Kroniki polskie zostały wydane w opracowaniu syna Bielskiego, na podstawie jego wcześniej opublikowanych Kronik wszystkiego świata dzieła czytanego i wydawanego trzykrotnie w Rzeczpospolitej XVI w., przekładanego także na inne języki. Bielski wywarł wielki wpływ na kształt staropolskiej myśli historycznej, współtworzył wizję dziejów Polski jako połączenia historii świętej z historią świecką. Z tego powodu współcześni historycy uznają jego dzieło za takie, które jest początkiem historiografii polskiej. Kroniki… Bielskiego są wielkim zabytkiem literatury staropolskiej, ważnym źródłem dla nauk historycznych, dla samej historii Polski, historii literatury. Jest to też dzieło, które dzisiaj może budzić zainteresowanie czytelników spoza środowisk akademickich, o czym świadczyć mogą przykłady Anonima, Kadłubka, Haura, Paska, Kitowicza itd

Publikacja ta stanowi II tom serii „Dzienniki, wspomnienia, pamięt­niki, listy”, w której ukazują się źródła do dziejów regionu świętokrzyskiego. Spisaną w latach 1912–1917 kronikę autorstwa ks. Adama Włosińskiego, proboszcza parafii Imielno, opracowali i przygotowali do druku dr hab. prof. UJK Jerzy Gapys i ks. dr Tomasz Gocel, poprzedzając ją odpowiednim wprowadzeniem oraz biogramem autora i zarysem dziejów parafii Imielno, a także dodając szczegółowe przypisy oraz wykazy i indeksy ułatwiające czytelnikom zapoznawanie się z tekstem. W kronice ks. Adama Włosińskiego z perspektywy małej parafii na Ponidziu przedstawione zosta­ło codzienne życie na kieleckiej prowincji, nagle przerwane dramatycznymi wydarzeniami z okresu I wojny światowej. Wartość tych zapisków polega więc nie tylko na tym, że doskonale pokazuje atmosferę polskiej wsi z początku XX wieku, ale też pozwala zajrzeć za kurtynę przełomowych momentów historii świata. Wydarzenia, fakty znane z dokumentacji oficjalnej byłyby często niepełne, gdyby nie szczegółowe opisy osób biorących w nich udział. Czytelnik może przez wspomnienia ks. Włosińskiego poznać losy osób cywilnych na terenie przyfrontowym nad Nidą i wszelkie zjawiska będące następstwem wojny: głód, choroby, śmierć. Naturalistyczne niekiedy opisy zjawisk i sytuacji z pewnością pobudzą do refleksji nad ogromem wojennych zniszczeń i wielkością ofiary, którą ponieśli zwykli ludzie u progu niepodległości naszej ojczyzny. Lektura tego typu dokumentów z dawnych lat jest nie tylko ważnym sposobem prowadzenia badań dla naukowców, ale też atrakcyjną formą poszerzenia wiedzy dla wszystkich, którzy interesują się historią. Stanowi również cenne źródło poznawcze związane z historią regionu i wpisuje się w działania doty­czące budowania tożsamości lokalnej, tzw. małych ojczyzn.

Po kilku falach dziewiętnastowiecznych kasat z polskiego krajobrazu zniknęły męskie klasztory benedyktyńskie. Sprowadzenia zakonu do ojczyzny podjęli się dwaj mnisi z klasztorów zagranicznych: ojcowie Klemens Dąbrowski i Jozafat Ostrowski. Prezentowana kronika pierwszego z nich daje interesujący opis uwarunkowań powrotu do Polski najstarszego zakonu Europy Zachodniej. Jest to obraz batalii o odzyskanie skasowanego w XIX w. opactwa na Świętym Krzyżu, w którym od czasów rosyjskich funkcjonował ciężki zakład karny. O. Klemens pełnił tam funkcję kapelana, miał więc bezpośredni wgląd w relacje wewnętrzne więzienia, określanego jako „polski Sachalin”. Ubolewał, że zamiast pieśni gregoriańskich w sanktuarium świętokrzyskim rozbrzmiewają jęki i przekleństwa osadzonych. Wzorem czarnych mnichów z czasów pierwszych Piastów, u zarania państwowości polskiej chciał włączyć się w dzieło krzewienia cywilizacji chrześcijańskiej poprzez tworzenie szkół, bibliotek, muzeów. Był przekonany, że odzyskanie dziedzictwa benedyktyńskiego to kwestia kilku tygodni. Powtarzane obietnice polityków umacniały w nim tę wiarę. Po trzech latach (1919–1922) zmagań o Święty Krzyż był zmuszony zrezygnować. Skuteczniejsze były zabiegi o odzyskanie dla zakonu klasztoru w Lubiniu. Kronika o. Dąbrowskiego dobrze wpisuje się w opis procesu odradzania się Polski po latach niewoli. Autor pokazuje niektóre mechanizmy relacji Państwo–Kościół, łamiąc przy tym kilka stereotypów, funkcjonujących na temat II RP. Walorem książki jest wartka narracja kuzyna Henryka Sienkiewicza, Deotymy i Joachima Lelewela.

Kronika Dziejów Polski to pasjonująca podróż w czasie przez najważniejsze wydarzenia naszych dziejów – od chrztu przed 1050 laty aż po współczesność. Bogato ilustrowana kronika opisuje nie tylko same fakty historyczne, ale przypomina barwne cytaty z epoki i przywołuje głos świadków. Książka pozwala poznać bogactwo naszej historii od najdawniejszych czasów, zarówno chwile wielkości jak i upadków. Pokazuje dzieje dumnego narodu, który trwa od Mieszkowego chrztu i od ponad tysiąca lat należy do cywilizacji łacińskiej, do państw tworzących Europę, chcąc pozostać, mimo wielu przeciwności, wiernym chrześcijańskiej tradycji oraz wartościom, które inni porzucili.

Roczniki Rzeszy zawierają teksty następujących średniowiecznych kronik: -Roczniki fuldajskie (Annales Fuldenses) cytowane wg pracy pod tym samym tytułem wydaenj w Hanowerze w roku 1891 -Roczniki kwedlinburskie (Saxionica Annales Quedlinburgenses) przywołane według wydania z MGH z roku 1839 Roczniki hildensheimskie c.d. (Annales Hildesheimenses cont.) przywołane według wydań w MGH 1839 i 1878 -Roczniki "polskie" zawarte w MGH z lat 1866 i 1892

Rudolf Glaber (ok. 985 - 1046/1049) – średniowieczny kronikarz, autor Historium libri V obejmującej okres od roku 900 do 1046. Urodzony w Burgundii. Wydalony z zakonu z przyczyn dyscyplinarnych powrócił w 1035. Zmarł tamże ok. 1046-1049

Niniejsza kronika dokumentuje najważniejsze wydarzenia kulturalne w Polsce w dekadzie rządów Edwarda Gierka - od początku roku 1971 do lata 1980. Wraz z poprzedzającym je piętnastoleciem okres ten stanowi ćwierćwiecze w dziejach polskiej kultury szczególnie owocne, oznaczające w naszej powojennej historii najwyższy jej wzlot. Budzi też wówczas polska kultura wyjątkowe zainteresowanie i zdobywa szczególną pozycję także poza granicami naszego kraju, czego świadectwem stają się choćby powszechnie funkcjonujące określenia: polska szkoła filmowa, polska szkoła kompozytorska czy polska szkoła plakatu.

Bob Dylan (właściwie Robert Allen Zimmerman) ur. 24 maja 1941 w Duluth w stanie Minnesota amerykański piosenkarz, kompozytor, autor tekstów, pisarz i poeta. Jest jedną z ikon amerykańskiej kontrkultury, laureatem wielu nagród, w tym Grammy, Oscara i Nagrody Pulitzera. Od kilku lat wymieniany wśród kandydatów do Nagrody Nobla w dziedzinie literatury. W 2009 otrzymał Narodowy Medal Sztuki (National Medal of Arts), a w 2012 Prezydencki Medal Wolności (Presidential Medal of Freedom). Jego słynny przebój ,,Like a rolling stone"" to według magazynu ,,Rolling Stone"" piosenka wszech czasów. Inne słynne utwory Dylana to choćby ,,Knockin' on Heaven's Door"", ,,To make you feel my love"", ,,Gotta Serve Somebody"" czy ,,Things have changed"" weszły do kanonu muzyki popularnej. ,,Kroniki"" w znakomitym przekładzie Marcina Szustra i z posłowiem Andrzeja Stasiuka to piękna opowieść o trudnych początkach i długiej drodze do sławy i uznania.

Dokumentalny zapis walk i wydarzeń powstańczych - 66 dni powstania, dzień po dniu. Autor zestawia twarde fakty z fragmentami dzienników i trafnych komentarzy prasowych. Kronika Powstania Warszawskiego to bezcenny dowód polskiego potężnego zrywu niepodległościowego i świadectwo bezprzykładnego bohaterstwa, męstwa i ofiarności tysięcy warszawiaków. ,,Najkrwawsza bitwa w historii Polski -- z jej szczytami poświęcenia, bohaterstwa i heroizmu, jak i z ogromem cierpień i strat -- zasługuje na opisanie najpełniejsze z możliwych i na naszą wierną pamięć. To przecież owa wierna pamięć -- przez kilkadziesiąt powojennych lat możliwa jedynie w wymiarze rodzinnym i społecznym, a dopiero od kilkunastu lat także w wymiarze państwowym -- nadaje sens tamtej tragedii i śmierci dziesiątków tysięcy żołnierzy i cywilnych mieszkańców Stolicy Wolności"". dr hab. Andrzej Krzysztof Kunert

Czas płynie dyskretnie i niezauważalnie. W pierwotnym doswiadczeniu czas dotykał wieczności w kategoriach natury, np. w zmieniających sie porach roku. Od początku człowiek utrwalał ślady swego istnienia w postaci rysunków, malowideł, rzeźb i pomników...

1 września 1939 roku okupacja hitlerowska wdarła się w życie Polaków, nieodwracalnie przeobrażając je na sześć długich lat. Zmiany, które okupant przeprowadził w organizacji codziennego życia mieszkańców polskich miast, ze względu na swoją bezwzględność i brutalność, mogą wydawać się współczesnemu czytelnikowi niewyobrażalne.Już 9 listopada 1939 roku Łódź została wcielona do III Rzeszy, 11 kwietnia 1940 roku otrzymała niemiecką nazwę Litzmmanstadt. W zamyśle hitlerowskich władz miała stać się miastem promieniującej kultury niemieckiej.Wraz z napływem ludności niemieckiej Łódź zaczęła zmieniać swoje oblicze. Czy ówczesnym łodzianom spacerującym po ukochanej ulicy Piotrkowskiej przeszło kiedykolwiek przez myśl, że jej nazwa będzie brzmiała Adolf-Hitler-Straße? Reorganizacja polskiej administracji była jednak tylko wstępem do zmian, które na zawsze odmieniły Miasto Czterech Kultur. Masowe wysiedlenia ludności żydowskiej i polskiej z obszaru Łodzi oraz stworzenie Litzmannstatd Getto zapisały się bolesną kartą w historii miasta.Obraz tamtych lat, dzień po dniu, ukazuje Andrzej Rukowiecki w książce Łódź 1939?1945. Kronika okupacji. Autor nie poprzestaje w swojej publikacji jedynie na odnotowaniu faktów. Ilustruje je fragmentami z dzienników, które tworzą wstrząsający zapis przeżyć okupowanej ludności. Zmagania mieszkańców Łodzi z hitlerowskim terrorem przybierały także formę walki o człowieczeństwo, które próbowali ocalić, niosąc pomoc potrzebującym, nawet za cenę własnego życia. Zamieszczone w Kronice nazwiska osób pomordowanych przez nazistów są nie tylko świadectwem bohaterstwa i patriotyzmu łodzian, ale elementem współtworzącym narodową pamięć i tożsamość.Do książki dołączono bezpłatny dodatek - plan Litzmannstadt z 1943 roku.

Książka jest kroniką najważniejszych wydarzeń z dziejów polskich i w Polsce funkcjonujących mediów, tj. prasy, radiofonii i telewizji. Poruszanie się po tej książce ułatwiają indeksy alfabetyczne tytułów prasowych, nazwisk oraz miejscowości.

Gdańska kronika Bernta Stegmanna (1528)

Funkcja historii w średniowieczu i miejsce kroniki Wiganda von Marburg w dziejopisarstwie krzyżackim oraz jej klasyfikacja gatunkowa Kronika Wiganda von Marburg jako reprezentacja aktywności militarnej człowieka na obrzeżach późnośredniowiecznej christianitas Wigandowa reprezentacja działań militarnych Czynniki geośrodowiskowe aktywności militarnej zakonu niemieckiego w Prusach reprezentowane w kronice Wiganda von Marburg

(...) nic nie jest w stanie zastąpić tej porcji wiedzy o polskim średniowieczu, jakiej dostarczył kronikarz wielkopolski jako świadek opisanych faktów oraz dziejopis skrzętnie zestawiający w swoim dziele nie najmniejszą biblioteczkę źródeł historycznych, z których wiele nie dochowało się do naszych czasów. Kronika obejmuje okres dziejów Polski od czasów bajecznych aż po 1271 (a może nawet 1273) rok. Rozpoczyna się prologiem, w którym autor zapowiada przedstawienie dziejów Polski ze szczególnym uwzględnieniem gesta et actus bellici, tzn. czynów wojennych książąt wielkopolskich. W tym samym prologu znalazło się długie objaśnienie nazwy Polaków-Lechitów - wstawka będąca etymologiczno-geograficznym wywodem o pochodzeniu i rozsiedleniu Słowian.

Ta kronika miała na zawsze zaginąć w pomroce dziejów. Janusz Bieszk, autor bestsellerów Bellony „Słowiańscy królowie Lechici. Polska starożytna” oraz „Chrześcijańscy królowie Lechii. Polska średniowieczna”, nazywa ją „perłą wśród lechickich kronik”. Jej twórca Prokosz (Prochorus, Procosius) miał być pierwszym arcybiskupem Krakowa, żyjącym w X wieku. Według kroniki Polacy mieli prehistoryczny rodowód: pierwsza nazwa Polski brzmiała „Sarmacja”, a jej władca nosił imię Sarmata i jako król panował w II połowie XVIII wieku p.n.e. Prokosz doprowadza opowieść do początków panowania Mieczysława (Mieszka) I – późniejsze fragmenty przepadły. Przez jej karty przewijają się kolejni władcy, a także cenne informacje o obyczajach, wierzeniach, życiu politycznym, społecznym i gospodarczym Sarmacji ? Lechii ? Polanii. Wstęp przygotowany przez Janusza Bieszka jest ciekawym wprowadzeniem do lektury.

Die nona Decembris Król Zygmunt Trzeci z Wielicki ostatniego noclegu przyjachał przed Kraków et circiter horam. Za Kazimierzem wyjachali przeciwko niemu pp. Senatorowie i szlachta, co byli w Krakowie […]. Po tym witaniu wjachał Król Jego Mć w Kazimierz, z Stradomia obrócono go po wale około murów miejskich i przyprowadzono ku Strzelnicy. […] Prowadzon potym ku Kleparzowi, we wrociech u szańców nagotowany był arcus triumphalis z teksty. Król Stephan malowany był, na wierzchu łupy, zbroje, chorągwie wzięte u Niemców Maksymilianowych i działa pobrane wystawiono. Zsiadł potym na Kleparzu do kościoła świętego Floriana, tu go przywitał ks. kardynał Batory. Potym wjachał Tworzyjańską bramą w miasto, gdzie po ulicach nagotowane były arcus triumphalis na kożdym imagines królów polskich, dziadów i pradziadów królewskich aż do ostatniego Jagiełła. Na zamek wjachał o wtórej godzinie w noc; witała go kapituła krakowska, w kościele śpiewano Te Deum laudamus etc. […]

Kronika Dziejów Polski to pasjonująca podróż w czasie przez najważniejsze wydarzenia naszych dziejów – od chrztu przed 1050 laty aż po współczesność. Bogato ilustrowana kronika opisuje nie tylko same fakty historyczne, ale przypomina barwne cytaty z epoki i przywołuje głos świadków. Książka pozwala poznać bogactwo naszej historii od najdawniejszych czasów, zarówno chwile wielkości jak i upadków. Pokazuje dzieje dumnego narodu, który trwa od Mieszkowego chrztu i od ponad tysiąca lat należy do cywilizacji łacińskiej, do państw tworzących Europę, chcąc pozostać, mimo wielu przeciwności, wiernym chrześcijańskiej tradycji oraz wartościom, które inni porzucili.

Kronika przedstawia dzieje Kazimierza Wielkiego i jego dwojga następców. Nakreślona z niepoślednim talentem, a pisana z nieskrywaną pasją lub przynajmniej z ironią, tam zwłaszcza, gdzie autorowi wypadło mówić o przeciwnikach politycznych, do których należeli najwybitniejsi dygnitarze państwowi z regentką królową Elżbietą na czele. Jest ona najżywszą i najbardziej osobistą kroniką Polski średniowiecznej. (...) Jest prawdziwą kopalnią ciekawego materiału obyczajowo-anegdotycznego". Julian Krzyżanowski

(...) nic nie jest w stanie zastąpić tej porcji wiedzy o polskim średniowieczu, jakiej dostarczył kronikarz wielkopolski jako świadek opisanych faktów oraz dziejopis skrzętnie zestawiający w swoim dziele nie najmniejszą biblioteczkę źródeł historycznych, z których wiele nie dochowało się do naszych czasów. Kronika obejmuje okres dziejów Polski od czasów bajecznych aż po 1271 (a może nawet 1273) rok. Rozpoczyna się prologiem, w którym autor zapowiada przedstawienie dziejów Polski ze szczególnym uwzględnieniem gesta et actus bellici, tzn. czynów wojennych książąt wielkopolskich. W tym samym prologu znalazło się długie objaśnienie nazwy Polaków-Lechitów - wstawka będąca etymologiczno-geograficznym wywodem o pochodzeniu i rozsiedleniu Słowian.