Książę Karol

Książę Karol. Serce króla – Catherine Mayer

Książka „Książę Karol. Serce króla” wywołała sensację w Wielkiej Brytanii i znalazła się na liście bestsellerów Sunday Times’a.

Catherine Mayer

Amerykańska dziennikarka z brytyjskim obywatelstwem. Publikowała w Time, Focus i The Economist. Książka o księciu Karolu wywołała sensacje w Wielkiej Brytanii, wznawiając debatę o funkcjonowaniu dworu i rodziny królewskiej.

Serce króla

Książę Karol jest najstarszym dzieckiem brytyjskiej królowej Elżbiety II, jest więc pierwszy w kolejce do tronu.

W swojej książce Catherine Meyer skupiła się na wciąż wzbudzającym wielkie emocje małżeństwie Karola z Dianą Spencer. Na podstawie rozmów z przyjaciółmi, współpracownikami i oponentami księcia, przy współudziale samego Karola, zrelacjonowała przebieg tego związku. Jest to relacja wyjątkowa, ponieważ (chyba) po raz pierwszy nie stawia w centrum zainteresowania księżnej Diany. Upadku ich małżeństwa upatruje się w problemie Karola z okazywaniem uczuć oraz w tym, że do małżeństwa zostali niejako przez Elżbietę II zmuszeni. Karol tłumaczy, że od początku nie byli zbyt dobraną para.

Meyer postanowiła przedstawić księcia z jego lepszej strony – dementuje doniesienia o jego dziwactwach, za to podkreśla liczne talenty i zaangażowanie w działalność charytatywna.

Fragment książki

Dla księcia wychowanego w pałacach i przyzwyczajonego do znajdowania pocieszenia w pięknych, przestrzennych komnatach, wieżowce wydawały się koloniami karnymi, w których klientela Prince’s Trust odbywa swoją karę dożywocia. Jego zaangażowanie w fundacjach działających w „złych dzielnicach” przywiodły go do koszmarnych, zrujnowanych osiedli, pozbawionych nowoczesnej architektury. Brał tam z sobą swój bagaż ideologiczny razem ze słynną poduszką i innymi gadżetami, które miały mu zapewnić domową wygodę. W dalszej części książka poprowadzi nas śladami religijnych wierzeń księcia, jego filozofii wszechharmonii, która, o ironio!, stawia go po drugiej stronie konfliktu z bractwem architektów. To wszystko tłumaczy jego nieustępliwą walkę z modernizmem odrzucającym zasady, które on uznaje nie tylko za drogie, ale i święte. „To smutne, że nasza nowoczesna perspektywa nie uznaje geometrii jako języka, przy pomocy którego możemy zrozumieć boski porządek i ruch zwany perennializmem. A przecież ludzkość zawsze używała języka geometrii w najwspanialszych dziełach architektury i sztuki, bo my, ludzie, instynktownie reagujemy na te ukryte wzorce”4 – napisał we wstępie do książki Keitha Critchlowa, emerytowanego profesora Prince’s School of Traditional Arts i współtwórcy Temenosa, stowarzyszenia promującego nauczanie „ponadczasowej mądrości”, źródło poglądów księcia. Karol jest często traktowany jako ktoś wyznający klasycyzm, ale w istocie dla niego „język geometrii” to kwestia znacznie poważniejsza niż tylko styl. Budowle modernistyczne dla kogoś, kto wierzy w „ponadczasowość” i „świętą geometrię”, są nie tylko brzydkie, ale i bluźniercze.