu terapii, PDM-2 może służyć klinicystom jako ugruntowana empirycznie alternatywa systemów DSM i ICD lub jako ich dopełnienie. Autorzy systematycznie omawiają problemy zdrowia psychicznego w okresie niemowlęctwa, dzieciństwa, adolescencji, dorosłości i starości, biorąc pod uwagę postępy kliniczne, empiryczne i metodologiczne, jakie dokonały się w ciągu ostatnich dziesięciu lat. Ilustracją omawianych zagadnień są liczne opisy przypadków, w tym pełne profile PDM-2. Ponadto w całej książce przedstawiono szczegółowe porównania PDM-2 z systemami klasyfikacyjnymi DSM-5 i ICD-10-CM. W drugim tomie PDM-2 zostały poruszone problemy zdrowia psychicznego w okresie adolescencji. Inaczej niż w przypadku osób dorosłych, diagnoza młodzieży rozpoczyna się od funkcjonowania psychicznego, ponieważ kwestie rozwojowe (oś M) zazwyczaj mają pierwszeństwo przed nowo powstającymi wzorcami osobowości (oś P). Ze względu na różne poziomy i wzorce wykorzystywane do opisywania funkcjonowania psychicznego w dzieciństwie i adolescencji, te dwa stadia życia zostały omówione oddzielnie. Do organizacji sponsorujących PDM-2 należą m.in.: Międzynarodowe Towarzystwo Psychoanalityczne, Sekcja Psychoanalizy Amerykańskiego Towarzystwa Psychologicznego, Amerykańskie Towarzystwo Psychoanalityczne, Międzynarodowe Towarzystwo Psychoanalizy i Psychoterapii Relacyjnej czy Amerykańskie Towarzystwo na rzecz Psychoanalizy Klinicznej. „PDM-2 dał wreszcie klinicystom »taksonomię ludzi« zamiast »taksonomii zaburzeń«. Chociaż już pierwsze wydanie było monumentalnym osiągnięciem, drugie robi jeszcze większe wrażenie”. Morris N. Eagle, Ph.D., A.B.P.P., instruktor, School of Graduate Psychology, California Lutheran University „Mistrzowskie dzieło… Redaktorzy pozyskali czołowych przedstawicieli tej dziedziny z różnych stron świata do stworzenia tego ważnego podręcznika”. Miriam Steele, Ph.D., Department of Psychology, The New School for Social Research Vittorio Lingiardi, M.D. jest profesorem psychologii dynamicznej i byłym dyrektorem programu psychologii klinicznej na Sapienza University of Rome. Jego zainteresowania koncentrują się na zagadnieniach diagnozy i leczenia zaburzeń osobowości, na badaniach nad procesem i skutecznością psychoanalizy czy psychoterapii oraz na problematyce tożsamości płciowej i orientacji seksualnej. Jest autorem wielu prac z tych dziedzin, w tym artykułów publikowanych m.in. w: „The American Journal of Psychiatry”, „Contemporary Psychoanalysis”, „The International Journal of Psychoanalysis”, „Psychoanalytic Dialogues”, „Psychoanalytic Psychology”, „Psychotherapy”, „Psychotherapy Research” oraz „World Psychiatry”. Nancy McWilliams, Ph.D., A.B.P.P. jest profesorem wizytującym w Graduate School of Applied and Professional Psychology na Rutgers University – stanowym uniwersytecie New Jersey; prowadzi też prywatną praktykę we Flemington w New Jersey. Zasiada w komitecie redakcyjnym „Psychoanalytic Psychology” i jest autorką książek poświęconych psychoterapii, w tym podręcznika Opracowanie przypadku w psychoanalizie. Jest honorowym członkiem Amerykańskiego Towarzystwa Psychoanalitycznego; była stypendystką w Instytucie Eriksona w Austen Riggs Center w Stockbridge w stanie Massachusetts. Laureatka licznych nagród w środowisku psychologicznym, uznana przez Amerykańskie Towarzystwo Psychologiczne za „wybitnego lidera w dziedzinie psychologii”. Karty psychodiagnostyczne (PDC)

To obszerne studium nie wzbudziło mego zdziwienia. Zadowolenie i satysfakcję - tak, ale nie zdziwienie, gdyż właśnie od tego Autora oczekiwałbym takiej analizy. Profesor Krzysztof Frysztacki ze szczególnym zaangażowaniem zajmuje się podstawami pracy socjalnej, a jego zainteresowanie cechami charakterystycznymi tej dyscypliny naukowej w Stanach Zjednoczonych powoduje, że i tym razem przedstawia rozważania, które pozostają w ścisłym związku z jego wcześniejszymi publikacjami. Niniejszą pracę uważam za wartościową, pouczającą i potrzebną. Zwrócę przy tym uwagę na jedną ze znamiennych właściwości literatury naukowej z zakresu pracy socjalnej. Z jednej strony mamy do czynienia z syntetyzującymi studiami, skupionymi wokół zasadniczych przejawów rozwoju dyscypliny, a z drugiej strony - z coraz liczniejszymi publikacjami o bardzo zróżnicowanej tematyce, poświęconymi czynnikom składowym tejże. Książka Wokół pracy socjalnej z pewnością w swej istocie należy do pierwszego typu opracowań, ale jednocześnie „otwiera drogę" do rozlicznych zagadnień szczegółowych. Fragment recenzji prof. zw. dr hab. Kazimiery Wódz z Uniwersytetu Śląskiego Prof. Krzysztof Frysztacki, socjolog specjalizujący się w tematyce pracy socjalnej, od studiów jest związany z Instytutem Socjologii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Pracował też w innych polskich szkołach wyższych, a także prowadził badania oraz wykładał na uczelniach zagranicznych, takich jak University at Buffalo, Johns Hopkins University, George Washington University czy Ohio State University w USA. Jest autorem lub współautorem książek, w których przewijają się watki socjologiczno-socjalne, na przykład Socjalna Ameryka, Socjologia problemów społecznych, Dzieci ulicy, Problematyka pracy socjalnej w perspektywie socjologii i polityki społecznej. Od lat bierze aktywny udział w życiu akademickim, w tym jako przewodniczący Komitetu Socjologii PAN. W wolnych chwilach chętnie słucha muzyki jazzowej w Klubie u Muniaka w Krakowie.

Termin Stilleben, zapożyczony z obszaru sztuk wizualnych, oznacza dosłownie „ciche życie", ale również „martwą naturę". Projekt pod tym tytułem, zrealizowany przez Jakuba Woynarowskiego i Jana K. Argasińskiego w ramach laboratorium twórczego programowania UBU Lab na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, stanowi posthumanistyczną opowieść o domowym wnętrzu, traktowanym nie tyle jako funkcjonalna „maszyna do mieszkania", co raczej niesamowity „gabinet osobliwości". Przyswajając poszczególne warstwy wizualnego tekstu odbiorca pozostaje w stałym ruchu między dostrzegalną powłoką i niewidoczną podszewką świata przedstawionego, uczestnicząc tym samym w jego utajonym „cichym życiu". Interaktywna, wirtualna wystawa Stilleben powstała zarówno w wersji stacjonarnej, jak i mobilnej; naturalnym dopełnieniem projektu VR zrealizowanego w laboratorium jest niniejszy narracyjny artbook, wzbogacony o elementy „rzeczywistości rozszerzonej". „Podobnie [...] jak niegdyś instalacje interaktywne, projekt Stilleben jawi się jako pionierski w swej intermedialnej formule. Jest tak dlatego, ponieważ Argasiński i Woynarowski bezkolizyjnie łączą umiejętności twórczego wykorzystywania zaawansowanej technologii [...] z eksperymentem arty-styczno-literackim mogącym konkurować z wiodącymi w tej dziedzinie pracami prezentowanymi na renomowanych wystawach sztuki nowych mediów. Jednocześnie jest to fabularna, interaktywna narracja, w którą można po prostu zagrać." Z recenzji dr hab. Ewy Wójtowicz, prof. UAP JAN K. ARGASIŃSKI (ur. 1985) - medioznawca i filozof. Cyberpunk. Doktor nauk humanistycznych w zakresie nauk o sztuce. Pracownik Wydziału Fizyki, Astronomii i Informatyki Stosowanej UJ. Aktualnie zajmuje się informatyką - szczególnie w zakresie przetwarzania emocji (affective computing), wirtualnej i poszerzonej rzeczywistości (virtual & augmented reality). Prowadzi zajęcia związane z projektowaniem i tworzeniem gier. Członek zespołu laboratorium twórczego programowania UBU lab oraz grupy AfCAl (Affective Computing Context Awareness and Ambient Intelligence)." JAKUB WOYNAROWSKI (ur. 1982) - interdyscyplinarny artysta, niezależny kurator, designer i ilustrator. Doktor sztuki, absolwent i wykładowca ASP w Krakowie. Twórca opowieści graficznych, artbooków, wideo oraz animacji. Realizuje projekty z pogranicza teorii i praktyki wizualnej. Autor koncepcji artystycznej wystawy w Pawilonie Polskim podczas 14 Międzynarodowego Biennale Architektury w Wenecji (2014). Laureat Paszportu Polityki (2015) w kategorii sztuk wizualnych.

Monografia stanowi analizę problematyki dostępu do polskiego rynku pracy dla cudzoziemców. W pierwszej części książki znajdują się ogólnoteoretyczne rozważania, w tym opis modelowych rozwiązań oraz funkcji prawnych ograniczeń w dostępie do rynku pracy. Druga część opracowania zawiera analizę rozwiązań prawnych, zwłaszcza poświęconych wykładni przepisów dotyczących wydawania, cofania i uchylania zezwoleń na pracę. W części tej Jakub Grygutis przedstawia problemy mogące pojawić się w praktyce stosowania prawa. Autor książki posługuje się przykładami problemów i propozycjami rozwiązań opartych na przepisach i wnioskowaniach prawniczych. Podobnej analizie poddaje zezwolenie na pracę sezonową i oświadczenie o powierzeniu pracy cudzoziemcowi z uwzględnieniem nowelizacji ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, która weszła w życie 1 stycznia 2018 roku. Ostatnią część monografii poświęcono nielegalnemu wykonywaniu pracy przez cudzoziemca. Autor analizuje zarówno samo pojęcie nielegalnego wykonywania pracy, jak też konsekwencje prawne przewidziane dla cudzoziemca i dla podmiotu powierzającego pracę cudzoziemcowi. Rozdziały te mają charakter komentarzowy.

Karolina Czerska omawia ważne z jej punktu widzenia aspekty twórczości Maurice’a Maeterlincka i Tadeusza Kantora paralelnie, nie sugerując tak zwanych wpływów. Koncentrując się na tematach tragizmu codzienności, koncepcji postaci i aktora, dramaturgii dźwięku oraz kategorii „teatru niewidzialnego”, autorka dyskretnie podsuwa czytelnikowi możliwość samodzielnego dostrzeżenia pokrewieństw w twórczości obu artystów. Na szczególną uwagę zasługują kompetentne, szczegółowe analizy muzycznych aspektów dramaturgii Maeterlincka i teatru Kantora. W przypadku polskiego twórcy nie ma dotąd, o ile mi wiadomo, tak dogłębnej analizy jego dzieła pod tym kątem. Z recenzji dr hab. Katarzyny Osińskiej, prof. PAN Autorka nie poddała się pokusie stworzenia jednoznacznego ujęcia „teatru śmierci” obu artystów, co leży na powierzchni porównania i jest odruchowym skojarzeniem każdego, kto zna ich dzieło; poszła własną drogą, zdecydowała się na pogłębioną refleksję dotyczącą nie dramaturgii śmierci, lecz przeciwnie: dramaturgii życia. Stworzyła ponadto nieobecne wcześniej w myśleniu o Kantorze pojęcie „teatru niewidzialnego”, który wynika z jego idei, jednak nie jest przejęciem gotowej, stworzonej przez artystę formuły. Uważam, że to ważne osiągnięcie, albowiem bardzo często w pracach poświęconych Kantorowi przejmuje się jego deklaracje i korzysta z ukutych przez niego autodefinicji. Z recenzji dr hab. Katarzyny Fazan, prof. UJ Porównawcze zestawienie twórczości Tadeusza Kantora i Maurice’a Maeterlincka wydaje się oczywiste i naturalne. Maeterlinck, dzisiaj już praktycznie zapomniany, odnotowywany jedynie w historiach literatury, odegrał znaczącą rolę w dziejach teatru. Kantor zainteresował się nim bardzo wcześnie i to zainteresowanie towarzyszyło mu cały czas. Ta inspiracja wydaje się mniej oczywista czy czytelna, gdy pamięta się, jak bardzo teatr stworzony-tworzony przez Kantora jest autonomiczny, autorski, niepowtarzalny, jedyny taki. Z recenzji dra hab. Ryszarda Siwka, prof. UP

Kategoria powtórzenia łączy w sobie w modernistycznym przemieszczeniu kwestie jaźni, pamięci i – wieczności. Na długo przed postmodernistycznymi nawrotami powtórzenie stało się przestrzenią poszukiwań artystycznych, w których ścierają się ze sobą wątpliwość i nadzieja. Powtórzenie w proponowanym tu ujęciu nie stanowi teoretycznej konstrukcji, ma stały i dlatego wciąż zmieniający się związek z egzystencją, z jednostkowym, pojedynczym doświadczeniem i z samym pisaniem jako czynnością i procesem. Ze Wstępu Nowatorskie poszukiwania Anny Czabanowskiej-Wróbel zwarte w jej książce sytuują się w nurcie krytycznego odkrywania rzeczywistych cech literackiej nowoczesności, kształtującej swe rysy nie tylko w dążeniu do stanu mitycznej oryginalności, ale też w poczuciu niemożliwości osiągnięcia jej przeciwieństwa; utopijności powtórzenia. Autorka zarówno identyfikuje te iteratywne praktyki, czasem w najbardziej nieoczekiwanych miejscach, jak i analizuje ich funkcje, niekiedy bardzo istotne, służące bowiem rozwijaniu i krystalizowaniu autorskich formuł podmiotowości, stabilizowaniu pamięci, konstruowaniu tożsamości jednostek i wspólnoty. Książka Anny Czabanowskiej-Wróbel jest świadectwem ogromnej kompetencji historycznoliterackiej (obejmującej polską literaturę od końca XIX wieku po początek wieku XXI), rozległej erudycji, komparatystycznej wiedzy, jak też dojrzałej a subtelnej sztuki interpretacji, której efektem są poszczególne studia, bardzo różnorodne w swoim charakterze, a zarazem zawsze inspirujące i wnikliwe. Z recenzji prof. dr hab. Ryszarda Nycza Anna Czabanowska-Wróbel badaczka literatury Młodej Polski, poezji współczesnej i literatury dziecięcej; profesor zwyczajny na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Autorka książek: Baśń w literaturze Młodej Polski (1996), Dziecko. Symbol i zagadnienie antropologiczne w literaturze Młodej Polski (2003), Poszukiwanie blasku. O poezji Adama Zagajewskiego (2005), Złotnik i śpiewak. Poezja Leopolda Staffa i Bolesława Leśmiana w kręgu modernizmu (2009), Sprzeczne żywioły. Młoda Polska i okolice (2013) oraz internetowej monografii Adama Zagajewskiego (2015). Edytorka poezji Józefa Jedlicza i Stanisława Miłaszewskiego. Redaktorka i współredaktorka książek zbiorowych o twórczości Bursy, Tetmajera, Staffa, Micińskiego, Liedera, Wyspiańskiego, Zagajewskiego, Różyckiego, o modernistycznym witalizmie, poezji Nowej Fali, wyobraźni poetyckiej XX i XXI wieku, wolności i wyobraźni, a także żywiołach w literaturze dziecięcej.

Książka napisana jest przez kompetentną i należycie przygotowaną badaczkę. Świadczą o tym zarówno erudycja Autorki jak i umiejętność radzenia sobie z niełatwymi problemami teoretycznymi. [...] Biorąc pod uwagę przeprowadzone badania własne, można stwierdzić, że praca jest bez zarzutu i powinna być wykorzystywana jako podręcznik dla studentów socjologii czy kulturoznawstwa, w ramach zajęć z metod i technik badawczych. Gabrieli Żuchowska-Zimnal udało się także pokazać, że wartość teorii wynika przede wszystkim z jej zdolności do prowokowania i strukturyzowania badań empirycznych. [...] Książka jest bardzo dobrze i ma przejrzystą, elegancką strukturę. Odnajdujemy w niej interesujące koncepty teoretyczne oraz fragmenty pomocne w dydaktyce. Z recenzji prof. dr hab. Marii Flis Dr Gabriela Żuchowska-Zimnal interesuje się socjologią kultury, konsumpcji i życia codziennego. Publikowała m. in. w “Kulturze i Społeczeństwie” i “Societas/Communitas” oraz pracach zbiorowych Nowa droga do zniewolenia i Miasto i Sacrum. Ze stypendium na Université Paul Valéry w Montpellier we Francji przywiozła słabość do prac Baudrillarda, Lipovetsky’ego i innych nietłumaczonych na język polski autorów. Stali się oni inspiracją do napisania pracy magisterskiej na temat zjawiska kiczu jak również dysertacji doktorskiej (której skróconą wersją jest niniejsza publikacja), opartej na własnych badaniach, współfinansowanych z grantu Narodowego Centrum Nauki.

Kolejna książka autorki bestsellera "Wszystko jest w twojej głowie" Zagadkowe objawy choroby u pacjentów powodują, że lekarze muszą włożyć wiele trudu, by ustalić, co się za nimi kryje. Burze w mózgu przedstawiają takie niecodzienne historie: mężczyzna widzi przebiegające przez pokój postaci z kreskówki, pewna dziewczyna ma wrażenie, jakby świat zmieniał się w scenerię z Alicji w Krainie Czarów. Jeszcze inna, gdy tylko pomyśli, że chce wykonać jakiś ruch, staje się bezwładna niczym szmaciana lalka. Suzanne O’Sullivan, neurolożka z wieloletnim stażem, dowodzi, że często kluczem do wyjaśnienia niezwykłych objawów jest mózg. To nasz najbardziej skomplikowany narząd, kontrolujący cały organizm, wciąż skrywający przed nami wiele tajemnic. Działania lekarza diagnozującego zaburzenia w jego funkcjonowaniu przypominają często pracę detektywa. W tej pasjonującej książce autorka łączy przykuwające uwagę historie pacjentów z naukowymi wyjaśnieniami pokazującymi, skąd czerpiemy naszą wiedzę o mózgu i jak niewyobrażalnie jest on złożony. Burze w mózgu opisują ogromną determinację w odkrywaniu sekretów ludzkiego organizmu oraz moc nadziei, która nieprzerwanie towarzyszy pacjentom i lekarzom. Ten zbiór fascynujących opowieści klinicznych przekonująco dowodzi, że w naszej głowie w każdej sekundzie dzieje się coś niezwykłego. „Daily Telegraph” O’Sullivan w bardzo klarowny sposób opisuje tajemnice mózgu. „The Guardian” Opowiadając prawdziwe ludzkie historie, autorka w bezpretensjonalny sposób wyjaśnia przeciętnemu czytelnikowi, jak działa mózg i do czego prowadzą jego zaburzenia. „The Times” Świetna książka. O’Sullivan jest według mnie obecnie najlepszą autorką książek popularnonaukowych, prawdziwa spadkobierczyni Olivera Sacksa. Sathnam Sanghera, autor The Boy with the Topknot Suzanne O’Sullivan jest brytyjską neurolożką z wieloletnim doświadczeniem zawodowym, ekspertem w leczeniu padaczki. Pracowała w Szpitalu Królewskim w Londynie, obecnie jest specjalistą w Narodowym Szpitalu Neurologicznym i Neurochirurgicznym oraz w ośrodku leczenia padaczki prowadzonym przez brytyjskie Towarzystwo Epileptologii. Specjalizuje się w diagnozowaniu złożonych przypadków padaczki oraz interesuje się chorobami psychogennymi. Za swoją bestsellerową książkę Wszystko jest w twojej głowie otrzymała nagrody Wellcome Book Prize i Royal Society of Biology Book Prize.

Historia niekonwencjonalnej medycyny dla ludzi o mocnych nerwach Ta książka udowadnia, że w dążeniu do długowieczności, dobrego zdrowia czy pięknego ciała ludzka wyobraźnia i determinacja nie znają granic. Kąpiele w radioaktywnych źródłach termalnych, strychnina podawana sportowcom jako stymulant albo upuszczanie krwi w celu powstrzymania krwotoków… To dopiero początek długiej listy absurdalnych kuracji, które często bywały dla pacjentów szkodliwe, a nawet tragiczne w skutkach. Autorzy zabierają nas w humorystyczną, a chwilami makabryczną podróż ku mrocznej stronie historii medycyny. Sięgając po tę książkę, przekonacie się, że w przeszłości lekarstwo często było gorsze od choroby! Czy wiesz, że… Lewatywa z dymu tytoniowego uchodziła za doskonałą metodę cucenia topielców Ściągnięty z ludzkiej czaszki mech stosowano do tamowania krwotoków z nosa Zawieszone na szyi spreparowane łasicze jądra miały stanowić skuteczną metodę antykoncepcyjną „Fascynująca rozrywka… pełna przestróg opowieść, która nawet w dzisiejszych czasach nie powinna przejść bez echa”. Deborah Blum, autorka The Poisoner’s Handbook: Murder and the Birth of Forensic Medinice in Jazz-Age New York „Bulgoczący eliksir z komicznie bezużytecznych, niesamowicie rozreklamowanych i zupełnie kuriozalnych praktyk pseudomedycznych na przestrzeni dziejów”. Paul Collins, autor The Murder of the Century Lydia Kang jest lekarzem internistą i pisarką. Absolwentka Uniwersytetu w Columbii i Uniwersyteckiej Szkoły Medycznej w Nowym Jorku. Jako praktykujący lekarz wspiera innych pisarzy, konsultując poprawność treści związanych z medycyną. Autorka powieści dla nastolatków i dorosłych, wierszy i literatury faktu. Nate Pederson jest bibliotekarzem, historykiem i niezależnym dziennikarzem. Współpracował między innymi z “The Guardian”, “The Believer” i “San Francisco Chronicles”. Związany z Towarzystwem Historycznym i Muzeum Hrabstwa Deschutes, zajmuje się również genealogią i udziela gościnnych wykładów.

Na książkę składają się teksty dotyczące dwóch zagadnień: tradycji eksperymentu oraz eksperymentu jako doświadczenia. Eksperyment pokazywany jest tu w podwójnym uwikłaniu: sytuuje się go wobec kategorii tradycji (trwania, kontynuacji, dyskontynuacji, nieciągłości i zerwań) oraz wobec kategorii doświadczenia (rozumianego zarówno jako badanie, poznawcze eksploracje, jak i jednostkowe przeżycie). Zatem zasadniczy zrąb publikacji zostaje wyznaczony przez triadę „eksperyment - doświadczenie - tradycja". Autorzy kolejnych szkiców próbują ukazywać rozmaite związki między awangardową przeszłością i tradycyjnym myśleniem o nurtach eksperymentujących a nowszymi, bardziej współczesnymi sposobami przejawiania się gestów buntowniczo-zmianotwórczych. Rozdziały monografii pomyślane zostały w sposób zasługujący na najwyższe pochwały. Stanowią one dowód na to, że zajmowanie się awangardą w XXI wieku może przynieść wiele inspirujących tekstów i nowych odczytań. Autorzy tej monografii dokonują ciekawego poszerzenia terytorium, na którym toczyć się mogą spory i polemiki okołoawanagardowe. Kategorie eksperymentu i doświadczenia, jakie stanowią tu centralne ośrodki problemotwórcze, okazują się przede wszystkim punktami wyjścia do dyskusji nad najbardziej palącymi dzisiaj kwestiami: statusu obiektu artystycznego, jego mocy estetycznej i politycznej, performatywnych i retorycznych aspektów jego wytwarzania, związków językowego i wizualnego. Któż nie dałby się przekonać, że sprawa zanieczyszczonego powietrza jest nadal kluczowa i dla społeczeństwa, i dla jego literatury? Albo autonomia artystyczna - w swojej paradoksalnej, heteronomicznej wersji? Fragment recenzji dr hab. Anny Kałuży Utożsamianie kategorii eksperymentu z działalnością awangardową - w jej węższym lub szerszym znaczeniu - z jednej strony sprzyja klasyfikacyjnemu porządkowi, z drugiej jednak niesie z sobą duże niebezpieczeństwo zatarcia terminologicznej wyjątkowości tego, co eksperymentalne. Jednym z możliwych stanowisk byłoby uznanie, że wszystkie praktyki awangardowe są ex definitione eksperymentalne, bowiem motorem ich działania jest, po pierwsze, krytyczna refleksja na temat obowiązującego w danym momencie literackiego standardu (gatunkowego, tematycznego, językowego itd.), po drugie, nastawienie na działanie, gest, koncept bardziej niż na samo dzieło, po trzecie zaś, i to wydaje się nam głównym problemem eksperymentu, obecność teoretycznego zaplecza w postaci odwołania do określonego zestawu wartości estetycznych, nierzadko również etycznych, społecznych czy politycznych. Natomiast czy wszystkie działania, które nazywamy lub nazwalibyśmy eksperymentalnymi, stają się przez to awangardowe? Czy za eksperyment może uchodzić każda aktywność dekanonizująca zastany porządek literacki lub artystyczny? Fragment wstępu Krzysztofa Hoffmanna, Jakuba Kornhausera, Barbary Sienkiewicz

HYPOTHERMIA can be a blessing or a curse for our patients. Cardiac surgery, neurosurgery and intensive care are fields in which cooling of the body increases chances for recovery. Medical research is conducted in the entire world which aims to expand the use of hypothermia onto other spheres of medical practice.Unfortunately, hypothermia may also claim life. It may be a curse for those who live, work or rest in cold climate zones and for those who live in poverty right on our doorstep It can strike hard and rough, but it can also be cunning and devious. The malicious side of hypothermia is the subject of the book which we present to our Readers. It was written by a group of people who have been studying intricacies of hypothermia for years physicians, paramedics, mountain rescuers, and specialists in technical fields.We hope that the knowledge contained here will help to discover and comprehend hypothermia together with the modern methods of its treatment. Technological advancement offers us constantly new capabilities of efficient and safe rewarming. Extracorporeal rewarming should not be considered a last-ditch effort. Early diagnosis, identification of risk factors, and qualification of patients for extracorporeal life support enable a more efficient treatment. Delays in reporting of hypothermic patients and incomprehensible decision halting, often met in practice, determine eventual prognosis in this group of patients.

„Oczyma duszy…” Zimowa opowieść Williama Shakespear’a i jej polskie interpretacje: szkice krytycznoliterackie, streszczenia oraz przekłady

Czytelnik tej książki staje się świadkiem subtelnego odsłaniania piękna poezji późnoantycznej, o czym informuje podtytuł pracy, zamknięty w dwóch słowach: „poetyka” i „morfologia”. Już sam punkt wyjściowy, założenie pracy, zapowiada odmienne od dotychczasowych wyniki. Praca jest nowatorska: po raz pierwszy w nauce otrzymaliśmy syntetyczny obraz rodzącej się hymnologii chrześcijańskiej, którą reprezentują Metody z Olimpu, Grzegorz z Nazjanzu i Synezjusz z Cyreny. Okazało się, że panujące w nauce powszechne przekonanie, iż są to poeci klasycyzujący, jest tylko częściowo słuszne. Autorka, prowadząc z godną zauważenia precyzją analizy ponad dwudziestu hymnów, z łatwością ukazuje, jak swobodnie i naturalnie przenikają się w twórczości tych poetów dwie poetyki, klasyczna grecka i biblijna. Praca iskrzy nowymi, uzasadnionymi ustaleniami, stwierdzeniami i uogólniającymi sądami. Autorka umiejętnie wprowadza precyzyjną terminologię literacką, aby tym jaśniej ukazać w analizie morfologicznej i stylistycznej immanentne piękno poezji i dowieść, że poezja chrześcijańska jest polihymniczna. Agnieszka Heszen odważnie, ale z właściwą wytrawnym badaczom ostrożnością, uwypukla nowatorstwo artystyczne analizowanych tekstów, wychwytuje subtelne różnice pomiędzy poetami w zakresie genologii, stylistyki, sposobu interpretacji przez nich źródeł, zarówno tych klasycznych, jak i innych. Z recenzji prof. dra hab. Kazimierza Korusa Agnieszka Heszen pracuje jako adiunkt w Instytucie Filologii Klasycznej Uniwersytetu Jagiellońskiego, gdzie wykłada literaturę bizantyńską, metrykę antyczną oraz uczy języka starogreckiego. Jej badawcze zainteresowania skupiają się wokół greckich hymnów wczesnochrześcijańskich i bizantyńskich oraz ich związków z kulturą klasyczną; zajmuje się również apologetyką chrześcijańską oraz recepcją dramatu greckiego w Bizancjum. Jest autorką książki na temat tragedii Christus patiens, a także tłumaczką greckiej i łacińskiej poezji średniowiecznej (Romanos Melodos, Kasja, Carmina Burana).

Tematyka kobieca jest coraz częściej podejmowana w kontekście nauk społecznych, w tym przywództwa kobiet. Rzadziej jednak przyjmuje się perspektywę organizacji i zarządzania. Kwestie „kobiecego zarządzania” nie są również często dyskutowane w kontekście polskim, co powoduje, że proponowany zbiór wnosi oryginalny wkład w rozwój tematyki. Książka jest zbiorem opracowań przedstawiających sylwetki bądź konkretnych organizatorek, bądź grup liderek zarówno aktywnych współcześnie, jak i postaci historycznych. Takie podejście pozwala wyprowadzić z cienia liderki i organizatorki – przywrócić pamięć tych już nieżyjących oraz zwrócić uwagę na problemy, z jakimi borykają się dzisiaj kobiety aktywne na polu tradycyjnie zarezerwowanym dla mężczyzn. Sama tematyka zbioru wprowadza kobiecy punkt widzenia, gdyż autorzy nie omawiają jedynie sylwetek kobiet przywódczyń, które osiągnęły sukces w męskim świecie zarządzania (choć i takie sylwetki w zbiorze się znajdują), lecz organizatorki właśnie, które często bardziej wspierają, niż dowodzą. Opracowania nie zawsze odnoszą się do konkretnej osoby (bądź osób), lecz również do pewnych grup organizatorek. Cechą łączącą wszystkie opracowania jest zastosowana w badaniach metodyka – wszystkie rozdziały oparte zostały na badaniach jakościowych. Takie podejście metodologiczne daje możliwość oddania głosu samym kobietom i opowiedzenia ich historii. Z recenzji dr hab. Anny Zachorowskiej-Mazurkiewicz

Zaczynając od różnicy. Przemiany bohatera w powieści słoweńskiej po 1991 roku

E-przedsiębiorczość. Zasady i praktyka stanowi odpowiedź na zmiany zachodzące we współczesnej rzeczywistości gospodarczej, wirtualizację rynków i organizacji, a także rozwój technologii informacyjnych i rzeczywistości cyfrowej. E-gospodarka oraz e-przedsiębiorczość znajdują się w fazie dynamicznego wzrostu i związanych z nim zmian, dotychczasowe sposoby działania dezaktualizują się, a nowe dopiero się wyłaniają. Pojawia się więc konieczność uzupełnienia istniejącej luki teoretycznej, tak aby przyszli przedsiębiorcy nowej, cyfrowej gospodarki mieli odpowiednie narzędzia radzenia sobie w nowej rzeczywistości. Taki jest właśnie cel niniejszej publikacji. Układ treści akcentuje największe wyzwania, z którymi muszą się zmierzyć e-przedsiębiorcy, działający na zasadach zarówno for profit, jak i non profit. Książka stanowi owoc wspólnej pracy Zespołu oraz Partnerów Instytutu Przedsiębiorczości Uniwersytetu Jagiellońskiego. „Na rynku brakuje kompendium wiedzy, które w sposób przejrzysty, zrozumiały, a do tego rzetelny i wyczerpujący przekazywałoby studentom-przyszłym przedsiębiorcom wiedzę i podstawy kompetencyjne dotyczące szans, zagrożeń, wyzwań i zasad związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej w Internecie. Tym bardziej z zadowoleniem należy przyjąć pracę […], która znakomicie wpisuje się w lukę poznawczą dotyczącą przedsiębiorczości i prowadzenia działalności gospodarczej w erze cyfryzacji. […] Tekst ma wysoką wartość merytoryczną – obok warstwy teoretycznej zaprezentowano przykłady oraz podsumowania. Może on stanowić podstawę dalszych dociekań i formułowania zamierzeń biznesowych przez słuchaczy studiów drugiego stopnia i studiów podyplomowych. Wreszcie może być źródłem rekomendacji dla praktyków gospodarczych w zakresie wyborów strategicznych co do e-przedsiębiorczości”. Z recenzji prof. dra hab. Wojciecha Dyducha

Chemia analityczna z elementami bioanalizy. Skrypt z ćwiczeń laboratoryjnych dla studentów kierunku chemii medycznej