Yonzi Chamarovitch jest bohaterem Sory! Konstruktorem i pilotem „Kolosa” najpotężniejszego robota bojowego, który ocalił Cesarstwo przed inwazją Księżycowej Szarańczy – kosmicznego szkodnika siejącego w galaktyce zagładę. Na swoje nieszczęście Yonzi jest Mik-Makiem, małym bobrowatym futrzakiem, którego nikt prócz pobratymców nie traktuje poważnie. Cesarz nie ma jednak wyboru i właśnie Chamarovitch staje na czele międzyplanetarnej misji mającej zdobyć surowce na budowę całej armii „Kolosów”. Drużyna, a raczej załoga złożona z ludzi i Mik-Maków to prawdziwa beczka prochu, która czeka tylko na to, aby eksplodować… i eksploduje. W trakcie kosmicznej potyczki statek zostaje uszkodzony, a przymusowe lądowanie na obcej planecie kończy się uprowadzeniem Yonziego przez barbarzyńców. Sorze kończy się czas! Nadciąga największy rój Księżycowej Szarańczy jaki widziała galaktyka! Książka w najlepszym tego słowa znaczeniu oldschoolowa, przypominająca czasy, kiedy na pierwszym miejscu stała przygoda na ponadplanetarną skalę, ale gdzieś między słowami kryły się też rzeczy ważne i bliskie czytelnikowi współczesnemu. „Kosmiczne bobry i zemsta Księżycowej Szarańczy” to książka zaskakująco udana jak na debiutanta; wyraźnie czuć fascynację autora fantastyką przygodową i często zaskakującymi w literackim wydaniu rozwiązaniami wprost ze świata gier komputerowych, który także nie jest mu obcy. -Bartek Biedrzycki, autor serii Opowieści z postapokaliptycznej aglomeracji

Betonowa dżungla, bandy chuliganów i demoniczny Marcus Kurtz. Życie nie jest tu łatwe. Marie, drobna dwunastolatka, gwiazda Hollywood, wraca do rodzinnego miasta na wakacje i dowiaduje się, że Podwórka zostały sterroryzowane przez szajkę łobuzów. Ambitna dziewczyna nie chce pozostać bierna. Wraz z innymi dziećmi próbują przywrócić porządek w mieście i wyruszają w górę rzeczki, by zdemaskować i pokonać gang z Poprawczaka oraz jego demonicznego Wodza. Zanim tam dotrą, muszą zmierzyć się z przerażającymi bandami z innych Podwórek. Pomogą im w tym .: rycerze-Transformersi, koń trojański, a nawet Hobbit i Gwiezdne Wojny. Czy ta misja może się w ogóle udać? Zgoda, spokój i porządek nie są dane na zawsze. O wolność trzeba umieć walczyć. Jądro ciemności Josepha Conrada, film Francisa Forda Coppoli Czas Apokalipsy i arcydzieła literatury światowej przeniesione na polskie podwórka.

W słowiańskim grodzie Szeligów nad Dnieprem żyła piękna Wisznia. W dziewczynie, o której krążyły pogłoski, że jest córką bogini Mokoszy, zakochał się Rua, wódz Hunów. Wkrótce Hunowie i Szeligowie dostali się do awarskiej niewoli. Rozpoczęła się długa, niebezpieczna tułaczka. Czy zwycięży zło zasiane przez bezwzględny lud Awarów? Pasjonująca, pełna przygód historia Wiszni jest wędrówką po terenach Rusi, Bizancjum i ziemiach, na których kiedyś powstanie państwo Polan. To burzliwy okres starć różnych światów i kultur. Rzeczywistość miesza się z legendą, w ludzkich duszach nienawiść walczy z miłością silniejszą od śmierci. Czas upływa, a świat zmienia się jak w dniu, gdy piorun poraził jedno ze świętych drzew Szeligów. Czy to znak, że nadchodzą nowe czasy?

Sky, Estra i Maroon to przyjaciele, którzy osieroceni po buncie maszyn, dorastają razem w Kolebce, osobliwym domu dziecka rządzonym przez tak zwanych Rodziców. Przy pierwszej sposobności uciekają i ukrywają się wśród im podobnych mieszkańców nizin społecznych. Estra, specjalistka od sieci informatycznych zajmuje się ochroną przyjaciół, Sky przenosi w umyśle dane, co pozwala przetrwać w Nowym Świecie. Maroon, pół hybryda, pół człowiek, pracuje w kopalni, aby zapewnić wszystkim byt. Po apokalipsie świat dzieli się na dwie części; niższe warstwy zamieszkują szeregowi pracownicy pozbawieni praktycznie praw. Codziennie obserwują Wyżynę, krainę do której nie mają dostępu, a którą zamieszkują niczego nieświadomi wybrańcy. Któregoś dnia zostaje porwana córka prezydenta Wyżyny, a spokojne życie przyjaciół okazuje się iluzją. Jeśli nie chcą powrócić do miejsca, z którego uciekli, ocalić świat i znaleźć uciekinierkę, muszą udać się na Wyżynę. Co jest prawdą a co iluzją? Kto jest przyjacielem a kto wrogiem? Te kwestie muszą rozstrzygnąć, aby uratować swoje życie.

(...) wydaje się, że z całej plejady twórców debiutujących w latach transformacyjnego przełomu Jaworski jaest jednym z nakpłycej przeczytanych. Niektóre z osi jego twórczośći, jak choćby jej konstruktywizm, wybiegają daleko poza ideologiczny zrąb kojarzony z formacją "brulionu" i sięgają najbardziej interesujących zjawisk w najmłodszej polskiej wizji. Wyraźna i niejednoznaczna - tak jest, tak to właśnie wygląda - polityczność Jaworskiego była na ogół przez komentatorów ignorowana. Widzimy intrygujący symbol w fakcie, że zmiana czerwienia na róż w projekcie okładki "Kameraden" była prawdopodobnie jedną z przyczyn, dla których poeta nie doszedł do porozumienia z wydawcą. Dawid Kujawa, Rafał Wawrzyńczyk "Powierzchowna dokumentacja sporządzona w pośpiechu przez niekompetentnych biografów. O języku i polityczności wierszy Krzysztofa Jaworskiego".

Kryminał napisany lekkim piórem. Wciągający, emocjonujący, a przede wszystkim potrafiący porządnie zaskoczyć. Myślisz, że znasz swoich sąsiadów? Możesz się zdziwić… Adam Widerski, Daj się złapać książce Książka wbija w fotel, przebijając się przez wszystkie powłoki czytelniczych zmysłów. Jolanta Bartoś wprawia nasz umysł w kryminalny stan. „80 gramów” – kryminał, który zadowoli najbardziej wybrednego miłośnika gatunku. Tomasz Kosik. Czyt-NIK. Jolanta Bartoś serwuje kolejną diabelską zagadkę. Czy zbrodnia doskonała jest możliwa? Co, jeśli zmysły zawodzą? Przeczytaj, a dowiesz się ile waży prawda. Renata Przybysz, Diabeł poleca

Bohaterka powieści, to postać borykająca się z naprawdę niebanalnymi kłopotami. Tuż przed swoimi 18 urodzinami Zuza dowiaduje się, że jest adoptowana i że jej dotychczasowi rodzice żałują podjętej przed laty decyzji. W dniu wejścia w dorosłość pakuje swoje rzeczy, oddaje telefon komórkowy i wsiada do pociągu do Warszawy. Na miejscu ma na nią czekać jej chłopak Marcel. Zakochana po uszy wiąże z nim wielkie nadzieje. Niestety to dopiero początek jej perypetii. Jak poradzi sobie w wielkim mieście i jaki wpływ na jej życie będzie miał przypadkowo spotkany mężczyzna – dowiecie się z kart powieści. „Moim zdaniem „Niespodzianka” to mądra książka, która pokazuje, że problemy da się rozwiązać i zawsze trzeba wierzyć, że nie jesteśmy sami, że znajdzie się ktoś, kto wyciągnie pomocną dłoń, pomoże wyjść z tarapatów, tak jak w przypadku Zuzi. Warto jednak zastanowić się nad podjęciem jakiejkolwiek decyzji, by w nie najpierw nie wpadać.” Natalia Tyczyńska, blog – To lubię czytać

Robert Kazar przeżywa utratę swojej miłości – Heleny. Pogrąża się w coraz większym smutku i w wyrzutach sumienia, nie pozwalając jednocześnie na zasklepienie się bolesnej rany. Z jednej strony silny żołnierz, z drugiej złamany bólem, wrażliwy mężczyzna. Żałobę przerywa pojawienie się w jego życiu miejscowej tancerki, która prosi go o niezwykłą przysługę. Kazar zgadza się, nie ma jednak pojęcia, że jeden nocny spacer przyczyni się do zdjęcia ciążącej na nim klątwy. Pożegnaj się Leo to powieść obyczajowa, która dotyka trudnych problemów. Ukazuje ludzi, bojących się przyznać do cierpienia, poranionych, szukających ukojenia. Pokazuje, jak trudno jest żyć z dala od innych i samotnie walczyć ze swoimi demonami. Jak potrzebna jest czyjaś obecność. Piękna, pełna empatii, porywająca historia, którą pokocha każdy czytelnik.

Weronika Jarosz, potrącona przez samochód doznaje złamania kręgosłupa i porażenia od pasa w dół. Za namową lekarza, który ją operował, Rafała Jaworskiego, jedzie na rehabilitację do ośrodka w Górznie, który mieści się w pięknym pałacu. Tam, prawdopodobnie pod wpływem przeczytanej książki napisanej przez ostatnią i jedyną właścicielkę, Annemarie Muller przenosi się w swoich snach do przedwojennej rzeczywistości – do roku 1938. Sny te powtarzają się regularnie, za każdym razem śni ciąg dalszy. Spotyka w nich doktora Jaworskiego, sprawcę jej nieszczęścia – adwokata Jędrzeja Kozińskiego, swoją nieżyjącą mamę, nieznanego ojca. Oczywiście pomiędzy Weroniką, a młodymi mężczyznami krąży uczucie, spotyka ich w realnym i tym wyśnionym świecie. A co było przyczyną jej podróży w czasie i jak się rozstrzygną jej losy? Dowiecie się wertując karty wzruszającej powieści Katarzyny Janus.

Historia Barbary Giżanki, pięknej mieszczki, która miała być jedynie narzędziem w rękach ambitnego rodu Mniszchów, a stała się ostatnią miłością króla Zygmunta Augusta. Jest schyłek 1570 roku. Niemal od dwudziestu lat Zygmunt August opłakuje Barbarę Radziwiłłównę. Jej przedwczesna śmierć, kolejne nieudane małżeństwo - tym razem z Katarzyną Habsburżanką - i brak następcy tronu powodują, że starzejący się król utracił już nadzieję na odmianę losu. Niespodziewanie na jego drodze staje kobieta łudząco podobna do zmarłej Radziwiłłówny. Barbara Giżanka, kupiecka córka, sprawia, że król odzyskuje wolę życia i ponownie zaczyna marzyć o szczęściu. Ale piękna kupcówna nie dzieli z królem jedynie łoża. Jej wpływ na króla jest coraz większy, co wzbudza nienawiść dworzan i szlachty. Jak długo Barbarze uda się wieść dostatnie życie na dworze i zachować miłość króla…?

Alicja i Wiktor postanawiają związać swoje losy, jednak nikt nie spodziewa się konsekwencji wynikających z przeprowadzanego nad jeziorem rytuału. Tymczasem na organizowanej w ogrodzie bieszczadzkiego domu uroczystości, między Igą, kochającą dobrą zabawę siostrą Alicji, a przyjacielem Wiktora – tajemniczym ciemnowłosym Alexem, pojawia się niezaprzeczalny magnetyzm. Zbyt uparci, by się do czegokolwiek przyznać, i zbyt pragnący wolności, by się do kogoś przywiązać, ścierają się, przybliżają i oddalają od siebie, nie chcąc przyjąć do wiadomości, że nikt wcześniej nie wzbudził w żadnym z nich tak silnych, choć czasem bardzo sprzecznych uczuć. Zaprzątnięci burzą emocji i wciągnięci w kryminalną intrygę, związaną z ciemnymi interesami, w które wydaje się wplątany Alex, nie zauważają nawet, że drzemiące w odmętach jeziora zło zdążyło już się uwolnić i czeka tylko na odpowiedni moment, aby się zamanifestować. Szał to książka, w której niepewność i negacja własnych uczuć przeplatają się z poszukiwaniem sensu i przynależności, a kontrola nad potęgą płynącą z mocy i szału nie zawsze okazuje się wystarczająca, by pokonać pojawiające się przeciwności.

„To już Twój drugi tomik haiku, Elżbieto, nauczycielko nurkowania w głąb słowa, unoszenia się na jego falach. Łagodnie pozwalasz, aby same tworzyły relacje i wiązały mowę. Po nie­pełnej pustce przyszedł nowy czas, kiedy w dłoni znajdujesz malutką łupkę pistacji. Jeszcze zatrzaśniętą, ale to nie młotek ją otwiera, tylko haiku. W każdej Twojej strofie ze zdziwieniem odkrywam inną pestkę, która zaraz wypuszcza kiełek – w moim wnętrzu. Pokazujesz ważną rzecz: od formy, którą kształtuje rodzima kultura, ważniejszy jest duch. Duch haiku, mimo że zamknięty w łupince formy, pozostaje całkowicie wolny, a jego piękno – ponadkulturowe. Mówiły mi o tym zawsze japońskie wartości estetyczne, którymi na Archipelagu mierzy się piękno różnych przejawów kultury duchowej. A teraz odkrywam je w Twoich haiku!” (Agnieszka Żuławska-Umeda)

Kolejna po „Otchłani“ i „Wieży“ powieść Roberta J. Szmidta w ramach międzynarodowego projektu literackiego stworzonego przez Dmitrija Glukhovsky’ego. Otchłań – jak się okazuje – nie jest jedynym podziemnym kompleksem zamieszkanym przez Czystych. Podobnych bunkrów znajduje się na terenie zachodniej Polski wiele. Daleko od największych miast mieści się podziemne serce Nowej Polski i to tam właśnie, po nieudanej akcji zwiadowczej, zostaje uprowadzony Pamiętający oraz towarzysząca mu Iskra. Wywiezieni z miasta pociągiem pancernym trafiają do legendarnego kompleksu Riese, stworzonego – podobnie jak podziemne miasto pod Wrocławiem – przez hitlerowców, a potem przez całe dekady rozbudowywanego morderczą pracą tysięcy niewolników wywodzących się spośród mieszkańców enklaw. Zdesperowany Pamiętający ma tylko jeden cel: zemsta na tych, którzy odebrali mu wszystko, nawet nadzieję. Zamierza wypowiedzieć totalną wojnę Pułkownikowi, obecnemu dowódcy Riese. Jego plany muszą jednak ulec zmianie, ponieważ gargantuiczne podziemia wydrążone w Górach Sowich bardzo się różnią od wszystkiego, co znał do tej pory. W dodatku ich istnienie nie jest ani jedyną, ani nawet największą tajemnicą, z jaką się zetknie.

Bartek jest aktorem, który właśnie wywalczył sobie pierwszą większą rolę w superprodukcji. Agnieszka ma szansę dostać pracę w popularnym piśmie o show-biznesie, w którym pracuje już jej przyjaciółka Oliwka. Obie dostają zadanie napisania reportażu z planu filmowego. Zamiast ekscytujących plotek znajdują tam jednak... nieboszczyka. I nie ma wątpliwości, że rozstał się on z życiem wbrew własnej woli. Szybko okazuje się, że morderstwo na planie filmowym związane jest z wypadkiem, który wydarzył się w tym samym miejscu siedemnaście lat wcześniej. Mało tego! Morderca nie zamierza poprzestać tylko na jednej zbrodni... Czy policja i trójka przyjaciół odkryją jego tożsamość, zanim dojdzie do kolejnej tragedii?

Być może najgłębszym sensem powieści jest schodzenie do podziemi, gdzie kłębią się opowieści, lęki i przeczucia. Uchodzimy z miejsc, z historii, z pamięci. Wit Szostak napisał po trosze dziennik, po trosze esej, zbiór opowieści i zmyśleń, po trosze powieść. Wielość znaczeń prowadzi nas tropami słów, losów, namiętności i miłości. To literatura, która pozostaje w nas.

"Jesteś taki sam jak ona. Kompletnie nieprzewidywalny". Virion po raz kolejny staje twarzą w twarz z przeznaczeniem. Przeznaczenie, w osobie Horecha, nie poderżnęło mu jednak gardła, a jedynie zażądało wódki. Stary Szermierz Natchniony zobaczył w młodym uciekinierze coś, co wyrwało go z pijackiego marazmu. To samo zobaczył w przebudzonej Niki. Droga młodego Viriona do zostania "Tym Virionem" właśnie się rozpoczęła. Taida, Luna, Anai, Kila - żadne z nich nie przeczuwa, że wszystkie ich plany, wszelkie zaszczyty i poniżenia jakie teraz są ich udziałem, zostaną obrócone w proch. Z taką samą łatwością, z jaką Szermierz Natchniony strząśnie z ostrza kroplę krwi. Ich krwi. Zawsze spodziewaj się niespodziewanego. Tylko wtedy masz szansę przeżyć. Niewielką, ale jednak szansę.

Zbliża się nowy rok, ale nie wszyscy są w nastroju do świętowania. Ktoś powiedział kilka zdań za dużo, ktoś usłyszał zbyt wiele. Kto inny postanowił, że czas usunąć z szachownicy kłopotliwą figurę. Na szczytach władzy zapadła decyzja: Razumowski musi umrzeć! Nadchodzi nowy, tysiąc dziewięćset pięćdziesiąty pierwszy rok.

Jacek Piekara odmalowuje mroczną i brutalną wizję Rzeczypospolitej po śmierci Jana III Sobieskiego. Z jej zaściankami, zwadami i karczmami pełnymi rębajłów, gotowych sprzedać szablę temu, kto więcej zapłaci – choćby samemu diabłu. Gdybym żył w tamtych czasach, sam zaciągnąłbym się do kompanii charakternika Myszkowskiego. A jeśli bym urodził się krytykiem, powiedziałbym, że to jedna z najlepszych książek o Rzeczypospolitej XVII wieku od czasów… Komudy. Jacek Komuda

am Jacek Dydyński, kiedyś szlachcic, polski pan. Teraz banita wyjęty spod prawa! Tyle znaczyłem, co szabla, którą najmowałem za złoto magnatów. Dziś nie mam nic! Dworu, rodziny… Straciłem młodość w zwadach, pojedynkach. Wzgardzony, wyśmiewany, oddaję szablę, co kiedyś służyła hetmanom - na usługi pięknej kurtyzany. Stworzenia – jak mówią - bez duszy. Zabić je - ot jak świecę zgasić. Ja jednak wiem, że to nieprawda… Bo zamieniłem szlachecką fantazję… Na miłość ladacznicy. Dziś zagram o nią w kości z samą panią Śmiercią.

"Ona była bardzo otwarta, otwierała się już w drzwiach, wchodząc do mieszkania wchodziło się w nią i szło niżej w coraz niższą głębię. Po pewnym czasie człowiek zauważał, że już dawno idzie po ulicy." Krystyna Mitzner