„Country album - Pokochaj moje marzenia” – reedycja kultowej płyty Krzysztofa Krawczyka z 1987 roku. Po ponad trzydziestu latach album został ponownie wydany na winylu. Obok niezapomnianych hitów takich jak tytułowy „Pokochaj moje marzenia” czy „Nie przesadza się starych drzew” na płycie usłyszymy przebój „Dziewczyny, które mam na myśli”, który artysta wykonuje w duecie z Bogdanem Smoleniem. tracklista: 1. Pokochaj moje marzenia 2. Zwariowany czas 3. Lot nr. 205 4. Niedziela w mieście 5. Niepotrzebny mi żal 6. Dziewczyny, które mam na myśli 7. Żyć aby żyć 8. Nie przesadza się starych drzew 9. A jednak mi ciebie brakuje 10. Nie można żyć samotnie

„Ponieważ Pan przechowuje listy – jak się domyślam – dla potomności – będę je teraz pisała złośliwie.” „... będę pisała już tylko na korektach, bo to tak, jakby się miało taśmę magnetofonową – co za przyjemność mówić wtedy?! Ach, naprawdę, dużo rzeczy jest wartych i ładnych tylko dlatego, że giną.” „Polacy łatwiej opanowują sztukę pisania niż czytania. Chętniej piszą niż czytają. Więcej piszą niż czytają. Czasami nawet – lepiej piszą niż czytają. Ten niewątpliwie polski fenomen można obserwować przede wszystkim w «listach do redakcji». Prawie na całym świecie każde pismo ma rubrykę «listów do redakcji». Rubryka musi być popularna, skoro niektóre magazyny, jak TIME, drukują ją na pierwszych stronach. «Listy do redakcji» spełniają wiele funkcji, m. in. i tę, że demistyfikują rolę piszących zawodowo. Czytelnik poprawia, uzupełnia, kontruje. Jestem dość pilną czytelniczką prasy, i zawsze czytam «listy do redakcji». I nie pamiętam ani jednego wypadku, żeby amerykański, angielski, niemiecki autor «listu do redakcji» polemizował z przekręconym przez siebie, czyli źle odczytanym, artykułem. Tymczasem w naszej prasie jest to zjawisko nagminne. Większość naszych «polemik prasowych» polega na tym, że po artykule następuje «list» lub «listy», po czym autor artykułu poczuwa się do obowiązku prostować przypisane mu na zasadzie złego odczytania poglądy.”„Ponieważ Pan przechowuje listy – jak się domyślam – dla potomności – będę je teraz pisała złośliwie.” „... będę pisała już tylko na korektach, bo to tak, jakby się miało taśmę magnetofonową – co za przyjemność mówić wtedy?! Ach, naprawdę, dużo rzeczy jest wartych i ładnych tylko dlatego, że giną.” „Polacy łatwiej opanowują sztukę pisania niż czytania. Chętniej piszą niż czytają. Więcej piszą niż czytają. Czasami nawet – lepiej piszą niż czytają. Ten niewątpliwie polski fenomen można obserwować przede wszystkim w «listach do redakcji». Prawie na całym świecie każde pismo ma rubrykę «listów do redakcji». Rubryka musi być popularna, skoro niektóre magazyny, jak TIME, drukują ją na pierwszych stronach. «Listy do redakcji» spełniają wiele funkcji, m. in. i tę, że demistyfikują rolę piszących zawodowo. Czytelnik poprawia, uzupełnia, kontruje. Jestem dość pilną czytelniczką prasy, i zawsze czytam «listy do redakcji». I nie pamiętam ani jednego wypadku, żeby amerykański, angielski, niemiecki autor «listu do redakcji» polemizował z przekręconym przez siebie, czyli źle odczytanym, artykułem. Tymczasem w naszej prasie jest to zjawisko nagminne. Większość naszych «polemik prasowych» polega na tym, że po artykule następuje «list» lub «listy», po czym autor artykułu poczuwa się do obowiązku prostować przypisane mu na zasadzie złego odczytania poglądy.”

Prezentujemy Państwu edycję najstarszej księgi miejskiej Zgorzelca (Görlitz), zwanej też Czerwoną Księgą, która obecnie przechowywana jest w bolesławieckim oddziale Archiwum Państwowego we Wrocławiu. Czerwona Księga należy do najstarszych i najobszerniejszych niemieckich ksiąg miejskich. Jeśli chodzi o jej znaczenie dla regionu, warto zaznaczyć, że liczne miejscowości wschodnich Górnych Łużyc po raz pierwszy były wzmiankowane w tym właśnie zabytku piśmiennictwa, a odmiejscowe nazwiska zgorzelczan z XIII i XIV w. ujawniają rozległość obszaru, z którego młode, prosperujące miasto przyciągało osadników. Celem krytycznej edycji źródłowej w językach oryginału (średniowysokoniemiecki, łacina) jest udostępnienie zarówno nauce, jak też szerszemu gronu zainteresowanych odbiorców tego wyjątkowego zabytku dawnego języka, dziejów, prawa i kultury z jednej strony w postaci wydania krytycznego, z drugiej zaś – kopii cyfrowej (na płycie CD). Edytorzy żywią nadzieję, że wydanie księgi skłoni naukowców do podjęcia specjalistycznych badań mających na celu interpretację zapisków księgi. Edycja została opatrzona przypisami, wstępem, komentarzem krytycznym oraz indeksem.

Tomasz Kowalski zwraca uwagę na zjawisko szerzej w Polsce nieznane i niezwykle ciekawe: na powstające licznie (w ostatnim ćwierćwieczu ich różnorodność okazuje się naprawdę imponująca) opracowania naukowe, biografie, monografie i powieści poświęcone życiu Williama Shakespeare’a – a właściwie możliwym jego wersjom. Jedną z podstawowych zalet książki jest jej aktualność. Autor sięga po przykłady najnowsze, nawet te z kilku ostatnich lat, zatem może być ona pierwszą tego typu pozycją wydawniczą w naszym kraju,co wydaje się nie do przecenienia dla szerokiego kręgu odbiorców: zarówno badaczy zajmujących się Shakespeare’em, nauczycieli akademickich, studentów, jak i miłośników nie tylko dzieł dramaturga,lecz także biografii, bo ten gatunek, co zauważa Autor, jest obecnie bardzo popularny. Olga Katafiasz

Wyniki badań przedstawione w monografii pokazują – ogólnie rzecz ujmując – że pismo ręczne nie może stanowić metody diagnozy osobowości, poziomu lęku czy temperamentu, choć pozwala na wskazanie cech patologii w porównaniu z normą. Praca powinna zatem rozstrzygnąć wiele toczących się sporów w nauce. Jej niewątpliwą zaletą jest pokazanie wielu zmiennych aspektów funkcjonowania człowieka w normie i patologii, w kontekście poszukiwania specyfiki pisma ręcznego. Podkreślić także należy wykorzystanie przez Autorkę najnowocześniejszych technik komputerowych do analizy cech pisma ręcznego. z recenzji dr hab. Anety R. Borkowskiej Na szczególne uznanie zasługuje zaproponowana przez Autorkę koncepcja modelu tzw. związku sieciowego psychiki i pisma, która stanowi „grafologiczne novum”; tym samym Autorka ma szansę na wniesienie znacznego wkładu w rozwój polskich, interdyscyplinarnych badań pismoznawczych, opisywanych z epistemologicznej perspektywy psychologii klinicznej. (…) W efekcie Czytelnik otrzymał bardzo sprawne kompendium wiedzy o badaniach pisma, widzianych przez pryzmat współczesnych badań psychologicznych. z recenzji prof. dr. hab. Andrzeja Szostaka Barbara Gawda – dr hab., prof. nadzwyczajny w Instytucie Psychologii Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Zainteresowania naukowe koncentruje wokół problematyki reprezentacji emocji, języka afektywnego, ekspresji i psychopatologii emocji, psychopatologii osobowości, suicydologii oraz ekspertyzy dokumentów. Jest autorką 129 publikacji naukowych.

Opera Matematyczna” – dwupłytowy album oraz DVD prezentujące ścieżkę dźwiękową muzycznego spektaklu Romana Kołakowskiego zatytułowanego „PARADOKSALNY ROZKŁAD SFERY - opera matematyczna”. Ta opowieść o fascynujących losach twórców Lwowskiej Szkoły Matematycznej zachwyca od pierwszej minuty. Główny bohater i jeden założycieli szkoły - Stefan Banach (w tej roli Damian Łukawski) zabiera widza w osobistą podróż, która rozgrywa się na tle przełomowych wydarzeń dwudziestowiecznej Europy. Zdarzenia na scenie relacjonuje inny lwowski matematyk - Hugo Steinhaus, grany przez Andrzeja Seweryna. Tytuł projektu odnosi się do słynnego matematycznego twierdzenia (sformułowanego przez Banacha), którego R. Kołakowski używa jako metafory kulturowych, religijnych, naukowych, społecznych i politycznych zmian, jakie zaszły w Europie i na całym świecie w wyniku obu wojen światowych. Przedstawione na tle międzywojennego Lwowa historie ludzkich przyjaźni, wyborów moralnych i politycznych zostały ukazane w kontekście kultury i folkloru niepodległego w tamtych czasach miasta. Kompozycja spektaklu odwołuje się niejednokrotnie do cytatów z klasyki, muzyki popularnej i ludowej. Znakomici aktorzy, wokaliści, muzycy, mimowie i tancerze wykonują pięknie skomponowane utwory w narodowych językach bohaterów - po polsku, niemiecku, francusku, rosyjsku, ukraińsku, angielsku, węgiersku, w jidysz, a nawet w języku japońskim. tracklista: CD 1 1. Kagyuma, Zuzanna Zazulin, Agata Grześkiewicz, Aleksandra Radwan, Andrzej Seweryn – Wykład I 2. Tomasz Steciuk, Kagyuma, Damian Łukawski, Cracovia Danza – Miara 3. Monika Węgiel, Damian Łukawski, Ewa Serwa – Mieszkanie 4. Paweł Lipnicki, Wojciech Machnicki, Grzegorz Bukowski, Damian Łukawski, Artur Gotz – Doktorat 5. Damian Łukawski, Rafał Supiński – Ryzyko 6. Wojciech Machnicki, Kagyuma, Zuzanna Zazulin, Damian Łukawski, Agata Grześkiewicz, Marcin Kątny, Aleksandra Radwan, Dominik Rybiałek – Kawiarnia 7. Kagyuma, Zuzanna Zazulin, Damian Łukawski, Agata Grześkiewicz, Aleksandra Radwan, Natalia Skipor, Natalia Maczyta, Klaudiusz Kauffman, Zacharjasz Muszyński – Świt 8. Paweł Lipnicki, Damian Łukawski , Dominik Rybiałek, Emilia Kasztelan, Malwina Radecka-Kohn – Gra 9. Monika Węgiel, Wojciech Machnicki, Damian Łukawski, Ewa Serwa, Cracovia Danza, Natalia Skipor – Księga 10. Kagyuma, Michał Chorosiński, Zuzanna Zazulin, Damian Łukawski, Agata Grześkiewicz, Aleksandra Radwan, Artur Gotz – Suma 11. Kagyuma, Teatr Piosenki, Damian Łukawski, Rafał Konieczny, Andrzej Seweryn, Cracovia Danza – Pożegnania CD 2 1. Paweł Lipnicki, Zacharjasz Muszyński, Artur Gotz, Aleksandra Radwan, Maciej Kątny, Agata Grześkiewicz, Damian Łukawski, Zuzanna Zazulin, Kagyuma, Hiroaki Murakami – Marsz 2. Wojciech Machnicki, Damian Łukawski, Cracovia Danza – Agitacja 3. Damian Łukawski, Rafał Konieczny – Współpraca 4. Paweł Lipnicki, Damian Łukawski, Marcin Kątny, Natalia Maczyta, Zacharjasz Muszyński – Ostatni wpis 5. Paweł Lipnicki, Roman Kołakowski, Monika Węgiel, Damian Łukawski, Ewa Serwa, Marcin Kątny, Andrzej Seweryn, Cracovia Danza, Natalia Maczyta – Los 6. Tomasz Steciuk, Damian Łukawski, Rafał Supiński, Klaudiusz Kauffman – Wszy 7. Monika Węgiel, Damian Łukawski, Natalia Skipor, Natalia Maczyta – Pewnik wyboru 8. Roman Kołakowski, Michał Chorosiński, Damian Łukawski, Natalia Maczyta – Burza 9. Kagyuma, Zuzanna Zazulin, Damian Łukawski, Agata Grześkiewicz, Aleksandra Radwan, Hiroaki Murakami – Bomba 10. Monika Węgiel, Damian Łukawski, Cracovia Danza, Dominik Rybiałek – Śmierć 11. Agata Klimczak, Andrzej Seweryn – Wykład II/Kołysanka DVD 1. Wykład I 2. Miara 3. Mieszkania 4. Doktorat 5. Ryzyko 6. Kawiarnia 7. Świt 8. Gra 9. Księga 10. Suma 11. Pożegnania 12. Marsz 13. Agitacja 14. Współpraca 15. Ostatni wpis 16. Los 17. Wszy 18. Pewnik wyboru 19. Burza 20. Bomba 21. Śmierć 22. Wykład II/Kołysanka

PRINCE – sławny muzyk, wybitny wokalista, znakomity showman. Takim widzieli go fani na koncertach, płytach i w teledyskach. Jaki jednak był w prywatnym życiu, gdy nie oglądały go tysiące wielbicieli? Niezwykła książka, również dla tak ortodoksyjnych fanów jak ja. Mayte opisała wiele zdarzeń z życia i kariery małego geniusza z Minneapolis, o których świat dotychczas nie wiedział. Sceptycznie podchodziłem do książki napisanej przez eksżonę Prince’a. Pomyliłem się. I jestem z tego powodu szczęśliwy! Bo życie Mayte z Księciem było bajkowe i trudne jednocześnie. Dowiadujemy się, jak wrażliwą osobą był geniusz z Minneapolis. Właśnie! Geniusz! Bo teraz już nikt nie powinien wątpić w jego wielkość. Również jako człowieka. Pozycja nie tylko dla fanów artysty. Hirek Wrona Po przeczytaniu tej książki zupełnie inaczej będziecie odbierać twórczość Prince’a. Niesamowita opowieść Mayte jest swego rodzaju pożegnaniem, autoterapią, którą pochłania się z zapartym tchem. Niezwykle poruszające. Gabi Drzewiecka, dziennikarz muzyczny

,,Traktuję fortepian jako niczym niewyróżniający się instrument w bogatej kolekcji muzycznej. [] Z jednej strony podnieca mnie na przykład możliwość napisania czegoś w rodzaju koncertu fortepianowego, z drugiej zaś nie bardzo wierzę, by bez popadania w banał rzucić nowe spojrzenie i wykrzesać znaczące impulsy z tego trójnożnego wspaniałego zwierzęcia.Ale istnieje przecież coś lżejszego zabawa, igraszka, krzywe zwierciadło, odbijające dostojne oblicze grubasa. Nie wyrafinowane gry, lecz skakanka bezproblemowego potraktowania sprawy. Nie gra na koturnach, lecz w adidasach. Przymrużenie oka w spojrzeniu na opasły instrument produkcji wzruszeń odbiorców i cierpiętniczych przeżyć ćwiczących gamy i pasaże młodocianych zakochanych w muzyce.Ratunkiem dla kontynuacji procederu komponowania na fortepian może być [...] świadome anty-działanie, przedstawiające jakby w krzywym zwierciadle dotychczasowe osiągnięcia twórczości na ten instrument.""Z. Bargielski

,,Traktuję fortepian jako niczym niewyróżniający się instrument w bogatej kolekcji muzycznej. [] Z jednej strony podnieca mnie na przykład możliwość napisania czegoś w rodzaju koncertu fortepianowego, z drugiej zaś nie bardzo wierzę, by bez popadania w banał rzucić nowe spojrzenie i wykrzesać znaczące impulsy z tego trójnożnego wspaniałego zwierzęcia.Ale istnieje przecież coś lżejszego zabawa, igraszka, krzywe zwierciadło, odbijające dostojne oblicze grubasa. Nie wyrafinowane gry, lecz skakanka bezproblemowego potraktowania sprawy. Nie gra na koturnach, lecz w adidasach. Przymrużenie oka w spojrzeniu na opasły instrument produkcji wzruszeń odbiorców i cierpiętniczych przeżyć ćwiczących gamy i pasaże młodocianych zakochanych w muzyce.Ratunkiem dla kontynuacji procederu komponowania na fortepian może być [...] świadome anty-działanie, przedstawiające jakby w krzywym zwierciadle dotychczasowe osiągnięcia twórczości na ten instrument.""Z. Bargielski

,,Traktuję fortepian jako niczym niewyróżniający się instrument w bogatej kolekcji muzycznej. [] Z jednej strony podnieca mnie na przykład możliwość napisania czegoś w rodzaju koncertu fortepianowego, z drugiej zaś nie bardzo wierzę, by bez popadania w banał rzucić nowe spojrzenie i wykrzesać znaczące impulsy z tego trójnożnego wspaniałego zwierzęcia.Ale istnieje przecież coś lżejszego zabawa, igraszka, krzywe zwierciadło, odbijające dostojne oblicze grubasa. Nie wyrafinowane gry, lecz skakanka bezproblemowego potraktowania sprawy. Nie gra na koturnach, lecz w adidasach. Przymrużenie oka w spojrzeniu na opasły instrument produkcji wzruszeń odbiorców i cierpiętniczych przeżyć ćwiczących gamy i pasaże młodocianych zakochanych w muzyce.Ratunkiem dla kontynuacji procederu komponowania na fortepian może być [...] świadome anty-działanie, przedstawiające jakby w krzywym zwierciadle dotychczasowe osiągnięcia twórczości na ten instrument.""Z. Bargielski

Punctum – projekt wieży widokowej na Górze Przemysła jest symbolicznym punktem odniesienia dla wystawy Jarosława Kozakiewicza w Galerii Miejskiej Arsenał w Poznaniu. Wzgórze, nad którym obecnie góruje neogotycka wieża, oddalone jest od galerii o kilkaset metrów. Fizyczna bliskość, niemal nakładanie się na siebie przestrzeni prezentacji i miejsca niezrealizowanego projektu współtworzy polemiczny wymiar tej wystawy. Punctum to zaprojektowana w 2007 roku alternatywna koncepcja rozbudowy Muzeum Narodowego w Poznaniu. W miejscu istniejącej obecnie historyzującej budowli imitującej zamek Przemysła II artysta zaproponował subtelnie wpisujące się w krajobraz miasta i strukturę przestrzeni galerie i dwukondygnacyjny taras, z którego można by wygodnie podziwiać panoramę architektury poznańskiego starego miasta. Jarosław Kozakiewicz zaproponował polemikę z przestarzałą ideą architektury władzy, której budowle miały dominować nad otoczeniem i stanowić dla niego najważniejszy punkt odniesienia. Zamiast tego przedstawił projekt architektury funkcjonalnej, która formy wizualnej przemocy zastępowała dialogiem historii z nowoczesnością. To szczególne miejsce staje się punktem wyjścia do proponowanej przez artystę rozmowy o krytyczności architektury. Pokazująca wiele różnych projektów wystawa w Arsenale jest pytaniem o to, jakiej architektury potrzebujemy, nie tylko po to, by wygodniej mieszkać, ale jaka architektura może sprawić, by nasze życie było lepsze i przede wszystkim bardziej uważne na potrzeby i wymagania naszego otoczenia.

Dwudziesta edycja sztandarowej publikacji Biblioteki Analiz. W pięciu tomach omówione zostały zmiany, jakie zaszły na rynku książki w Polsce w 2016 i połowie 2017 roku. „Who is who” to leksykon biograficzny poświęcony osobom, których działanie w największym stopniu wpłynęło na obraz polskiej branży książkowej w ostatnich latach. W obecnej edycji „Who is who” zawarliśmy biogramy ponad 700 osób z szeroko rozumianej branży książkowej, od producentów papieru, przez jego dystrybutorów, poligrafów, wydawców i hurtowników po księgarzy i bibliotekarzy, uwzględniając też agentów literackich i ludzi mediów, czasem również autorów i ilustratorów, którzy w znaczący sposób uczestniczą w życiu naszej branży.

Dwudziesta edycja sztandarowej publikacji Biblioteki Analiz. W pięciu tomach omówione zostały zmiany, jakie zaszły na rynku książki w Polsce w 2016 i połowie 2017 roku. Tom „Targi, instytucje, media” zawiera zestawienie najważniejszych instytucji i organizacji związanych z książką, a także wykaz mediów branżowych. W tomie podsumowujemy sytuację w sektorze targów książki, zamieszczamy również szczegółowy przegląd wszystkich najważniejszych imprez targowych w Polsce.

Dwudziesta edycja sztandarowej publikacji Biblioteki Analiz. W pięciu tomach omówione zostały zmiany, jakie zaszły na rynku książki w Polsce w 2016 i połowie 2017 roku. Istotną część tomu „Wydawnictwa” stanowią pogłębione analizy różnych sektorów rynku książki, ponadto zamieszczono prezentacje największych firm wydawniczych w Polsce (m.in. opisy i charakterystyki przedsiębiorstw, informacje o generowanych obrotach, wielkości produkcji wydawniczej, zatrudnieniu). Książkę uzupełniają liczne tabele i zestawienia – m.in. z wynikami badań czytelnictwa, danymi na temat wielkości produkcji wydawniczej, informacjami o nakładach książek. Dodatkowo tematyka została znacząco poszerzona o zagadnienia związane z digitalizacją treści i jej dystrybucją w nowych kanałach dystrybucji.

Dwudziesta edycja sztandarowej publikacji Biblioteki Analiz. W pięciu tomach omówione zostały najważniejsze zagadnienia dotyczące funkcjonowania polskiej branży wydawniczo-księgarskiej. Tom „Dystrybucja” zawiera analizę rynku dystrybucyjnego. Spis treści: 1. Księgarstwo hurtowe 2. Księgarstwo detaliczne 3. Sprzedaż bezpośrednia 4. Import i eksport książek 5. Wykaz tekstów źródłowych Wydanie sfinansowano ze środków finansowych Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego

Dwudziesta edycja sztandarowej publikacji Biblioteki Analiz. W pięciu tomach omówione zostały zmiany, jakie zaszły na rynku książki w Polsce w 2016 i połowie 2017 roku. Tom „Poligrafia i Papier” poświęcony został rynkowi drukarń dziełowych oraz rynkowi papierów graficznych przeznaczonych do druku książek.

Na początku był problem - Polacy czytają coraz mniej. Kolejne badania pokazywały apokaliptyczny obraz Polski nieczytającej. Naszą odpowiedzią na ten stan była promująca czytelnictwo akcja „Czytamy w Polsce” oraz „Książki. Magazyn do czytania”, który stał się jej emanacją. Pierwszy numer naszego kwartalnika, z Januszem Korczakiem na okładce, ukazał się 14 czerwca 2011 roku. Chcieliśmy pokazać, że o książkach można pisać i mądrze, i wciągająco. Ale przede wszystkim różnorodność światów, które mieszczą się między okładkami.

Książka Performans Diany Taylor niewątpliwie wyróżnia się na tle rodzimych i tłumaczonych prac o performansach i performatywności. Autorka jako materiał swoich rozważań wybrała stosunkowo słabo znane przykłady z Ameryki Środkowej i Południowej, co nie pozostało bez wpływu na sposób definiowania tytułowego zjawiska, zwłaszcza jego aspektów politycznych. Ponadto sto kilkadziesiąt unikatowych fotografii ze zbiorów nowojorskiego Hemispheric Institute of Performance and Politics nie tyle ilustruje przywoływane artystyczne działania i zaangażowane interwencje w rzeczywistość, ile stanowi integralny element wywodu, który niewiele ma wspólnego z typowym akademickim wykładem. Precyzyjnie rozplanowany graficznie wchodzi w dialog ze zdjęciami, dając przykład tego, co można nazwać pisaniem performatywnym czy też performansem pisania. Diana Taylor wykłada performatykę na Uniwersytecie Nowojorskim. Założyła i kieruje pracami Hemispheric Institute of Performance and Politics. Opublikowała Theatre of Crisis: Drama and Politics in Latin America (1991), Disappearing Acts: Spectacles of Gender and Nationalism in Argentina’s ‘Dirty War’ (1997) i wielokrotnie nagradzaną, tłumaczoną na język portugalski i hiszpański monografię The Archive and the Repertoire: Performing Cultural Memory in the Americas (2003). Przygotowany przez Mateusza Borowskiego i Małgorzatę Sugierę na podstawie zmienionej i poszerzonej wersji anglojęzycznej, bogato ilustrowany Performans jest pierwszą książką Taylor w języku polskim.

Wizjoner, który wymyślił życie. Nie tylko swoje. Pierwsza pełna biografia Piotra Skrzyneckiego. Spadł z nieba prosto na Rynek, wymyślony przez Stwórcę na pocieszenie znękanych szarością i komunizmem krakowian. Gdy złamał nogę, trafił do mieszkania przyjaciółki przy Placu na Groblach. Zasiedział się tam na dwadzieścia dwa lata. Zajął się „robieniem kultury na wodociągach”, prowadząc amatorskie teatry przy zakładach pracy w Nowej Hucie. A potem była już przede wszystkim Piwnica pod Baranami – osobny, baśniowy świat, którego był zwariowanym architektem (tu rozpoczęła się wielka kariera Ewy Demarczyk albo Zbigniewa Preisnera). Monika Wąs (autorka biografii Dymny. Życie z diabłami i aniołami) przez wiele lat utrzymywała kontakt ze Skrzyneckim. Dotarła do artystów żywo wspominających legendarną postać polskiego życia kulturalnego i towarzyskiego. Są wśród nich Grzegorz Turnau, Jan Nowicki, Zygmunt Konieczny czy Zbigniew Preisner. Zdążyła porozmawiać również z Anną Szałapak. Co skrywał w sobie brodaty „reżyser własnego życia”? Kim był wrażliwiec przesiadujący długie godziny pod prysznicem? Jak zmagał się z rzeczywistością szalony demiurg szukający wciąż artystycznego spełnienia? Biografia Piotra Skrzyneckiego to opowieść o Artyście Spełnionym, mimo braku jakichkolwiek na to dowodów. Monika Wąs stworzyła wirtuozowski i nieprzenikniony portret Piotra S. Jan Kanty Pawluśkiewicz Piotr był i znikał, i każdy miał wrażenie, że akurat jemu poświęcił dużo czasu i uwagi. To był błyskotliwy erudyta, który mógł zostać, kim chciał, a został Piotrem Skrzyneckim. Grzegorz Turnau On wychowywał, nie wychowując. Dawał przykład z siebie. Czułeś momentalnie, ile jesteś wart. Zbigniew Preisner

Radio Solidarność było pierwszym okruchem nadziei po traumie, jaką przeżyło polskie społeczeństwo 13 grudnia. Władza komunistyczna wypowiedziała wojnę społeczeństwu – i wzięła zakładników, zamykając ich w obozach dla internowanych. Celem stanu wojennego było spacyfikowanie 10-milionowej Solidarności,która – krok po kroku – zaczęła się domagać ograniczenia wszechwładzy i przywilejów partyjnego aparatu. W pierwszych dniach i tygodniach po wprowadzeniu stanu wojennego, operacja militarna przy użyciu wojska i milicji, zaczęła dawać rezultaty. Pacyfikacja strajkujących zakładów pracy, masakra w kopalni Wujek,godzina policyjna,telefoniczne „rozmowy kontrolowane”, procesy sądowe w trybie doraźnym i wszechobecna propaganda, skutkowały narastającym strachem i poczuciem, że wszystko jest przegrane.