Elżbieta Stadnicka (z d. Lubomirska) żyła w trzech epokach: międzywojennej, wojennej i powojennej, a także w dwóch krajach: Polsce i we Francji. Jej pamiętnik doskonale ilustruje nastroje, życie codzienne oraz stosunki społeczne zarówno na ziemiach polskich, jak i na emigracji. Dzieje Polski w XX wieku pełne są historii nieopowiedzianych. Przez to wielu naszych bohaterów pozostaje nieznanych, a pamięć o nich umiera wraz ze śmiercią ostatnich świadków. Dlatego warto ocalić od zapomnienia tych naszych rodaków, którzy zwycięsko przeszli czas najtrudniejszej próby. Do takich osób z pewnością należy Elżbieta Lubomirska-Stadnicka, której życiorys mógłby posłużyć jako scenariusz wielu filmów fabularnych. Książka dofinansowana ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury.

Czego się można nauczyć od Tadeusza Piziewicza? Bo przecież z tej książki, tak obszernej, tak drobiazgowej, musi płynąć jakaś nauka. Autor jest legendą bydgoskiej palestry, a jego długie życie – osiągnął matuzalemowy iście wiek 100 lat – zachęca do lektury wspomnień. (…) Tadeusz Piziewicz pokazuje się w tej książce jako człowiek zaplątany w małą i wielką historię swoich czasów – człowiek, który potrafił ze skromnością i godnością nie dać się tej historii pokonać, potrafił, jak się to ładnie mówi, pozostać sobą. /fragment Przedmowy/ Tadeusz Piziewicz (1895-1996) wybitny prawnik, sędzia i adwokat. W czasie I wojny światowej oficer armii austriackiej; brał udział w obronie Lwowa i uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Od 1938 roku związany z Bydgoszczą. Po zakończeniu II wojny światowej członek Głównej Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich. W latach 1945-1951 sędzia Sądu Wojewódzkiego, a następnie adwokat, specjalizujący się w sprawach karnych.

Niniejszy tom „Zapisów Terroru” jest drugim z poświęconych Auschwitz-Birkenau. O tragicznym losie przebywających w obozie kobiet i dzieci opowiadają byłe więźniarki i więźniowie. Są wśród nich zarówno obywatele przedwojennej Polski, jak i świadkowie z innych krajów Europy. Opisują oni m. in. ciężkie warunki życia w oddziale kobiecym, zbrodnie niemieckich nadzorczyń, eksperymenty nad masową sterylizacją oraz eksterminację Żydów i więźniów innych narodowości - w tym dzieci. Przywołanie osobistych świadectw więźniów Auschwitz-Birkenau pozwala oddać głos pojedynczym ofiarom nazistowskiego totalitaryzmu, zamiast sprowadzać ich los do suchej statystyki. Relacje poszczególnych ofiar ukazują różnorodność ich losów i specyfikę doświadczeń każdej z nich.

The one and only Zadie Smith, prize-winning, bestselling author of Swing Time and White Teeth, is back with a second unmissable collection of essays WITH NEW MATERIAL ADDED - an extra essay for paperback edition 'Should you read this brilliant book? Absolutely' Independent 'Generous, curious, insistent on the possibility of imaginative connection' Evening Standard No subject is too fringe or too mainstream for Zadie Smith's insatiable curiosity. From social media to the environment, from Jay-Z to Karl Ove Knausgaard, she has endless enthusiasmand the boundless wit, insight and wisdom to match. In Feel Free, pop culture, high culture, social change and political debate all get the Zadie Smith treatment, dissected with razor-sharp intellect, set brilliantly against the context of the utterly contemporary, and considered with a deep humanity and compassion. This electrifying new collection showcases its author as a true literary powerhouse, demonstrating once again her credentials as an essential voice of her generation. 'Lively, intelligent and frequently hilarious, [it] proves that she's one of the brightest minds in English literature today' NPR 'Smart, spirited and distinctive' Wall Street Journal 'She is the book nerd, the culture geek, reading, hearing and seeing, and dying to talk to somebody about it' Guardian

Anne Frank's The Diary of a Young Girl is an inspiring and tragic account of an ordinary life lived in extraordinary circumstances that has enthralled readers for generations. This Penguin Classics edition is edited by Otto H. Frank and Mirjam Pressler, translated by Susan Massotty, and includes an introduction by Elie Wiesel, author of Night. 'June, 1942: I hope I will be able to confide everything to you, as I have never been able to confide in anyone, and I hope you will be a great source of comfort and support.' In Amsterdam, in the summer of 1942, the Nazis forced teenager Anne Frank and her family into hiding. For over two years, they, another family and a German dentist lived in a 'secret annexe', fearing discovery. All that time, Anne kept a diary. Since its publication in 1947, Anne Frank's diary has been read by tens of millions of people. This Definitive Edition restores substantial material omitted from the original edition, giving us a deeper insight into Anne Frank's world. Her curiosity about her emerging sexuality, the conflicts with her mother, her passion for Peter, a boy whose family hid with hers, and her acute portraits of her fellow prisoners reveal Anne as more human, more vulnerable and more vital than ever.

Przedstawiamy autobiograficzną powieść Jacka Londona, opowiadającą o radości z picia i zmaganiach z alkoholizmem Książka została wydana w 1913 roku. Tytuł pochodzi z brytyjskiej piosenki ludowej John Barleycorn. Tematem powieści jest męska przyjaźń. London omawia różne doświadczenia życiowe z alkoholem na różnych etapach swojego życia. Kluczowe etapy to późne lata nastoletnie, kiedy zarabiał jako marynarz, a także później, gdy był zamożnym, odnoszącym sukcesy pisarzem. W książce po raz pierwszy użyto określenia „widzieć różowe słonie” na człowieka w stanie głębokiego upojenia alkoholowego.

Dean Karnazes biegi maratońskie traktuje jak rozgrzewkę. Potrafi przebiec ponad 560 km w trzy dni bez przerwy, bez snu. Od gór Sierra Nevada, przez Dolinę Śmierci w środku lata, aż do bieguna południowego w temperaturze -40°C, dystanse pokonywane przez tego ultramaratończyka przekraczają wszelkie granice ludzkiej wytrzymałości. Zdarzają mu się jednak różne wpadki, jak choćby ta, gdy zasnął w biegu i obudził się pośrodku autostrady, zmierzając wprost na nadjeżdżającą ciężarówkę. Ultramaratończyk to autobiografia długodystansowca, w której sam siebie przedstawia jako byłego karierowicza, zarabiającego grube pliki dolarów dla korporacji medycznej. W dniu trzydziestych urodzin jakaś niewidzialna dźwigienka przestawia się w jego głowie i Dean postanawia skierować swoje życie na inne tory. Wraca do biegania po piętnastu latach od ostatniego treningu i robi stopniowe postępy. Najpierw jest popełniającym naiwne błędy, nieśmiałym truchtaczem, potem nabiera szlifów i coraz śmielej zaczyna poczynać sobie w świecie biegowym, by w końcu zrealizować kilka przepięknych i zarazem przerażających projektów na morderczych dystansach. Zabiera się za najdłuższe biegi – 160 km i więcej. Na pustyni, w górach, na biegunie. Dean szczegółowo opisuje swoją walkę z bólem i zwątpieniem, wspomina kryzysy i halucynacje. Robi to barwnie i wiarygodnie (każdy, kto choć raz startował w ultramaratonie, pokiwa głową z uznaniem i stwierdzi: „coś mi to przypomina…”). Momentami jest zabawny, chwilę później wzniosły, bywa że wzrusza – na przykład gdy opisuje zakończenie Western States 100, biegu, w którym nie miał już siły trzymać się na nogach, więc się czołgał. Te historie są szalenie inspirujące, zwłaszcza wtedy kiedy Dean przedstawia swoje podejście do życia. Wcale nie ma ochoty porzucać dla biegania rodziny czy ograniczać z nią kontaktów. Po prostu... mniej śpi. To gość z niesamowitą energią. Czy książkę czyta się dobrze? Na pewno tak. Czy chce się pójść w ślady Karnazesa? Też. Wyjść na trening? W każdej chwili. Przeczytanie rozdziału działa lepiej niż kofeina. Jeśli oddajesz się tej lekturze w pociągu – żałujesz, że nie możesz wysiąść na najbliższej stacji i pobiec przed siebie. Krzysztof Dołęgowski, ultramaratończyk, redaktor portalu napieraj.pl To fascynująca książka o mistrzu dystansów ultra. Jego motto „biegaj sercem”, powinno zainspirować każdego biegacza (i nie tylko). Henryk Szost, rekordzista Polski w maratonie (2:07:39); olimpijczyk z Pekinu 2008 i Londynu 2012

Własny pokój, Virginia Woolf, tłumaczenie Agnieszka Graff, O stawaniu się kobietą mówią: Edyta Bartosiewicz, Joanna Bator, Magdalena Cielecka, Katarzyna Kozyra, Martyna Wojciechowska, Ewa Woydyłło. Piszą: Sylwia Chutnik, Karolina Sulej Legendarny esej Virginii Woolf "Własny pokój" obchodzi w tym roku dziewięćdziesiątą rocznicę. Czytając go po latach w tłumaczeniu Agnieszki Graff dowiadujemy się, jak wiele postulatów zapisanych przez brytyjską pisarkę nadal jest aktualnych. O własnej drodze do niezależności opowiadają też sławne Polki: Edyta Bartosiewicz, Joanna Bator, Magda Cielecka, Katarzyna Kozyra, Martyna Wojciechowska, Ewa Woydyłło. Virginia Woolf żyła w innym świecie, ale jej esej nadal pozostaje perłą. Udowadniają to także rozmowy o nim sławnych i przebojowych kobiet.

O tym, dlaczego tylu Chińczyków śpi w płaszczach, a po ulicach chodzi w piżamach. O tym, kto nosi na głowie włosy zmarłych przodków i nadal czci drzewa. O tym, co pompka od roweru ma wspólnego z kaczką po pekińsku oraz o tym, że można jeść także szczury, mrówki, wielbłądzie garby, a nawet sowy. O tym, czego nie tknie mnich z Shaolin i jak wyglądał starożytny Internet. O tym, dlaczego Autor został wzięty za szpiega i z jakiego powodu tamtejsi przywódcy noszą takie wielkie okulary. O latających smokach i chodzących trupach. Oraz dlaczego ciągle pali się tam pieniądze… „Moja książka jest jak stół, który w Państwie Środka zastawia się wieloma potrawami. Czasami są słodkie, a czasami kwaśne. Owe opowieści są też często, jak chińskie pudełko – czytasz jedną, a w niej kryje się następna, a czasami nawet jeszcze jedna. Ale nie zapominaj, Czytelniku – to moja miseczka, Twoja może być zupełnie inna. Chiny od góry do dołu są też trochę, jak lustro, w którym możemy przejrzeć się i my, bo ludzkie przywary są w Chinach przemnożone miliard trzysta milionów razy, więc bardziej rzucają się w oczy, choć wcale tak bardzo nie różnią się od naszych. Podróżnik o tym wie. Podróżnik może o tym napisać, bo nie jest uwikłany w sieć stypendiów czy fundacji, które co prawda mogą mu w podróżach pomóc, ale mogą też położyć im kres, jeśli napisał nie to, czego od niego oczekiwano. Podróżnik musi podróżować swobodnie, bez takiego balastu. Podróżnik, jeśli tylko mu pozwolą, rozmawia z kim chce i o czym chce. Nieustannie się uczy, a od niego uczą się inni”.

Terturlian Stablewski (1901-1973) - syn właścicieli ziemskich ze Szlachcina, ze znanej rodziny Stablewskich - był krewnym prymasa Polski Floriana Stablewskiego. Absolwent gimnazjum benedyktynów w Ettel i Akademii Sztuk Pięknych w Monachium. Malarz, poeta, powieściopisarz. Podczas II wojny światowej mieszkał w podpoznańskim Antoninku, prowadził dziennik, będący współcześnie unikatowym materiałem historycznym.

To fascynująca lektura dla każdego, kto interesuje się pracą dyplomaty i funkcjonowaniem służby zagranicznej naszego kraju, a w szczególności jego interesami na Bliskim Wschodzie. Autor trwale związał się z tym regionem od czasu specjalistycznych studiów w moskiewskim Instytucie Stosunków Międzynarodowych (MGIMO). W służbie zagranicznej przeszedł wszystkie urzędnicze szczeble - na placówkach w Libii, Jordanii, Iraku i Arabii Saudyjskiej oraz w MSZ – od referenta do ambasadora w Bagdadzie i Rijadzie oraz dyrektora Departamentu Afryki i Bliskiego Wschodu. Raport prezentuje drogę Autora do dyplomacji, realia pracy na placówkach i w centrali Ministerstwa oraz osobiste doświadczenia i przeżycia, niekiedy dramatyczne. Opisywane sprawy, okraszone ciekawostkami i anegdotami, dotyczą takich tematów jak wielotysięczna obecność Polaków w krajach arabskich w okresie PRL, odbudowa stosunków z Izraelem na przełomie transformacji, brawurowa i wysoce korzystna dla interesów państwa akcja wywiadu w Iraku, ewakuacja polskich obywateli i personelu ambasady RP z tego kraju oraz przejęcie tam odpowiedzialności za interesy USA, budowa od zera relacji III RP z naftowymi państwami obszaru Zatoki, w tym z Arabią Saudyjską, gdzie Autor był pierwszym polskim ambasadorem, kwestie personalne i kadrowe. Wiele zarówno pozytywnych jak gorzkich odniesień dotyczy konkretnych spraw gospodarczych, biznesowych i często wielomilionowych interesów, realizowanych w odmiennym kulturowo środowisku. Przedstawionym w książce bieżącym wydarzeniom i faktom towarzyszą refleksje historyczne i przemyślenia na temat uwarunkowań bezpieczeństwa regionalnego, konfliktów, terroryzmu, migracji i polityki Zachodu. Unikatowy charakter ma rozdział Arabia Incognita, zawierający uwagi Autora na temat historii Półwyspu Arabskiego od czasów najdawniejszych, gdy był to obszar zielony, a dzisiejsza Zatoka Perska stanowiła dolinę wielkich rzek i miejsce opisanego w Starym Testamencie sumeryjskiego raju, poprzez epokę Szlaku Mirry i Kadzidła, wieki rywalizacji judaizmu, chrześcijaństwa i religii pogańskich poprzedzające pojawienie się islamu oraz uwarunkowania misji Proroka Mohammeda, w tym ekonomiczne, kończąc na czasach najnowszych, w których ukształtowało się państwo saudyjskie.

Jestem mamą dwójki dzieci, mam 44 lata, pracuję w firmie Amazon jako pracownik magazynu na stanowisku piker. „Cuda Boże w moim życiu” to moja pierwsza książka. Kolejną będzie tomik wierszy, których sporo już napisałam i w dalszym ciągu tworzę, gdy tylko przychodzi natchnienie. Pracuję też nad następną książką, która będzie miała tytuł „Bóg żyje, opoką moją jest”.

Kiedy przemoc staje się codziennością Jak wiele jest na świecie rodzin, które wydają się być szczęśliwe, poukładane i pełne miłości, a tymczasem za ścianami ich wygodnych domów rozgrywa się prawdziwy dramat? Bohaterka „Ocalić siebie” opowiada historię jednej z takich rodzin, poruszającą tym bardziej że prawdziwą. Wychowana przez ojca-tyrana, wraz z matką i siostrą doświadczyła każdego możliwego rodzaju przemocy: fizycznej, psychicznej i ekonomicznej. Po latach próbuje zrzucić z siebie ciężar negatywnych emocji, szukając wsparcia w swojej własnej, nowej rodzinie. Ta wstrząsająca opowieść to przestroga dla wszystkich tych, którzy tkwią w związku z osobowością aspołeczną, psychopatyczną, narcystyczną. To również ważny głos zachęcający do walki o własne szczęście, godność i wolność – bez względu na to, jak wiele trzeba będzie poświęcić. Wbiegłam do ich mieszkania. Mama klęczała w kuchni na ziemi, opierając się łokciami o krzesło. Czepek kupiony dwa dni wcześniej, by osłonić łysą głowę, przesunął się na jedno ucho. Pielucha zsunęła się do kolan. Ojciec stał nad nią, szarpiąc za ramiona i wrzeszcząc: – Wstawaj! Przecież mówię: wstawaj, ty histeryczko! Nie, nie zaskoczył mnie zapach wódki, do którego od jakiegoś czasu byłyśmy już przyzwyczajone. Nie to było najgorsze. Najgorsze były jego oczy. Wybałuszone, małe, niebieskie oczy pozbawione emocji. Trudno powściągnąć emocje przy tym przejmującym obrazie życia z psychopatą. Dramatyczne ludzkie losy ukazane na kartach tej książki wywołują ogrom emocji i niekończące się pokłady empatii. Ta historia uświadamia, jak często pozory potrafią przesłonić nam prawdziwy obraz rzeczywistości. Wioleta Sadowska, subiektywnieoksiazkach.pl Ocalić siebie to bardzo wstrząsające wyznania Hanny Goworowskiej-Adamskiej. Niezwykle szczere i do bólu prawdziwe. Autorka zachęca do tego, aby znaleźć w sobie odwagę, głośno mówić o tym, co nas spotyka oraz odpowiednio reagować na krzywdę i zło. Agnieszka Krizel, nietypowerecenzje.blogspot.com Hanna Goworowska-Adamska (ur. 1959) – anglistka, egiptolożka, aktywistka społeczna oraz tłumaczka – tłumaczyła m.in. Świat po kapitalizmie prof. Davida C. Kortena (2003), a także Wędrując Henry’ego Davida Thoreau (2016). Zadebiutowała w 2010 roku powieścią o starożytnym Egipcie pt. Nikt nie zna wszystkich jej imion. Opowieść o królowej Hatszepsut. Rok później ukazała się kolejna książka Tron Obu Krain, która zdobyła główną nagrodę podczas Targów Książki Kaszubskiej i Pomorskiej Costerina 2012. Ocalić siebie jest rezultatem kilkuletnich studiów nad zaburzeniami osobowości oraz zagadnieniami związanymi z przemocą w rodzinie.

Ich miłość zaczęła się w Borysławiu, gdzie, w połowie lipca 1939 roku, Wanda Bogaczewiczówna wyszła za mąż za Edmunda Króla. Niedługo potem wybuchła II wojna światowa, ale on już wcześniej, po trzydziestu sześciu dniach małżeństwa, został powołany do wojska. Wrócił z tej slużby dopiero po ośmiu latach. Jego wojenne drogi wiodły przez Węgry, Liban, Syrię, Palestynę, Egipt, Libię, Irak, a potem Włochy i wreszcie Wielką Brytanię. Wziął udział w bitwach o Tobruk, Ain el-Gazalę i Monte Cassino, dowodził zdobyciem Santo Stefano oraz Monte Trebbio. Swoją epopeję zakończył, wracając z Anglii w sierpniu 1947 roku do ukochanej żony i ojczyzny, a nam pozostały przejmujące listy pisane do Wandy...

Niezwykłe wspomnienia legend U-bootwaffe z obu wojen światowych Lothar Arnould de la Perier ,legenda pierwszej wojny światowej - nikt w obu wojnach światowych nie zatopił tylu statków co on - opowiada swoją historię Historia pierwszego sukcesu „U-9” i jego dowódcy Otto Weddigena, który wstrząsnął Wielką Brytanią i dał wiarę niemieckiej broni podwodnej do osiągnięcia zwycięstwa. Wspomnienia zdeklarowanego hitlerowca Joachima Schepkego, jednego z największych asów U-bootwaffe drugiej wojny światowej. Niezwykły rejs „monsunowego U-boota” - z Japonii do hitlerowskich Niemiec Historia pościgu Royal Navy za okrętem podwodnym ,który przez pomyłkę wylądował na mieliźnie u ujścia Tamizy.

„Morskie diabły” poświęcone są przede wszystkim włoskim morskim siłom specjalnym, które skupione zostały w 10 Flotylli MAS. Autor początkowo dowodził okrętem podwodnym „Scire”, który był nośnikiem „żywych torped”, a następnie został dowódcą tych elitarnych sił, które nie miały sobie równych w okresie drugiej wojny światowej. Na podstawie bezpośrednich relacji uczestników akcji i osobistych wspomnień autora powstała książka, która do dzisiaj jest podstawowym źródłem wiedzy o włoskich morskich siłach specjalnych.

Mieliśmy księżyc za plecami, a nieprzyjaciel był widoczny jak na dłoni. Widzieliśmy jego dwa kominy i wysoki maszt. Myślałem, że to pancernik typu "Idaho". Załoga w podnieceniu czekała na rozkaz. W końcu wydałem rozkaz: "Uwaga, pal!" Sześć torped pomknęło do celu. Płynąc równolegle do niego, czekaliśmy z niecierpliwością. Każda minuta wydawała się wiekiem. Wreszcie nastąpiły trzy wybuchy. Po każdym krzyczałem "Trafiony!" A załoga I-58 tańczyła ze szczęścia. - relacja Mohitsuro Hashimoto z zatopienia USS Indianapolis.

Od autorki: "Agorafobia okrawa człowieka z godności i życia. Przyszło mi z nią dzielić dwanaście lat. Wstrząsające doświadczenie. Mam nadzieję, że dzięki swoim zwierzeniom uświadomię wielu osobom z czym naprawdę zmagają się chorzy cierpiący na agorafobię i nerwice lękowe. Autobiograficzna książka „Nie mów do mnie nie bój się” zdradza w jaki sposób uporałam się ze schorzeniem, co choroba mi dała, co zabrała. Chorym chcę podpowiedzieć, jak sobie poradzić w najtrudniejszych momentach. A że można się z tego piekła wyrwać – jestem na to dowodem. Jeśli książka choć trochę pomoże pozostałym czytelnikom w zrozumieniu, czym naprawdę jest agorafobia – będę szczęśliwa."

Wilhelm Marschall to jedna z najbardziej wybitnych postaci w marynarce niemieckiej na przestrzeni obu wojen światowych. O ile jego działania podczas drugiej wojny światowej można w miarę dokładnie prześledzić w literaturze opublikowanej na naszym rynku, o tyle jego służba podczas pierwszej wojny światowej jest kompletnie nie znana polskiemu czytelnikowi. Ta książka uzupełnia tę lukę. Wspomnienia Marschalla to przede wszystkim opis jego działań bojowych na Morzu Śródziemnym, istnym Eldorado dla niemieckich U-bootów podczas pierwszej wojny światowej. To tutaj właśnie topiony największy tonaż alianckich jednostek. I właśnie tam narodziły się asy niemieckiej broni podwodnej, do której należy też zaliczyć Marschalla.

Pierwsza część trylogii. Pozostałe części: Napoleon w Moskwie, Wielki odwrót. Jedna z najlepszych książek dotyczących epoki napoleońskiej. Wyprawa na Moskwę widziana oczyma 100 jej uczestników, którzy porównywani są do operatorów filmowych. Śledzimy więc tę wyprawę krok po kroku z punktu widzenia stu ludzi, których przeżycia znakomicie wykorzystał autor.