Jerzy Dudek NieREALna kariera

NieREALna kariera – Jerzy Dudek, Dariusz Kurowski

Jeden z najpopularniejszych polskich sportowców, były bramkarz Liverpoolu i Realu Madryt wydał książkę o swojej piłkarskiej karierze. Autobiografia Jerzego Dudka ukazała się nakładem wydawnictwa Arskom Group pt. „Nierealna kariera”. Dudek

Jerzy Dudek - biografia

Dudek to wielokrotny reprezentant Polski. Swoją karierę zaczynał w Concordii Knurów, później przeniósł się do Sokoła Tychy. Jego kariera nabrała tempa w 1996 roku, kiedy został piłkarzem Feyenoordu Rotterdam. W barwach zespołu z De Kuip rozegrał 139 meczów, z tą drużyną zdobywał mistrzostwo Holandii, był też najlepszym bramkarzem ligi holenderskiej. Świetna gra w Holandii sprawiła, że po Dudka zgłosił się angielski Liverpool. The Reds pozyskali Polaka w 2001 roku. To on poprowadził Liverpool do zwycięstwa w finale Ligi Mistrzów z Milanem w sezonie 2004/2005. Ostatnim klubem w karierze Dudka był Real Madryt. W zespole Królewskich Dudek był zastępcą Ikera Casillasa. Jednak w ciągu czterech sezonów polski bramkarz wystąpił w Primera Division tylko 2 razy.

Książka Jerzego Dudka

„Nierealna kariera” to już druga książka Jerzego Dudka, pierwszą była „Do przerwy 0:3”, w której pisał głównie o Liverpoolu. Drugi tytuł to opowieść o pobycie Polaka w Madrycie oraz grze w reprezentacji Polski. Dudek pisze m.in. o treningach, meczach, konfliktach i relacjach z gwiazdami wielkiego futbolu. Książka to obowiązkowa pozycja dla wszystkich fanów futbolu.

Fragment książki - Gdzie jest ten szczur?

Przed dwoma laty przeczytałem, że prasa hiszpańska tropi ‘szczura” w szatni Realu. Od razu przypomniał mi się mecz z Barceloną w kwietniu 2011 roku, gdy zremisowaliśmy na Santiago Bernabé. Mourinho wszedł do szatni i powiedział, że wynik nie jest zły. Prawie całą drugą połowę graliśmy przecież w dziesiątkę po czerwonej kartce Albiola. I niespodziewanie dodał:

- Widzę, że macie dobre kontakty z mediami. Wiem, że trzeba z nimi współpracować. Ale nie myślałem, że ta współpraca układa się aż tak dobrze. Dzięki temu dowiedziałem się, że nie chcecie zgrupowań przed meczami, że nie ćwiczymy jak należy stałych fragmentów, że nie mamy odpowiednich zajęć taktycznych. Cztery godziny przed meczem włączam telewizor i kurwa wiedzę, że dziennikarz podaje nasz skład!

Zaczął krzyczeć:

- Jak mogliśmy ich czymś zaskoczyć, skoro jeden z was jest zdrajcą!!! Tak, tak, zdrajcą! Przed meczem ktoś z was puścił informacje w jakim składzie wyjdziemy. Wiedzieli już o nas wszystko. To my trenujemy cały tydzień, chcemy ich zaskoczyć, chcemy pozmieniać coś w składzie, ustawiamy Pele w pomocy, żeby grał na Messiego i o tym mówimy… Że Pele już wie jak go kryć, wie kiedy odpuszczać, żeby on nie był dla nas największym zagrożeniem, kiedy bierze piłkę i robi przewagę, a my zaczynamy panikować. Dlatego Pele miał iść do pomocy, tak? Tak. I wszystko było pięknie. Czemu to nie wyszło?

Nikt się nie odezwał, a Mou dalej krzyczał:

- Zawsze idę z przodu, w pierwszej linii. Kontroluję wszystko co się dzieje. Jak generał idę zawsze z wami w ogień. Już mamy ich atakować, a tu ktoś mi nóż wbija w plecy. Jeden z was wbija mi nóż w plecy przed tak ważnym spotkaniem?

Miał łzy w oczach. Nigdy go jeszcze nie widziałem w podobnym stanie, tak rozemocjonowanego.