"... Niejedna chorągiew czy sztandar były niemymi świadkami wielkich, nieraz dramatycznych wydarzeń w naszej, narodowej przeszłości. Z nimi rzemieślnicy witali władców, świętowali ważne wydarzenia, stawali do walki, wreszcie - poprzez wyobrażenia niesione na sztandarach, dawali wyraz swoim poglądom, nawiązując przy tym do etosu pracy i wiary. Chorągwie cechowe, coraz częściej już w XIX wieku nazywane sztandarami na wzór znaków wojskowych, mają niezwykle ciekawą i bogatą przeszłość. Na ich kreację wpływ miało wiele czynników. Wywodzą się ze znaków bojowo-rozpoznawczych, mają też niebagatelne znaczenie religijne i społeczne. Cechy rzemieślnicze - właściciele chorągwi - od średniowiecza obligowane prawem miejskim do ich posiadania, podlegały rygorom wojskowym broniąc terytorium zakreślonego murami miasta. [...]". (fragmenty Wstępu)

Śmieciowy świat Na co patrzymy, kiedy patrzymy na Azję? Urszula Jabłońska Na początkuzawsze są foldery reklamujące biura podróży i linie lotnicze, które mają nam pomóc w przeniesieniu się do egzotycznego świata. To z nich wyłaniają się zdjęcia białych bezludnych plaż z jedną samotną palmą kokosową, do której przymocowany jest hamak, a obok czeka kolorowy drink z palemką. Gdzieś w tle egzotyczna tancerka z czerwonym kwiatkiem za uchem. Jeżeli jednak zdecydujemy się na samodzielną podróż, być może natrafimy na zupełnie inne widoki. Turyści Julia Holewińska Inspirowana między innymi prozą Conrada i Coetzeego czarna satyra na podróże i przemysł turystyczny. Demoniczny Przewodnik zabiera zblazowanych bogaczy, przedstawicieli świata sztuki, mody i polityki, na wyprawę do „jądra ciemności”. Wybrańcy przechodzą przez kolejne piekielne kręgi turystyki erotycznej, gastronomicznej, „nekroturystyki”, „ludzkiego zoo”, z których wracają odmienieni. Julia Holewińska pokazuje cynizm i arogancję krajów rozwiniętych w konfrontacji z Trzecim Światem, ale też demaskuje mity, złudzenia i nadzieje, które lubimy wiązać z dalekimi wyprawami. Jestem kolonizatorką Rozmowa z Julią Holewińską Nawozy sztuczne Śmieci Tadeusz Nyczek Przegrodzki patrzy na Wrocław Goga Jolanta Kowalska Legenda aktorska bywa świadectwem czasu. W garderobianych opowieściach utrwala się obraz życia teatru, a kult jego gwiazd nierzadko zdradza upodobania i tęsknoty samej publiczności. Idol wyraża świat, który go wykreował, jest ucieleśnieniem jego marzeń, zbiorowym snem. O czym śnił Wrocław, tworząc i pielęgnując mit Igora Przegrodzkiego? Przez zabawki, dla zabawek i o zabawkach Anna Jazgarska Spoglądając na głównego bohatera najnowszego przedstawienia Wojciecha Kościelniaka Blaszany bębenek można odnieść nieodparte wrażenie, że widzimy – po raz pierwszy bodaj w całej twórczości reżysera – spersonalizowaną, cielesną reprezentację siły, która ustanawia całą sceniczną rzeczywistość. Oskar Matzerath, narrator i nadrzędna postać Blaszanego bębenka Güntera Grassa w przedstawieniu z wrocławskiego Teatru Capitol ma kształt przytwierdzonej do aktorskiego ciała lalki. Żywoty Agaty Kucińskiej Magda Piekarska Z tą samą swobodą, z jaką Oskar Mazerath wybija rytm pałeczkami, grająca tę postać w Blaszanym bębenku Agata Kucińska stapia w jedno warsztat lalkarki z aktorskim, dramatycznym talentem. Efekt wbija widownię w fotele. A dylemat – lalki czy dramat – traci rację bytu. Bo to suma tych dwóch doświadczeń daje olśniewający efekt. Twarze Między wojnami: Barszczewska i Eichlerówna Ewa Hevelke Żadna z nich nie wyglądała ponadczasowo. Jedna miała w sobie coś z jałówki, druga z kocicy. Wielkie oczy, okolone jasnymi splotami włosów, spokój, wyrozumiałość, naiwność i dobroć emanowały z postaci kreowanych przez Elżbietę Barszczewską. Spojrzenie Ireny Eichlerówny nigdy nie było spokojne. Rysy jej twarzy wyrażały, co najmniej, determinację. W każdym wypadku była to twarz namiętna – erotyczna i bojowa zarazem. Po bandzie Co robić? Pytanie nonsensowne Marek Beylin Banki nie bankrutują Pan Schuster kupuje ulicę (Herr Schuster kauft eine Straße) Ulrike Syha Przełożyła Iwona Uberman Rodzinne spotkanie przy grze w Monopoly przeradza się w dyskusję o współczesnej ekonomii i rezygnacji z idealizmu. Bohaterami sztuki są dawni buntownicy sześćdziesiątego ósmego roku oraz ich dzieci: z rozmów o zasadach popularnej gry planszowej, stającej się tu metaforą relacji społecznych, wyłania się obraz współczesnej klasy średniej Europy Zachodniej, żyjącej od wyrzutu sumienia wywołanego wspomnieniem młodzieńczych manifestów o lepszy świat, do łatwego flirtu z konsumpcjonizmem. Objąć cały świat Monika Wąsik W sposobie, w jaki Ulrike Syha rozumie i przeżywa teatr jest coś wampirycznego. Pytana o to, czemu pisze dramaty, odpowiada, że uważa teatr za najbardziej żywe, ciągle potrzebujące ludzi, ale także wykorzystujące ich medium. Można by podejrzewać – śledząc biografię autorki – że ta swego rodzaju autodestrukcyjność przez teatr stała się częścią także jej życia. Malinowe imperium (Das Himbeerreich) Andres Veiel Przełożyła Iwona Nowacka Sztuka niemieckiego reżysera i scenarzysty filmowego opowiada o rosnącej pozycji banków i ponadnarodowych korporacji, potężnych na tyle, by ich decyzje bądź problemy, wpływały na gospodarki całych krajów. Veiel, prezentując mechanizmy spekulacji wartością spółek i rolę banków w globalnym systemie walutowym, odsłania choroby systemu, niewyleczone mimo podjętych po ostatnich kryzysach światowej gospodarki debat. Wynurzenia Netfliksy Pedro Pereira Po obchodach Niepodległość mniejszych wydarzeń Katarzyna Niedurny Pierwszym krokiem do organizacji teatralnych obchodów święta były czynności ustawodawcze oraz powołanie programu rządowego, mającego na celu dotowanie obchodów wydarzeń niepodległościowych. Ciekawe jest przyjrzenie się jak stulecie Święta Niepodległości zostało uczczone w polskich teatrach publicznych. Szczerba na sztandarze. Na marginesie dwóch wystaw niepodległościowych w Warszawie i jednej książki Ewa Toniak O wystawach Znaki wolności. O trwaniu polskiej tożsamości narodowej na Zamku Królewskim oraz Niepodległe. Kobiety a dyskurs narodowy w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, które pozornie bardzo się od siebie różnią, ale można je także potraktować jako awers i rewers narracji na temat niepodległości Polski. Ustanowienia Dla dzieci i młodzieży Piotr Morawski Varia Konteksty: Świat bez roślin Zofia Cielątkowska Nowe Sztuki: Jeton Neziraj Hipokritët ose pacienti anglez Jakob Nolte No Future Forever Laura Naumann Das hässliche Universum Z afisza

Refleksja dotycząca potrzeby prowadzenia badań bibliologicznych związanych z szeroko rozumianą ochroną zbiorów bibliotecznych, wymianą doświadczeń pomiędzy teoretykami a praktykami oraz szukania skutecznych rozwiązań zachowania dziedzictwa kultury piśmienniczej dla następnych pokoleń towarzyszyła I Ogólnopolskiej Konferencji Naukowej Ochrona zbiorów bibliotecznych. Przeszłość – Teraźniejszość – Przyszłość, odbytej 19–20 maja 2016 r. w Bydgoszczy. Zapoczątkowana wówczas debata doprowadziła dwa lata później do zorganizowania przez Zakład Historii Sztuki i Kultury Instytutu Historii i Stosunków Międzynarodowych Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy, w dniach 17–18 maja 2018 r., II Ogólnopolskiej Konferencji Naukowej Ochrona zbiorów bibliotecznych. Przeszłość – Teraźniejszość – Przyszłość. Oddany do rąk Czytelników tom zawiera dziewięć tekstów, głównie uczestników wspomnianej II Konferencji, reprezentujących różne instytucje naukowe z Bydgoszczy, Gdańska, Łodzi, Opawy, Poznania, Warszawy oraz Wrocławia.

Pisanie książki o daoistycznej praktyce dźwiękowej uprawianej przez chińskich filozofów przypomina wędrowanie po nieznanym kraju ze strzępami mapy w ręce. Wiadomo, że gdzieś znajduje się wyjątkowe miejsce, tylko nie wiadomo dokładnie, jak tam dojść. Brakuje drogowskazów, wyblakła mapa jest bardzo zniszczona i nie ma kogo zapytać o drogę, ponieważ filozoficzna praktyka chińskich uczonych pozostaje w zasadzie praktyką martwą. Głównie dlatego, że wénrén już nie istnieją, ich kultura zanikła w pierwszej połowie XX wieku i kwestie tak subtelne jak sposób pracy z instrumentem guqín i jego dźwiękiem zniknęły wraz z nimi. Są tylko filozoficzne teksty i wątła, niepewna linia przekazu – nieliczni uczniowie uczniów. Połączenie praktyki dźwiękowej opartej na daoistycznej koncepcji muzyki ze światem współczesnych aktywności dźwiękowych i filozofią zorientowaną na dźwięk również okazuje się wejściem na nierozpoznany teren. Tak odległe w czasie i przestrzeni kwestie mogą jednak mieć wspólny mianownik. Jest nim SŁUCHANIE – praktyka głębokiego i świadomego doświadczania dźwięku, mająca doniosłe konsekwencje poznawcze i filozoficzne. Przedstawiam zatem narrację słuchania, albowiem słuchanie, a dokładnie jego specjalny model, stanowi centralny punkt zarówno chińskiej praktyki filozoficznej, jak i neoawangardowych działań dźwiękowych oraz nowych koncepcji filozoficznych zorientowanych na dźwięk. Słuchanie jest tu metodą poznawczą, sposobem wchodzenia w interakcję ze światem, jest punktem wyjścia i punktem dojścia. Rafał Mazur, doktor filozofii (UJ) oraz muzyk. W pracy filozoficznej prowadzi badania nad improwizacją jako modelem działania spontanicznego i kreatywnego oraz bada chiński system myślenia i poznawcze praktyki dźwiękowe. Rozwinął i uzasadnił tezę o użyteczności daoistycznych strategii działania w sytuacjach nieoczekiwanych, łącząc chińskie praktyki pracy z umysłem z improwizacją we współczesnych praktykach dźwiękowych. Obecnie pracuje nad projektem Improviser mind – meditative mind, poszukując narzędzi poznawczych właściwych dla spontanicznego improwizowania. Od 20 lat zajmuje się swobodną/spontaniczną improwizacją w muzyce. Twórca koncepcji sound oriented improvisation, czyli spontanicznej aktywności dźwiękowej, oraz dao of improvisation – warsztatów doskonalenia zdolności improwizatorskich przy użyciu strategii działania i metod pracy z umysłem wykorzystywanych w chińskich sztukach walki. Redaktor działu Filozofia w magazynie kulturalnym „Fragile”, autor wielu artykułów naukowych i popularnonaukowych poświęconych filozofii chińskiej, filozofii improwizacji oraz sztuce improwizowanej.

SAPIENS (SPECIAL EDITION)

Las Relaciones Geográficas de México son un tesoro documental de intenso valor etnográfico. En el aspecto lingüístico, estas descripciones permiten conocer con detalle el proceso de contacto entre el náhuatl y el espanol y, más allá del contacto cultural, la génesis de la sociedad mexicana del siglo XVI. Todo ello, narrado a través de las voces de los propios protagonistas, indígenas, criollos y espanoles, que se convierten en relatores de su mundo coetáneo. Esta investigación ha sido desarrollada por Eva Bravo-García, Catedrática de Lengua Espanola y directora del Instituto de Estudios sobre América Latina de la Universidad de Sevilla, en el marco del proyecto ERC CULTURECONTACT. ****** Głosy kontaktu. Edycja i opracowanie krytyczne Relaciones Geográficas z Meksyku (wiek XVI) Relaciones Geográficas z obszaru Meksyku są zabytkiem o ogromnej wartości etnograficznej. Pod względem językowym opisy te umożliwiają szczegółowe poznanie kontaktu między językiem nahuatl a hiszpańskim, kontaktu kulturowego oraz genezy społeczeństwa meksykańskiego wieku XVI. Wszystkie te procesy opisane są przez samych protagonistów: rdzennych mieszkańców Meksyku, Kreoli i Hiszpanów, opowiadających o współczesnym sobie świecie. Niniejsza praca, autorstwa Ewy Bravo-Garcíi, profesor języka hiszpańskiego i dyrektor Instituto de Estudios sobre América Latina na Uniwersytecie w Sewilli, powstała w ramach projektu ERC CULTURECONTACT.

Józef Bremer SJ należy do wąskiego grona polskich znawców filozofii Ludwiga Wittgensteina i związanej z nią otoczki historycznej. Na szczególne uznanie zasługują jego ustalenia dotyczące kontaktów Wittgensteina z polskim uczonym Michałem Dziewickim i pobytu sławnego Austriaka w Krakowie w czasie I wojny światowej. Recenzowana monografia jest ambitną próbą kontynuowania tych historycznych badań i powiązania ich z systematycznymi dociekaniami na temat zasadniczego trzonu tzw. pierwszej filozofii Wittgensteina. Według Autora jednym z elementów owego trzonu jest Wittgensteinowska teoria odwzorowania, wyłożona w Traktacie logiczno-filozoficznym, dla zrozumienia której ważna jest nie tylko immanentna analiza tego klasycznego tekstu filozoficznego, lecz także biografia samego Wittgensteina. W związku z tym Autor w każdym z rozdziałów monografii stara się pokazać „związek jaki zachodzi pomiędzy biografią Wittgensteina a jego zajmowaniem się filozofią, muzyką, techniką i architekturą”. […] Książka jest oryginalną próbą pokazania wybranych wątków filozofii Ludwiga Wittgensteina na tle biograficznym, a w szczególności w kontekście jego edukacji w zakresie nauk technicznych oraz zainteresowań muzycznych i architektonicznych. Prof. dr hab. Tadeusz Szubka

Książka jest rozległą, wieloaspektową i… zaskakującą analizą strojów krakowskich. Daje poznać, z jak nieoczywistym, a jednocześnie żywotnym zjawiskiem mamy do czynienia. Praca nad jej powstaniem objęła trzy lata badań prowadzonych w ponad stu miejscowościach w Małopolsce. Badań prowadzonych ze starannością i pasją. Autorki przekopały się przez ogromny materiał – zbiory muzealne w kraju i za granicą, literaturę przedmiotu, a zarazem nieprzebadane dotąd źródła (np. pamiętniki, rodzinne albumy, doniesienia prasowe, strony internetowe). Poddały refleksji konwencje, w jakich wytwarzano badane materiały oraz konteksty ich użytkowania – polityczne, społeczne, gospodarcze, kulturowe. Krytyczne podejście do tematu zrodziło ożywcze pytania, odnowiło myślenie, zarysowało nowe horyzonty. Idąc tropem zbiorów, zdjęć, notatek, a także rodzących się intuicji, autorki wyruszyły w teren. Podczas spotkań i rozmów poruszały pamięci, spisywały historie i komentarze. Dowiodły, że temat stroju krakowskiego należy rozpisać na wiele opowieści, co podaje w wątpliwość dotychczasowe ujęcia i rewiduje utarte przekonania. Książka przedstawia wiarygodny obraz niespotykanej wariantowości strojów krakowskich. Zaświadcza, że temat jest przede wszystkim częścią życia, wyobraźni, kultury, przenikania się mód, wpływów, fascynacji. Dowodzi, że sposób postrzegania strojów krakowskich, ich mityzacja, to poniekąd osobny – także intrygujący – rozdział w historii polskiej mentalności.

Punkt wyjścia i zasadniczy impuls tych rozważań wyznacza poczucie niedosytu badawczego. Wiele przemawia za tym, że nie w pełni zdawaliśmy sobie sprawę dotąd sprawę z rzeczywistej doniosłości wydarzenia, jakie stało się z udziałem naszej kinematografii, a którym był, bo zaledwie kilkuletni, epizod umownie zwany polską szkołą filmową - pisze Marek Hendrykowski, któremu książka Polska szkoła filmowa. Reinterpretacje i nawiązania jest dedykowana.

Książka ukazuje bałkański folklor jako znaczącą część kultury ludowej, która opiera się nie tylko na słowiańskiej czy chrześcijańskiej spuściźnie, lecz na tradycji będącej amalgamatem różnorodnych elementów odziedziczonych po dawnych mieszkańcach Półwyspu. Znajdziemy w niej echa pogańskich religii, zachowanych i przekazywanych do naszych dni za pomocą twórczości ustnej (folklor i wiara) i zachowań (praktyki obyczajowe i obrzędowe). Autorka dzieli rok kalendarzowy na trzy części, zgodnie z trzema głównymi etapami ludzkiego życia i w powiązaniu z nimi przedstawia święta związane z cyklem wegetacyjnym roślin, umiejętnie wskazując na zależność człowieka od sił natury i jego podporządkowanie przyrodzie. Całość ilustrowana jest bułgarskimi, macedońskimi i serbskimi tekstami ludowymi.

Monografia poświęcona jest problematyce pisma jako kodu kultury w dyskursie serbskim i chorwackim. Forma graficzna pisma oraz ortografia są elementem tożsamości kulturowej i narodowej. Jako taka, grafia znajduje się w obrębie dyskursów: politycznego, językoznawczego i społecznego, a nawet religijnego. Wyrazistym przykładem inżynierii językowej jest współczesna Serbia, gdzie rywalizują ze sobą cyrylica i łacinka, a także Chorwacja, wciąż poszukująca własnego, odrębnego kanonu kultury. Zagadnienie przedstawiono w szerszym aspekcie geograficznym i historycznym, które pokazują, w jaki sposób pismo wykorzystywane jest do kreowania tożsamości narodowej w różnych obszarach Słowiańszczyzny.

Celem książki jest przedstawienie dwóch dziedzin twórczości W.H. Audena: jego krytyki szekspirowskiej i librecistyki, oraz prześledzenie ich wzajemnych relacji. Na pierwszy rzut oka te dwa obszary aktywności jednego z najwybitniejszych anglojęzycznych poetów XX wieku, pozostające dotąd na marginesie zainteresowań badaczy, zdają się zupełnie do siebie nie przystawać, w istocie jednak, jak przekonuje autor, jest zgoła odmiennie. Pierwsza część książki stanowi próbę syntetycznego ujęcia dialogu Audena ze spuścizną Szekspira. Składają się na nią analizy Morza i zwierciadła, uważanego przez twórcę za jego największe dzieło, oraz wykładów, które w latach 1946–1947 wygłosił w nowojorskiej New School for Social Research. W części drugiej, oprócz rekonstrukcji poglądów poety na operę, jej miejsce wśród innych sztuk oraz specyfikę pracy nad tekstem przeznaczonym na ten rodzaj sceny, umieszczono analizy librett napisanych przez Audena z Chesterem Kallmanem: Żywota rozpustnika i Serc starań straconych. Autor jako pierwszy sytuuje libretta w centrum, wprawiając w ruch dotychczasową hierarchię w recepcji twórczości poety. Przedstawia w książce własną, wyraźną koncepcję, nie stroni też (wzorem swego bohatera) od soczystej anegdoty, przede wszystkim jednak dzięki nowej konfiguracji utworów prowadzi inspirującą rozmowę o sensach wynikających z lektury tekstów Audena w proponowanym zestawieniu. dr hab. Ewa Guderian-Czaplińska, prof. UAM

Zbiór etiud przeznaczony jest dla uczniów szkół muzycznych I stopnia, jest rozszerzeniem podręcznika 61 etiud na flet. Zeszyt zawiera etiudy z charakterystycznymi problemami dla tego etapu nauki gry na flecie, a stopień ich trudności rośnie wraz z kolejnością. Etiudy te mogą pomóc w pracy z uczniami już nieco zaawansowanymi, począwszy od drugiego roku nauki.

Street art jest dziś najbardziej popularnej i dynamicznie rozwijającą się na całym świecie sztuką, ma też największą liczbę odbiorców. Jest przy tym efemeryczny, zmienny i nie-ograniczony, podlega ciągłym procesom komercjalizacji, instytucjonalizacji, mediatyzacji. Jako owoc kultury remiksu korzysta ze wszystkiego, co do tej pory było w sztuce, miesza, przerabia, kopiuje i wkleja. Nie daje się łatwo zdefiniować i nie obowiązują w nim dotychczasowe kryteria sztuki. Nie oznacza to jednak, że nie można go analizować. W prezentowanej publikacji autorka opisuje wybrane problemy Street artu i graffiti za pomocą zarówno tradycyjnych, jak i współczesnych pojęć, terminów, metod. Skupia się na związkach słowa z obrazem, na uwidacznianiu i czynieniu niewidocznym. Ukazuje street art poważny i komiczny. Nie dąży przy tym do zamknięcia tematu, wręcz przeciwnie - zapoczątkowuje refleksję, jaką zapewne podejmie świat sztuki nad tym wciąż nieokiełznanym i ekspansywnym nurtem w sztuce.

The author presents the problem of writing research articles in English as a foreign language by Polish scholars – specialists in linguistics and applied linguistics – for publication in Anglo-American journals. In her book she explores which aspects of the process are the most challenging for the authors and what needs they have in this area. In the light of the current higher education reform and the new requirement of publishing in international journals, this issue is particularly important. She presents the complex problem of the role of English as a global language in academic communication and the situation of scholars from Poland, a semiperiphery country, who by submitting papers to highly-ranked journals compete with the researchers from the world’s leading countries in this area. When faced with the new challenges, they need to have a highly developed competence of writing in line with the dominant Anglo-American conventions. The author describes the problem presented in the book from a geopolitical point of view and considers the process of writing in English form a social, cognitive and rhetorical perspective. She also explores in detail the core of the issue in an empirical study and tries to diagnose what steps should be undertaken in order to facilitate the publication activities of Polish scholars at the highest international level. *** Autorka przedstawia zagadnienie pisania artykułów naukowych w języku angielskim jako obcym przez polskich naukowców – specjalistów w dziedzinie językoznawstwa i językoznawstwa stosowanego – w celu publikowania w anglo-amerykańskich czasopismach naukowych. W swojej książce bada, jakie aspekty tego procesu stanowią dla autorów największe wyzwanie i jakie mają oni potrzeby w tym zakresie, zwłaszcza w świetle reformy szkolnictwa wyższego i stawianych przed pracownikami naukowymi nowych wymagań publikowania w czasopismach o zasięgu międzynarodowym. Prezentuje złożoną problematykę roli języka angielskiego jako globalnego w komunikacji akademickiej i sytuację naukowców polskich pochodzących z kraju półperyferyjnego, którzy, chcąc publikować w prestiżowych czasopismach, współzawodniczą z badaczami z krajów znajdujących się w światowej czołówce. W obliczu nowych wyzwań, które stoją przed nimi, dysponowanie wysoko rozwiniętą kompetencją pisania zgodnie z dominującymi w tych periodykach konwencjami anglo-amerykańskimi jest koniecznością. Autorka przedstawia poruszony w książce problem z geopolitycznego punktu widzenia oraz rozważa proces pisania w języku angielskim na płaszczyźnie społecznej, kognitywnej i retorycznej, aby następnie szczegółowo zgłębić istotę tego zagadnienia w badaniu empirycznym i zdiagnozować, jakie kroki powinny zostać podjęte, aby usprawnić działalność publikacyjną polskich badaczy na najwyższym światowym poziomie.

Publikacja zawiera artykuły przedstawiające sensacyjne kulisy odnalezienia średniowiecznych klejnotów i opisujące tło wydarzeń sprzed trzydziestu lat, a także przybliżające zdarzenia historyczne – związane z czasami ukrycia skarbu blisko siedemset lat temu. Wydawnictwo uzupełnia raport z badań ?zyko-chemicznych, którym poddano elementy znaleziska, wykonanych przez specjalistyczne laboratorium LANBOZ działające przy Muzeum Narodowym w Krakowie. W książce znajdują się również szczegółowe opisy klejnotów wchodzących w skład Skarbu Średzkiego.

Przedstawiona praca to zbiór ciekawych naukowych artykułów dotyczących bogatej problematyki obrazu. Z dużym uznaniem trzeba odnotować oryginalny i niezwykle trafny zamysł zestawienia ze sobą wielu opracowań analizujących obrazowanie rzeczywistości z perspektywy kilku modalności zmysłowych, a tym samym obejmujących różne rodzaje sztuki, jak: malarstwo, literatura, muzyka czy film. Przedstawione prace wzajemnie się dopełniają, tworząc jedną bardzo ciekawą, pouczającą i inspirującą całość. Pokazują one, jak trudno jest zrozumieć obraz wizualny bez muzycznego, filmowego czy werbalnego. Z recenzji dr. hab. Mirosława Harciarka, prof. GWSH w Katowicach Monografia {…] ma charakter interdyscyplinarny i stanowi szeroko zakrojony projekt poświęcony analizie roli i funkcjom, jakie pełnią obrazy w kulturze, a także analizie struktury samego poznania opartego na obrazach. […] Autorom i redaktorom należy się uznanie za podjęcie trudu przekraczania granic poszczególnych dyscyplin i otwierania w ten sposób nowych horyzontów badawczych. […] Zbiór stanowi ciekawą ofertę intelektualną, która dobrze wpisuje się we współczesne badania prowadzone nad dokonującym się w kulturze „zwrotem ikonicznym” […]. Z recenzji dr. hab. Tadeusza Szkołuta

Narracje zombiecentryczne. Literatura ? Teoria ? Antropologia to głównie rozważania genologiczne i antropologiczne; ich celem jest zdyskontowanie powszechnego wyobrażenia, że teksty koncentrujące się wokół zombie są wyłącznie horrorami bądź nie angażują się w istotne dyskursy. Popkultura jest bowiem ? paradoksalnie ? bardzo czułym rezonatorem wszelkich przemian, kryzysów czy paradygmatów, co oznacza, że znajdują one odbicie w jej artefaktach. Dlatego istotnym aspektem zawartych w książce rozważań staje się prezentacja zaangażowania literatury zombiecentrycznej w przepracowywanie doświadczeń konfliktów współczesności. Wszystkie te kwestie są boleśnie niedostrzegalne dla wielu badaczy, przyjmujących a priori, że wytwory nienależące do mainstreamu czy niezakorzenione w tradycji literackiej nie odznaczają się wysokoartystycznością bądź reprezentują wyłącznie walor rozrywkowy. Książka prezentuje nowatorskie podejście do tematyki zombie w literaturze: ma wskazać ? czy też podpowiedzieć ? nieco inną drogę bądź inny sposób oglądu tekstów wpisujących się w popkulturę i obudowanych wokół niezwykle symbolonośnej figury zombie. Ksenia Olkusz doskonale zdaje sobie sprawę z tego, z jak obszernym tematem (...) przyjdzie jej się zmagać (...). Ujęcie to nie tyle „nobilituje banalny temat”, jak zwykli uważać rodzimi teoretycy literatury o konserwatywnym nastawieniu, ile pozwala umieścić go w zupełnie nowej perspektywie badawczej. dr hab. Dariusz Brzostek, prof. UMK Autorka ani przez moment nie ogranicza się do ekskluzywnej sfery tradycyjnej humanistyki, choć pragmatycznie używa wypracowanych przez nią kodów i metodologii. Opisuje (…) sytuację „pomiędzy”, w której popkultura wydaje się znacznie bardziej odpowiedzialna za nasz świat niż kultura wysoka. dr hab. Rafał Szczerbakiewicz Ksenia Olkusz ? historyk, krytyk i teoretyk literatury; w kręgu jej zainteresowań są studia nad literaturą i kulturą popularną, transfikcjonalnością i transmedialnością; naukowo zajmuje się także utopiami i dystopiami w literaturze, serialach, filmach i grach wideo; autorka wielu artykułów, a także książek: Materializm kontra ezoteryka (2017) oraz Współczesność w zwierciadle horroru. O najnowszej polskiej fantastyce grozy (2010).

„Niniejszy zbiór studiów poświęconych wybranym zagadnieniom z zakresu historii dramatu i teatru romantycznego samoczynnie lokalizuje zjawiska z obszaru kultury popularnej i zagadnienia for­my dramatycznej w ramie artystycznych praktyk mitotwórczych romantyzmu – albo odwrotnie: od mitu-układnki do mitu-syntezy prowadzi poprzez zaułki romantycznej popkultury i formalnych eksperymentów. Zjawiska to powiązane czy tylko towarzyszące? Jednak mitologia przyszłości, ów nowy romantyczny fundament kultury, miała być – jak zakładał projekt Friedricha Schlegla – two­rem „sztucznym”, który w takim razie wygenerować można (albo wręcz należy) z formy. Ostatecznie doznanie mistycznej ekstazy w teatralnej transformacji obrzędu Dziadów Mickiewicz konstru­ował z gotowych form dramatycznych, i to form dramatu popular­nego, co nawet zrozumiałe – wszak mit potrzebuje szerokiego za­sięgu”. (Ze Wstępu)

Prof. Antoni Dudek: Jeśli sądzisz, że masz przed sobą kolejne nudne, jubileuszowe wydawnictwo, to jesteś w błędzie. Przed Tobą szansa na fascynującą wędrówkę przez burzliwe minione stulecie. Wędrówkę, w której przewodnikami będą ludzie jednej z najważniejszych instytucji, stojących na straży uczciwego i transparentnego państwa. O tym, jak trudno było i wciąż jest je nam budować, ta książka mówi w sposób przystępny, a zarazem pobudzający do głębszej refleksji.Prof. Teresa Liszcz: To pasjonująca lektura odsłaniająca kulisy funkcjonowania najważniejszych organów i instytucji państwowych, zwłaszcza na styku z podmiotami prywatnymi, stanowiącym podatny grunt dla korupcji. Aby jednak nie popaść w nadmierne przygnębienie lub złość po tej lekturze, trzeba sobie uświadomić, że książka prezentuje tylko wybrane kontrole, z których wyłania się mocno przyczerniony obraz naszego państwa.