Kruche życie

Kruche życie to opis najciekawszych i niesamowitych! przypadków z 35-letniej kariery wybitnego kardiochirurga – Stephena Westaby’ego. W pewnym sensie można powiedzieć, że jest to trochę taka mini autobiografia - profesor podczas prowadzenia narracji przedstawia nam zarys swojego życia, - autobiografia, którą czyta się jak naprawdę dobry thriller. Przy okazji Westaby przemyca trochę wiedzy medycznej. Dostajemy garść podstawowych informacji dotyczących pracy i budowy serca, konsekwencji jakie wywołują zakłócenia w jego pracy, przebiegu operacji czy znaczenia podstawowych pojęć związanych z kardiochirurgiom. Autor w swoich opowieściach wydaje się być bardzo szczery. Niczego nie upiększa, nie wybiela ani siebie, ani swoich kolegów, ani tym bardziej systemu opieki. Po prostu opisuje wybrane przez siebie przypadki. Nie ukrywa też, że stracił wielu pacjentów. I choć nie zna dokładnej liczny, wie, że jest ona spora. W książce znajdziemy więc historie, które kończą się dobrze i takie, które niestety nie mają happy endu. Jednak wszystkie są niezwykłe i warte poznania. Mnie osobiście lektura tej książki bardzo poruszyła. Wiele razy miałam łzy w oczach, a niektórych historii nie mogę zapomnieć do tej pory. Jestem pod wielkim wrażeniem profesofa Westaby - oby więcej tak genialnych i zaangażowanych lekarzy. Polecam całym sercem! Jestem pewna, że szybko nie zapomnicie tej lektury.
Książkę odebrałam za punkty na portalu CzytamPierwszy.

Kruche życie to autobiografia jednego z czołowych brytyjskich kardiochirurgów. Stephen Westaby udowadnia, że nie trzeba mieć koneksji, a upór i zacięcie by spełniać swoje marzenia. Od najmłodszych lat przebywał w okolicy stołu chirurgicznego, w swojej karierze przemawiał na wszystkich kontynentów i operował w wielu krajach. Zdobywał doświadczenie na całym świecie i całe życie się uczył od innych, oraz uczył kolejne pokolenia. Dzięki jego brawurze niejednokrotnie ocalił życie osób, których rodzinom już nakazano się z nimi pożegnać.

Książka należy do literatury faktu i jest jedną z lepszych, o ile nie najlepszą jaką miałam okazję czytać.
Autor na podstawie własnych doświadczeń i obserwacji przeprowadza nas przez rozwój kardiochirurgii na przełomie kilkudziesięciu lat. Z dokładnością tłumaczy jak działa serce, jaką tytaniczną pacę wykonuje i jakie procesy w nim zachodzą. Wytłumaczy, że grasica niekoniecznie jest nam potrzebna, a serce rozcięte na pół, potrafi wznowić pracę.
Sztuczne serca, pompy, przeszczepy to jego chleb powszedni, ale przy tym nie jest zarozumiały. Pokazuje etapy operacji, omawia błędy. Nie boi się przybliżyć nam postać pacjenta. Tego często brakuje w służbie zdrowia, panuje całkowita depersonifikacja chorych, czego efektem jest złe ich traktowanie.
Westaby pisze w sposób zrozumiały, a Grzegorz Gajek (tłumacz) wykonuje dobrą pracę – czyta się to z przyjemnością, a strony się po prostu pochłania.
Czytałam już inne książki o tematyce medycznej, ale ta jest inna. Nie każda historia ma szczęśliwe zakończenie, niektóre wręcz tragiczne – ale to czyni ją bardziej ludzką, a z autora nie robi nadczłowieka.
Bez ogródek wspomina swoje błędy i pokazuje jak dużo poświęcił dla dobra pacjentów. Często ryzykował posadę, a największa strata to brak możliwości obserwowania jak jego dzieci dorastają.
Serdecznie polecam.
Recenzja dzięki portalowi Czytam Pierwszy.

Po „Kruche życie” sięgnęłam po tym, jak przeczytałam jej opis. Jakoś mi się w głowie uroiło, że to jakaś ckliwa opowiastka, a okazało się, że genialna autobiografia kardiochirurga, Stephena Westaby’ego. Suma summarum, czy było warto po nią sięgnąć? A jakże!

Już z opisu na okładce dowiadujemy się, że będziemy poznawać lekarza, który przyczynił się do pewnych zmian w kardiochirurgii, a tym samym pomógł przeżyć niezliczonej ilości osób. Sam opowiada w tej książce o przypadkach, lekko mówiąc ekstremalnych, a zapewne w jego karierze najciekawszych. Spodobało mi się to, że nie owijał w bawełnę i omawiał wprost skutki wszczepiania sztucznych elementów w serce, które nie zawsze zdawały egzamin i w pewnym momencie przez to śmiertelność pacjentów była stuprocentowa. Bardzo fajnie, że nie pomijał takich rzeczy i nie ubierał czytelnikowi na nos na siłę różowych okularów.

Doskonale wiadomo, że praca lekarza do najłatwiejszych nie należy, a już chirurgia jest jedną z najcięższych. W przypadku Stephena obijamy się o tematykę przeszczepów, operacji na otwartym sercu walce z nowotworami serca. Wyobrażacie sobie mieć w sercu wielki guz, który radośnie sobie odrasta? No właśnie.

Taka osoba, jak Autor tej powieści musi mieć nerwy ze stali, a właściwie to wyłączać się na pewne aspekty swojej pracy. Dowiadujemy się, że Stephen’a gryzą wyrzuty sumienia, bo na przykład nie mógł być na miejscu i pomóc choremu. Nie da się być wszędzie, a jako jeden z najlepszych w swoim zawodzie musiał znosić i takie sytuacje.

Ja uwielbiam zarówno książki około medyczne, biografie, autobiografie lekarzy, pielęgniarek. Nie pogardzę też serialem o takiej tematyce. Oglądam ich mnóstwo. Czy dowiedziałam się czegoś nowego. Tak, mnóstwa faktów o tym, jak funkcjonuje nasze serce, na co może zachorować i jak z tymi chorobami walczyć. Co bardzo fajne, wszystko jest opisywane tak, żeby zwykły człowiek zrozumiał. Owszem, są bardzo dokładne, medyczne też, ale w taki sposób, żeby czytelnikowi uzmysłowić, co się dzieje w danym momencie.

Cała akcja rozpoczyna się od śmierci na stole operacyjnym i zapewne wielu już w tej chwili by zrezygnowało z tego zawodu, a Westaby był wręcz tym zafascynowany i poczuł powołanie. Całe szczęście, bo cóż by się działo gdyby on nie uczestniczył w tak naprawdę 50 latach swojego zawodu! Czasem zachowywał się jak wariat, czasem groziło mu zwolnienie z pracy, ale przedkładał ponad to wszystko ludzkie życie. Chwała mu za to, bo ocalił wiele istnień.

Każdy jeden pacjent opisany przez Autora jest wyjątkowy i zarazem bardzo ciekawy. Wyobrażacie sobie maleńkie dziecko, które przechodzi co chwilę zawały serca? Jakie to może być bolesne? Albo młoda dziewczyna, która wygląda jak by była w śpiączce, a wszystko słyszy, czuje i jest obecna z nami, ale zamknięta w swoim ciele. Niewesoło. Mało tego, wyobrażacie sobie osobę, która nie ma pulsu i żyje? No to tu poczytacie, jakim cudem.

Bardzo ciekawa książka i nie każdemu się spodoba ze względu na tak dużą ilość opisów bardzo dokładnych z sali operacyjnych, ale myślę, że jak ktoś przepada za taką tematyką, to jest to dla niego lektura obowiązkowa.

Ja oceniam ją na 9/10. Miejscami bym jednak skróciła te potężne opisy, ale podobało mi się niezwykle. Z chęcią sięgnę po każdą kolejną taka biografię.

Książka "Kruche życie" to zbiór historii z sali operacyjnej i wszystkiego tego, co dzieje się wokoło. Autor jest wybitnym brytyjskim chirurgiem, który całe swoje życie pracował nad metodami zastępczymi dla przeszczepu serca. Każda z historii opatrzona jest celnym cytatem, a w opowieści poznajemy nie tylko pacjentów i ich schorzenia, ale także pełny obraz lekarza, jakim jest Westaby. Muszę przyznać, że naprawdę mi zaimponował i bardzo go polubiłam. Każde swoje działanie czy zachowanie dobrze wytłumaczył, stawia nas w swoich, że tak powiem, butach, widzimy wszystko z jego punktu widzenia. Westaby to człowiek mądry, dobry, który stawia dobro pacjentów i nowe metody leczenia ponad wszystko inne. „Kruche życie” to książka pełna wzruszeń, dużych emocji. To książka, która skłania do refleksji, nie tylko nad kondycją opieki medycznej, ale nad kruchością życia, które w każdej chwili może się roztrzaskać. Zmusza czytelnika do doceniania tego co ma, do czerpania radości z każdej jednej dobrej chwili – chwili, której w każdym momencie może zabraknąć.

Książka dołączyła do mojej biblioteczki dzięki portalowi czytampierwszy

"Miałem nadzieję na lepszy dzień i desperacko pragnąłem przynieść światu trochę dobra."

Gdy zabierałam się za czytanie "Kruchego życia" mój entuzjazm był dość umiarkowany. Kilka książek w temacie okołoszpitalowym przeczytałam i chyba tylko jedna mnie tak porwała, że ciężko mi było się oderwać.

"Zaczął się rozpaczliwy, nieskoordynowany taniec wieszczący rychłą śmierć."

"Kruche życie" to autobiografia światowej klasy kardiochirurga, dla którego nie ma rzeczy niemożliwych. Trzydziestopięcioletni staż pracy zaoowocował uratowanymi ludzkimi istnieniami, ale też - pasjonującą lekturą. Opisy dramatycznej walki, czasem heroicznych lub brawurowych operacji, przyprawiały o szybsze bicie serca. Jakkolwiwk głupio to zabrzmi, zaczytywałam się w niej niczym w powieści sensacyjnej, nie dało się jej odłożyć w środku rozdziału, bo czy pacjent, który dobrze rokuje na następnej stronie wróci do zdrowia? Bo musicie wiedzieć, że nie jest to książka narcystyczna, nie będzie samych sukcesów i spektakularnych ozdrowień. To realistyczna kronika trudnych przypadków, trudnej pracy i wysiłku. Fascynująca i maksymalnie wciągająca.

Książkę odebrałam za punkty z portalu Czytam Pierwszy.

Głębokie doświadczenie. Odkładasz książkę na półkę, ale nie historie, których doświadczyłeś/doświadczyłaś czytając. Tak jest to bezpośrednie i bliskie, że mamy wrażenie przenoszenia się wraz z opowiadającym, który całą swoją uwagę skupia na swoim zawodzie i spotkaniach z ludźmi, a nie na sobie i to zwielokrotnia naszą uwagę, podziw i intensyfikację zaangażowania w opowieści.