Madryckie Museo del Prado należy do największych muzeów świata ? jego zbiory obejmują około 8000 obrazów, 5000 rysunków, 2000 grafik, 700 rzeźb i 2000 innych dzieł sztuki. Nie istnieje porównywalna pod względem wielkości kolekcja klasycznego malarstwa hiszpańskiego, a są tu również obecne arcydzieła z innych krajów, które cieszą się światową sławą, na trwałe bowiem wpisały się w historię sztuki Zachodu. Należą do nich przykłady renesansowego malarstwa tablicowego z północnych obszarów Europy, flamandzkie obrazy barokowe, włoskie arcydzieła powstałe między XV a XVIII wiekiem oraz prace reprezentujące francuski i niderlandzki klasycyzm.

Boże Narodzenie to wyjątkowy czas, obfitujący w piękne zwyczaje. Ważnym elementem tradycji świątecznych są starannie przygotowane potrawy. Oddajemy w Wasze ręce tę książkę z nadzieją, że zawarte w niej przepisy ułatwią przygotowanie naprawdę smacznych świąt. Prezentujemy receptury na wigilijne specjały – barszcz czerwony, pierogi z kapustą i grzybami, smażonego karpia czy kompot z suszu. Ponadto przedstawiamy przepisy na świąteczne słodkości: makowiec zawijany, pierniczki czy wykwintny sernik na makowym spodzie.

W roku 1926 najpopularniejszy polskojęzyczny dziennik żydowski, warszawski „Nasz Przegląd”, zaprosił do współpracy Janusza Korczaka. Tak powstał „Mały Przegląd” — jedyne pismo, w którym autorami i redaktorami byli przede wszystkim ludzie bardzo młodzi — dzieci i nastolatki. Nie istnieje żaden równie duży zbiór różnorodnych relacji dotyczących wszystkich dziedzin życia, a spisanych przez najmłodszych obywateli. Wizja świata czy wydarzenia relacjonowane przez dzieci i młodzież różnią się często od tego, co można znaleźć w zapiskach ludzi dojrzałych. Nie tylko dlatego, że świat przedstawia się dzieciom inaczej niż dorosłym. „Mały Przegląd” miał pokazywać prawdziwą codzienność młodzieży (żydowskiej przede wszystkim, ale nie wyłącznie), a nie świat tworzony na potrzeby pamiętników, ukazywany przez czasopisma trzymające się konkretnej linii politycznej, postulowany w programach partyjnych czy w wychowawczych książeczkach dla najmłodszych.

Doniesienia prasy zagranicznej o powstającej w 1918–1919 r. Polsce to marne źródła do badania dziejów niepodległości. Wiadomości ukazywały się w dziennikach od Atlantyku po Omsk spóźnione o dni, tygodnie lub nawet miesiące. Autorzy rzadko byli obiektywni. Treść bywała przepisywana z wiadomości agencyjnych lub – jawnie stronniczych – innych gazet. Komentarz mieszał się z opisem (często rzekomych) faktów, zależał od poglądów właściciela tytułu, jego stosunku do polityki rządu własnego kraju, sympatii ideologicznych, oceny zdolności do (prze)życia państw narodowych powstających na ruinach cesarskich imperiów. Wartość niniejszego wyboru polega nie na odtwarzaniu faktów, ale na ich interpretacji. Dokumentuje zagraniczne poglądy o powstającej II Rzeczypospolitej, pokazuje potęgę i trwałość stereotypów, nadzieje i obawy związane z powstającą nową mapą Europy Środkowo-Wschodniej. Polska odgrywała na niej rolę kluczową. Do wyobrażeń o świecie idealnym pasowała rzadko. Jak wszystko inne, co powstawało na przełomie 1918 i 1919 r.

Turystyka w miejscach kłopotliwego dziedzictwa przedstawia fenomen transformacji dziedzictwa socjalistycznego pod wpływem rozwoju turystyki w Europie Środkowo-Wschodniej. Za klucz interpretacyjny dla analizy zjawisk turystycznych posłużyły najważniejsze koncepcje badawcze wypracowane w ostatnich latach na gruncie antropologii i socjologii turystyki, skupiające się wokół problematyki doświadczenia turystycznego oraz jego roli w tworzeniu i funkcjonowaniu atrakcji turystycznych. […] książka jest jedna z pierwszych polskich prac, które podejmują tytułowa problematykę w sposób tak szeroki, wypełniając jednocześnie pewna lukę istniejącą w literaturze turystycznej. Warto podkreślić, ze próba wypełnienia tej luki jest tym cenniejsza, że cechuje ją podejście interdyscyplinarne, a przedstawione analizy, interpretacje i stanowiska w dużej części znajdują oparcie w badaniach empirycznych. Prof. dr hab. Wiesław Alejziak Operując plastycznym językiem, autorka wprowadza czytelnika w interesującą ją problematykę; swobodnie kreśli granice pola badawczego, nie tracąc z oczu szerokiego horyzontu wielości możliwych spojrzeń wynikających z różnych metodologii i dyscyplin naukowych, w których kręgu zainteresowań pozostaje turystyka. Dr hab. Łukasz Gaweł

To opowieść o cywilizacyjnym procesie przemiany książki pod wpływem mediów cyfrowych. Do skonstruowania narracji wybrano sześć polskich utworów powstałych od 1975 do 2013 roku, które potraktowano jako dzieła charakterystyczne dla opisywanej doby późnego druku. Wszystkie one mają jedną wspólną cechę: są hybrydami rozpiętymi między medium analogowym i cyfrowym, kartką i ekranem. Wychodząc z założenia, że do badania tych utworów niewystarczająca jest lektura filologiczna, literaturoznawcza, uwzględniająca jedynie treść, autor wykorzystał również analizę opartą na medium (media-specific analysis), a przywołane prace nazwał za N.K. Hayles techno-tekstami. Swój wywód skonstruował na bazie wielu słowników (autorstwa m.in. J.D. Boltera, H. Kittlera, E. Aarsetha, J. Pressman, N. Montforta, K. Bazarnik), zaś narrację oparł głównie na dwóch metodologiach: badaniach nad platformami i archeologii mediów. „Piotr Marecki, w pełni respektując rygory naukowego wywodu, napisał książkę »do czytania«, rzec by się chciało – ogólnohumanistyczną, w której jak w zwierciadle przeglądają się przemiany współczesnej kultury. Pozostając w sferze (ekranowej) piśmienności, zdołał przyjrzeć się skomplikowanemu procesowi cywilizacyjnemu, który tak bardzo odmienił współczesne kultury mediów”. prof. dr hab. Andrzej Gwóźdź „Piotr Marecki proponuje swego rodzaju kanon, wskazując omawiane dzieła jako punkty kardynalne krajobrazu »kultury późnego druku«”. dr hab. Katarzyna Bazarnik Piotr Marecki – kulturoznawca, wydawca, producent utworów cyfrowych. Pracuje jako adiunkt w Instytucie Kultury Uniwersytetu Jagiellońskiego. Postdok na Massachusetts Institute of Technology (2013–2014). Mieszka w Krakowie.

Czterdzieści lat po jego powstaniu w piwnicy jednego z domów w Chinatown, ukazuje się pierwsza, prawdziwa i wiarygodna biografia najbardziej legendarnego zespołu rockowego na świecie – Led Zeppelin. Byli ostatnim cudownym dzieckiem lat sześćdziesiątych i pierwszym genialnym zespołem lat siedemdziesiątych – na gruzach The Yardbirds powstał jeden z najpopularniejszych rockowych zespołów wszech czasów. Mick Wall, ceniony autor biografii muzycznych i były współpracownik Page’a i Planta, bez wahania opisuje historię zespołu, który zdefiniował pojęcie ‘ekscesów’ na trasach koncertowych – i który przypłacił je tragediami, uzależnieniem od narkotyków i śmiercią. Kiedy Giganci Chodzili Po Ziemi ujawnia po raz pierwszy tak szczegółowo zainteresowanie lidera zespołu Jimmy’ego Page’a okultyzmem, przedstawia okoliczności związane z nagłośnionym i kontrowersyjnym powrotem zespołu na koncert w londyńskiej O2 Arena, i śledzi próby wskrzeszenia pozostałego składu na stałe, uzależnione od chęci Roberta Planta. Wall w specjalnych retrospekcjach opisuje również historie życia poszczególnych 5 osób, które sprawiły że sen o wielkości Led Zeppelin spełnił się i zamienił w czasem trudną do ogarnięcia rzeczywistość – Page’a, Planta, Johna Paula Jonesa, Johna Bonhama i ich równie sławnego managera, Petera Granta. Przede wszystkim jednak Kiedy Giganci Chodzili Po Ziemi jest książką, w której autor opowiada zapierającą dech w piersiach, prawdziwą historię Led Zeppelin, z pozycji osoby, która zna Jimmy’ego Page’a od ponad dwudziestu lat. Ta książka to owoc wieloletnich badań i poszukiwań, biografia oparta nie tylko na wywiadach z poszczególnymi muzykami zespołu i współpracownikami, ale również wnikliwy opis wszystkich wydarzeń, które w taki sposób potrafi przedstawić tylko osoba powiązana od trzydziestu lat z muzycznym biznesem i jego największymi sławami. Mick Wall jest jednym z najbardziej znanych dziennikarzy muzycznych, radiowców i autorów książek o tematyce muzycznej w Wielkiej Brytanii. Był redaktorem naczelnym magazynu Classic Rock, jego teksty publikowały również Mojo, Music Week, the Mail On Sunday oraz wiele innych gazet i magazynów na całym świecie. Prowadził także własne programy w Sky TV, Radio 1 i Capital Radio, znany jest też z licznych muzycznych filmów dokumentalnych, produkowanych przez telewizję BBC. W swojej trzydziestoletniej karierze, pracował również jako specjalista od public relations, marketingu, oraz był szefem wytwórni płytowej. Na język polski książkę przełożył Michał Kapuściarz, dziennikarz publikujący między innymi w magazynie Mystic Art, oraz serwisach Onet.pl i Musicnews.pl.

Książka Aleksandry Reimann-Czajkowskiej ukazuje szerokie spektrum poetyk i praktyk intermedialnych, dzięki którym dzieła i zjawiska muzyczne przenoszone są do literatury i filmu. Percepcja tych niecodziennych utworów wymaga subtelnego zmysłu estetycznego, ten zaś nie może się wyostrzyć bez udziału intelektu, dokonującego analizy w obszarze pośrednim między sztukami. Autorka przeprowadza nas przez labirynt nieoczywistości, uwypuklając nie tylko czysto estetyczny wymiar interpretowanych dzieł (oraz specyficzny humor, którego źródłem jest niewspółmierność mediów artystycznych), ale także ukrytą pod tą ludyczną powierzchnią egzystencjalną powagę. dr hab. Marcin Trzęsiok, prof. AM

Monografia została podzielona na trzy części (Opis, Antologia, Bibliografia zawartości), z których każda może być traktowana jako autonomiczna całość. Pierwsza, dwudzielna część, została poświęcona działalności Kuczalskiej-Reinschmit w latach poprzedzających wyjazd z Warszawy do Lwowa oraz redagowanemu przez nią czasopismu „Ster”, ukazującemu się we Lwowie w latach 1895–1897. Znajdują się tu zatem informacje o biografii Kuczalskiej-Reinschmit i jej działalności w takich formalnych i nieformalnych instytucjach, jak Komitet Społeczny III Szwalni Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności, Unia Powszechna Kobiet, Komitet Damski przy Warszawskim Oddziale Towarzystwa Opieki nad Zwierzętami i Delegacja Pracy Kobiet przy Towarzystwie Popierania Handlu i Przemysłu w Warszawie, oraz o jej publicystyce na łamach „Echa” Zygmunta Sarneckiego”, „Świtu” Marii Konopnickiej”, „Przeglądu Tygodniowego” Adama Wiślickiego, „Tygodnika Mód i Powieści” Emila Skiwskiego i „Kuriera Warszawskiego” Franciszka Olszewskiego. We fragmencie poświęconym „Sterowi” lwowskiemu znajdują się informacje o gronie współpracownic i współpracowników pisma, jego programie, strukturze i zawartości oraz dominujących tematach, jakimi były: równouprawnienie edukacyjne i zawodowe kobiet, kobiece gospodarstwo wiejskie, rozwój stowarzyszeń kobiecych. Część druga to antologia tekstów ze „Steru”, prezentująca publicystykę społeczną, krytykę kulturalną i twórczość literacką tych współpracownic i współpracowników pisma, którzy tyleż kształtowali jego program, co go realizowali (m.in. Piotr Chmielowski, Zofia Daszyńska, Maria Dulębianka, Ludwika Godlewska, Anna Lewicka, Iza Moszczeńska, Eliza Orzeszkowa, Mikołaj Biernacki, Maria Rodziewiczówna, Cecylia Walewska, Stefan Żeromski). Część trzecia to bibliografia zawartości „Steru”.

Kilka miesięcy po śmierci Taty odważyłem się otworzyć teczki z jego maszynopisami, które rzetelnie archiwizował przez lata. Może chciałem pobyć z nim sam na sam, bo nie mieliśmy zbyt wielu do tego okazji. Może chciałem go lepiej poznać. Znalazłem kolędy. Równie piękne jak te staropolskie śpiewane od pokoleń w każdym domu. Celebrowane niezależnie od tego, czy ktoś wierzy w Cud Betlejemski, czy nie. Wiedziałem, że napisał jedną kolędę. Nie wiedziałem, że jest ich dużo więcej. Wszystkie kolędy, które udało się zamieścić na niniejszej płycie, mówią o tym, co było dla Taty tak ważne, chociaż czasem tak trudne do zdobycia. O wybaczaniu, o nadziei i nade wszystko o samotności, na którą w święta Bożego Narodzenia nie powinno być miejsca w żadnym domu i żadnym sercu. Oddając tę płytę w Państwa ręce, życzę wszystkiego tego, o czym pisał tata w swoich kolędach. Niech przesłanie zawarte w nich nie opuszcza Państwa przez cały rok. Niech święto będzie każdego dnia. Jan Emil Młynarski Lista utworów 1. Samotnie kolędować źle (Alicja Majewska, Artur Andrus) 2. Kolęda nowoprojektowana (Natalia Przybysz) 3. Wiersz na Boże Narodzenie (Grzegorz Turnau) 4. Kolęda o miłowaniu moim (Monika Borzym) 5. Kolęda dla zranionych (Gaba Kulka) 6. Kolęda wołka z osłem (Marian Opania, Wiktor Zborowski) 7. Kolęda na cały rok (Natalia Szroeder) 8. Kolęda wędrujących (Maniucha Bikont) 9. Szara kolęda (Jan Młynarski, Wojciech Młynarski) 10. Będzie kolęda (Grzegorz Turnau) 11. Będzie kolęda (Grzegorz Turnau)

Książka wydana z okazji 100-lecia odzyskania niepodległości. od Autora: " Przystępując do realizacji dzieła artystycznego, już od samego początku zdawałam sobie sprawę, że dla moich młodych wykonawców będzie to niezwykła lekcja historii i dziejów naszego narodu. Dobór repertuaru, przedstawienie go w odpowiednim świetle historycznym przyczynia się do zaciekawienia i zainteresowania nim oraz wyrabia w młodym człowieku szacunek do przeszłości i dziedzictwa kulturowego ojczyzny. (...) Książka adresowana jest do wszystkich Polaków oraz wychowawców młodego pokolenia, którym leży na sercu pielęgnowanie naszych tradycji, pięknych tradycji śpiewaczych, umiłowanie pieśni,w tym pieśni historycznej, patriotycznej, ludowej itp. Publikacja ta może być pomocą dla nauczycieli wszystkich poziomów edukacyjnych: dla szkół podstawowych, średnich, kształcenia zawodowego, kształcenia wyższego oraz w edukacji dorosłych." - dr Jolanta Grygielska Książka zawiera teksty, nuty oraz płytę CD audio.

Ogrody są wyjątkowymi dziełami sztuki, które pierwiastki żywy w postaci przyrody i nieożywiony łączą twórczą myślą planisty ogrodowego. Warunkiem przetrwania założeń ogrodowych jest zapewnienie stałej ochrony, właściwej opieki i odpowiedniego użytkowania. Narastające zróżnicowane zagrożenia powodują, że problematyka ochrony i konserwacji zabytkowych założeń ogrodowych jest stale aktualna, tak w kraju, jak i na świecie. Stan zabytków ogrodowych w Polsce pokazuje jak ważne i pilne są to zagadnienia. Z przedmowy do pierwszego wydania Poprzednie wydanie niniejszej książki ukazało się w 1993 roku i była to pierwsza kompleksowa publikacja dotycząca ochrony i rewaloryzacji zabytków ogrodowych w Polsce. Zawarto niej wyniki badań konserwatorskich ośrodków polskich i zagranicznych, oraz bogate doświadczenia własne autora publikacji. Longin Majdecki to wybitny planista ogrodowy, a także niekwestionowany autorytet w dziedzinie ochrony i rewaloryzacji ogrodów. Drugie wydanie, bogato ilustrowane, ukazuje się po 26 latach i zawiera uzupełnienia wynikające ze zmian w prawodawstwie, teorii konserwacji i stosowanych metodach, oraz przedstawia realizacje konserwatorskie aż do czasów współczesnych. Książka polecana miłośnikom sztuki ogrodowej, profesjonalistom zajmującym się problematyką ochrony i konserwacji ogrodów historycznych, pracownikom służb konserwatorskich, właścicielom i opiekunom zabytkowych parków i ogrodów; przydatna dla studentów kierunków: architektura krajobrazu, architektura i urbanistyka, historia sztuki.

Opowieść o życiu Iny Benity, wielkiej gwiazdy przedwojennego kina i kabaretu, która błyszczała na ekranie w popularnych komediach u boku Bodo, Dymszy i Żabczyńskiego, ale zagrała też dramatyczną rolę w jednym z pierwszych filmów Aleksandra Forda. W czasie wojny została potępiona przez Polskie Państwo Podziemne za granie w teatrach jawnych. Aresztowana przez Gestapo i więziona na Pawiaku za romans z oficerem Wehrmachtu. Zwolniona dzień przed wybuchem powstania warszawskiego, nie wiadomo czy zginęła w kanałach, czy później. Krążyła nawet legenda, że Benita wyemigrowała...

„Zdarzyło mi się mieszkać w domu, w którym straszy” – tymi słowami autor rozpoczyna książkę o japońskich duchach yurei. Przejmujące dreszczem czerwone ślady dziecięcych rączek i stóp na suficie miesiącami wyprowadzały z równowagi jego i jego żonę, a tajemnicze, prowadzące donikąd drzwi, których gospodarz zakazał im otwierać, napawały ich lękiem. Dla japońskich znajomych sytuacja była oczywista. Rozglądali się chwilę, po czym z przekonaniem mówili: Aaaa... yurei ga deteru („Tutaj jest yurei”). Ta niepokojąca historia zainspirowała Davissona do opisania świata duchów zajmujących tak ważne miejsce w japońskiej kulturze i religii. Autor zestawia dawne dokumenty i legendy z wytworami współczesnej popkultury, takimi jak horrory The Ring czy Klątwa. Poszukuje genezy fenomenu yurei, jego znaczenia w Japonii i przyczyn rosnącej popularności na Zachodzie. Do treści poszczególnych rozdziałów nawiązują niesamowite opowieści o duchach zwane kaidan – między innymi historie trzech „celebrytek” wśród yurei: Oiwy, Otsuyi i Okiku. „Pisarstwo Zacka tchnęło nowe życie w japońskie żywe trupy!” Matt Alt, współautor „Yurei Attack! The Japanese Ghost Survival Guide” „Od lat jestem fanem japońskich opowieści o duchach i horrorów przekazanych nam przez Lafcadio Hearna i Bernhardta J. Hurwooda. Teraz, dzięki Zackowi Davissonowi, zrozumiałem nareszcie znaczenie historyczne i kulturowe japońskich yūrei”. Douglas Draa, redaktor internetowego wydania „Weird Tales Magazine“ „...Zack Davisson zabiera nas w upiorną jazdę bez trzymanki przez często ignorowany obszar historii i kultury japońskiej. Po drodze dostarczy nam obficie dreszczyku emocji, a także cenną wiedzę i okazje do śmiechu”. Frederik L. Schodt, autor of Professor Risley and the Imperial Japanese Troupe: How an American Acrobat Introduced Circus to Japan – and Japan to the West Zack Davisson - tłumacz, pisarz oraz badacz japońskiego folkloru. Przez kilka lat mieszkał w Japonii. Zagadnieniu yūrei poświęcił swoją pracę magisterską, a artykuły na temat duchów pisał do takich czasopism jak „Weird Tales Magazine”, „Japanzine”, „Kansai Time-Out” i „Metropolis”. Tłumaczy japońskie mangi, głównie opowiadające historie tajemniczych istot (w tym słynne Gegege no Kitaro), konsultuje również amerykańskie komiksy o podobnej treści. Twórca popularnej strony internetowej poświęconej japońskiemu folklorowi hayakumonogatari.com

Czwarta publikacja z serii „Biblioteczka Dziecięca” zawiera kilkanaście artykułów poświęconych rozmaitym zagadnieniom związanym z filmem, telewizją oraz nowymi mediami, w których dziecko albo pojawia się jako temat, albo jest ich odbiorcą. Fenomen ruchomych obrazów, wyrastający na Zachodzie z wielowiekowych doświadczeń związanych z camera obscura oraz z medium fotografii, dziś pełni ważną kulturotwórczą funkcję i w istotny sposób przyczynia się do wzbogacenia szeroko pojętej sztuki adresowanej do młodego widza. Ponadto filmy dokumentalne i fabularne w ciągu XX wieku stały się znakomitymi środkami, za pomocą których reżyserzy, scenarzyści i aktorzy opowiadają o problemach dziecka lub budują zmetaforyzowany obraz dzieciństwa, wykorzystujący elementy autobiograficzne i wspomnieniowe. Odrębne miejsce w kulturze Zachodu zajmuje telewizja, będąca nie tylko – wbrew temu, co powszechnie się sądzi – źródłem rozrywki kierowanej do nieletniego widza, wiele europejskich stacji, jak choćby z Wielkiej Brytanii (BBC), Finlandii (YLE) czy Francji (France 5), oferuje bowiem także wartościowe programy edukacyjne. Książka Dziecko w świecie ruchomych obrazów ma charakter monograficzny w tym sensie, że główny wątek rozważań wszystkich autorów dotyczy tego, jak media oparte na języku filmowym kształtują narrację o dziecku i dzieciństwie oraz w jakie wchodzą związki z innymi sztukami, przede wszystkim z literaturą. Z perspektywy dokonującej się w XXI wieku komunikacyjnej rewolucji, której efektem jest bogaty obszar digital culture, ponadstuletni dorobek filmowy oraz – nieco mniejszy – telewizyjny o dziecku i dla dziecka wciąż domaga się w polskich badaniach filmoznawczych, kulturoznawczych i literaturoznawczych analiz o szczegółowym i syntetycznym charakterze. Oddając do rąk Czytelnika niniejszą publikację, redaktorzy mają nadzieję, że podjęte w niej problemy w istotny sposób wzbogacą dotychczasową wiedzę na temat dziecka i dzieciństwa konstruowanego za pomocą języka ruchomych obrazów.

Kolejny tom studiów (starszych i najnowszych) Prof. Jacka Banaszkiewicza gromadzi artykułu poświęcone średniowiecznym rytuałom i miejscom władzy. Autor pisze o rycie otwierania bitwy, symbolice oraz zgubnej mocy włóczni-chorągwi, niosącej zagładę przeciwnikowi, także o urządzeniach słowiańskich miejsc wiecowych i posągach bóstw, stawianych przy siedzibach władców. W planie mitologicznym i ustaleń Georges`a Dumezila analizuje dar złotej ręki dla komesa Żelisława, ofiarowany temu rycerzowi przez Bolesława Krzywoustego; pokazuje również siłę rytualnego oddziaływania takich obiektów jak czapka i łóżko. Samodzielną część tworzą pozostałe rozprawy, poświęcone Bolesławowi Chrobremu i złotemu wiekowi polskiej historii, jaki wykreował Gall Anonim na użytek piastowskiej dynastii. J. Banaszkiewicz wskazuje narracyjne rozwiązania, które wpływały na pracę kronikarza, a pojawiały się też w chansons de geste. Rzecz domyka studium o cudownych narodzinach Bolesława III za wstawiennictwem św. Idziego z Saint Gilles.

Pewien mężczyzna budzi się któregoś ranka sam w mieście i zaczyna wieść życie bez innych istot; historia miłosna między pisarzem a tajemniczą kobietą napotkaną w jednej z paryskich księgarń; fragmenty biografii starszego brata; stary księgarz poszukujący weny twórczej na morskim wybrzeżu; mężczyzna i kobieta, których samochód utknął na środku pustyni; maszyna zapisująca marzenia senne swojego użytkownika – oto powieść światów równoległych traktująca o samotności współczesnego człowieka w zderzeniu z lawiną początków. Książka Mateia Vişnieca, czołowego rumuńskiego postmodernisty, przywołuje na myśl formalne eksperymenty grupy OuLiPo i groteskową twórczość międzywojennych awangardzistów. To zabawna dystopia w niebywałym stylu, ukazująca w krzywym zwierciadle nasze uzależnienie od iluzji początku. Matei Vi?niec (ur. 1956) – rumuński dramatopisarz, prozaik, poeta i dziennikarz. Od 1987 roku mieszka we Francji, gdzie poprosił o azyl polityczny. Pracuje w Radio France Internationale. Polskiej publiczności znany przede wszystkim z teatru. Europejską sławę przyniosła mu sztuka Zatrudnimy starego klowna przełożona i wystawiona w Polsce po raz pierwszy w 1996 roku przez Krzysztofa Warlikowskiego. Najgłośniejszy z dramatów Vişnieca, Historia komunizmu opowiedziana umysłowo chorym, został uhonorowany wieloma nagrodami. Autor przyznaje się do sympatii dla surrealistów i dadaistów, interesuje go teatr absurdu i groteska. Duży wpływ na jego pisarstwo wywarła twórczość Franza Kafki. Książka Sprzedawca początków powieści, wyróżniona we Francji w 2016 roku nagrodą Jeana Monneta, to jego pierwsza powieść przetłumaczona na język polski.

Ceniony i poczytny rumuński historyk Lucian Boia proponuje nowe spojrzenie na relacje Rumunów z innymi narodami. Każda nacja ma własne doświadczenia z Innymi, jednak tylko nieliczne doświadczyły ich obecności w takim stopniu i z podobną intensywnością co Rumuni. Aktualny obszar państwa rumuńskiego na przestrzeni dziejów stykał się z wieloma etnicznymi i kulturowymi wpływami oraz zaznał dominacji ze strony różnych kultur i narodów. Lucian Boia ukazuje, jak – począwszy od drugiej wojny światowej, a następnie w okresie komunizmu i później – ta różnorodność zanikała. Rumunia jest dziś bardziej rumuńska niż kiedykolwiek. Niestety, jak udowadnia autor, także Rumuni zrumunizowali się, zrywając, w znacznym stopniu za sprawą praktykowanego przez reżim komunistyczny izolacjonizmu, z wartościami kultury zachodniej, na której zbudowano współczesną Rumunię.

Czy francuska literatura dla dzieci i młodzieży to tylko Charles Perrault, Jules Verne i Mały książę? Na czym polega jej wyjątkowość i dlaczego tak niewiele wiadomo o niej w Polsce? Kto decydował o wyborze francuskich książek do tłumaczenia w latach międzywojennych, w czasach Polski Ludowej i po roku 1989? Jakie były przyczyny i skutki tych wyborów? Na te i inne pytania odpowiada Natalia Paprocka w nowatorskim, transdyscyplinarnym studium przekładowych losów francuskiej literatury dla dzieci i młodzieży w Polsce po roku 1918. Łącząc instrumentaria przekładoznawstwa, literaturoznawstwa, księgoznawstwa i socjologii przekładu, autorka przedstawia rozwój literatury dla najmłodszych we Francji w ostatnim stuleciu, omawia to, co z jej bogatego dorobku wybierali polscy wydawcy przekładów, docieka ich motywacji i pokazuje konsekwencje ich decyzji. Podstawą badania był zebrany przez autorkę korpus bibliograficzny liczący 1915 pozycji – opublikowany jako Bibliografia polskich przekładów i adaptacji francuskiej literatury dla dzieci i młodzieży wydanych w latach 1918–2014. Ta niezwykła historia obecności francuskiej literatury dla dzieci i młodzieży na polskim rynku wydawniczym powstała na podstawie badań ponad 1900 książek za pomocą nowoczesnych narzędzi przekłado- i kulturoznawczych. Klarownie, systematycznie i wyczerpująco omawia działania współtwórców przekładu: wydawców, tłumaczy, autorów paratekstów, ilustratorów, cenzorów. Praca stanowi też jedyne w Polsce tak obszerne źródło wiedzy o francuskiej literaturze dziecięcej i młodzieżowej. Z pełnym przekonaniem polecam tę znakomitą książkę wszystkim zainteresowanym literaturą dla dzieci i młodzieży, literaturą francuską, literaturą przekładaną i rozwojem polskiego rynku wydawniczego. dr hab. Marzena Chrobak

Monografia jest rozprawą przekrojową i multidyscyplinarną. Z jednej strony, dotyczy ona rynku dzieł sztuki jako przykładu rynku efemerycznego dobra unikatowego, które wymyka się zasadom ekonomii neoklasycznej i teorii użyteczności von Neumanna-Morgensterna. Z drugiej, koncentruje się na typowo neoklasycznych parametrach inwestycyjnych: stopy zwrotu, wskaźników korelacji i efektywności rynkowej. Trzecią dziedziną włączoną do dyskursu jest ekonomia behawioralna, której zadaniem jest wytłumaczenie powtarzalnych i systematycznych nieefektywności rynku dzieł sztuki, związanych z nieracjonalnym zachowaniem uczestników rynku, kiedy to emocje łączą się z próbami przeprowadzania racjonalnych inwestycji. Rynek dzieł sztuki cieszy się obecnie ogromnym zainteresowaniem ekonomistów i inwestorów. Może to prowadzić do wystąpienia określonych zagrożeń. Jednym z nich jest zaliczenie w ogólnej świadomości dóbr unikatowych (a razem z nimi i dzieł sztuki) do kategorii produktów sensu stricto inwestycyjnych. Jako takowe byłyby tylko kolejną klasą aktywów, Podobnie jak akcje, obligacje czy jednostki funduszy inwestycyjnych. Celem tej monografii jest wykazanie, iż takie rozumowanie niesie ze sobą ryzyko popełnienia błędu.