After Auschwitz. Przejmujące świadectwo przetrwania przyrodniej siostry Anny Frank

Ewa Schloss (Geiringer), żydowska nastolatka ukrywająca się po wybuchu wojny w Amsterdamie, wpadła w łapy Gestapo w dniu swoich 15 urodzin, a kilkanaście dni później została więźniarką obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau. Jej los, choć potoczył się odmiennie, jeszcze w czasach przedwojennych splótł się z losami Anne Frank, natomiast po wojnie ich rodziny połączył w sposób, który ostatecznie zaowocował napisaniem książki "After Auschwitz. Przejmujące świadectwo przetrwania przyrodniej siostry Anne Frank".
Jedyną rzeczą, która wywołuje we mnie mieszane uczucia po przeczytaniu tej pozycji jest podtytuł, który wydaje się krzywdzący wobec Evy i jej bliskich. To odrębna opowieść o osobistych przeżyciach, emocjach, jak i refleksjach na temat przetrwania, traumy i ludzkiej siły w obliczu okrucieństwa, czyli aspektach, które są równie ważne i cenne, co przeżycia i emocje Anne, zwłaszcza, że Evie nie było łatwo mówić o uczuciach.
Autorka dopiero po 40 latach od zakończenia wojny, dzięki zaangażowaniu się w dzieło Ottona i swojej matki, którym było zachowanie pamięci o Anne, zdołała wydostać się z własnego kokonu. To właśnie aktywna działalność na rzecz fundacji Dom Anne Frank stała się punktem wyjścia do opowiedzenia o wciąż żywych i bolesnych wspomnieniach związanych z przeszłością. W kolejnych rozdziałach, jako dorosła osoba otwiera przed nami swe serce, bez żadnego wstydu opowiadając o dręczących ją koszmarach, piętnie tatuażu na przedramieniu, gehennie nazistowskich prześladowań i życia w obozie. Jest w tej opowieści ból, tęsknota za tymi, którzy zginęli, bądź których wojna rzuciła w odległe zakątki świata, zmagania z wyrzutami sumienia i pytaniami o sens swojego przetrwania, z poszukiwaniem tożsamości oraz miejsca w społeczeństwie. Nie brakuje także głębokiej miłości, melancholii, wdzięczności i nadziei, że nawet w najtrudniejszych chwilach można znaleźć siłę, by iść dalej. Czytając kolejne strony, stajemy się towarzyszami Evy w jej podróży przez traumy i nadzieje, co pozwala na refleksję i głębsze zrozumienie nie tylko jej osobistych zmagań, ale też szerszych społecznych i kulturowych kontekstów, które miały wpływ na losy milionów ludzi. Historia Evy jest jednym z głosów pokolenia, po którym niebawem zostanie niewiele śladów. Książka ta jest więc niezwykle wartościowym i ważnym świadectwem o tamtej przeszłości. Podtrzymaniem pamięci o tych, którzy nie mogli opowiedzieć swoich historii. Wspomnieniem ocalałej, zachowanym dla przyszłych pokoleń. Jej głos jest również manifestem walki o sprawiedliwość, której nie zaznały ofiary nazistów oraz tych, którzy w czasie wojny wydawali ludzi w ich ręce. Schloss w swych wspomnieniach nie skupia się jedynie na przeszłości, próbach powrotu do normalności i wymazania z pamięci koszmaru, który na zawsze wpisał się w życiorysy ocaleńców. Mówi również o swych podróżach po świecie, które rozpoczęła po wyjściu ze swego wnętrza, a podczas których odwiedza szkoły, zakłady karne i wiele innych miejsc, nawet tych, do których nigdy już nie chciała wracać, jak Austria czy Auschwitz - uświadamiając słuchaczy o tym, jakie skutki niesie ze sobą wojna, jakie znaczenie ma pamięć o tamtych wydarzeniach oraz ofiarach Holokaustu, co wszystkich nas łączy, a także, że życie jest bolesną lekcją i nikt z nas nie ma pojęcia, czego może się spodziewać od losu, zwłaszcza iż we współczesnym świecie, mimo coraz większej integracji - nienawiść, rasizm i nietolerancja wciąż są obecne, a wielu ludzi chciałoby zapomnieć i wymazać ślady niesłychanych zbrodni dokonywanych tylko za (w ich poczuciu) niedopasowanie do reszty społeczeństwa. Do dziś, mimo 95 lat, opowiada o tym co przeżywała, abyśmy z owego przekazu uczyli się tolerancji i empatii a pędzącą do przodu rzeczywistość zmieniali na lepsze. Eva zasługuje na to, aby jej historia była słyszana, a jej prawda – pamiętana! Polecam Wam tę lekturę z czystym sumieniem.