Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego

Przedkładany Czytelnikom zbiór glos do ośmiu orzeczeń Sądu Najwyższego stanowi wynik pracy w ramach seminarium magisterskiego prowadzonego przez Jerzego Pisulińskiego oraz Fryderyka Zolla. Glosy dotyczą zagadnień kontrowersyjnych. Nie tylko prezentują stanowiska dotyczące prawa cywilnego, które wymagają pogłębionej dyskusji, ale też ujawniają określony sposób argumentacji Sądu Najwyższego, warty krytycznego spojrzenia i refleksji. Glosy zostały starannie wyselekcjonowane i stanowią wynik pogłębionej dyskusji nad ich kolejnymi wersjami. Pierwsza z glos dotyczy stanowiska sądu w kwestii skutków prowadzenia cudzych spraw bez zlecenia, a kolejne: międzyczasowych zagadnień przedawnienia; przelewu wierzytelności przyszłych; początku biegu terminu przedawnienia roszczeń deliktowych; przerwy biegu terminu przedawnienia; wpływu darowizny udziału w rzeczy na uprawnienia z tytułu rękojmi; uprawnień dłużnika do odstąpienia od umowy oraz możliwości zastrzegania kary umownej w zobowiązaniach pieniężnych; uprawnień dłużnika do odstąpienia od umowy, gdy przedmiot świadczenia jednej strony jest niepodzielny, a zwłoka dotyczy części świadczenia podzielnego. Niniejszy zbiór w pierwszej kolejności ma służyć celom dydaktycznym. Może on być pomocny w organizowaniu zajęć „casebookowych”, tj. polegających na omawianiu orzeczeń sądowych przy wykorzystaniu tzw. metody sokratejskiej, czy też stanowić podstawę do ćwiczenia ze studentami rozwiązywania kazusów według ustalonej i konsekwentnie przestrzeganej metody. Zbiór ten jednak zawiera także poglądy naukowe, które powinny wzbogacić dyskusję dogmatyczną, a fakt, że został przygotowany przez studentów, nie wpływa w negatywny sposób na jakość prezentowanych w nim stanowisk. Mamy nadzieję, że książka dobrze spełni swoją funkcję.

Książka Fluktuacje gospodarcze ma na celu ukazanie ekonomistom nowego syntetycznego podejścia służącego do badania zjawisk fluktuacji i kryzysów gospodarczych. Bernard Landais zebrał ważne fakty dotyczące zdarzeń z przeszłości oraz doświadczeń międzynarodowych, a potem skoncentrował się na zagadnieniach z zakresu kryzysów typu gospodarczego i finansowego (takich jak „wielka recesja” z 2008 roku). Następnie snuł refleksje na temat wybranych elementów dawnej i współczesnej literatury ekonomicznej, które pozwalają wyjaśnić różne aspekty ruchów i kryzysów gospodarczych. Największym osiągnięciem Bernarda Landais’go jest wysunięcie propozycji nowej syntezy, czyli modelu ekonomicznego Ocean opracowanego na podstawie ogólnego modelu Nowej Syntezy Neokeynesowskiej (NSNK) przy wzięciu pod uwagę rozważań finansowych. Nowa forma prezentacji uwzględnia przede wszystkim antycypacje w dziedzinie analizy ekonomicznej i pokazuje ich znaczącą rolę w objaśnianiu stanów nierównowagi. Autor rozpatrywał również proste scenariusze oparte na nowej syntezie w celu zilustrowania funkcjonowania systemu gospodarczego i przebiegu kryzysów. Niniejsza publikacja to niewątpliwie jedna z najbardziej zdecydowanych prób dogłębnego przekształcenia sposobu myślenia o fluktuacjach gospodarczych. Bernard Landais jest emerytowanym profesorem ekonomii na Uniwersytecie Bretagne Sud. Do 2019 roku był przewodniczącym komitetu naukowego Association Internationale des Économistes de Langue Française (AIELF) oraz redaktorem naczelnym czasopisma „Revue Internationale des Économistes de Langue Française” (RIELF) wydawanego od 2016 roku przez AIELF we współpracy z Uniwersytetem Ekonomicznym w Poznaniu, a od 2018 roku także z Uniwersytetem Bernarda O’Higginsa w Santiago de Chile. Należy do uznanych w krajach frankofońskich ekspertów z zakresu makroekonomii, specjalizujących się w problematyce dynamiki gospodarczej, makroekonomii monetarnej oraz polityce monetarnej i budżetowej.

Jeszcze do niedawna w Japonii uważano, że fundamentem badań nad japońską literaturą klasyczną są studia nad waka, czyli nad pieśnią japońską, zwłaszcza nad formą krótkiej pieśni tanka, komponowanej w Japonii od co najmniej półtora tysiąca lat. Jej rozwój przypada na czas rozkwitu kultury arystokratycznej epoki Heian i na początek nowej epoki samurajskiej Kamakura, a mówiąc ściślej - na wieki X-XIII.

Tematyka niniejszej pracy doskonale wpisuje się we współczesne zmiany zachodzące w sektorze szkolnictwa wyższego. Na podstawie zapisów Ustawy 2.0 można stwierdzić, że wywiera ona duży wpływ na zmianę podejścia do sposobu zarządzania uczelniami. Ustawa ta nakłada na osoby odpowiedzialne za procesy zarządcze uczelni obowiązek poszukiwania nowych rozwiązań oraz dostosowywania się do zmieniającego się ładu akademickiego. Zagadnienia podejmowane przez autorów publikacji w dużym stopniu odpowiadają współczesnym problemom, przed jakimi stoją uczelnie. Książka szczególnie polecana jest menadżerom akademickim oraz osobom zajmującymi się zagadnieniami zarządzania na uczelniach.

Aus der Buchrezension von Dr. habil. Anna Just von der Warschauer Universität: „Die Geschichte der zu studierenden Sprache ist […] eine Conditio sine qua non für das bessere Verständnis der Gegenwartssprache – als System und als Handeln. Sie behandelt nämlich die historische Wandelbarkeit der Sprache, indem sie eben diese Wandelbarkeit in der außersprachlichen Realität (Beziehungen zwischen Sprachgeschichte und politischer und sozialer Geschichte sowie Kulturgeschichte) und in der innersprachlichen Wirklichkeit (grammatische Struktur der Sprache unter diachronem Aspekt) verortet. […] Gut überlegt ist die Entscheidung des Autors, erstens die Sprachgeschichte nicht auf Fragestellungen der historischen Grammatik zu beschränken, zweitens die Veränderungen im Sprachsystem vor dem Hintergrund des sozialen, kulturellen und politischen Wandels zu besprechen, drittens das erworbene theoretische Wissen nach jedem Kapitel in den vom Autor konzipierten Übungen praktisch zu prüfen und schließlich viertens die jahrhundertealte Tradition der deutsch-polnischen Sprachkontakte hervorzuheben und diese in der Geschichte der Kontakte beider Völker zu verorten. Letzteres ist sehr positiv zu bewerten als – immerzu notwendiges – gedankliches Nachvollziehen mehrdimensionaler und vielschichtiger deutsch-polnischer Kontakte. Auch die sprachliche und formale Seite der Publikation ist einwandfrei. Die trockene sprachhistorische Materie belebt sich und spricht den Leser an, sofern sie nicht nur ein Wort, sondern auch ein Bild ist, wie in dem vorliegenden Buch, wo Illustrationen und Schemata strikte grammatische Prozesse vortrefflich visualisieren.“

Tematyka niniejszej pracy zbiorowej oscyluje wokół obszaru szeroko pojętego marketingu uczelni. Należy zaznaczyć, że obszar ten – w dobie rosnącej konkurencji i globalizacji rynków – nabiera coraz większego znaczenia w procesie całościowego zarządzania uczelnią. Zmiany, jakie zaszły w polskim systemie szkolnictwa wyższego w 2018 roku, czyli wprowadzenie Ustawy 2.0, miały doprowadzić między innymi do wzrostu rozpoznawalności polskich uczelni za granicą. Oczywiście rozpoznawalność ta nie jest ściśle związana z obszarem marketingu uczelni i w dużej mierze zależy od innych czynników, takich jak: jakość publikacji naukowych, jakość kształcenia czy jakość badań naukowych. Działania marketingowe wzmacniają jednak wizerunek uczelni, przyczyniają się również do zwiększenia jej rozpoznawalności. Tematyka podjęta w tej książce jest aktualna, a zawarte w niej treści mogą pomóc w lepszym zrozumieniu tematu. Analizowana problematyka stanowi odzwierciedlenie licznych problemów i dylematów, jakie stoją przed zarządzającymi współczesnymi uczelniami. Z recenzji prof. dr. hab. Bogdana Piaseckiego

Trudno zaprzeczyć konstatacji, że jak uprzednio Japonia i Korea Południowa były na ustach całego świata, tak teraz są Chiny. Dźwignięcie się Państwa Środka w ciągu zaledwie 40 lat z gospodarczego niebytu do rangi drugiej gospodarki globu musi bowiem w naturalny sposób przykuwać uwagę wszystkich. Zarówno tych, którzy chcieliby powtórzyć ten sukces u siebie, jak i tych, którzy upatrują w nowo wykreowanym liderze rozwoju ekonomicznego zagrożenie dla własnej pozycji, dla własnych interesów. Uwagę świata zwraca nie tylko sam wzrost gospodarczy Chin, lecz także – co zrozumiałe w przypadku najludniejszego kraju na naszej planecie – idące z tym w parze jego polityczne ambicje. Te tymczasem, co wcale nie zaskakuje, rosną wprost proporcjonalnie do osiąganego statusu ekonomicznego. Chociaż Chiny pozostają z powyższego powodu głównym polem badawczym autorów tej pracy, to jej problematyka nie ogranicza się tylko do Państwa Środka. Przywołanie doświadczeń japońskich i koreańskich stanowi bowiem dobry kontrapunkt do podjętej analizy. Inaczej przecież ogląda się dany kraj z jego własnej perspektywy, a zupełnie inaczej, gdy patrzymy nań oczami obcych analityków. W przypadku niniejszej pracy szczególnej wartości dodanej należy jednak upatrywać w konfrontacji doświadczeń azjatyckich, a więc chińskich, japońskich czy koreańskich, z doświadczeniami europejskimi. Tego rodzaju studium komparatystyczne jest na polskim rynku wydawniczym rzadkością. Najczęściej spotykamy się bowiem z pracami poświęconymi przedmiotowej problematyce, ale właśnie bez przeprowadzenia stosownej analizy na tle porównawczym. Tymczasem jest ona niezbędna, jeśli chcemy wiedzieć, w którym punkcie historycznego wyścigu się znajdujemy.

Boon, Steele i van der Hart w przystępny sposób pokazują, jak radzić sobie z dysocjacją i traumatycznymi wspomnieniami. Niniejsza książka to usystematyzowany trening umiejętności dla osób cierpiących na zaburzenia dysocjacyjne będące skutkiem przebytej traumy. Autorzy nie tylko dokonują przeglądu zaburzeń i ich objawów, lecz także szczegółowo opisują praktyczne umiejętności, dzięki którym można nad nimi zapanować. Boon, Steele i van der Hart uczą, jak rozumieć i regulować emocje, kwestionować dysfunkcyjne myśli oraz radzić sobie z gniewem, strachem, wstydem i poczuciem winy. Ponadto książka zawiera przydatne strategie panowania nad wyzwalaczami emocji i radzenia sobie z pragnieniem samookaleczania, by krok po kroku zmierzać ku poprawie samopoczucia i relacji z innymi osobami. Zaburzenia dysocjacyjne po traumie to także znakomity poradnik dla terapeutów pracujących z pacjentami, którzy zmagają się ze wspomnianymi problemami. Prezentowane w książce porady można z powodzeniem wykorzystać zarówno w terapii grupowej, jak i indywidualnej. W przewodniku zamieszczonym na końcu książki znajduje się zarys wprowadzających i pożegnalnych sesji grupowych. Arkusze zadań domowych umieszczone na końcu każdego rozdziału ułatwiają pracę nad strategiami radzenia sobie z problemami. „Przejrzyste wyjaśnienia, praktyczne umiejętności i zbiorowa mądrość trojga terapeutów z wieloletnim doświadczeniem w leczeniu pacjentów z zaburzeniami dysocjacyjnymi - oto Zaburzenia dysocjacyjne po traumie. Trening umiejętności. To podręcznik dla terapeutów, przewodnik dla trenerów grup oraz zbiór ćwiczeń dla pacjentów cierpiących na zaburzenia dysocjacyjne. W książce tej znajdą Państwo aktualne informacje na temat najlepszych praktyk klinicznych oraz najnowszych postępów terapii opartej na uważności i poznawczo-behawioralnych podejść do dysocjacji patologicznej". Frank W. Putnam, MD, profesor pediatrii i psychiatrii, University of Cincinnati College of Medicin Tom zawiera: Rozumienie dysocjacji i zaburzeń związanych z traumą Wstępne umiejętności pomagające radzić sobie z dysocjacją Poprawa życia codziennego Radzenie sobie z wyzwalaczami emocji i wspomnieniami związanymi z traumą Rozumienie emocji i procesów poznawczych Zaawansowane umiejętności radzenia sobie z problemami Poprawa relacji z innymi osobami Przewodnik dla trenerów grup Dr Suzette Boon pracuje jako psycholożka i psychoterapeutka kliniczna w Centrum Traumy Altrecht w holenderskim Zeist. Jest współzalożycielką European Society for Trauma and Dissodation (ESTD), była też jego pierwszą przewodniczącą. Jest także członkiem International Society for Trauma and Dissociation (ISSTD). Otrzymała wiele nagród za wkład w diagnozowanie i leczenie zaburzeń dysocjacyjnych. Kathy Steele, mgr pielęgniarstwa, specjalistka kliniczna pracująca w Atlancie (USA). Pełni funkcję dyrektor klinicznej w Metropolitan Counseling Senices, a także prowadzi prywatną praktykę w Metropolitan Psychotherapy Associates. Do niedawna przewodnicząca Society for Traumatic Stress Studies (ISTSS); otrzymała liczne nagrody za swoją działalność, jest współautorką publikacji The Haunted Self: Structural Dissodation and the Treatment of Chronić Traumatization. Dr Onno van derHart jest profesorem honorowym psychopatologii traumatyzacji przewlekłej w Departamencie Psychologii Klinicznej i Psychologii Zdrowia Uniwersytetu w Utrechcie oraz psychologiem i psychoterapeutą w Sinai Center for Mental Health w Amstelveen (Holandia). W przeszłości pełnił funkcję przewodniczącego ISTSS. Jest także współautorem książki The Haunted Self: Structural Dissociation and the Treatment of Chronić Traumatization.

„Dla mnie osobiście najbardziej interesującym aspektem, jaki zauważam w książce, jest akcent pedagogiczny związany z pytaniem i dążeniem do ujmowania teorii szkoły jako dyscypliny czy też teorii pedagogicznej oraz podejmowaniem zagadnień nauczania i wychowania w jej ramach. Czyni to bardzo jasnym stanowisko Autora, jak też wpisuje całą problematykę w obszar poszukiwań współczesnej i dawnej myśli pedagogicznej. Autor wybrał bardzo interesujących poznawczo oraz ważnych dla pedagogiki szkolnej autorów i ich koncepcje, których większość rzeczywiście powinna być bliżej zaprezentowana w polskiej myśli pedagogicznej. Praca Autora wpisuje się zatem w lukę – zwłaszcza związaną ze współczesnymi autorami podejmującymi refleksję nad szkołą”. ks. prof. dr hab. Marian Nowak, Dyrektor Instytutu Pedagogiki KUL Marek Stanisław Kościelniak pracuje jako adiunkt w Instytucie Pedagogiki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Jest autorem monografii „Zrozumieć Rogersa. Studium koncepcji pedagogicznych Carla R. Rogersa”, artykułów naukowych w czasopismach polskich i międzynarodowych oraz licznych rozdziałów w polskich i zagranicznych publikacjach wieloautorskich. Jest również redaktorem naukowym kilku książek wydanych w języku angielskim i polskim oraz tłumaczem angielskojęzycznej literatury pedagogicznej. „Pedagogiczna teoria szkoły. Studium na podstawie niemieckich teorii szkoły” to owoc wieloletnich studiów nad niemiecką literaturą pedagogiczną.

The book is a collection of laboratory manuals for the "Biochemistry integrated with chemistry" course for students of Medicine and Dentistry of the School of Medicine in English Jagiellonian University Medical College. Laboratory exercises cover basic techniques used in biochemical laboratories. Observation of the processes and interpretation of the results help students to better understand the topics discussed throughout trie Biochemistry course. Presented laboratory exercises cover selected topics in general and organic chernistry, biochemistry of proteins and nucleic acids, enzymology, metabolic processes and molecular biology. Apart from basic laboratory techniques students learn about contemporary research methods including gene expression analysis and cytotoxicity determination, and learn how to use internet databases as a source of information about genes and proteins. The first part contains laboratory manuals, each preceded by a short introduction: and a list of required theoretical topics. The second part is a set of the forms for the laboratory reports.

Nowoczesny podmiot, prezentujący się innym i samemu sobie jako „podmiot pewny siebie” (wedle celnego określenia Jeana Beaufreta), podszyty jest nieusuwalnym niepokojem, który w tym samym stopniu stanowi energetyzujący bodziec do działania oraz nieustających poszukiwań, co blokuje możliwość osiągnięcia zaplanowanych (niekiedy utopijnych) celów i satysfakcji z własnych (nie)dokonań. Brejnak rozwija tę myśl, pokazując intrygująco, ale i przekonująco, jak ponad chronologią historycznoliterackich wydarzeń, poza odrębnościami literackich prądów, kierunków i poetyk nowoczesności, a także pomimo granic między odmiennościami sztuk, kultur, wiedzy, zawiązuje się i rozpościera „tkanka” niepokoju, którą przeniknięte jest doświadczenie nowoczesne. Z recenzji prof. dra hab. Ryszarda Nycza Ta książka pod wieloma względami przypomina znakomite dzieło Reinharda Kuhna The Demon of Noontide. Ennui in Western Literature – chodzi mi głównie o tematyczne ujęcie problemu, skalę referencji tekstowych, szerokie spojrzenie na analizowane zagadnienie, syntetyczność koncepcji, ale też o sposób prowadzenia narracji, która zarówno wciąga, jak i niepokoi czytelnika. Z recenzji prof. dra hab. Adama Dziadka Sebastian Brejnak (ur. 1994 w Ostrowi Mazowieckiej) – doktorant kulturoznawstwa na Uniwersytecie Jagiellońskim, poeta (tomik Kodeina w almanachu Połów. Poetyckie debiuty 2016, Biuro Literackie, Stronie Śląskie 2017), wokalista, autor muzyki i tekstów (Bluebird, Apple Fields), chórzysta i solista (KChA, Camerata Jagellonica). Laureat XXIV edycji Konkursu Prac Magisterskich im. Jana Józefa Lipskiego; wyróżniony w XIII edycji Ogólnopolskiego Konkursu Poetyckiego im. Jacka Bierezina. Publikował m.in. w „Ruchu Literackim”, „Kontekstach Kultury”, „Kontencie”.

Lekkość zaproponowanego dyskursu utkanego ze wspomnień odbiorczych uwikłanych w okoliczności oglądania filmów: nastrój, czas czy osoby, które z opisywanymi filmami się kojarzą, sprawia, iż dajemy się ponieść narracji Autora, który uwodzi nas wspominkami, doprowadzając do konkluzji/hipotez naukowych. Pitrus przyjął przemyślaną strategię i napisał książkę zarówno osobistą, jak i intymną. Jest ona bowiem wyrazem osobistych fascynacji Autora, zaś każdy rozdział inspirowany był osobistą historią, która oparta jest na relacji z babcią Heleną, którymś z kolegów sprzed lat albo najbliższych teraz osób. Nie należy jednak tej propozycji traktować jako albumu wspominkowego, jest to raczej zapis rekonstrukcji okoliczności odbiorczych, przywołanie stanu świadomości widza kiedyś i skonfrontowanie go z obecnymi kompetencjami uniwersyteckimi. Z recenzji dr hab. Barbary Kity Andrzej Pitrus Jest potomkiem znanego rodu kanadyjskich kuguarów. W obecnym wcieleniu dorabia jako profesor w Instytucie Sztuk Audiowizualnych Uniwersytetu Jagiellońskiego. Pisze o sztuce współczesnej, kinie i mediach. Jest autorem powieści pod tytułem Marieke naga. Lubi pomarańcze i dobre wino, a nie przepada za PiS-em i dlatego postanowił zamieszkać w Hiszpanii. Do pracy lata prywatnym odrzutowcem. Obecnie pracuje nad książką Kino od nowa o idiolektycznych strategiach w twórczości filmowej. Biorąc pod uwagę, że na świecie jest tyle przyjemności, to jeszcze chwilę popracuje.

Książka jest opowieścią o zwieńczonych Nagrodą Nobla badaniach małżeństwa Edvarda i May-Britt Moserów, którzy wiele lat poświęcili na poszukiwania tzw. GPS-a mózgu, czyli umiejętności orientowania się w przestrzeni. Towarzyszymy im od początku studiów przez lata żmudnych eksperymentów aż po ceremonię przyznania najważniejszej nagrody naukowej na świecie. Dołącz do ekspedycji w głąb mózgu. Uczeni od dawna zadawali sobie pytanie - jak zwierzęta i ludzie odnajdują drogę? Odpowiedzi na nie udzieliła w końcu dwójka norweskich naukowców z niewielkiego uniwersytetu w Trondheim, a ich niezwykłe odkrycie podważyło wszystkie dotychczasowe teorie dotyczące zmysłu orientacji u ludzi i zwierząt. Książka Unni Eikeseth jest opowieścią o zwieńczonych Nagrodą Nobla badaniach małżeństwa Edvarda i May-Britt Moserów, którzy wiele lat poświęcili na poszukiwania tzw. GPS-a mózgu, czyli umiejętności orientowania się w przestrzeni. Towarzyszymy im od początku studiów przez lata żmudnych eksperymentów aż po ceremonię przyznania najważniejszej nagrody naukowej na świecie. Fascynujące opisy przeprowadzanych doświadczeń pozwalają nam poznać i zrozumieć świat badań laboratoryjnych, a przystępnie przedstawione zagadnienia związane z funkcjonowaniem mózgu uświadamiają czytelnikom, jak złożonym jest on narządem. Ta niezwykła historia to dowód na to, że kreatywność i pasja pozwalają pokonywać przeszkody, a bycie wybitnym naukowcem nie musi oznaczać rezygnacji ze zwyczajnego życia. CZY WIESZ, ŻE: Już Karol Darwin sformułował pytanie, czy w mózgu może się znajdować struktura wyspecjalizowana w orientacji przestrzennej? Dopiero 130 lat później odpowiedzi na nie udzieliła para naukowców z małego norweskiego uniwersytetu. „Świetna książka popularyzująca naukę. Unni potrafiła tchnąć w nią życie. Oprócz niezliczonych wywiadów z nami zgromadziła masę informacji i dotarła do ludzi z naszego otoczenia, którzy na co dzień raczej nie bywają dostępni”. Edvard Moser, „Adresseavisen” „Unni wykonała kawał doskonałej roboty, by zapoznać się z naszą pracą. Książka świetnie przedstawia codzienność w laboratorium”. May-Britt Moser, „Adresseavisen” „Nowa książka o May-Britt Moser i Edvardzie Moserze dowodzi, że jednym z filarów ich sukcesu była chęć rozmowy z innymi badaczami nawet o nieopublikowanych odkryciach, mimo wiążącego się z tym ryzyka”. Svein Inge Meland, „Adresseavisen” UNNI EIKESETH (ur. 1974) – chemiczka z wykształcenia, dziennikarka naukowa i prezenterka w telewizji NRK. Autorka książek popularnonaukowych dla dzieci i dorosłych. Obecnie pracuje w Instytucie Kształcenia Nauczycieli na Uniwersytecie Techniczno-Przyrodniczym w Trondheim.

W samym środku zimy trawler Mewa wyrusza na połowy karmazyna pod zachodnie wybrzeże Nowej Fundlandii. Na pokładzie przebywa trzydziestu dwóch członków załogi. Błyskawicznie zapełniają ładownie i kiedy przygotowują się do powrotu do domu, następuje gwałtowne załamanie pogody – morze jest lodowate, a na konstrukcji statku zaczyna się odkładać lód. Szaleje wichura, szczypie siarczysty mróz.

Monografia stanowi ważny głos w międzynarodowej dyskusji nad zjawiskiem dekodyfikacji prawa prywatnego, tym cenniejszy, że zaprezentowany z perspektywy historycznoprawnej. Bez wątpienia publikacja wzbudzi zainteresowanie przedstawicieli polskiej nauki prawa cywilnego, którzy – jak się wydaje – nie porzucili idei prawa skodyfikowanego, chociaż inaczej może definiują charakter samego kodeksu. Uważam tę książkę za dzieło wartościowe, stanowiące wkład w poznanie zachodnioeuropejskiej kultury prawnej ostatnich dwustu lat. Z recenzji prof. Andrzeja Dziadzio Słowo dekodyfikacja pojawiło się stosunkowo niedawno, dlatego sekwencja kodyfikacja–rekodyfikacja–dekodyfikacja robi wrażenie przedstawienia historycznej kolejności powstawania poszczególnych pojęć. Trzy słowa brzmią podobnie, lecz natura zjawisk nimi opisywanych jest inna. Kodyfikacja i rekodyfikacja stają w jednej linii jako kolejne historyczne etapy budowania kodeksów. Stanowią wyraz realizacji podobnych idei oraz spełniania pokładanych w kodyfikacji nadziei, są manifestacją przenikliwości rozumu, wyrazem ludzkich umiejętności bądź błyskotliwości. Inaczej dzieje się z dekodyfikacją, którą obserwujemy jako zjawisko życia prawnego. To nie aplikacja pomysłu człowieka, który stara się o całościową wizję porządku prawnego lub przynajmniej jakiejś konkretnej dziedziny czy gałęzi prawa, układając ten porządek w to, co po polsku nazwiemy systemem prawa, marząc o spójności, zupełności, niesprzeczności i całościowej systematyce. W epoce dekodyfikacji wraca realizm znany z czasów przedkodyfikacyjnych. Kodeks jest szansą i zadaniem, ostatnim zaś słowem – dekodyfikacja.

W XVI wieku wykłady w ówczesnej Akademii Krakowskiej, obecnie Uniwersytecie Jagiellońskim, odbywały się w czterech kolegiach, które były ośrodkami pracy wydziałów: prawa, lekarskiego, teologii i sztuk wyzwolonych (filozofii). Do dziś przetrwał budynek Collegium Iuridicum, który w latach 18501886 stanowił siedzibę UJ. Przez bramę frontową opuszczali to kolegium absolwenci uniwersytetu prawnicy, których obowiązkiem było przestrzegać prawa, stać na jego straży i chronić państwo. Obchody setnej rocznicy odzyskania niepodległości przez Polskę skłaniają do historycznej refleksji i retrospekcji w obszarze budowy polskiego szkolnictwa wyższego w pierwszych latach wolności. Już 13 lipca 1920 roku została przyjęta przez Sejm Ustawodawczy ustawa o szkołach akademickich. We wstępie do niej zapisano, że zadaniem szkół wyższych jest służyć nauce i ojczyźnie. W tym celu mają one szukać i dochodzić prawdy we wszystkich gałęziach wiedzy ludzkiej oraz przewodniczyć na drodze poznawania tej prawdy przez młodzież akademicką. Ich zadaniem było również przygotowanie młodzieży do zawodów praktycznych. W tym samym Dzienniku Ustaw RP z 10 sierpnia 1920 roku, w poz. 494 opublikowano ową ustawę, a w poz. 495 ogłoszono Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych o wprowadzeniu w Warszawie godziny policyjnej w związku ze zbliżająca się Bitwą Warszawską. Były to niezmiernie trudne lata, naznaczone złożonymi problemami odradzającego się polskiego szkolnictwa wyższego i jego rozwoju, jakie musiały pokonywać szkoły wyższe w ciężkich warunkach ekonomicznych okresu międzywojennego, okupacji, pierwszych lat po zakończeniu II wojny światowej i następnych.Bardzo krytycznie oceniana przez środowisko akademickie nowela lipcowa z 1937 roku ustawy o szkołach akademickich w Polsce z 1933 roku wywołała nieprzewidywane wówczas, daleko idące negatywne konsekwencje dla nauki i szkolnictwa wyższego po II wojnie światowej. Nowe władze w Polsce wykorzystały przyjęte w tej ustawie znowelizowane artykuły w formie zniekształconej i wypaczonej do podporządkowania szkół wyższych oraz nauki interesom partii rządzącej. Dekrety Bieruta z 1945 i 1947 roku zastąpiły ustawy i rozporządzenia dotyczące szkolnictwa wyższego przyjęte w okresie międzywojennym, umożliwiając powoływanie magistrów i doktorów niehabilitowanych głównie spośród osób politycznie sprawdzonych przez Urząd Bezpieczeństwa oraz nadawanie im uprawnień habilitowanego profesora zwyczajnego. Po spacyfikowanych przez Gomułkę protestach studenckich w marcu 1968 roku wprowadzono karną ustawę umożliwiającą powoływanie, głównie spośród zaufanych towarzyszy i sygnalistów, doktorów niehabilitowanych na stanowisko docenta z uprawnieniami profesora zwyczajnego i doktora habilitowanego zwanego potocznie docentem marcowym. Do tych złych doświadczeń powrócono w ustawie Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce z 20 lipca 2018 roku, która znów pozwala mianować na stanowiska profesorów uczelnianych niehabilitowanych doktorów z uprawnieniami profesora zwyczajnego i doktora habilitowanego spośród wybitnych dydaktyków.

„Przygotowując swoją publikację, Hanna Kozińska-Wit przeprowadziła obszerną kwerendę w archiwach Krakowa, Warszawy i Lwowa, nie pominęła także zbiorów bibliotecznych. Dzięki temu uzyskała obszerny zestaw materiałów źródłowych złożony z dokumentów archiwalnych, artykułów pochodzących z różnych ówczesnych organów prasowych, licznych druków urzędowych, sprawozdań, zestawień statystycznych, analiz, planów i dokonywanych na bieżąco opracowań rozmaitych kwestii dotyczących obu gmin – miejskiej oraz izraelickiej. [...] Ustalenia Autorki rzucają nowe światło zarówno na funkcjonowanie samorządu miejskiego autonomicznego Krakowa, jak i na sposób obecności oraz formy aktywności żydowskich rajców w jego ramach. W przyszłości niniejsza praca może być punktem odniesienia do szerszych porównań, dla całej Galicji czy też Przedlitawii, a przy okazji stanowić uściślenie niektórych modelowych ujęć zawartych w interesującym studium Pietera M. Judsona Imperium Habsburgów. Wspólnota narodów”. Prof. dr hab. Tomasz Gąsowski

Teksty zawarte w tej książce poświęcono różnorodnym narracjom (powieściom, pamiętnikom) powstałym w okresie rewolucji francuskiej (1789–1800). Autorka poszukuje odpowiedzi na pytania o relację opowieści do wydarzeń, fikcji do rzeczywistości, co w tak burzliwym i doniosłym okresie historii Francji stanowiło problem ogromnej wagi. Stawianych pytań jest więcej: o rolę pamięci (zbiorowej i indywidualnej), formę świadectwa przekazywanego potomności, aspekty literatury zaangażowanej, o językowe i estetyczne rozwiązania, jakimi posłużyli się pisarze, by opowiedzieć i przedstawić niezwykłość rewolucji. Mamy do czynienia ze studium, które na tle istniejących w tym zakresie opracowań wyróżnia się rozmachem, bogactwem poruszanej problematyki i oryginalnym ujęciem metodologicznym. IstniejewprawdziedziełorównieambitneiwieloaspektowezatytułowaneRaconterla Révolution (Opowiadać o rewolucji), ale jego autorką jest... ta sama Regina Bochenek-Franczakowa,należącadziśniewątpliwiedościsłejczołówkipolskichromanistów,niekwestionowany autorytet w dziedzinie badań nad literaturą francuską XVIII i XIX wieku. Książka W cieniu gilotyny. Studia o narracjach z czasów rewolucji francuskiej (1789–1800)nie jest bynajmniej zwykłym przekładem francuskojęzycznej publikacji autorki; otrzymujemy ujęcie nowe, poszerzone, oparte w większości wypadków na własnych tłumaczeniach tekstów. Polskojęzyczny czytelnik uzyskuje tym samym dostęp do pracy o wielkich wartościach poznawczych, ukazującej francuską literaturę narracyjną o tematyce rewolucyjnej w znacznie pełniejszym niż dotychczas świetle, omawiającej zagadnienie w sposób gruntowny. Z recenzji prof. dr. hab. Wiesława Malinowskiego Regina Bochenek-Franczakowa– romanistka, literaturoznawczyni, profesor zwyczajny w Uniwersytecie Jagiellońskim. Jest autorką licznych publikacji poświęconych francuskiej powieści oświecenia (Le Personnage dans le roman par lettres (1760–1782), Abrys, Kraków 1996) oraz czasów rewolucji francuskiej (Raconter la Révolution, Peeters, Louvain 2011), a tak-że specjalistką w zakresie badań nad twórczością George Sand (Présences de GeorgeSand en Pologne, Peter Lang, Frankfurt am Main 2017).

„Jest to praca nowatorska i bardzo ważna. Autorzy rzeczowo porządkują wiedzę na temat reportażu wojennego pisanego przez kobiety. Najpierw szeroko, panoramicznie omawiają zagadnienie, głęboko wchodząc w historię i teorię reportażu o tematyce wojennej. W następnych rozdziałach prezentują portrety wybranych przez siebie osiemnastu najbardziej znaczących korespondentek wojennych. Prof. Andrzej Kaliszewski i dr Edyta Żyrek-Horodyska są znawcami reportażu wojennego, opisują interesujące ich problemy ze swadą, ogromną pasją, która udziela się czytelnikowi podczas lektury. Jestem przekonany, że odczucia podobne do moich będą mieli również inni odbiorcy tej książki”. Z recenzji prof. dra hab. Kazimierza Wolnego-Zmorzyńskiego Andrzej Kaliszewski – doktor habilitowany, profesor UJ (Instytut Dziennikarstwa, Mediów i Komunikacji Społecznej, Wydział Zarządzania i Komunikacji Społecznej UJ). Jego badania naukowe dotyczą genologii dziennikarskiej, twórczości dziennikarskiej (szczególnie reportażu) oraz literatury współczesnej. Jest autorem między innymi następujących publikacji: Fakty i artefakty. Formy paraartystyczne w mediach (współaut. Edyta Żyrek-Horodyska, 2018), Mistrzowie polskiego reportażu wojennego (1914–2014) (2017), Bagnet i pióro. Twórczość publicystyczna Juliusza Kadena-Bandrowskiego (2015), „Słowo czynów cieniem”. Polski reportaż wojenny i publicystyka wojenna autorów kręgu Legionów Polskich i Korpusów Polskich (2013), Główne nurty w kulturze XX i XXI wieku(2012), Gatunki dziennikarskie. Teoria – praktyka – język (współaut. K. Wolny-Zmorzyński i W. Furman, 2006, 2009), Nostalgia stylu. Neoklasycyzm liryki polskiej XX wieku w krytyce, badaniach i poetykach immanentnych (2007), Gry Pana Cogito (monografia twórczości Zbigniewa Herberta, 1982, 1990).Edyta Żyrek-Horodyska– doktor, adiunkt w Instytucie Dziennikarstwa, Mediów i Komunikacji Społecznej (Wydział Zarządzania i Komunikacji Społecznej UJ), absolwentka komparatystyki i dziennikarstwa na UJ. Jej zainteresowania badawcze koncentrują się wokół literatury romantyzmu, historii mediów oraz teorii gatunków dziennikarskich. Opublikowała między innymi następujące prace: Kartografowie codzienności. O przestrzeni (w) reportażu(2019), Fakty i artefakty. Formy paraartystyczne w mediach (współaut. Andrzej Kaliszewski, 2018), Wieszczowie i gazeciarze. Europejska publicystyka epoki romantyzmu (2016).

Aktion gegen Universitäts-Professoren, przeprowadzona w Krakowie 6 listopada 1939 roku, była jednym z działań skierowanych przeciwko polskiej inteligencji, kulturze i nauce, zaplanowanych przed najazdem Rzeszy Niemieckiej na Polskę, realizowanych w początkowym okresie wojny przez grupy operacyjne niemieckiej policji i służby bezpieczeństwa. Podstępne aresztowanie pracowników naukowych Uniwersytetu Jagiellońskiego, Akademii Górniczej i kilku naukowców z Akademii Handlowej oraz grupy innych osób, dokonane w Collegium Novum Uniwersytetu Jagiellońskiego, było dziełem 2 Oddziału Operacyjnego, kierowanego przez SS-Sturmbannführera Bruno Müllera. W książce przeanalizowano uwarunkowania i przebieg tej operacji, dalsze losy uwięzionych w nazistowskich więzieniach i obozach, starania o ich uwolnienie, a także ich losy po zwolnieniu z obozu (omówiono stan zdrowia, warunki życia, pracę zarobkową, udział w różnych formach samopomocy społecznej, tajną działalność naukową, udział w tajnym nauczaniu i w innych formach działalności konspiracyjnej). „Dzieło uważam za znakomite, bardzo potrzebne, przy tym spełniające ostatni apel-prośbę Stanisława Estreichera, by nie zmarnować ani nie zapomnieć męczeństwa uczonych. Uniwersytet czci pamięć swych wielkich uczonych i uczniów, Stanisława ze Skarbimierza, Mikołaja Kopernika, Jana Pawła II, przypomina też aresztowanie z 6 listopada 1939 roku, ponieważ tak jak wymienione osoby są jedynymi i niepowtarzalnymi w dziejach nauki europejskiej i światowej, tak również likwidacja i kaźń pracowników nauki jest czymś wyjątkowym i niespotykanym w skali światowej”. Z recenzji prof. dra hab. Juliana Dybca „Jest to najbardziej pogłębione studium dramatycznych wydarzeń sprzed 80 lat. Autorka wzięła pod uwagę bardzo wiele nieznanych dotąd źródeł archiwalnych i drukowanych, a także różnorodnych opracowań. Zakres wykorzystanych materiałów jest ogromny i zasługuje na najwyższe uznanie”. Z recenzji prof. dra hab. Krzysztofa Stopki