Powraca para zwariowanych przyjaciółek, znana z bestsellerowego komediowego kryminału „Zabójczy spadek uczuć” duetu Gacek & Szczepańska. W „Dogrywce” po raz kolejny przyjdzie im zmierzyć się ze śledztwem na własną rękę. Wiele się zmieniło. Beata z nieporadnej ofiary losu przeistoczyła się w energiczną bizneswoman, którą spotykamy w chwili, gdy otrzymuje fatalny w skutkach anonim. Tymczasem Monika, jej przyjaciółka dotychczas twardo stąpająca po ziemi, na jakiś czas zupełnie straci głowę. Na szczęście obie nie tracą rezonu. Gacek & Szczepańska nie zawiodą swoich czytelników. „Dogrywka” ma w sobie wszystkie zalety, które zjednały autorkom szerokie grono fanów: pełnokrwiste postacie (zabawne charakterystyki na wstępie), ironiczny dystans (także do swoich bohaterek), humor (ujawniający się już nawet w tytułach rozdziałów), potoczysty styl i zabawną intrygę. Porcja porządnej rozrywki gwarantowana!

Jaka jest miłość? Ktoś może powiedzieć, że jest piękna, wymagająca, słodka, a czasem zupełnie odwrotnie – niebezpieczna, niszcząca. Ma tyle obliczy, ile jest ludzi na świecie. A każdy człowiek może ją czytać na wiele sposobów. Marek Wojdyła prowadzi czytelnika po świecie miłości, widzianym przez niego nie tylko oczyma wyobraźni, ale także po uniwersum, które przyniosło mu wiele doświadczeń. Na swój indywidualny sposób wskazuje jak piękne, a zarazem niebezpieczne może być uczucie łączące dwoje ludzi. Poprzez swoje utwory zdradza nam „Całą prawdę o miłości”. Każdy utwór wprowadza odpowiedni nastrój zmuszający Czytelnika do zadumy, zastanowienia się choć na chwilę, którą twarz miłość chce nam pokazać.

Bogdan – to był Gość z klasą o poetyckim zacięciu. Z Italii przywiózł południowe słońce, błyszczące na garniturach marki Bytom, choć bardziej na butach marki Moschino. Władał dobrze językiem włoskich dyktatorów mody, zatem wykorzystywał mnie jedynie do oficjalnych spotkań w czasie Zgromadzeń Wspólników, na początek powierzając mi biurową korespondencją z resztą świata i okolic. (fragment) „Moje Niebezpieczne związki z filmem, czyli Tłumacz aktorem”. W ręce Czytelników oddajemy pełną pasji i humoru historię łączącą polsko-włoskie akcenty miłosne z biurowymi perypetiami. Opowiedziana wyjątkowo plastycznie i pełna odwołań do filmów i produkcji telewizyjnych będzie doskonałą rozrywką dla tych, którzy połączą wszystkie tropy i nawiązania. Główna bohaterka, rozpoczynając pracę w pewnej firmie, niespodziewanie zostaje wysłana do Włoch. Poznając obcą kulturę, zgłębia tajniki nowej pracy, która nie do końca mieści się w kręgu jej zainteresowań. Jednocześnie nie może zapomnieć Gościa, z którym cóż – jak to w filmie – wikła się w zawodowo-osobisty układ, coś jakby romans korporacyjny. Ciekawe studium przypadku, które potwierdza zasadę, że życie płaci rachunki. Czy bilans zdarzeń wyjdzie na plus?

Życie potrafi zaskoczyć. Przekonał się o tym główny bohater książki – socjolog, naukowiec, pracownik uczelni, w ręce którego wpadają listy wielbiciela jego żony sprzed lat. Czytając w zabawny sposób napisaną historię można odnieść wrażenie, że bohater jest zawiedziony swoim małżeństwem i synem. Zrzędliwa żona, która zawsze stawia na swoim, powierzchowna relacja z dorastającym synem, towarzystwo przyjaciół, którzy mają lepiej niż on i grupa prymitywnych jego zdaniem studentów – wszystko to tworzy obraz mężczyzny fajtłapy, świadomego swojej nieudolności, który dał się podporządkować niemal wszystkim, a każda próba buntu kończy się fiaskiem. Czytając listy pisane infantylnym językiem, nawet nie spodziewa się, że padł ofiarą żartu, którego konsekwencją były jego życiowe decyzje, jakby ktoś inny, a nie on sam był kowalem jego losu. Humorystyczna historia z zaskakującym zakończeniem.

Krzysztof Jarosław Pawłowski. Od dzieciństwa zakochany w przyrodzie, do dziś pasjonuje się dzikimi roślinami i zwierzętami. Uwielbia fotografować naturę, ale zwłaszcza o niej pisać. Prowadzi stronę www.przyroda.net.pl, na której dzieli się z czytelnikami faktami i swoimi przemyśleniami dotyczącymi dzikiej przyrody. Jego pasję można wyczytać w każdym z wierszy zamieszczonych w jego debiutanckim tomiku…

Nic tak nie poprawia nastroju, jak obarczanie innych winą za swoje porażki. Sylwia z powodzeniem spełnia się zawodowo jako nauczycielka, prywatnie zaś jako żona i matka. Czas zajmuje jej dbanie o dom, o męża i córkę, o swoich podopiecznych, najmniej uwagi poświęca sobie. Jest perfekcjonistką, nic i nikt nie ma prawa wymknąć się spod jej pełnej czułości kontroli. Do czasu. Andrzej, zaniepokojony przepracowaniem żony, namawia ją na wykorzystanie rocznego urlopu i zrobienie czegoś dla siebie. Wprowadza w życie rodziny zdrowy model odżywiania, systematyczne dbanie o kondycję fizyczną, organizuje rozrywki kulturalne. A wtedy… wszystko nabiera innej perspektywy. Czy to możliwe, żeby mąż ni stąd, ni zowąd porzucił dla kochanki tak wspaniałą kobietę, a ich jedyna córka nagle postanowiła wyjechać do oddalonej od domu o kilkaset kilometrów szkoły z internatem? Co takiego się stało? Przyjaciółki Sylwii, wspierające ją nieustannie na duchu, mają całkiem oczywiste wytłumaczenie zaistniałej sytuacji: "wszystkiemu winni są faceci”. Powieść utrzymana jest w ironicznym tonie, bohaterka nie od razu budzi sympatię, ale jej komiczne perypetie mogą wywołać u czytelnika wiele uśmiechu i być może pozwolą spojrzeć z dystansu… na samego siebie? Książka jest piątą powieścią z serii "Siedem grzechów głównych", poprzednie to "Zła miłość" – pycha, "Futra, perły i łzy jak piołun gorzkie" – chciwość, "Nieświęta rodzina" – rozwiązłość, "Jesteś tylko dla mnie" – zazdrość. Teraz czas na grzech piąty: nieumiarkowanie w jedzeniu i piciu. Danuta Noszczyńska – plastyczka, reżyserka, twórczyni amatorskich teatrów Azet i Amarant, absolwentka krakowskiego liceum plastycznego oraz Wydziału Filozoficznego UJ. Opublikowała książki: "Historia nie Magdaleny", "Blondynka moralnego niepokoju", "Hormon nieszczęścia", "Mogło być gorzej", "Kufer babki Alicji", "Luizę pilnie sprzedam", "Pod dwiema kosami, czyli przedśmiertne zapiski Żywotnego Mariana", "Wszystkie życia Heleny P.", "Harpia" (trzy ostatnie nagrodzone na Festiwalu Literatury Kobiet "Pióro i Pazur"), "Farbowana blondynka", "Zła miłość", "Futra, perły i łzy jak piołun gorzkie" i "Nieświęta rodzina".

Szczerość, autentyczność, bezkompromisowość – te trzy słowa najlepiej opisują debiutancką powieść Michała Długi, dwudziestopięcioletniego autora obdarzonego wyjątkową umiejętnością obserwacji świata. Jego "Materializm" to książka o ludziach, którzy rozpaczliwie próbują odbić się od dna, ryzykując wszystko, co dotąd osiągnęli. Wśród nich jest przegrany alkoholik, rozpamiętujący swoje najlepsze lata, oraz młody mężczyzna, stawiający pierwsze kroki w dorosłym życiu. Ich przypadkowe spotkanie stanie się okazją do przejmującej rozmowy o miłości, samotności, bogactwie, marzeniach i porażkach. Co niezwykłego jest w tej książce? To historia trzymająca się blisko życia, przesycona prawdziwymi emocjami i refleksjami. Oto debiutancka powieść Michał Długi – nowego wcielenia Marka Hłaski.

Tomik poezji Bianki Kunickiej-Chudzikowskiej. Bianka Kunicka-Chudzikowska - z wykształcenia plastyk i kulturoznawca. Pisze odkąd pamięta, zarówno poezję jak i prozę. Przez pryzmat kobiecości podgląda, a następnie ilustruje słowem życie z jego wielowymiarowością i paradoksami. Pisze o ludzkiej egzystencji, jej kontrowersjach i ułomnościach, niejednokrotnie dotyka tematów trudnych, które pomimo, iż bronią się zajadle, a czasem nawet kąsają, próbuje oswoić. Od zawsze mówi, że kocha słowo, a niekiedy nawet z wzajemnością.

Gdy ktoś, kto nigdy nie uczył się malować, zabiera się za tworzenie obrazu, nie trzyma się żadnych reguł, nie przestrzega określonych zasad. Prowadzi pędzel po płótnie, kierując się intuicją, a nie narzuconymi schematami. Efektem takiej pracy staje się malunek, który może być porównany do obrazu stworzonego przez małe dziecko, lub niecodzienna abstrakcja mająca określony przekaz. Myślę, że podobnie jest z tą książką.

Polska mafia miewa się świetnie, bezkarnie korumpując lokalnych urzędników, decydentów, policję, prokuraturę i sądy. Jej kontakty i wpływy sięgają znacznie wyżej i daleko poza polskie granice. Szczególnie silne relacje wiążą ją z potężnym niegdyś wschodnim sąsiadem – Rosją. Coraz bardziej dociskaną amerykańskimi i unijnymi sankcjami, coraz biedniejszą i bardziej zdesperowaną. Do czego się posunie, by odzyskać niedawną świetność i wpływy? Wielomilionowy lobbing, skorumpowani dyplomaci, świetnie wyszkoleni agenci udający terrorystów – to tylko narzędzia, które być może pozwolą jej wrócić na pozycję światowego lidera. Stawka jest wysoka. Trzymająca w napięciu, o wartkiej akcji powieść, której fabuła w dobie terroryzmu, sporów o gazociąg Nord Stream 2 i walki światowych mocarstw o wpływy jest wielce aktualna.

"Porozmawiaj ze mną" nie jest zwykłą książką o dzieciństwie w Peerelu. To współczesna powieść obyczajowa, w której przeplatają się dwie narracje: czterdziestokilkuletniej sfrustrowanej aktorki oraz głos przeszłości – tej samej bohaterki, kiedy miała dwanaście lat. Obie, pełne swady, humoru i pikanterii, opisują otaczającą rzeczywistość i przeżycia Marty. Czasami dorosła Marta nawiązuje rozmowę z tą małą, można powiedzieć, że to dialog z wewnętrznym dzieckiem. Dojrzała kobieta boryka się z kryzysem w związku i stagnacją w karierze, a nastolatka przeżywa męki dorastania. W tle pojawia się współczesny świat celebrytów pokazany w krzywym zwierciadle lub pełen przygód świat dzieciństwa w peerelowskim bloku. "Jest to opowieść o czasie, o rodzinie, o relacjach. O pokoleniu, które spóźniło się na wielką historię, ale nie dotyczył go jeszcze finansowy boom 1989 roku. O tych z nas, którzy z jednej strony byli za mali na walkę o wolną Polskę, a z drugiej za duzi, żeby komuna zatarła się im w pamięci. To moje pokolenie." Kinga Dębska

Janusz Stanisław Czarnecki - lekarz, doktor nauk medycznych i kardiologii, wykładowca na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Jest autorem zbiorów opowiadań: Chłopiec w pociągu (2013), Pudełeczko z serwetką (2014),Z amieńmy się mężami (2015), - opartych najczęściej na prawdziwych wydarzeniach, przedstawaiających różnorodność natury ludzkiej, mówiących o mołości. śmierci, narodzinach i nadziei. Świat zmienia się nieustannie, ale wartości ludzkie pozostają takie same. Opowiadania Janusza Czarneckiego czyta się lekko i przyjemnie, często pozostawiają one takzę w człowieku optymizm oraz refleksję nad życiem.

Bunt to ostatnia powieść Władysława St. Reymonta (1867-1925), polskiego pisarza, laureata Nagrody Nobla w dziedzinie literatury. W 1922 r. powieść była publikowana na łamach Tygodnika Ilustrowanego, natomiast wydana w postaci książki w 1924 r. Autor, wkrótce po zwycięstwie Polaków w Bitwie Warszawskiej, broniących swej tylko co odzyskanej Ojczyzny przed bolszewicką nawałą, postanowił napisać powieść w formie alegorycznej baśni, opowiadającej o buncie zwierząt przeciwko człowiekowi. Powieść ta jest jego osobistą refleksją na rewolucję rosyjską a równocześnie krytyką jej ideologii. Chociaż z niesmakiem odnosił się do dzikiego kapitalizmu, czemu dał wyraz w Ziemi Obiecanej, to skutki popadnięcia w drugą skrajność go przeraziły. Na ziemi każda utopia pozostaje tylko utopią i wszelkie próby narzucenia jej, zwłaszcza poprzez rewolucję, mimo początkowo najlepszych intencji, zawsze kończą się tym samym – śmiercią setek, tysięcy a nawet milionów niewinnych w przeważającej większości ofiar. Oczywiście rewolucja pożera też swoje dzieci. Nic dziwnego, że w PRL-u powieść ta znalazła się na indeksie książek zakazanych. Bunt o ponad dwadzieścia lat wyprzedził wydanie Folwarku zwierzęcego G. Orwella i być może gdyby nie ów zakaz, to on stałby się światowym bestsellerem dla tego gatunku literackiego.

Wciągająca powieść sensacyjna, która – być może – kryje w sobie drugie dno. Kiedy dochodzi do wielkich przemian ustrojowych, ludziom z pewnych kręgów trudno pogodzić się z utratą władzy i wpływów. Politycy, wojskowi, oficerowie służb specjalnych – każdy stara się tak pokierować wydarzeniami, aby jak najwięcej zyskać, jednocześnie ukrywając prawdziwe mechanizmy władzy i źródła swoich przychodów. Dziennikarz Andrzej Brenner wpada na trop największej afery nowej Polski i wkrótce sam poczuje, jak to jest zagłębić się pełen powiązań i animozji świat osób sprawujących rzeczywistą władzę w państwie. Jednak w swoim dążeniu do ujawnienia kulis afery natrafia na kolejne kłody, rzucane mu pod nogi przez bardzo wpływowe osobistości. Jego przeciwnicy nie zawahają się nawet przed sięgnięciem po ostateczne środki, aby stłumić ambicje niewygodnego dziennikarza.

– Kto wie, jak by się to wszystko dalej potoczyło? – powiedziała zmieszana. – Ludzie zmieniają się z biegiem lat, uczucia też. – Dopiero pod koniec życia możemy naprawdę ocenić, co było ważne – uzupełnił. – Jakoś musi być z góry zapisane jak potoczy się nasze życie, wszystko ma swój sens. Wiem jedno, kochana, z tobą jest tutaj inny Rolf Lindemann niż ten, który był mężem Sybille. – A z tobą inna Dorothee niż… – nie mogła mówić dalej, bo zamknął jej usta pocałunkami. Rodzina Auerbachów przeprowadza się do wielkiego domu, znajdującego się obok nowo powstającego osiedla. Na tle urokliwego jeziora, w sąsiedztwie ruin historycznego zamku, rozgrywają się skomplikowane losy bohaterów: miłość miesza się z nienawiścią, podziw z zazdrością, zdrada z wiernością…

Nie ma znaczenia, ile osób spotkasz w swoim życiu i gdzie. Czasem będzie to przypadek, a czasem zaplanowane działanie. Będą to osoby, które polubisz lub znienawidzisz, albo po prostu będą ci one obojętne. Lecz na pewno kiedyś spotkasz lub spotkałeś osobę wyjątkową. Kogoś, o kim będziesz wiedział, że jest szczególny. Co wtedy zrobisz? Będziesz spotykać się przez długie lata czy pozostaniecie znajomymi tylko na facebooku? Bez względu na to, co zrobisz, masz, jakiś wybór. Ja spotkałem kogoś takiego, jednak ja, nie mogłem ani jednego, ani drugiego. Ja nie mogłem niczego. Jedyna rzecz, jaka skłoniła mnie do opisania tej historii to fakt, że kobieta, którą spotkałem, jest najpiękniejszą kobietą pod słońcem. Jest tak wyjątkowa, że aż nierealna. Tak pięknych kobiet nie spotyka się na co dzień. Taką spotyka się raz na jedno wcielenie, a to, że była mężatką i odkrywała przede mną powoli krok po kroku ten wyjątkowy świat, którego świat wcześniej nie znałem, czyniło ją jeszcze bardziej wyjątkową w moich oczach i w oczach tych, którzy zrozumieją tę historię. Tę książkę dedykuję jej… Spotkałem ją po to, by napisać o niej powieść. Dziękuję Ci za wszystko… Pisano już nie raz o zakazanej, wielkiej miłości, o wielu romansach tylko plotkowano. A książka, którą właśnie trzymasz w dłoniach to historia oparta na autentycznych wydarzeniach. Adam to wydawałoby się zwykły trzydziestoletni mężczyzna, którego życie owiane jest niezwykłą tajemnicą. Doświadczenia z dzieciństwa spowodowały, że jest bardzo nieśmiały. Zmuszony przez los decyduje się zakończyć pewien etap w swoim życiu i postanawia przystąpić do egzaminu. Wtedy na jego drodze pojawia się niezwykła kobieta, która jest korepetytorką języka angielskiego. Między uczniem a nauczycielką nawiązuje się niezwykła relacja i piękne uczucie. Angelika poznając wrażliwość Adama obdarza go zaufaniem i decyduje się mu pomóc. Od tej chwili staje się nie tylko korepetytorką, ale też nauczycielką pięknych, niemal metafizycznych doznań. Decyduje się mu pomóc, a fascynacja przeszłością Adama przeradza się w zakazany romans, który wywoła rumieniec na Twojej twarzy.  Oto historia, która ukazuje hipokryzje współczesnego świata i wzbudza skrajne emocje. Postawi wiele pytań, na które odpowiedzi znajdziecie w swoich sercach. Autor tej historii poznał wyjątkową kobietę i za to, że była częścią jego życia w podziękowaniu zdecydował się napisać tę powieść. "Spotkałem ją tylko po to, by napisać o niej powieść…"

To dziwna powieść. Myli tropy, meandruje, skręca w nieprzewidywalnych kierunkach, a przede wszystkim drażni czytelnicze oczekiwania. Ale „Drzazgami” warto się podenerwować, bo w literaturze nie wszystkie ścieżki muszą być proste. Piotr Kofta Intryga jest kryminalna: syn – poczęty z wielkiej miłości przez rodziców niedojrzałych, wychowywany przez matkę, okaleczoną emocjonalnie – wyrasta na artystę, który zdolny jest do zabójstwa. Matka musi się zmierzyć z wyrzutami sumienia, co oznacza konieczność przeanalizowania własnego życia (w tym związków z najbliższymi, przede wszystkim z własną matką), ale musi też stawić czoło opinii publicznej, nieskłonnej do rozumienia, lecz do potępienia. Autorka jednak nie prowadzi narracji jak w kryminale, ale jak w powieści psychologicznej, a przy tym korzysta z języka powściągliwego i wyrazistego zarazem. Przedstawia równie przekonująco odpryski życia wielkomiejskiej Łodzi, nocnego Krakowa, wakacyjnego Wybrzeża, wsi pod Legnicą oraz emigracji na Wyspach Brytyjskich. Autorka o książce: Zdaję sobie sprawę, że piszę o jakimś wyjątku i marginesie, ale nie chciałam konstruować kolejnej elegii o matce-Polce, bo wydało mi się to zbyt łatwe i nic nie wnoszące. Weszłam kiedyś na forum internetowe dla matek dzieci w wieku szkolnym i tam natrafiłam na wpis kobiety, która z bólem, ale może jednocześnie i ulgą, że zrzuca z siebie taki ciężar, przyznawała, że nie kocha własnych dzieci. Owszem, robi wokół nich wszystko, co niezbędne, dba o nie, ale jej serce pozostaje niewzruszone. Ten wpis mocno wrył mi się w pamięć, tak jak zresztą reakcje innych uczestniczek forum, utrzymane głównie w tonie dydaktycznym lub niedowierzającym, „no bo jak to tak – nie kochać?”. Ale czy matka ma obowiązek kochać własne dziecko? W każdej sytuacji? Joanna Bartoń – rocznik 1984. Dzieciństwo spędziła w Lubinie, a niemal całe dorosłe życie we Wrocławiu; tu studiowała filologię romańską (rzuciła) oraz psychologię (ukończyła). Zdążyła przetestować kilka ról zawodowych, ale od zawsze chciała pisać. Swoje marzenie spełniła, debiutując w 2015 roku powieścią „Do niewidzenia, do niejutra” (wydawnictwo JanKa).

Ile utraciłeś ze swojego człowieczeństwa? Jak wiele zniesiesz, aby ponownie móc nazwać siebie człowiekiem? Te pytania zadaję moim pacjentom podczas napraw ich zdegenerowanych osobowości. Zawsze daję im wybór i czas na odpowiedź. Bez nienawiści, ale i bez litości dla słabych. Jedni udzielają poprawnej odpowiedzi i przyjmują mój dar. Inni, cóż… znikają. Pierwsi uczynili swoje życie pełniejszym i bardziej wartościowym, drudzy uratowali życie komuś godnemu miana człowieka. Nazywam się Marvin T. Cross i jestem bostońskim chirurgiem. Uważam się za największego humanistę naszych czasów, gdyż nie mam boga przed człowiekiem. W moich oczach, marnując dany ci przez naturę potencjał, bluźnisz. Nie lękaj się jednak, wyciągnę do ciebie pomocną dłoń… Intrygująca, mocna i warta uwagi. Polecam. - Marta Daft – Martawsrodksiazek.pl „Marvin” to książka, obok której nie możesz przejść obojętnie. Gorąco polecam! - Ewelina Nawara – myfairybookworld.pl Wstrząsająca historia, w której granica między postacią ofiary a oprawcy niepostrzeżenie się zaciera. To zdecydowanie mocna powieść, dla osób o stalowych nerwach. - Sandra Jędrowiak – miloscdoczytania.wordpress.com „Marvin” to powieść, którą koniecznie musicie przeczytać. Wciąga, fascynuje, intryguje, a co najważniejsze nie daje o sobie zapomnieć. Gorąco polecam! - Sylwia Stawska – kobiecerecenzje365.blogspot.com

Technologia ma współcześnie krótki żywot. Nowe platformy zabijane są przez nowsze, nowsze przez jeszcze nowsze, jeszcze nowsze przez… – i tak w nieskończoność. Odpowiedzią na to przyspieszenie jest powrót do urządzeń wypartych i martwych. Robbo. Solucja zawiera tekst wygenerowany na ośmiobitowym komputerze Atari, okładkę do książki zaprojektowano na Atari STE, a na Atari TT wykonany został skład tekstu. Atari zaprzestano produkować w połowie lat 90. Robbo. Solucja to pierwsza napisana w języku polskim i wydana w Polsce książka wygenerowana przez komputer.

Adrian Lawson ma wszystko: cudowną rodzinę, wspaniały dom i pasjonującą pracę. Żyje w samym centrum Fabryki Snów, gdzie konsekwentnie buduje swój mały raj. Pewnego ranka budzi go sygnał przychodzących SMS-ów. W tym momencie kończy się rzeczywistość, którą Adrian znał. Teraz musi zmierzyć się z prawdą, o jakiej nawet mu się nie śniło. Czy zaufa samemu sobie i podejmie właściwe decyzje? Od tego będzie zależało nie tylko bezpieczeństwo jego najbliższych, ale znacznie, znacznie więcej. Czy przyszłość tak bardzo różni się od teraźniejszości? Czy nowy wspaniały świat zapewni nam szczęście? Czy tęsknota jest grzechem? A wreszcie – czym jest Szablon i jaką rolę odegra Adrian?