Gra - Pędzące żółwie

Kilkudziesięciocentymetrowa plansza, pięć żółwi, pięć płytek z żółwiami i 52 małe karty. Zdawać by się mogło, że tak mały zestaw zapewnić może równie małą, adekwatną do rozmiarów pudełka, rozrywkę. Nic bardziej mylnego! Projektant gry, Reiner Knizia, po raz kolejny w prostocie zasad i świetnie przemyślanej mechanice zawarł swój projektancki geniusz. Gracze, popędzający swoje żółwie w wyścigu do sałaty, mają do pokonania zaledwie dziewięć pól. Ruchy żółwi określają losowo dobierane karty, dzięki którym dany żółw porusza się do przodu lub do tyłu, o jedno albo dwa pola. Każdy z graczy ma w ręku zawsze pięć kart, a w swojej turze zagrywa jedną z nich, tym samym wprawiając w ruch tłuste, ślamazarne żółwie.
Wieje nudą? Być może i by wiało, gdyby wszyscy przy stole wiedzieli kto i jakim żółwiem kieruje i jakie ma karty. Ale cała magia tej gry polega na tym, że żółw i jego właściciel (gracz) stanowią tajemniczą parę. Co w praktyce oznacza, że nikt przy stole nie wie, do kogo należy dany żółw. A że w każdej rozgrywce udział biorą wszystkie żółwie, niezależnie od ilości graczy, może się okazać, że co najmniej jeden z żółwi biega sobie po łączce samopas, nie stwarzając dla nikogo żadnego zagrożenia. Ba! Ale który to...
Wiadomo - żółwie do sprinterów nie należą. Są za to nad wyraz sprytne i wygodne, starając się choć część trasy pokonać na grzbiecie innego żółwia. Może się więc zdarzyć tak, że zwycięstwo w wyścigu do sałaty odniesie nawet ten żółw, którego właściciel nie ma zbytnio szczęścia do wylosowanych kart. Wystarczy wdrapać się na skorupę innego żółwia i w tak oto wygodny sposób dostać się do sałaty. Niestety, może się okazać, że żółw-taksówka również ma swojego właściciela w postaci innego gracza i to jemu jako pierwszemu na mecie przypadnie najsoczystszy listek zieleninki...
Gra najlepiej sprawdza się przy udziale 2-4 osób. To właśnie w takim trybie zwycięstwo przypadnie najsprytniejszemu żółwiowi, o ile oczywiście jego właściciel zbyt oczywistymi zagraniami i wiele w tej grze sugerującym podstępnym uśmieszkiem w trakcie wyścigu nie zdradzi innym koloru swojego żółwia. Zanim przysiądziemy nad planszą przyda się solidny trening tak zwanej pokerowej miny.
Jako że gra przeznaczona jest przede wszystkim dla młodszych graczy (choć osobiście polecam ją dosłownie każdemu), można ją sobie nieco urozmaicić, kładąc na mecie, oczywiście dla zwycięzcy, jakiś słodki upominek. Motywacja do zwycięstwa, poziom dobrej zabawy oraz regrywalność wzrastają wówczas kilkukrotnie :)