Córeczka tatusia

Do tej pory stwierdzenie "córeczka tatusia" kojarzyło mi się z uczuciem czystym i nienagannym. Gdy na świat przychodzi dziewczynka, krucha istotka, to dla ojca powód do prawdziwej dumy. Od tej chwili staje się oczkiem w głowie mężczyzny, jego córunią, księżniczką. Niestety od teraz będę dopatrywała się w relacji ojciec córka, drugiego dna.

Cathy Glass, pisząca pod pseudonimem brytyjska autorka bestsellerów, pracuje w opiece społecznej, a od ponad dwudziestu pięciu lat prowadzi rodzinę zastępczą dla dzieci pokrzywdzonych i potrzebujących. Ma troje własnych dzieci. Córeczka tatusia jest jej szesnastą książką wydaną w Polsce.
Siedmioletnią Beth wychowywał samotnie jej ojciec Derek. Matka odeszła, gdy dziewczynka miała dwa lata. Beth była dzieckiem miłym i na pozór otoczonym dobrą opieką. Cathy Glass szybko zaczęła mieć obawy, że jej relacja z ojcem nie jest taka, jaka być powinna. Oboje bardzo się kochali, a Derek rozpieszczał córkę i traktował ja jak księżniczkę. Jednak coś, czego Cathy nie potrafiła określić, budziło w niej niepokój.
Czy wydaje wam się, że stwierdzenie „córeczka tatusia” jest nienormalne? Nie wydaje mi się. Całkiem naturalne jest takie określenie, a zwłaszcza, gdy ma się tylko jedno dziecko. W tym przypadku dochodzi jeszcze jeden szczegół. Ojciec i córka zostali sami i mają tylko siebie na tym świecie. Jednak bardzo cienka jest granica między tym co właściwe, a tym co naganne.

Cathy Glass przedstawia nam jedną ze swoich licznych podopiecznych, siedmioletnią dziewczynkę, Beth. Relacje Beth z ojcem są dziwne do tego stopnia, że zaczynają budzić niepokój Cathy. Bo czyż nie jest kuriozalny fakt, że dorastająca dziewczynka sypia z ojcem. Rozumiem, że mógłby ją usypiać i szedł do własnego łóżka, ale… Gdzieś po drodze Derek zatracił zdrowy rozsądek. Obserwując tę dwójkę Cathy zauważa, że dziewczynka flirtuje z ojcem, ale także z innymi mężczyznami. Jej relacje z tatą przypominają bardziej zachowania pary zakochanych w sobie osób. Poza tym siedmiolatka wyzywająco się ubiera i szokująco maluje. Każdy zdrowy na umyśle człowiek potwierdzi, że coś jest z nimi nie w porządku.
- Lubię ładnie wyglądać dla ciebie tatusiu- Przecież cię nie widzę.- Wiem, ale możesz wyobrazić mnie sobie w różowej sukience, prawda?- Mogę – zgodził się – Zamykam oczy i widzę cię w różowej sukience, z włosami opadającymi na ramiona jak u prawdziwej księżniczki: księżniczki tatusia.- A ty jesteś moim księciem! – wykrzyknęła Beth.- I będziemy żyli długo i szczęśliwie w magicznym zamku. Tylko ty i ja.
Cathy Glass odmalowuje portret chorego mężczyzny. Mężczyzny, który się bardzo mocno pogubił i nie może sobie dać rady. Dziewczynki, która jest za mała na to, aby mogła ocenić swoje zachowanie. Oprócz tematu głównego, jesteśmy świadkami tego, co dzieje się w rodzinie pisarki. A zaczyna dziać się nie najlepiej.

Córeczka tatusia to powieść o problemach emocjonalnych, miłości, tęsknocie i samotności. Stwierdzam, że to bardzo przydatna i ważna książka. Nie jest to historia, jakie często czytuję, ale zdaję sobie sprawę, że jest sporo czytelniczek, które lubią ponad wszystko tego typu literaturę.

Córeczkę tatusia polecam szczególnie czytelniczkom lubiącym historie, które pisze samo życie. Na pewno książka spodoba się wielbicielkom talentu brytyjskiej pisarki. Uważam, że jest to pozycja obowiązkowa dla osób, które sprawują kontrolę, bądź zamierzają w przyszłości prowadzić formę opieki jaką jest rodzina zastępcza. Przyznaję, że historia Beth jest bardzo poruszająca i wywołuje szereg emocji. Polecam.