Po kilku falach dziewiętnastowiecznych kasat z polskiego krajobrazu zniknęły męskie klasztory benedyktyńskie. Sprowadzenia zakonu do ojczyzny podjęli się dwaj mnisi z klasztorów zagranicznych: ojcowie Klemens Dąbrowski i Jozafat Ostrowski. Prezentowana kronika pierwszego z nich daje interesujący opis uwarunkowań powrotu do Polski najstarszego zakonu Europy Zachodniej. Jest to obraz batalii o odzyskanie skasowanego w XIX w. opactwa na Świętym Krzyżu, w którym od czasów rosyjskich funkcjonował ciężki zakład karny. O. Klemens pełnił tam funkcję kapelana, miał więc bezpośredni wgląd w relacje wewnętrzne więzienia, określanego jako „polski Sachalin”. Ubolewał, że zamiast pieśni gregoriańskich w sanktuarium świętokrzyskim rozbrzmiewają jęki i przekleństwa osadzonych. Wzorem czarnych mnichów z czasów pierwszych Piastów, u zarania państwowości polskiej chciał włączyć się w dzieło krzewienia cywilizacji chrześcijańskiej poprzez tworzenie szkół, bibliotek, muzeów. Był przekonany, że odzyskanie dziedzictwa benedyktyńskiego to kwestia kilku tygodni. Powtarzane obietnice polityków umacniały w nim tę wiarę. Po trzech latach (1919–1922) zmagań o Święty Krzyż był zmuszony zrezygnować. Skuteczniejsze były zabiegi o odzyskanie dla zakonu klasztoru w Lubiniu. Kronika o. Dąbrowskiego dobrze wpisuje się w opis procesu odradzania się Polski po latach niewoli. Autor pokazuje niektóre mechanizmy relacji Państwo–Kościół, łamiąc przy tym kilka stereotypów, funkcjonujących na temat II RP. Walorem książki jest wartka narracja kuzyna Henryka Sienkiewicza, Deotymy i Joachima Lelewela.

Kronika Dziejów Polski to pasjonująca podróż w czasie przez najważniejsze wydarzenia naszych dziejów – od chrztu przed 1050 laty aż po współczesność. Bogato ilustrowana kronika opisuje nie tylko same fakty historyczne, ale przypomina barwne cytaty z epoki i przywołuje głos świadków. Książka pozwala poznać bogactwo naszej historii od najdawniejszych czasów, zarówno chwile wielkości jak i upadków. Pokazuje dzieje dumnego narodu, który trwa od Mieszkowego chrztu i od ponad tysiąca lat należy do cywilizacji łacińskiej, do państw tworzących Europę, chcąc pozostać, mimo wielu przeciwności, wiernym chrześcijańskiej tradycji oraz wartościom, które inni porzucili.

Roczniki Rzeszy zawierają teksty następujących średniowiecznych kronik: -Roczniki fuldajskie (Annales Fuldenses) cytowane wg pracy pod tym samym tytułem wydaenj w Hanowerze w roku 1891 -Roczniki kwedlinburskie (Saxionica Annales Quedlinburgenses) przywołane według wydania z MGH z roku 1839 Roczniki hildensheimskie c.d. (Annales Hildesheimenses cont.) przywołane według wydań w MGH 1839 i 1878 -Roczniki "polskie" zawarte w MGH z lat 1866 i 1892

(...) nic nie jest w stanie zastąpić tej porcji wiedzy o polskim średniowieczu, jakiej dostarczył kronikarz wielkopolski jako świadek opisanych faktów oraz dziejopis skrzętnie zestawiający w swoim dziele nie najmniejszą biblioteczkę źródeł historycznych, z których wiele nie dochowało się do naszych czasów. Kronika obejmuje okres dziejów Polski od czasów bajecznych aż po 1271 (a może nawet 1273) rok. Rozpoczyna się prologiem, w którym autor zapowiada przedstawienie dziejów Polski ze szczególnym uwzględnieniem gesta et actus bellici, tzn. czynów wojennych książąt wielkopolskich. W tym samym prologu znalazło się długie objaśnienie nazwy Polaków-Lechitów - wstawka będąca etymologiczno-geograficznym wywodem o pochodzeniu i rozsiedleniu Słowian.

Ta kronika miała na zawsze zaginąć w pomroce dziejów. Janusz Bieszk, autor bestsellerów Bellony „Słowiańscy królowie Lechici. Polska starożytna” oraz „Chrześcijańscy królowie Lechii. Polska średniowieczna”, nazywa ją „perłą wśród lechickich kronik”. Jej twórca Prokosz (Prochorus, Procosius) miał być pierwszym arcybiskupem Krakowa, żyjącym w X wieku. Według kroniki Polacy mieli prehistoryczny rodowód: pierwsza nazwa Polski brzmiała „Sarmacja”, a jej władca nosił imię Sarmata i jako król panował w II połowie XVIII wieku p.n.e. Prokosz doprowadza opowieść do początków panowania Mieczysława (Mieszka) I – późniejsze fragmenty przepadły. Przez jej karty przewijają się kolejni władcy, a także cenne informacje o obyczajach, wierzeniach, życiu politycznym, społecznym i gospodarczym Sarmacji ? Lechii ? Polanii. Wstęp przygotowany przez Janusza Bieszka jest ciekawym wprowadzeniem do lektury.

Rudolf Glaber (ok. 985 - 1046/1049) – średniowieczny kronikarz, autor Historium libri V obejmującej okres od roku 900 do 1046. Urodzony w Burgundii. Wydalony z zakonu z przyczyn dyscyplinarnych powrócił w 1035. Zmarł tamże ok. 1046-1049

Die nona Decembris Król Zygmunt Trzeci z Wielicki ostatniego noclegu przyjachał przed Kraków et circiter horam. Za Kazimierzem wyjachali przeciwko niemu pp. Senatorowie i szlachta, co byli w Krakowie […]. Po tym witaniu wjachał Król Jego Mć w Kazimierz, z Stradomia obrócono go po wale około murów miejskich i przyprowadzono ku Strzelnicy. […] Prowadzon potym ku Kleparzowi, we wrociech u szańców nagotowany był arcus triumphalis z teksty. Król Stephan malowany był, na wierzchu łupy, zbroje, chorągwie wzięte u Niemców Maksymilianowych i działa pobrane wystawiono. Zsiadł potym na Kleparzu do kościoła świętego Floriana, tu go przywitał ks. kardynał Batory. Potym wjachał Tworzyjańską bramą w miasto, gdzie po ulicach nagotowane były arcus triumphalis na kożdym imagines królów polskich, dziadów i pradziadów królewskich aż do ostatniego Jagiełła. Na zamek wjachał o wtórej godzinie w noc; witała go kapituła krakowska, w kościele śpiewano Te Deum laudamus etc. […]

Niniejsza kronika dokumentuje najważniejsze wydarzenia kulturalne w Polsce w dekadzie rządów Edwarda Gierka - od początku roku 1971 do lata 1980. Wraz z poprzedzającym je piętnastoleciem okres ten stanowi ćwierćwiecze w dziejach polskiej kultury szczególnie owocne, oznaczające w naszej powojennej historii najwyższy jej wzlot. Budzi też wówczas polska kultura wyjątkowe zainteresowanie i zdobywa szczególną pozycję także poza granicami naszego kraju, czego świadectwem stają się choćby powszechnie funkcjonujące określenia: polska szkoła filmowa, polska szkoła kompozytorska czy polska szkoła plakatu.

Bob Dylan (właściwie Robert Allen Zimmerman) ur. 24 maja 1941 w Duluth w stanie Minnesota amerykański piosenkarz, kompozytor, autor tekstów, pisarz i poeta. Jest jedną z ikon amerykańskiej kontrkultury, laureatem wielu nagród, w tym Grammy, Oscara i Nagrody Pulitzera. Od kilku lat wymieniany wśród kandydatów do Nagrody Nobla w dziedzinie literatury. W 2009 otrzymał Narodowy Medal Sztuki (National Medal of Arts), a w 2012 Prezydencki Medal Wolności (Presidential Medal of Freedom). Jego słynny przebój ,,Like a rolling stone"" to według magazynu ,,Rolling Stone"" piosenka wszech czasów. Inne słynne utwory Dylana to choćby ,,Knockin' on Heaven's Door"", ,,To make you feel my love"", ,,Gotta Serve Somebody"" czy ,,Things have changed"" weszły do kanonu muzyki popularnej. ,,Kroniki"" w znakomitym przekładzie Marcina Szustra i z posłowiem Andrzeja Stasiuka to piękna opowieść o trudnych początkach i długiej drodze do sławy i uznania.

Dokumentalny zapis walk i wydarzeń powstańczych - 66 dni powstania, dzień po dniu. Autor zestawia twarde fakty z fragmentami dzienników i trafnych komentarzy prasowych. Kronika Powstania Warszawskiego to bezcenny dowód polskiego potężnego zrywu niepodległościowego i świadectwo bezprzykładnego bohaterstwa, męstwa i ofiarności tysięcy warszawiaków. ,,Najkrwawsza bitwa w historii Polski -- z jej szczytami poświęcenia, bohaterstwa i heroizmu, jak i z ogromem cierpień i strat -- zasługuje na opisanie najpełniejsze z możliwych i na naszą wierną pamięć. To przecież owa wierna pamięć -- przez kilkadziesiąt powojennych lat możliwa jedynie w wymiarze rodzinnym i społecznym, a dopiero od kilkunastu lat także w wymiarze państwowym -- nadaje sens tamtej tragedii i śmierci dziesiątków tysięcy żołnierzy i cywilnych mieszkańców Stolicy Wolności"". dr hab. Andrzej Krzysztof Kunert

Czas płynie dyskretnie i niezauważalnie. W pierwotnym doswiadczeniu czas dotykał wieczności w kategoriach natury, np. w zmieniających sie porach roku. Od początku człowiek utrwalał ślady swego istnienia w postaci rysunków, malowideł, rzeźb i pomników...

Oddawane do rąk Czytelników "Kalendarium historii polskiego ruchu ludowego" jest kolejną ważną publikacją, która z pewnością będzie pomocna w poznaniu usystematyzowaniu dotychczasowej wiedzy o faktach i wydarzeniach z przeszłości polskiego ruchu ludowego poprzez ich prezentację w układzie chronologicznym.

Książka jest kroniką najważniejszych wydarzeń z dziejów polskich i w Polsce funkcjonujących mediów, tj. prasy, radiofonii i telewizji. Poruszanie się po tej książce ułatwiają indeksy alfabetyczne tytułów prasowych, nazwisk oraz miejscowości.

Kronika Dziejów Polski to pasjonująca podróż w czasie przez najważniejsze wydarzenia naszych dziejów – od chrztu przed 1050 laty aż po współczesność. Bogato ilustrowana kronika opisuje nie tylko same fakty historyczne, ale przypomina barwne cytaty z epoki i przywołuje głos świadków. Książka pozwala poznać bogactwo naszej historii od najdawniejszych czasów, zarówno chwile wielkości jak i upadków. Pokazuje dzieje dumnego narodu, który trwa od Mieszkowego chrztu i od ponad tysiąca lat należy do cywilizacji łacińskiej, do państw tworzących Europę, chcąc pozostać, mimo wielu przeciwności, wiernym chrześcijańskiej tradycji oraz wartościom, które inni porzucili.

Kronika przedstawia dzieje Kazimierza Wielkiego i jego dwojga następców. Nakreślona z niepoślednim talentem, a pisana z nieskrywaną pasją lub przynajmniej z ironią, tam zwłaszcza, gdzie autorowi wypadło mówić o przeciwnikach politycznych, do których należeli najwybitniejsi dygnitarze państwowi z regentką królową Elżbietą na czele. Jest ona najżywszą i najbardziej osobistą kroniką Polski średniowiecznej. (...) Jest prawdziwą kopalnią ciekawego materiału obyczajowo-anegdotycznego". Julian Krzyżanowski

(...) nic nie jest w stanie zastąpić tej porcji wiedzy o polskim średniowieczu, jakiej dostarczył kronikarz wielkopolski jako świadek opisanych faktów oraz dziejopis skrzętnie zestawiający w swoim dziele nie najmniejszą biblioteczkę źródeł historycznych, z których wiele nie dochowało się do naszych czasów. Kronika obejmuje okres dziejów Polski od czasów bajecznych aż po 1271 (a może nawet 1273) rok. Rozpoczyna się prologiem, w którym autor zapowiada przedstawienie dziejów Polski ze szczególnym uwzględnieniem gesta et actus bellici, tzn. czynów wojennych książąt wielkopolskich. W tym samym prologu znalazło się długie objaśnienie nazwy Polaków-Lechitów - wstawka będąca etymologiczno-geograficznym wywodem o pochodzeniu i rozsiedleniu Słowian.

Powstanie tej kroniki i jej zachowanie jest zdarzeniem wyjątkowym w dziejach nauki o książce. Jej wartość też jest szczególna, bo w swoisty sposób uzupełnia ona oficjalną dokumentację źródłową dotyczącą PIK-u przynosząc informacje niejako od wewnątrz, z perspektywy codziennego niemal wysiłku pracowników Instytutu. Taki dokument, pełen szczegółowych zapisów, ważnych i mniej może istotnych, po kilkudziesięciu latach urasta jako całość do rangi wiarygodnego świadectwa czasów, z których pochodzi, zagęszczającej się atmosfery politycznej końca lat czterdziestych, wreszcie likwidacji Instytutu jako ‘misji niemożliwej’.” z recenzji prof. dr hab. Krzysztofa Migonia

Klimakter czwarty kroniki Wespazjana Kochowskiego obejmujący lata 1669-1673 prezentuje słabo opracowany w polskiej historiografii okres rządów Michała Korybuta Wiśniowieckiego. Relacja Kochowskiego jest szczególnie wartościowa, gdyż pokazuje perspektywę oglądu wydarzeń charakterystyczną dla środowiska średniej szlachty. Edycja została skrupulatnie przygotowana przez dr. Leszka A. Wierzbickiego, cenionego badacza z lubelskiego ośrodka akademickiego. Tekst kroniki został uzupełniony o słownik terminów staropolskich oraz indeksy osób i nazw geograficznych. Praca ma szczególny walor naukowy, ale stanowi też doskonałą lekturę dla miłośników kultury sarmackiej.

Książka jest próbą opisania początków powojennego życia teatralnego Warszawy, a także poprzedzających je wydarzeń roku 1944. Ten okres dziejów naszych scen jest wciąż mało znany, a zebrane tu w formie kroniki fakty składają się na fascynujący obraz przemian warszawskiego teatru, ze wszystkimi dokonaniami, ale i moralnymi dylematami, nierozstrzygniętymi do dziś.

Owóż zaczniemy powieść tę. Po potopie trzej synowie Noego rozdzielili ziemię - Sem, Cham, Jafet. I przypadł wschód Semowi: Persja, Baktria, aż do Indii wzdłuż i wszerz do Rinokorura...