Nieparzyści

Wszędzie, gdzie będziemy przeszłość zostanie z nami – taką refleksją Segiet otwiera„Nieparzystych”.
Poetka jest przekonana bowiem, że to co nas ukształtowało ma swoje źródło w historii. Jednak w tej książce nie tyle chodzi o dotarcie do korzeni, co raczej o oddanie głosu tym, którzy z oczywistych powodów go stracili. „Nieparzyści” to swoista liryczna biografia człowieka –Innego, poetycka kronika dokumentująca walkę o każdy kolejny dzień życia.

Słowa płynące z tej poezji układają się w wyraźny apel: zobacz, co ludzie potrafili robić ludziom i nie dopuść, żeby to kiedykolwiek powróciło. To bardzo ważne przesłanie, szczególnie w kontekście nieustannie toczonych wojen, mniejszych lub większych konfliktów, rozprzestrzeniającej się jak zaraza nienawiści czy choćby postępującego egoizmu.
Pełna recenzja na stronie http://dajprzeczytac.blogspot.com/2019/03/nieparzysci-eliza-segiet.html?q=nieparzy%C5%9Bci

Nic dziwnego, że Poetka zdobywa prestiżowe nagrody i wyróżnienia w konkursach międzynarodowych, czy krajowych, wszak z każdym tomikiem Jej poezja jest coraz bardziej wyrafinowaną liryką bliską czynnikowi ludzkiemu i coraz częściej staje się pewnego rodzaju poezją psychologiczną w całej swej zwięzłości i minimalizmie. Bo Eliza Segiet udowadnia, że nie ważna jest ilość słów. Cały aspekt polega bowiem na ich ładunku emocjonalnym. Tomik ostatnio towarzyszył mi w podróżach. Dostrzegłam w jego wewnętrznej płaszczyźnie charakterystyczny kod DNA każdego człowieka. Wiele jest tu zapisanych afektów i każdy z nich zyskuje swój indywidualny ciąg historii - nieprzypudrowanej, skupionej na wyszukiwaniu odpowiednich wartości wpisanych w naturę ludzkiej egzystencji.

Pełna recenzja na stronie https://nietypowerecenzje.blogspot.com/2019/06/nieparzysci-eliza-segiet.html

Przejmujący tomik wierszy o rozpamiętywaniu przeszłości, refleksji nad uciekającym czasem, śmiercią i życiu w trudnych warunkach.

Ten tomik to rozważania na temat przeszłości, uciekającego czasu i śmierci; to nadzieja człowieka w najtrudniejszych momentach, poruszanie tematyki zła, które tylko człowiek drugiemu człowiekowi może wyrządzić. „Nieparzyści” to tomik Elizy Segiet, krakowskiej poetki i filozofki w jednym. Autorka w swojej twórczości wie, jak zatrzymać czytelnika i skłonić go do szeroko pojętej refleksji nad życiem. Segiet szczególnie porusza kwestie wojny, a zwłaszcza Holocaustu. Można wnioskować, że to właśnie wydarzenia mające miejsce podczas II Wojny Światowej poruszają artystkę najbardziej. Poetka stanowczo protestuje przeciwko: nietolerancji, nienawiści, zabijaniu i — jak to określa katów — „śmiercionośnym ludziom”.
Publikacja Segiet była dla mnie ponownym spotkaniem z poezją po kilku latach. Po tę pozycję sięgnęłam wręcz z pewnym utęsknieniem. Spotkanie te z pewnością było dobre, a nawet mocne i tak jak wcześniej wspomniałam — bardzo skłaniające do refleksji. Z chęcią w przyszłości sięgnę po inne wydania autorki. Po „Nieparzystych” czuję pewien niedosyt i jednocześnie chęć bliższego poznania tej przejmującej twórczości.
Pełna recenzja na stronie http://dlalejdis.pl/artykuly/nieparzysci_recenzja

Przejmujący tomik wierszy o rozpamiętywaniu przeszłości, refleksji nad uciekającym czasem, śmiercią i życiu w trudnych warunkach.

Ten tomik to rozważania na temat przeszłości, uciekającego czasu i śmierci; to nadzieja człowieka w najtrudniejszych momentach, poruszanie tematyki zła, które tylko człowiek drugiemu człowiekowi może wyrządzić. „Nieparzyści” to tomik Elizy Segiet, krakowskiej poetki i filozofki w jednym. Autorka w swojej twórczości wie, jak zatrzymać czytelnika i skłonić go do szeroko pojętej refleksji nad życiem. Segiet szczególnie porusza kwestie wojny, a zwłaszcza Holocaustu. Można wnioskować, że to właśnie wydarzenia mające miejsce podczas II Wojny Światowej poruszają artystkę najbardziej. Poetka stanowczo protestuje przeciwko: nietolerancji, nienawiści, zabijaniu i — jak to określa katów — „śmiercionośnym ludziom”.
Publikacja Segiet była dla mnie ponownym spotkaniem z poezją po kilku latach. Po tę pozycję sięgnęłam wręcz z pewnym utęsknieniem. Spotkanie te z pewnością było dobre, a nawet mocne i tak jak wcześniej wspomniałam — bardzo skłaniające do refleksji. Z chęcią w przyszłości sięgnę po inne wydania autorki. Po „Nieparzystych” czuję pewien niedosyt i jednocześnie chęć bliższego poznania tej przejmującej twórczości.
Pełna recenzja na stronie http://dlalejdis.pl/artykuly/nieparzysci_recenzja

„Nieparzyści" Elizy Segiet to bilet na sentymentalną podróż. Autorka cofa nas w czasie wehikułem zbudowanym z wierszy byśmy mogli spojrzeć na tragedię ludzką sprzed lat i spojrzeć śmierci w twarz, by dostrzec prawdę, tak niewidoczną dla wielu.
Wiezie nas pociągiem grozy do przeszłości, gdzie siedzimy w wagonie pełnym cieni. Cieni tysięcy niewinnych żydowskich istnień zgładzonych podczas II Wojny Światowej i cieni tych, którym udało się przeżyć tragedię, która niewątpliwie odcisnęła piętno na całym ich późniejszym życiu.
Pierwszym przystankiem jest żywe muzeum (braku) człowieczeństwa. Przez szczeliny pociągu towarowego, dostrzegamy niepokojące obrazy, które niekiedy budzą w nas strach, obrzydzenie, czy współczucie. Tworzą one galerię postaci, którzy zostali pozbawieni kosztowności, domu, bliskich, pożywienia, godności i ostatecznie życia. Ale oni nie umarli. Ta książka jest dowodem na to, że żyją. Żyją w pamięci Autorki.
Pełna recenzja na stronie https://kapuscinska.blogspot.com/2019/05/pociag-do-przeszosci.html