James Joyce to jeden z najwybitniejszych pisarzy XX wieku. ,,Dublińczycy” to 15 opowiadań, w których zaprezentował świat ówczesnej Irlandii, przedstawił obraz Dublina i życie codzienne mieszkańców. Opowieści pełne są emocji i rozważań o dzieciństwie, młodości i dojrzewaniu. W zbiorze znajduje się uważane za arcydzieło gatunku – opowiadanie ,,Zmarli”. Mówi się, że wydanie ,,Dublińczyków” było dla autora rozgrzewką do powstania „Ulissesa”. Angielski. The Dubliners to niekonwencjonalny sposób nauki, który łączy lekturę wciągającej historii z solidnym treningiem językowym. Podczas czytania powieści w naturalny sposób przyswoisz słownictwo i konstrukcje leksykalno-gramatyczne oraz poćwiczysz umiejętność czytania ze zrozumieniem. Na końcu książki znajdziesz klucz odpowiedzi i praktyczny słowniczek angielsko-polski. Czytaj adaptację i... wciągnij się w opowiadania o Dublinie z początku XX wieku, sprawdzaj znaczenie słówek, nie odrywając się od książki dzięki tłumaczeniom na marginesach, poznaj angielskie słownictwo na poziomie średnio zaawansowanym i zaawansowanym (B2-C1), ćwicz umiejętność czytania ze zrozumieniem, rozwiązuj ponad 60 urozmaiconych ćwiczeń leksykalnych i gramatycznych. Adaptacja klasyki gatunku ze słowniczkiem i ćwiczeniami!

Wydany w 1914 roku cykl opowiadań „Dublińczycy” to opis tego, jak naprawdę wyglądało życie w Irlandii na początku ubiegłego wieku. A przy tym jedno z ważniejszych dzieł dwudziestowiecznej nowelistyki. Wiele postaci z tych historii pojawiło się potem w „Ulissesie”. „Uwielbiam jego zbiór opowiadań pt. Dublińczycy. Uważam, że jest fenomenalny. Te opowiadania to najlepsza rzecz napisana po angielsku”. Truman Capote (Lawrence Grobel „Rozmowy z Capote’em”, tłum. Waldemar Łyś) James Joyce (1882-1941) to pisarz, który obok Virginii Woolf wirtuozerią języka zadziwił świat. Jeden z klasyków powieści modernistycznej, którego droga do sławy wcale nie była łatwa. Irlandczyk, urodzony w Dublinie, większość życia spędził na kontynencie europejskim. Jego kolejne dzieła, poczynając od tomu opowiadań „Dublińczycy” (1914), były odrzucane przez wydawców. Nad większością pracował latami. „Portret artysty…” (1916) powstawał dziesięć lat. A najsławniejsze dzieło „Ulisses” (1922) najpierw ukazało się w Ameryce.

Muzyka intymna to zbiór 36 wczesnych wierszy Jamesa Joyce'a, który zasłynął jako autor skomplikowanych, eksperymentalnych dzieł Ulissesa i Finneganów trenu. Ten cykl powstały w dobie Celtyckiego Odrodzenia miał w zamierzeniu Joyce'a zaproponować nowy ton poezji irlandzkiej. Poeta skupia się na początku na lirycznym wyznaniu, aby w ostatnich wierszach wprowadzić niepokojące tony, jakby w prywatne życie podmiotu lirycznego wkradała się Historia. Tomik, opublikowany w 1907 r., został doceniony przez literackie kręgi Dublina. W. B. Yeats określił wiersze przyszłego autora Ulissesa jako wybitne a jego technikę poetycką jako znacznie lepszą niż technika któregokolwiek spośród młodych dublińczyków. Jednak z czasem osiągnięcia prozatorskie Joyce'a przyćmiły tę poezję. Długo traktowana jako młodzieńcze wprawki, obecnie budzi wzmożone zainteresowanie krytyków, którzy opisują ją jako warsztat eksperymentu, gdzie przyszły klasyk modernizmu ćwiczył niuanse ironii. Poprzednie tłumaczenia pt. Muzyka kameralna, powstałe prawie pięćdziesiąt lat temu, upodabniały irlandzkiego autora do poetów młodopolskich. Najnowszy przekład pióra znanej, polsko-amerykańskiej badaczki Joyce'a, Jolanty Wawrzyckiej, opatrzony posłowiem tłumaczki, rozjaśnia i uwypukla nowatorskie momenty w tych na pozór konwencjonalnych wierszach. Także sam przekład stanowi swego rodzaju eksperyment, starając się ściśle odtworzyć metryczne cechy oryginału.

Against the backdrop of nineteenth century Dublin, a boy becomes a man: his mind testing its powers, obsessions taking hold and loosening again, the bonds of family, tradition, nation and religion transforming from supports into shackles; until the young man devotes himself to the celebration of beauty, and reaches for independence and the life of an artist.

AUTOR „ULISSESA”. NAJSŁAWNIEJSZY CHYBA PISARZ DWUDZIESTEGO WIEKU Opowieść o rozwoju Stefana Dedalusa - od dzieciństwa do dojrzałości. Tak w skrócie można określić tę, na poły autobiograficzną, historię. Odkrywając, że świat dorosłych pełen jest omyłek i niesprawiedliwości, Stefan przechodzi burzliwą przemianę z pobożnego i układnego chłopca w tego, który na drodze buntu uwolni się od hipokryzji otaczającej go zewsząd. James Joyce (1882-1941) to pisarz, który obok Virginii Woolf wirtuozerią języka zadziwił świat. Jeden z klasyków powieści modernistycznej, którego droga do sławy wcale nie była łatwa. Irlandczyk, urodzony w Dublinie, większość życia spędził na kontynencie europejskim. Jego kolejne dzieła, poczynając od tomu opowiadań „Dublińczycy” (1914), były odrzucane przez wydawców. Nad większością pracował latami. „Portret artysty…” (1916) powstawał dziesięć lat. A najsławniejsze dzieło „Ulisses” (1922) najpierw ukazało się w Ameryce.

„Portret artysty w wieku młodzieńczym” Jamesa Joyce’a to historia dojrzewania młodego wrażliwego człowieka, który zmagać się musi z zaściankową rodziną, represyjną religią i anachronicznym nacjonalizmem. To również wydarzenie w języku, nowe spojrzenie na literaturę. Jedna z najważniejszych powieści XX wieku. Tę książkę trzeba po prostu znać.

Niemoralne arcydzieło w prestiżowej serii.Gdy Ulisses mimo przeszkód wreszcie ukazał się drukiem w 1922 roku, okrzyknięto go dziełem nieudanym, nieprzyzwoitym, niemoralnym itd. Uchodził za powieść, której porządny człowiek nie powinien nawet brać do ręki. Dziś, prawie sto lat później, jest powszechnie uważany za arcydzieło, którego nie wypada nie znać.O czym jest Ulisses? Można odpowiedzieć na dwa sposoby: o zwyczajnym dniu Stefana Dedalusa i Leopolda Blooma w Dublinie na początku XX wieku, albo: o wszystkim. Okazuje się bowiem, że zwykły dzień zwykłego człowieka - który chodzi, je, rozmawia czy załatwia różne sprawy, ale tez myśli, czuje, wspomina i marzy - to miniatura całego ludzkiego doświadczenia.Czym jest Ulisses? Jak napisał w posłowiu tłumacz, Maciej Słomczyński, jest to ,,zapoczątkowanie nowego rodzaju sztuki i doprowadzenie go do doskonałości na przestrzeni jednego dzieła"".

In this powerfully influential series of short stories, James Joyce captures uneasy souls, shabby lives and innocent minds in the dark streets and homes of his native city. In doing so, he conjures uncertainties and desires, illumines moments of joy and sorrow otherwise lost in private memory, and pierces the many mysteries at the heart of things.

"Epifanie" to fascynujący zbiór krótkich zapisów Joyce’a, powstałych na początku XX wieku. Wiele z nich autor włączył później do swych bardziej znanych dzieł, natomiast zestaw wszystkich zachowanych Epifanii został opublikowany dopiero w roku 1965, prawie ćwierć wieku po śmierci pisarza. Osobne wydania ich przekładów zdarzają się wyjątkowo. A przecież właśnie w tych scenkach, obserwacjach, notatkach lirycznych zaczyna się cały wielki Joyce. Przedstawiamy "Epifanie" w tłumaczeniu Adama Poprawy.

Ponad 80 lat po śmierci pisarza niezależny badacz Danis Rose odnalazł i uporządkował dziesięć wyjątkowych historii Hotel Finna.Ten zbiór literackich szkiców stanowi etap przejściowy między Ulissesem a Finneganów trenem. W dziesięciu fragmentach rozgrywają się najważniejsze wydarzenia z historii Irlandii, sięgające aż 1500 lat wstecz. Wśród bohaterów odnaleźć można m.in. znanego z Finneganów trenu H.C. Earwickera.Hotel Finna to kolejne dzieło genialnego pisarza, świadectwo jego procesu twórczego oraz jedno z najwybitniejszych odkryć literackich ostatnich lat.

Kiedy po nowatorskim, słynącym z techniki strumienia świadomości Ulissesie wydawało się, że nie sposób już pójść dalej, James Joyce stworzył utwór pod pewnymi względami jeszcze radykalniejszy. W 1939 roku, po siedemnastu latach mozolnego tkania Work in Progress (Dzieła w Toku), zanurzył czytelników w mroczną podświadomość Finnegans Wake. Jak głosi jedna z wielu prób interpretacji, ostatnia książka Joyce’a to podróż w głąb ludzkiej, boskiej czy kosmicznej, pogrążonej we śnie zbiorowej jaźni, dla której irlandzki pisarz wynalazł specjalną mowę – symfonię skomponowaną z neologizmów i wielojęzycznych kalamburów. Z czasem ten oniryczny, wzniesiony na ruinach wieży Babel wszechświat urósł do rangi prawdziwego mitu, mającego swych zaprzysięgłych zwolenników i równie nieprzejednanych wrogów. Żaden utwór literacki nie wzbudził tylu kontrowersji – po dziś dzień Finnegans Wake uchodzi za najbardziej tajemniczą książkę XX wieku, a być może i całej literatury. Dzięki brawurowemu przekładowi Krzysztofa Bartnickiego, ukazującemu się pod tytułem Finneganów tren, z tym legendarnym dziełem może wreszcie zapoznać się polski czytelnik. Wydawca dołożył wszelkich starań, aby możliwie wiernie odtworzyć oryginalny kształt książki – jej format, czcionkę, zaprojektowaną zgodnie z sugestiami Joyce’a okładkę, oraz wywiedzioną z matematyczno-geograficznych proporcji liczbę stron, jak wiele wskazuje, zaplanowaną przez autora. W oryginale Finnegans Wake zawsze wydawane było w identycznej, 628-stronicowej objętości i taką objętość ma również polski przekład. Dołącza on do elitarnego klubu niewielu powstałych do tej pory kompletnych tłumaczeń tej jedynej w swoim rodzaju książki.

A Portrait of the Artist as a Young Man represents the transitional stage between the realism of Joyce's Dubliners and the symbolism of Ulysses, and is essential to the understanding of the later work. This novel is a highly autobiographical account of the adolescence of Stephen Dedalus, who reappears in Ulysses, and who comes to realize that before he can become a true artist, he must rid himself of the stultifying effects of the religion, politics and essential bigotry of his background in late 19th century Ireland. Written with a light touch, this is perhaps the most accessible of Joyce’s works.

Kiedy po nowatorskim, słynącym z techniki strumienia świadomości Ulissesie wydawało się, że nie sposób już pójść dalej, James Joyce stworzył utwór pod pewnymi względami jeszcze radykalniejszy. W 1939 roku, po siedemnastu latach mozolnego tkania Work in Progress (Dzieła w Toku), zanurzył czytelników w mroczną podświadomość Finnegans Wake. Jak głosi jedna z wielu prób interpretacji, ostatnia książka Joyce'a to podróż w głąb ludzkiej, boskiej czy kosmicznej, pogrążonej we śnie zbiorowej jaźni, dla której irlandzki pisarz wynalazł specjalną mowę - symfonię skomponowaną z neologizmów i wielojęzycznych kalamburów. Z czasem ten oniryczny, wzniesiony na ruinach wieży Babel wszechświat urósł do rangi prawdziwego mitu, mającego swych zaprzysięgłych zwolenników i równie nieprzejednanych wrogów. Żaden utwór literacki nie wzbudził tylu kontrowersji - po dziś dzień Finnegans Wake uchodzi za najbardziej tajemniczą książkę XX wieku, a być może i całej literatury. Dzięki brawurowemu przekładowi Krzysztofa Bartnickiego, ukazującemu się pod tytułem Finneganów tren, z tym legendarnym dziełem może wreszcie zapoznać się polski czytelnik. Wydawca dołożył wszelkich starań, aby możliwie wiernie odtworzyć oryginalny kształt książki - jej format, czcionkę, zaprojektowaną zgodnie z sugestiami Joyce'a okładkę, oraz wywiedzioną z matematyczno-geograficznych proporcji liczbę stron, jak wiele wskazuje, zaplanowaną przez autora. W oryginale Finnegans Wake zawsze wydawane było w identycznej, 628-stronicowej objętości i taką objętość ma również polski przekład. Dołącza on do elitarnego klubu niewielu powstałych do tej pory kompletnych tłumaczeń tej jedynej w swoim rodzaju książki.