W książce zamieszczono odpowiedzi na interesujące pytania z zakresu sportu turystyki i rekreacji, przykłady najlepszych wzorców przekazanych w aspekcie historyczno-porównawczym z dziedziny kultury fizycznej, czasu wolnego i wypoczynku, troski o dobrostan zdrowotny, rady i wskazówki tworzenia własnego stylu bycia i obcowania z naturą i kulturą. Czytelnik dowie się jak filmować i fotografować, gromadzić materiał i tworzyć własną kronikę przeżyć, doznań niepowtarzalnych emocji. Opracowanie zawiera wyczerpujące rady w zakresu wyboru i wykorzystania sprzętu fotograficznego dla profesjonalistów i amatorów, cenne wskazówki instruktorsko metodyczne dla każdego. Także uchwycone czujnym okiem fotoreportera momenty przeżywania zwycięstwa i porażki najwyższej rangi sportowców podczas występów międzynarodowych na stadionach świata tworzą klimat autentycznych doznań.

Jak dbać o dobro wspólne w społeczeństwie kapitalistycznym opartym na konkurencji? Jak tworzyć wspólnotę bez narzucania gotowych rozwiązań? Jakie są granice eksperymentów społecznych? Pytania te, aktualne i dzisiaj, były stawiane przez two´rco´w WSM założonej w 1921 r. Książka składa się wie?c z trzech nakładających się warstw. Pierwsza z nich to opis powstania ewolucji projektu WSM, a jednocześnie przypomnienie ogromnego dorobku myśli lewicowej z okresu międzywojennego. Druga dotyczy koncepcji miasta, granic tworzenia wspólnoty miejskiej. Trzecia obejmuje zasadnicze kwestie nowoczesności, dotyka sporu o nowoczesność i o prawomocność sięgania po rozwiązania społeczne z tamtej epoki. Te trzy wa?tki splatają się w spójną narracje?, kto´ra pozwala us´wiadomic´ sobie zawiłe kwestie związane z tematyka? miejska?. Prof. dr hab. Leszek Koczanowicz, Uniwersytet SWPS (fragment recenzji) o autorce: Magdalena Matysek-Imielińska – kulturoznawczyni i socjolożka, pracuje jako adiunkt w Instytucie Kulturoznawstwa Uniwersytetu Wrocławskiego. Interesuje się tradycją polskiej myśli humanistycznej, a także socjologią zaangażowaną i myślą krytyczną. W obszarze studiów miejskich zajmuje się tematyką miasta w działaniu oraz zaangażowanej architektury i urbanistyki polskiego modernizmu.

Ikony to szczególna i fascynująca forma sztuki sakralnej. Te malowane na drewnie obrazy zachwycające bogactwem barw i misternie wykończone przedstawiają postacie świętych, sceny z ich życia, motywy biblijne lub liturgiczno-symboliczne. W książce opisano nie tylko historię i znaczenie ikon dla Kościołów wschodnich, lecz także technikę ich malowania. Autor – kierownik pracowni ikonograficznej w Londynie – opisuje krok po kroku sposób tworzenia ikon, od ustalenia wstępnej kompozycji po nakładanie warstw pigmentów. Doradza, jakich używać materiałów, jak przygotować drewno, nakładać klej i farby. Omawia też szczegółowo metody złocenia na mikstion i na asyst. Podpowiada, jak malować temperą na bazie jajka. Uczy malowania postaci świętych, pejzaży w tle i stosowania kilku różnych perspektyw, które w ikonach mają wymiar symboliczny. Liczne szkice (gotowe do skopiowania) i przykłady ikon ułatwiają zrozumienie teorii i wykorzystanie jej w pracy twórczej. Książka jest nieocenioną pomocą zarówno dla początkujących malarzy, jak i doświadczonych twórców.

Kościół Św. Katarzyny w Gdańsku istniał przed rokiem 1227. Budowę obecnej świątyni zaczęto zapewne w 1379 r. Wzniesiono halowy korpus z kaplicą Biedaków od południa i jednonawowym, pięcioprzęsłowym, wielobocznie zamkniętym prezbiterium, do którego od północy przylegała zakrystia. Kościół poświęcono za Zielone Świątki 1432 r. W następnym roku od korpusu dobudowano kaplicę Trzech Króli (od północy), a przed 1445 kaplicę Rady (od południa). Około roku 1450 zaczęto budowę kaplic zachodnich i wieży, którą w 1459 roku przykryto prowizorycznym dachem. W tym samym czasie (do 1463 roku), mimo trwającej wojny, rozbudowano do 3 naw prezbiterium (obecnie trójprzęsłowe) i wzniesiono nową zakrystię z przylegającą do niej od wschodu kaplicą św. Jerzego. W latach 1484–1486 podwyższono do obecnej wysokości wieżę i przykryto ją siodłowym dachem z centralną wieżyczką. Szczyty prezbiterium mogły powstać w roku 1497, kruchta południowa i kaplica kramarzy w 1499. Kościół zasklepiono ok. 1500 r. Wreszcie w roku 1634 wieża otrzymała nowy, efektowny hełm, zrekonstruowany po pożarze w 1910 roku i po raz drugi po zniszczeniach ostatniej wojny w latach 1974–1979. Na koniec, po pożarze w 2006 r. do roku 2011 położono nowe dachy, odtworzono sygnaturkę dachową i wyremontowano hełm wieży. Obecnie oczekuje się na rozpoczęcie przywracania wnętrza do dawnej świetności, z wykorzystaniem niezwykle cennego wystroju, zachowanego w ok. 50%, w tym m.in. najstarszych w Polsce prospektów obojga organów.

Znakomity rysownik i rytownik Daniel Chodowiecki urodził się w Gdańsku. Tu został ukształtowany przez wartości kultywowane w jego rodzinnym domu. Stąd przed blisko trzystu laty wyruszył w drogę, która zaprowadziła go na szczyty europejskiej sławy. Po ojcu był Polakiem, po dziadkach ze strony matki Niemcem i Francuzem. Zawodowo i rodzinnie związał się z Berlinem. Pozostawiony przezeń dorobek artystyczny traktowany jest dzisiaj jako fundament wiedzy na temat XVIII wieku. Książka Kaliny Zabuskiej to próba przedstawienia Chodowieckiego nie tylko jako artysty, ale również jako człowieka, którego życie stanowiło ucieleśnienie ideałów mieszczańskiego oświecenia.

Teczka artysty do klasy 2 z serii „Elementarz odkrywców” to zbiór projektów plastyczno-technicznych, które rozwijają naturalną w dziecku skłonność do ekspresji plastycznej. Zachęca do aktywności dzięki nowatorskim projektom modeli plastyczno-technicznych w postaci wycinanek i kolorowanek. Kształci przydatne umiejętności konstruowania, rysowania, wycinania i klejenia. Pozwala skutecznie realizować projekty dzięki prostej formie graficznej, bogatej kolorystyce i jasno sformułowanym poleceniom, które wyznaczają jednocześnie etapy pracy. Rozwija zainteresowania uczniów dzięki różnorodności i atrakcyjności zastosowanych technik. Poszerza wiedzę z dziedziny sztuki na stronach opisujących wybrane zagadnienia teoretyczne.

Autorka przedstawia temat sądu nad Jezusem w ikonografii w szerokim kontekście kulturowym. Na przykładach plastyki i w odniesieniu do literatury z epoki, omawia zmiany, jakim podlegał przekaz ideowy obrazów w kolejnych wiekach. Badaczka ukazuje, w jaki sposób dzieła sztuki wykorzystywano do szerzenia antyżydowskiej ideologii.

Jak ten czas szybko leci. Pamiętam, jak do mego pokoju w Komendzie Głównej wszedł młody absolwent Szkoły Oficerskiej ze Szczytna. Tak, to był Janek Żbik. Szybko dał się poznać jako doskonały śledczy i wywiadowiec. Jego zaangażowanie w prowadzone sprawy było wzorem dla nieco młodszej kadry: porucznik Oli, Marzeny czy porucznika Michała. Pochlebnie wypowiadał się o Żbiku, kapitan Mirski ze Służby Bezpieczeństwa. Na Puławską, do Komendy docierały liczne listy gratulacyjne od komend dzielnicowych, Służby Ochrony Kolei, Lasów Państwowych, członków ORMO, partyjnych i... harcerzy. I właśnie wtedy na kolaudacji w Filmotece poznałem literata Władysława Krupińskiego oraz Dyrektora Sportu i Turystyki pana Alfreda Górnego. Krupiński wpadł na pomysł, aby przedstawić młodzieży trudną i odpowiedzialną pracą MO. Na bohatera poleciłem mu właśnie Żbika, który początkowo opierał się, mówiąc, że to cały kolektyw rozwiązuje zadania, nie tylko on. I tak 50 lat temu wydrukowano pierwszy "kolorowy zeszyt". W sumie ukazały się 53 zeszyty w ponad 11 milionach egzemplarzy. Każdy milicjant był dumny. Przeczytałem właśnie pracę Teczka personalna poświęconą Żbikowi. Kolega Chosiński zbadał kilkadziesiąt „kolorowych zeszytów”, przeczytał wiele książek, obejrzał sporo filmów, odwiedził biblioteki, przejrzał archiwa papierowe i komputerowe. Muszę pochwalić jego pracę. Byłby z Chosińskiego niezły analityk czy wywiadowiec. Jest tylko mała nieścisłość, co do pani kustosz. Otóż żona Janka w dowodzie osobistym wpisane ma jako pierwsze imię Danuta. Jednak niezbyt je lubi. Tak więc na codzień posługuje się drugim imieniem, Krystyna. Z kolei nazwa miejscowości, w której była kustoszem uległa drobnej korekcie dokonanej przez Komisję Ustalania Nazw Miejscowości. A teraz zapraszam do lektury! pułkownik Czeladka

Secesja, jako nurt w sztuce europejskiej przełomu wieków XIX i XX, to wyjątkowo wdzięczny temat. Ornamentacja, inspiracje sztuką japońską, linearyzm i subtelna kolorystyka sprawiają, że powstałe w tej tendencji dzieła zachwycają do dziś. Prezentowany album to kompendium wiedzy o secesji. Historyk sztuki nakreśla podstawowe informacje na temat nurtu, jego przedstawicieli, zróżnicowań geograficznych oraz wszelkich dziedzin życia, w jakich się objawił. Kolorowe fotografie uatrakcyjniają publikację

Bogato ilustrowany katalog wystawy prezentującej twórczość wybitnego malarza i rysownika Tadeusza Brzozowskiego w kontekście jego inspiracji – sztuki nowożytnej polskiej i obcej, sztuki nowoczesnej oraz prac artystów współczesnych, których łączy z nim podobne widzenie świata, poczucie humoru i nieoczywiste na pierwszy rzut oka związki formalne.

"Kształt i dekoracja łóżka zmieniały się wraz z upływem czasu, podlegały silnym oddziaływaniom mody i stylów artystycznych, coraz bardziej ewoluowały i wychodziły naprzeciw oczekiwaniom i potrzebom nabywców. Ocenie podlegały głównie komfort i wygoda, jakie zapewniało łóżko osobie w nim wypoczywającej. Nie pozbawiało go to jednak walorów estetycznych - od bogactwa kształtów i bezmiaru dekoracji po skrajny utylitaryzm i oszczędność formy. Wzornictwo tego mebla ewoluowało jak mało którego sprzętu towarzyszącego człowiekowi przez całe życie, co szczególnie wyraźnie zaznaczyło się w XIX wieku" ( z Przedmowy)

Zbiór audycji emitowanych przez radio BBC od października 1940 do maja 1945 roku, w których Thomas Mann próbuje odwieść Niemców od fascynacji Hitlerem. Przemówienia stanowią doskonałe uzupełnienie zagadnień poruszanych w „Doktorze Faustusie”, gdzie pisarz szukał m.in. odpowiedzi na pytania o przyczyny nazizmu i niemiecką tożsamość. Mann nie utożsamia ideologii nazistowskiej z narodem, co potwierdzają jego programowe teksty „Brat Hitler” (1939) oraz „Niemcy i naród niemiecki” (1945). Zło nie bierze się znikąd, choć trudno wytłumaczyć jego genezę. Dotyka całych społeczności, jego źródłem są jednak jednostki, o których czasem można pomyśleć, że zło jest im przeznaczone. „Niektórzy ludzie z konieczności schodzą na manowce, ponieważ właściwej drogi w ogóle dla nich nie ma” – pisał Mann w tomie zatytułowanym „Tonio Kröger i inne opowiadania”. Jednak w przypadku pisarza, zwłaszcza tak wybitnego jak autor „Czarodziejskiej góry”, na poglądach trudno poprzestać. Jakkolwiek to zabrzmi, trzeba powiedzieć, że „Niemieccy słuchacze!” to modelowe studium języka w służbie propagandy. Książka prowokuje do pytań o cenę tak pojętego zaangażowania artysty w sprawy wspólnoty i o jego skuteczność w roli trybuna. Przekład Małgorzaty Łukasiewicz Posłowie Michała Głowińskiego Publikacja przygotowywana we współpracy z Nowym Teatrem. „Niemieccy słuchacze! Mówi do was niemiecki pisarz, którego twórczość i osobę wasi władcy skazali na wygnanie i którego książki, nawet gdy traktują o czymś najbardziej niemieckim – na przykład o Goethem – mogą przemawiać tylko do obcych, wolnych narodów w ich języku, dla was zaś muszą pozostać nieme i nieznane. Wiem, że pewnego dnia moje dzieło wróci do was, nawet jeśli ja sam nie będę już mógł. Ale dopóki żyję, choćby jako obywatel nowego świata, będę Niemcem i cierpię pod brzemieniem losu Niemiec oraz wszystkich krzywd, moralnych i fizycznych, jakie Niemcy z woli zbrodniczych tyranów od siedmiu lat wyrządzili światu. Niewzruszone przekonanie, że to nie może się dobrze skończyć, kazało mi w ciągu tych lat wciąż na nowo występować z ostrzeżeniami, z czego niektóre, jak sądzę, do was dotarły. Teraz, gdy trwa wojna, słowo pisane nie zdoła już przebić muru, wzniesionego wokół was przez tyranię”. (fragment) „Mann – sądzę – bał się ujednoznacznienia poprzez politykę. Przez tyle lat bronił swego statusu «człowieka apolitycznego», pisarza niezależnego od partii i doktryn; chroniącego się w ironię przed prostactwem, brudem i manicheizmem świata polityki, że – wolno przypuszczać – dobrze wiedział, czym grozi twórcy redukcja do politycznego medium”. Andrzej Jagodziński, „Don Kichot i wyzwiska” (1986) Thomas Mann (1875–1955) – wybitny prozaik niemiecki, od 1933 roku na emigracji, autor esejów, pism publicystycznych i autobiograficznych oraz dzienników. Laureat Literackiej Nagrody Nobla z roku 1929 za powieść „Buddenbrookowie” (1901). Jego najważniejsze dzieła to opowiadanie „Śmierć w Wenecji” (1912) oraz powieści: „Czarodziejska góra” (1924), „Józef i jego bracia” (tetralogia publikowana w latach 1933–1943), „Doktor Faustus” (1947) i „Wyznania hochsztaplera Feliksa Krulla” (1954). W 1936 roku został pozbawiony niemieckiego obywatelstwa. Od października 1940 roku nadawał za pośrednictwem BBC comiesięczne mowy do niemieckich słuchaczy „Deutsche Hörer!”. Był reinterpretatorem niemieckiej tradycji romantycznej, a w swoich utworach często poruszał wątki biblijne. Jego powieści mają głęboko intelektualny i humanistyczny charakter.

Kazimierz Chłędowski, Siena Świat bezwzględnych intryg politycznych, cynicznych polityków, brutalnych najemników, krwawych bitew, zdrad i skrytobójstw… Świat genialnych malarzy, natchnionych rzeźbiarzy, śmiałych architektów, światłych mecenasów sztuki, uduchowionych zakonników, przenikliwych mężów stanu… Kazimierz Chłędowski przedstawia fascynującą opowieść o włoskiej historii i kulturze w niezwykłym okresie – schyłku średniowiecza i renesansu. Jej osią są dzieje Sieny – miasta o mistrzowskiej sztuce, wybitnej architekturze i frapującej polityce. Kazimierz Chłędowski (1843-1920) należał do najwybitniejszych w Polsce znawców włoskiej kultury, jednego z najważniejszych źródeł inspiracji dla polskich myślicieli i artystów w ciągu wieków. Poświęcił jej kilka wysoko ocenianych i popularnych za życia autora prac naukowych i popularyzatorskich, wyróżniających się zarówno kompetencją, jak i stylem. Siena uchodzi za jego najważniejsze dzieło.

Ważne słowo „ojczyzna” przeżywa w dzisiejszym świecie wielką i momentami bolesną modernizację. W dawnym rozumieniu było to miejsce, w którym się dorastało, do którego się przynależało i którego za cenę życia należało bronić przed obcymi. Ojczyzna była twierdzą, gdzie mówiono w jednym języku, czczono lokalnego boga i hołdowano tradycji, szanowanej na równi z rytuałami religijnymi. Ten model – dający poczucie osadzenia, ale również izolacji – opierał się na wykluczeniu i radykalnie dzielił ludzi na naszych i obcych. Takie podejście sprawdzało się do momentu, kiedy ludzkośćzaczęła się intensywnie przemieszczać. Pewne próby – niezbyt wyrafinowane – podważenia izolacyjnego modelu ojczyzny podjęło Cesarstwo Rzymskie, a potem Cesarstwo Austro-Węgierskie[1]. Jednak w obu przypadkach narody „zaproszone” były zbyt przywiązane do identyfikacji ojczyźnianej, aby dać się skusić przynależnością do mocarstwa. Dopiero Unia Europejska zbudowała model ojczyzny opartej na zasadzie pełnej zgody – wręcz ochoty – na przynależność. Obecnie pojmowanie ojczyzny wymaga głębokiej – przede wszystkim mentalnej – transformacji. Inaczej będziemy skazani na to, aby być obcym w cudzej ojczyźnie, albo przyjmować obcego w swojej. Obie sytuacje są emocjonalnie wyjątkowo niekomfortowe. Dzisiaj naszą ojczyzną jest cały świat. Tym samym wszyscy ludzie są naszymi współziomkami i zasługują na takie same prawa i szacunek. Ojczyzna „dawna” oczywiście nadal pozostanie wartością. Poprzez krajobraz, język, klimat i tradycję stanie się naszą rozszerzoną indywidualnością, wewnętrzną identyfikacją, nostalgiczną przyjemnością bycia sobą w rozpoznanym otoczeniu. Będziemy tej ojczyzny bronić, manifestując kulturową wartość ludzi tam urodzonych. Uzbrojenie kulturowe w miejsce militarnego to wymóg dzisiejszego świata. Idea ojczyzny totalnej jest ciągle marzeniem. Jednak to marzenie coraz bardziej staje się jedynym wyjściem. Tylko z koncepcji jednego narodu wynika bezpieczeństwo świata. Artyści już dawno przeszli na „globalny model ojczyzny”[2]. Mówią uniwersalnym językiem obrazów i z łatwością zmieniają kraje zamieszkania, wszędzie odnajdując pokarm dla wyobraźni. Nowe miejsca są dla nich tym cenniejsze, że nadają oswojonym obrazom trochę inne znaczenia symboliczne. Obrazy stają się bogatsze, bo zaczynają smakować różnymi „ojczyznami”. Artystów z całego świata – czujących swoją indywidualność i odrębność – łączą również wspólne dla wszystkich kultur problemy egzystencjalne. Dotyczą one przede wszystkim poszukiwania wewnętrznego sensu i zewnętrznej niezależności. Dlatego, szukając odpowiedzi na pytanie: „czym jest dla nas ojczyzna?”, warto zaglądnąć do katalogu odpowiedzi artystycznych. Wystawa Ojczyzna w sztuce zamierza zebrać i przedstawić najciekawsze rozwiązania.

Małgorzata Smorąg-Różycka “Mary has filled me with amazement that she gave milk to the One who feeds the multitudes”: Notes on the Byzantine Iconography of Maria Galaktotrophousa Paulina Zielińska The Icons of Military Saints in Rus’. An Attempt at Classifying Iconographic Types from before the Beginning of the 17th Century Aleksandra Sulikowska-Bełczowska Old Believers and the World of Evil: Images of Evil Forces in Old Believer Art Dorota Walczak The Icon and the Hatchet. The Motif of Aggression Against Icons in Russian Literature before the Revolution Karolina Mroziewicz The Image of the Lithuanian and Ruthenian Legacy of the Jagiellons in 16th-Century Pictorial Catalogues of Polish Monarchs Zuzanna Flisowska Biblical Typologies as Means of Visual Exegesis: The Case of Aleksander Tarasewicz Michał Wardzyński From Red Ruthenia to Rawa Mazowiecka: the Works of the Anonymous “Master of Pełczyska” as a Contribution to the Geography of Rococo Sculpture in Mazovia

Artykuły zebrane w książce łączy zasada komplementarności czytania tekstów kultury, jak również interpretacyjnego drążenia każdego z nich. Znalazły się tu części poświęcone retoryce obrazu malarskiego i literackiego, filozofiom tekstów kultury, sposobom budowania iluzji w dziełach artystycznych, magiom: słów, detali, fraz poetyckich, form, linii i kolorów plastycznych. Polonistyka w kontekście tradycji i nowoczesności, py- tania o aksjologię, metodologia odbioru narracji zarówno w tekście literackim, jak i malarskim, czy wreszcie kwestia literatury „trudnej” w edukacyjnym dyskursie – oto kolejne problemy, które przedstawiam. W dawnych i nowych dialogach poszukuję odpowiedzi na zasadnicze pytania: kim jest pisarz, artysta?, jaki jest świat?, czy i w jaki sposób można odczytać zapieczętowane sensy, myśli oraz ulotne chwile wyobraźni dzieł kultury, sztuki, filozofii? Jak utrwalić „zobaczone” w poezji, a jak opowiedzieć historie „zapisane” w malarstwie. Sztuka bliskiego budowania dialogu z dziełem literackim i plastycznym, a co za tym idzie – myślenie, czytanie, patrzenie, opowiadanie obrazów, które prowadzi do zrozumienia i przeżycia, to główna idea, na której zbudowana jest narracja tej książki. ANNA PILCH – profesor tytularny, literaturoznawca, dydaktyk. Kieruje Katedrą Polonistycznej Edukacji Nauczycielskiej na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Autorka książek Kierunki interpretacji tekstu poetyckiego. Literaturoznawstwo i dydaktyka (2003, 2006), Symbolika form i kolorów. O krytyce artystycznej Stefanii Zahorskiej (2004), Formy wyobraźni. Poeci współcześni przed obrazami wielkich mistrzów (2010) oraz licznych artykułów w czasopismach i książkach zbiorowych. Zajmuje się historią literatury XX i XXI wieku, analizą i interpretacją tekstów kultury (szczególnie poezji i malarstwa), współczesnymi systemami edukacyjnymi, metodologią odbioru narracji plastycznych w dydaktyce, „lekturą twarzy” literackich i malarskich, sztuką czytania ikonicznych i poetyckich obrazów w nowoczesnej polonistce.

„DZIECI EKRANU" AUTORSTWA DR. NICHOLASA KARDARASA, SPECJALISTY DS. UZALEŻNIEŃ - TO WSTRZĄSAJĄCA ARGUMENTACJA, ŻE TECHNOLOGIA MA OGROMNY WPŁYW NA MÓZGI DZIECI - I TO WCALE NIE POZYTYWNY. Wszyscy je widzieliśmy: dzieci hipnotycznie wpatrzone w jarzące się ekrany w restauracjach, na placach zabaw i w domach naszych przyjaciół - a ich liczba wciąż rośnie. Oświetlone przez jarzący się blask buzie - dzieci ekranu - mnożą się niczym wirtualna plaga. Lecz za jaką cenę? Czy jest to jedynie nieszkodliwa rozrywka lub chwilowy szał, coś jak cyfrowe hula-hop? Niektórzy twierdzą, że jarzące się ekrany mogą nawet być dobre dla dzieci - stanowiąc rodzaj interaktywnego narzędzia edukacyjnego. Nie wierz im. W tej książce, dr Nicholas Kardaras bada ogromny wpływ technologii - zwłaszcza technologii ekranowej, nieodpowiedniej dla młodego wieku, z całą tą jarzącą się wszechobecnością - na mózgi całego pokolenia. Badania przeprowadzone metodą neuroobrazowania dowodzą, że stymulujące jarzące się ekrany są tak samo dopaminergiczne (aktywujące dopaminę) dla ośrodka przyjemności w mózgu jak seks. Rosnąca liczba badań klinicznych koreluje technologię ekranu z takimi zaburzeniami jak ADHD, uzależnienia, niepokoje, depresja, wzmożona agresja, a nawet psychoza. Co jednak szokuje najbardziej, najświeższe badania przeprowadzone metodą neuroobrazowania nie pozostawiają wątpliwości, że nadmierne obcowanie z ekranem może neurologicznie uszkodzić rozwijający się mózg młodej osoby tak samo jak uzależnienie od kokainy. Kardaras zanurza się w socjologiczne, psychologiczne, kulturowe i ekonomiczne czynniki związane z globalną epidemią technologiczną, mając na celu zbadanie wpływu całej naszej wspaniałej, lśniącej nowej technologii na dzieci. „Dzieci ekranu" to przełomowa i niewyobrażalna opowieść o niewyobrażalnej, która powinna stanowić wezwanie do ponownego rozważenia naszej nieustannie rozwijającej się relacji z postępującą technologią. Kardaras przypomina nam, że technologia może podstępnie, w sposób nieprzewidywalny, obrócić się przeciwko nam. - Dr Howard J. Shaffer, profesor nadzwyczajny psychiatrii w Harvard Medical School oraz kierownik oddziału terapii uzależnień w Cambridge Health Alliance Łącząc dyscyplinę dziennikarza śledczego ze spostrzeżeniami specjalisty ds. uzależnień, Kardaras czyni ten złożony i niewygodny temat przystępnym i całkiem do przyjęcia. Wysoce zalecana lektura. - Victoria Dunckley, lekarz medycyny, psychiatra dziecięcy i autorka „Reset Your Child's Brain" Przeczytaj tę książkę. Uratuj mózgi swoich dzieci, teraz. Dzieci ekranu nie jest zrzędzeniem wywołującym bezsensowną panikę w stylu Kurczaka Małego „niebo-spada-nam-na-głowę"... Przeczytaj i zastosuj się do zaleceń Kardarasa, zanim wyrządzimy jeszcze większą krzywdę mózgom całego pokolenia. - Paula Poundstone, komik estradowy, pisarka, komentatorka społeczna i aktywistka propagująca wychowywanie dzieci bez ekranu Ta książka jest nieocenionym źródłem informacji uświadamiającym nam, na jak wielkie ryzyko narażamy nasze dzieci, pozwalając im na swobodny dostęp do „ekranów". - Dr Pedro A. Noguera, honorowy profesor UCLA i były profesor Harvard School of Education Przerażająca prawda na temat uzależnienia od mediów cyfrowych. - Dr Andrew Doan, kierownik badań zdrowia psychicznego i uzależnień w Departamencie Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych, Pentagon oraz autor „Hooked on Games" Uwielbiam tę książkę! Wykłada ona niewygodną prawdę dotyczącą tego, jak często interes gospodarczy przemysłu technologicznego jest sprzeczny z potrzebami naszych dzieci. Obowiązkowa lektura dla każdego. - Dr Hilarie Cash, dyrektor wykonawczy restart i współautorka „Video Games and Your Kids: How Parents Stay in Control"

NAJŚMIELSZE WIZJE WIELKICH WIZJONERÓW! Drapacz chmur wysoki na milę, kopuła okrywająca Manhattan, łuk triumfalny w kształcie słonia to nie jedyne porywające projekty w dziejach architektury, których nigdy nie zrealizowano. Ich autorzy próbowali sięgnąć granic wytrzymałości materiałów, eksplorować nowe idee, łamać konwencje, spełniać twórcze kaprysy albo wyznaczać zupełnie nowe kierunki. Wśród ich pomysłów znajdziemy i arcydzieła architektury, i urokliwe kaprysy twórczego geniuszu. Niektóre z niezrealizowanych pomysłów wielkich wizjonerów architektury to budowle wyjątkowej wręcz urody i niebywałych kształtów. Inne miały nauczyć nas, jak żyć w szybko rozrastających się miastach. Jeszcze inne stawiały na głowie architektoniczne konwencje. Nie brakowało wśród nich i pomysłów dziwacznych, a przy tym inspirujących. O nich wszystkich opowiada ta przepięknie ilustrowana książka.

Tom obejmuje pięć bloków tematycznych: O czytaniu, O opowieściach dla dzieci, O grozie, O muzyce, teatrze i filmie oraz O kulturach świata. Prezentowane w nich eseje są poświęcone różnorodnym zagadnieniom z obszaru kultury: motywacjom stojącym za lekturą tekstów literackich, sztuce epistolarnej, filmowej adaptacji Władcy pierścieni, tematowi dziecka wewnętrznego jako źródła twórczości, mechanizmom budzenia lęku i strachu, XIX-wiecznej operze, gdańskim teatrom studenckim, kinu Krzysztofa Kieślowskiego, obrazowi obcych kultur w polskim malarstwie współczesnym oraz wpływowi globalizacji na funkcjonowanie kultur tradycyjnych. Publikacja jest dedykowana twórcy kulturoznawstwa, kierunku utworzonego w 2004 roku na Uniwersytecie Gdańskim, Profesorowi Michałowi Błażejewskiemu, który dziś obchodzi 70. rocznicę urodzin. Zamieszczone w tomie teksty, korespondując z pracami Jubilata, jednocześnie są zapisem osobistych peregrynacji w przestrzeni kultury ich Autorów – Współpracowników, Przyjaciół i Uczniów Profesora, którzy uchylają wrót do różnych dziedzin kultury oraz prezentują właściwe im sposoby czytania i interpretowania jej tekstów i zjawisk.

Najnowszy zbiór szkiców Rychlewskiego – analogicznie jak poprzednia "Kultura rozpadu" – przynosi teksty różnorodne gatunkowo, stylistycznie i tematycznie. Podobnie też jak w przypadku "Kultury rozpadu" jest to wypowiedź naznaczona indywidualną oceną i stylem autora. Wartość tradycji często zatem przynosi sądy odosobnione na tle literatury przedmiotowej. Ten indywidualny rys czyni lekturę ciekawą – również dla czytelnika nieprzygotowanego, niewywodzącego się ze środowiska akademickiego.