Wójcicki żył w ciekawych czasach – towarzyszył wygasaniu nietkniętej oświeceniem szlachetczyzny i narodzinom nowoczesnego społeczeństwa kapitalistycznego. Na warszawskim bruku spotykali się kontuszowcy z fabrykantami, bohaterski patriotyzm z podłym zaprzaństwem, gorliwa wiara z wyrozumowanym libertynizmem. Kazimierz Wyka stawiał pisarzom minorum gentium tamtych czasów zarzut, że nie potrafili intelektualnie przepracować swojej epoki, nie zaproponowali filozoficznej syntezy, nie objęli myślą wszystkich tych fenomenów. To prawda. Wójcicki nie pragnął poznać mechanizmów zniewolenia, nie dążył do zbudowania filozoficznej wykładni zdarzeń i procesów dziejowych, jego refleksja o wnętrzu ludzkim zaledwie ociera się o kilka podstawowych pojęć. Daje w zamian czytelnikowi coś nie mniej cennego: nie wspominając o gospodarce i problemie uwłaszczenia, pokazuje ekonoma i zagrodowego szlachcica, nie dywagując o feudalizmie i stanach społecznych, portretuje starych kontuszowców i magnatów, nie zapuszczając się na tereny historiografii naukowej, opisuje starych wiarusów.

M.B. (ur. 29.03.1979). Mężczyzna po dwóch szpitalach psychiatrycznych, z przeszłością narkomana i alkoholika, z tysiącami porażek i kompromitujących upadków na koncie, niedoszły samobójca. Wszyscy chcą być poetami własnej miłości, pisarzami własnego życia oraz naukowcami, zbawicielami i wielkimi filozofami. Drżące ręce na klawiaturze, brudne palce od nosa dłubania, stukot klikania, czas mnie pochłania. Od Słowackiego cytaty po Mickiewicza dramaty – z tego nie wyjdą żadne poematy. Leśmiana nauki i Szymborskiej dialogi to na raty takie minidzieła. A Tuwim niewmieszany, Czesław Miłosz poirytowany, Mikołaj Rej nie dowierza, jak zwykle Kochanowski obrażony, gdyż na te czasy styl pisania godny trwogi. Jedynie Norwid zdumiony z mego przekazu i niby z nieba jest zadowolony, a jedynie Dante z Włoch w polskiej mowie niekumaty non capisco, nie wypowiada się na te tematy. Kudłate myśli poplątane. Weny brak! Jak jej nie było, tak i jej dalej nie będzie. O filozofii i psychologii: I na co mi te tytuły magisterskie, doktorskie, profesorskie i do czego mi potrzebny ten Nobel w ręku? Jeśli wy sami nie jesteście zgodni co do słuszności swoich nauk, na co mi to wszystko? Niech sobie będę głupcem tego świata, ale ze swoimi mądrościami. Książka 3 plus (1) – dlaczego? Jeśli masz ochotę i potrzebę, to sprawdź…

Czy zastanawialiście się, kim była i co robiła królowa Tatra, nim spotkała sierotkę Marysię? Teraz macie okazję zdobyć tę wiedzę! Czeka was podróż do świata istniejącego przed biblijnym potopem; świata, ,,gdzie cud rozrasta się w zgrozę i bezprawie” (B. Leśmian); świata mitów i magii, ludzi i najdziwniejszych istot, gdzie u stóp Wielkiego Dębu trwa odwieczna walka dobra ze złem. Być może przejdzie Was dreszcz, gdy zobaczycie, jak bardzo ów zamierzchły świat jest podobny do tego, w którym my żyjemy...

Nagle poczułem, jakby obraz zbliżył się do mnie. Siedziałem nadal w tym samym miejscu, a jednak miałem wrażenie, że jest tuż przy mnie. Nie wiem tylko, czy to ja się poruszyłem, czy obraz. Jakby z bliska zobaczyłem twarz pociągłą, o kształtnym nosie i małych, wąskich ustach. Wokół głowy roztaczały się pasma włosów, spływające po policzkach. Ta twarz robiła wrażenie majestatycznej, tajemniczej i dostojnej. Siła wyrazu obrazu kryła się jednak w oczach – wąskich, z rozbłyskami światła wokół tęczówek, z wyrazem smutku, refleksji i zadumy. Obraz emanował obecnością sacrum. Fragment opowiadania I w Ostrej świecisz Bramie

"Od dziesięciu mniej więcej lat Pani Zo. ma swojego Gołębia. Choć może to raczej to Gołąb ją ma. Któregoś dnia przysiadł na zewnętrznym, blaszanym parapecie jej położonego na dziesiątym piętrze mieszkania. Nazajutrz Gołąb pojawił się o tej samej porze, a potem pojawiało się to dzień w dzień. Kiedy opowiadała o tym, Mi., ta wyraziła przypuszczenie, że to może nie zwykły gołąb - ptak, lecz dusza męża Pani Zo. Byli małżeństwem idealnym. Ukończyli te same studia, pracowali w tym samym zawodzie, razem wykonywali wiele prac i je wystawiali, czytali te same książki, słuchali takiej samej muzyki, tańczyli wyłącznie ze sobą. Znajomi i przyjaciele zwykle ich imiona wymieniali razem, jakby chodziło o tę samą istotę. Gdy He., mąż Pani Zo., po krótkiej i dramatycznej chorobie zmarł przedwcześnie tego samego dnia co i mąż Mi., kobiety zbliżyły się do siebie. Wspólnie spędziły pierwsze samotne Boże narodzenie a potem obchodziły kolejne rocznice śmierci mężów. Zaczęły się coraz częściej spotykać bez okazji. Aby uporać się z rozpaczą i żałobą, Mi, pisała książki, zaś Zo. tworzyła cykle grafik, które nazwała Medytacjami. Głównym motywem pierwszego cyklu były kolumny. Wyrastające prosto z ziemi do nieba, ale gdzieś po drodze albo od góry potrzaskane. Pozbawione kapitelu lub fundamentu. Czarne kreski odcinały się boleśnie od okrutnego, białego tła. Cykl drugi zawierał różne warianty czarnych abstrakcyjnych kresek na niebieskim tle. Milczenie zakrzepłej czerni na nieludzkiej bieli ustąpiło wypogodzonemu błękitowi. Przy trzecim cyklu Mi. przestała się już bać o Zo. Eksplodował on gwałtowną purpurą zderzoną z nasyconą czernią. Ogniste płomienie ją pochłaniały i triumfowały nad martwotą. Gołąb przyfrunął na parapet właśnie wtedy. Wszyscy znajomi namawiali Zo. żeby mu nadała jakieś imię, w końcu to długoletni znajomy. Ona jednak stanowczo odmawiała: - Wiem na pewno, że ten gołąb, to Gołąb. I on to wie. W mówieniu nie widać różnicy między małymi a wielkimi literami. Ale Mi. Ją słyszała i rozumiała." Jadwiga Mizińska Ocalona Atlantyda

„Historia wieży Babel jest w gruncie rzeczy niezwykle ironiczna. Wiekopomne dzieło okazało się kupą gruzu, bohaterscy kreatorzy – przegranymi głupcami, piękna utopia w praktyce doprowadziła do chaosu i anarchii. Ot, ironia losu, chciałoby się szepnąć. A my przyglądamy się temu wszystkiemu ze zdystansowanym, nieco chłodnym uśmiechem, za którym kryją się emocje: zarówno bunt, jak i bezradność. Taką postawę przyjmuje również aforysta: pozbawiony złudzeń, ale i tęskniący, jak się zdaje, za nimi, ocala siebie (a może i czytelnika) celną, pozornie cyniczną złośliwością, zza której wyłania się cień smutku – a smutek zazwyczaj zawiera w sobie potężny ładunek empatii. (…) Aforyzmy Coryella nie są tak po prostu zabawne. Sprawa jest o wiele poważniejsza: każdy, nawet najwstrętniejszy z ludzi objawia się w nich jako godny współczucia. Tak naprawdę autora aforyzmów zajmują bowiem wyłącznie dwie kwestie. Te, które zajmują nas wszystkich: śmierć i (nie)istnienie Boga” (ze wstępu Agnieszki Sabor)

Jak zapowiadał po opublikowaniu Czasu Herkulesów, dziewiątej i ostatniej powieści z Zygą Maciejewskim, Marcin Wroński pomysłowo i ciekawie zamyka swój kryminalny cykl retro. Na pożegnanie w tomie Gliny z innej gliny zbiera opowiadania i prozy, których bohaterem jest niepokorny komisarz oraz Lublin od lat 20. do 80. XX wieku. A nawet w XXI wieku! To wyborna lektura dla miłośników serii oraz wielbicieli dobrych kryminalnych historii. Autor zaprosił do udziału w tym przedsięwzięciu Ryszarda Ćwirleja, Roberta Ostaszewskiego i Andrzeja Pilipiuka, których opowiadania z Zygą Maciejewskim są prawdziwą ozdobą zbioru i wzruszającym literackim podziękowaniem dla sławnego kolegi po piórze. W cyklu ukazały się: Morderstwo pod cenzurą, Kino „Venus”, A na imię jej będzie Aniela, Skrzydlata trumna, Pogrom w przyszły wtorek, Haiti, Kwestja krwi, Portret wisielca, Czas Herkulesów. Czyta Tomasz Sobczak.

Ekskluzywne wydanie stu tryskających humorem warszawskich scenek mistrzowsko uchwyconych przez Stefana Wiecheckiego, na nowo zilustrowanych przez jednego z najlepszych polskich rysowników satyrycznych Szczepana Sadurskiego –to książka, która powinna trafić na półkę każdego warszawiaka. Te teksty bawiły naszych dziadków, potem rodziców, a teraz wywołują uśmiech na naszych twarzach. W połączeniu z satyrycznymi rysunkami zyskują nową jakość. Spróbuj się nie zaśmiać, czytając „Warszawa da się lubić”!

W książce nie ma ostro zarysowanych granic między fikcją a historią. Dzięki temu można swobodnie żonglować zdarzeniami, losami ludzkimi a nawet wizjami historycznymi czy filozoficznymi. Czytelnik z całą pewnością będzie zaskoczony opisem losów znanego badacza, dyktatorki mody, niezwykłego fana i kolekcjonera starych motocykli a także wielu innych postaci, których pasją, a czasem tylko koniecznością, jest podróżowanie w czasie i przestrzeni. Zbiór opowiadań ma wspólny mianownik, którym jest przedstawienie losów ludzkich w perspektywie przemieszczania się fizycznego, bądź wyimaginowanego. W kilku z nich ujęte są realia historyczne, w które autor wkomponował fikcyjną fabułę. Opowiadania łączy dość rzadkie w dzisiejszych czasach pozytywne przesłanie afirmujące życie i radość z niego płynącą, choć często „życie” tam opisywane jest iluzoryczne, bądź jest „życiem po życiu”. Bohaterowie są pełni wiary i entuzjazmu, a granica między istnieniem, bytem fizycznym a astralnym, nie ma wielkiego znaczenia. Autor niejednokrotnie zadał sobie trud gruntownego zgłębienia wiedzy historycznej, opisując zdarzenia, rozbudowując je, niekiedy do granic możliwości, o sferę magiczną i niewidzialną.

Joanna Kocik (ur. 1987). Pisze od zawsze. Pierwszy tomik wierszy wydała w wieku 15 lat. Ukończyła Studium Literacko-Artystyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, czego efektem był tom wierszy "Kocie skórki" i kilka niedokończonych powieści. Prowadzi podróżniczego bloga „Jedziemy do...”, chodzi po górach i biega. Na co dzień pracuje w dużej ogólnopolskiej redakcji. Karolina Deling (ur. 1980) Dziennikarka od 17 roku życia, z dużym stażem w portalach informacyjnych. Od lat redaguje innych, sama pisze po godzinach. Opowiadania kocha, bo uważa, że to sztuka zamknąć słonia w pudełku. Na studiach z filologii czeskiej po grób pokochała też Hrabala i Škvoreckiego. Lubi góry i gotowanie. Nie ma bloga o górach, ani o gotowaniu.

Warszawa, Odessa, Kijów, Londyn, Paryż. Daniel Bachrach pełnił funkcje detektywa londyńskiej City Police, pracował dla policji carskiej w Kijowie oraz był aspirantem Policji Państwowej w Warszawie. W tym tomie publikujemy cztery nieznane wcześniej opowiadania: Arcybestie, Epidemia samobójstw, Genialny rabuś w potrzasku i Herszt fałszerzy w roli narzeczonego-oszusta. W pierwszym Bachrach ma wytropić nadawców kufra, w którym przyjechały pociągiem zwłoki kobiety, w drugim – dociec, czy samobójstwa mężatych kobiet w Warszawie to przypadek, czy też głębsza intryga. W Genialnym rabusiu przenosimy się do Francji, gdzie Bachrach tropi nieuchwytnego przestępcę – akcja jak z powieści z Arsene Lupinem. W ostatnim opowiadaniu warszawski policjant będzie tropił fałszerzy pieniędzy. Wszystkie historie wydarzyły się naprawdę i są swoistym zapisem spraw kryminalnych z drugiego i trzeciego dziesięciolecia XX w.

Co sprawia, że poeta, literaturoznawca i krytyk zaczyna pisać prozę? W dodatku prozę tak dojrzałą i nieoczywistą… Imigranci wracają do domu to więcej niż powieść – to jednocześnie opowieść, przypowieść i spowiedź. Bohater, Karol Tracz, to „człowiek naszych czasów”, anonimowy obywatel Zjednoczonej Europy. Wyemigrował z Polski po stanie wojennym i przez kilkadziesiąt lat wiódł w Niemczech życie przeciętnego przedstawiciela klasy średniej wciągniętego w wyścig szczurów. Pewnego listopadowego wieczora wylew i częściowy zanik pamięci obracają w gruzy dotychczasowe życie Tracza, a jego przekonanie, jakoby nasz dom był tam, gdzie żyjemy, pracujemy i zarabiamy na chleb okazuje się fałszywe. Proces rehabilitacji uruchamia wspomnienia zepchnięte w podświadomość i pomaga mu odkryć siebie na nowo…

Takiej książki na polskim rynku jeszcze nie było! 15 kryminalnych spraw. 15 najlepszych polskich pisarzy. „ZABÓJCZY POCISK“ funduje czytelnikowi wędrówkę po najmroczniejszych zakamarkach ludzkiej duszy. Kto zabił, dlaczego, kiedy i czy z premedytacją? Jak wykluwa się zbrodnia? Prezentujemy zbiór opowieści kryminalnych o różnych rodzajach zbrodni. I choć każda z nich mówi o konkretnym czasie i miejscu, dopowiada też kilka zdań prawdy o nas jako grzesznym i upadłym gatunku. Zapraszamy na upiorną podróż w głąb ludzkiej psychiki... Rafał Bielski „Skąd się bierze zło?“ Łukasz Orbitowski „Stalowa. Baśń“ Remigiusz Mróz „Hakowy“ Jakub Małecki „Puch“ Joanna Opiat-Bojarska „Przeznaczenie“ Wojciech Chmielarz „Telefon“ Olga Rudnicka „Byle do lata…“ Katarzyna Puzyńska „Wszędzie krew“ Marta Guzowska „Plan B“ Magdalena Knedler „Jadzia Markowska“ Bartosz Szczygielski „Sprawiedliwość dla wszystkich“, „Zero, zero osiem“ Ryszard Ćwirlej „Kto się boi czarnej Wołgi?“ Robert Małecki „Kosa“ Małgorzata Rogala „Córa Koryntu i prawiczek“ Marta Matyszczak „Trup, którego nie ma“ Tomasz Sekielski "...Że Cię nie opuszczę aż do śmierci..."

Wybrane dzieła Jakuba Różalskiego, do których czołowi polscy pisarze stworzyli niezwykłe historie. Sylwia Chutnik, Jacek Dukaj, Aneta Jadowska, Anna Kańtoch, Jakub Małecki, Remigiusz Mróz, Łukasz Orbitowski, Robert J. Szmidt, Aleksandra Zielińska, Jakub Żulczyk Za każdym pociągnięciem pędzla kryją się całe wszechświaty. Michał Cetnarowski Mistrzowie słowa i dziesięć całkowicie odmiennych opowieści. Co je łączy? Fascynacja obrazami jednego z najbardziej docenianych polskich artystów współczesnych. Niesamowite obrazy Jakuba Różalskiego i ich nieoczywisty przekaz budzący niepokój, często grozę, znajdują odzwierciedlenie w historiach stworzonych przez znakomitych autorów. Fragment: issuu.com/wydawnictwosqn/docs/inne_swiaty_issuu

Pies – przyjaciel człowieka. Oklepany frazes. Pies, towarzyszący człowiekowi od tysięcy lat i oddany człowiekowi całym sobą. Pies, kochający swojego właściciela bezwarunkową miłością, nieoczekujący niczego w zamian. Wierny i niezawodny… Lecz stosunek człowieka do psa nie jest już tak jednoznaczny… Dla niektórych jest on kimś bardzo kochanym, nieomal członkiem rodziny, lecz takie osoby znajdują się w mniejszości. Dla innych, dla większości, to tylko przedmiot… I o tyle tylko ważny, o ile doraźnie przydatny… To przedmiot, w którym nie dostrzega się uczuć, nie widzi się, że się boi, że cierpi, że tęskni za dobrym słowem, że… płacze... Często dręczony, bo taką ‘rozrywkę’ preferuje jego właściciel, głodzony, bity, dla którego jest tylko byle jaka buda, krótki łańcuch i żałosne resztki z obiadu… Te trzy krótkie opowiadania napisane znakomitym językiem pokazują historie trzech psów po to, by w ludziach, być może, obudzić wrażliwość, a jednocześnie mają stanowić rodzaj – w jakimś sensie – wynagrodzenia tym naszym kudłatym przyjaciołom za zło, jakiego w życiu doznają… Opowiadania powinny zainteresować osoby dorosłe, ale również dotrzeć do jak największej liczby młodych ludzi, kilkunastolatków, którzy jeszcze budują swoją wrażliwość… (...) trzy krótkie opowiadania napisane znakomitym językiem pokazują historie trzech psów po to, by w ludziach, być może, obudzić wrażliwość, a jednocześnie mają stanowić rodzaj – w jakimś sensie – wynagrodzenia tym naszym kudłatym przyjaciołom za zło, jakiego w życiu doznają…

Znakomita publikacja Lecha Majewskiego, polskiego pisarza, reżysera filmowego i teatralnego, ale też poety i malarza. BASQUIAT Scenariusz opowiada o czarnoskórym van Goghu, przyjacielu Andy’ego Warhola i królu nocnego życia. Nazywany „Jimim Hendrixem świata sztuki”, bohater filmu, Jean-Michel Basquiat, elektryzuje współczesnych i przelatuje jak meteor przez nowojorską scenę lat 80., umierając podobnie jak Hendrix, Joplin i Morrison w wieku dwudziestu siedmiu lat, z przedawkowania narkotyków. ELLIS ISLAND Niezrealizowany scenariusz filmu o współczesnych emigrantach próbujących ułożyć sobie życie w Nowym Jorku. POKÓJ SAREN Ekranizacja „opery autobiograficznej”, w której młody poeta mieszka z rodzicami w starej kamienicy. W swoich wizjach widzi mieszkanie pożerane przez Naturę: latem na podłodze rośnie trawa, jesienią ze ścian opada tynk, zimą zaś zamieć śnieżna dobywa się z lodówki. WOJACZEK Ostatnie trzy dni z życia Rafała Wojaczka, przedwcześnie zmarłego poety i buntownika. Jego poezja i samounicestwiające się życie odcisnęły niezwykłe piętno na pokoleniach Polaków. Film otrzymał ponad 20 nagród na międzynarodowych festiwalach oraz stał się inspiracją dla filmów: Last days Gusa Van Santa o Kurcie Cobainie oraz Control Antona Corbijna o Ianie Curtisie, liderze Joy Division. YVES, MON AMOUR Historia słynnego francuskiego malarza Yves’a Kleina widziana oczami współczesnej studentki Akademii Sztuk Pięknych w Paryżu. Wizje Kleina pełne erotyki odciskanych w błękicie ciał nagich modelek wstrząsnęły światem europejskiej sztuki XX wieku.

Katarzyna Enerlich prowadzi nas w swój świat prowincji, tym razem proponując zbiór opowieści. Takie właśnie historie przekazywali sobie ludzie, gdy ich domy otulały długie zimowe noce. Opowieści tworzyły więzy, uczyły zrozumienia przemian i zjawisk zachodzących wokół nich. Utrwalały tożsamość. Tę właśnie tożsamość chce ocalić w nas również Autorka. Pochylając się nad swoją prowincją, zachęca nas, by zrobić to samo ze swoim światem, gdziekolwiek on się znajduje. W opowieści znajdzie się miejsce i na podróże, i na poruszające legendy, i na proste i sprawdzone receptury domowych kosmetyków oraz smacznych i nieskomplikowanych przepisów. Pod niebem Prowincji, czyli zapiski z prostego życia podzielone są na cztery części - pory roku; wszak życie z ziemi i pór roku jest najprostsze, ale i najpiękniejsze. Każdy może takiego życia spróbować, niekoniecznie trzeba mieszkać na wsi. Autorka pisze, patrząc na swój świat: Wystarczy odsłonić firankę. Świat het, daleko. Jakby nie miał początku ani końca. Gdy pojawia się w twoim życiu jakiś cień, zrób tak, jak podczas jazdy autem podczas mgły. Zwolnij i włącz krótkie światła. Bezpieczniej dojedziesz do celu, bo lepiej zobaczysz drogę. Spróbuj zwolnić w swoim życiu, by dalej dojechać. Spróbuj włączyć krótkie światła.

"Opowiadania Anny Frajlich to zapis codzienności w jej najpowszedniejszym wymiarze – notatki z życia, bardzo osobiste, lecz oszczędne w formie, lapidarne w odsłanianiu emocji. To dziennik podróży przez świat tak prywatny, że Nowy Jork, Lwów i Szczecin są w nim tuż obok siebie, i tak uniwersalny, że miłość, dom, rodzina i praca, utrata i tęsknota, znajdują dla siebie prawdziwe imiona i rzeczywiste historie. To pisana jakby przy okazji, na marginesie – doświadczeń życiowych i poetyckich – intymna kronika wydarzeń, a zarazem wnikliwe, laboratoryjne studium czasu utraconego, ale i odzyskiwanego. Bo te miniatury to nie tylko nauka pożegnań, to przede wszystkim sztuka powrotów. Wynikła z emigracyjnej perspektywy, lecz i dojrzałej refleksji nad przemijaniem i trwaniem. To proza szczegółu, rzeczowa – również dosłownie, bo rzeczy, przedmioty, są w niej ważne, współobecne z nami – ale delikatna, liryczna. Nie unikająca metafory, ale też autoironii. Subtelna i bogata we wszystkich swoich detalach i niedopowiedzeniach." Artur Daniel Liskowacki

Potwory czają się bliżej, niż myślisz… Bestie i ludzie to zbiór pełnych grozy opowiadań o konfrontacji człowieka i bestii. Nawet bliscy nam ludzie noszą maski, które skrywają ich bestialskie oblicza. Uczucie przenikającego lęku wzmaga świadomość, że niebezpieczeństwo jest tuż obok. CZYTAJĄ: Tomasz Sobczak Dobrzy sąsiedzi Roch Siemianowski Klub Wyjątkowych Dżentelmenów Leszek Filipowicz Pan Wierszokleta i magiczny świat elfów Krzysztof Plewako-Szczerbiński Mysterious Stories from the Darkside Roch Siemianowski Kwiatki i czekoladki Krzysztof Plewako-Szczerbiński Trzymaj mnie za rękę, kochanie Wojciech Chorąży Strzeżcie się Marsjan, nawet gdy przynoszą dary Filip Kosior Pokój zamknięty na klucz Leszek Filipowicz Panna Chlupka i piesełek Tomasz Sobczak Moskiewskie wieczory

NIEPRZEWIDYWALNE, DZIWNE, PIĘKNE, BUDZĄCE GROZĘ HISTORIE BIZARNE W INTERPRETACJI 10 LEKTORÓW Dziesięć opowieści. Każda z nich toczy się w innej przestrzeni. Wołyń w epoce potopu szwedzkiego, współczesna Szwajcaria, zwyczajna kamienica gdzieś w Polsce, odległa Azja i miejsca wyimaginowane. Czytelnik nie może być pewien, dokąd doprowadzą go poszczególne historie. Olga Tokarczuk wytrąca nas ze strefy komfortu, wskazując, że świat staje się coraz bardziej niepojęty. Francuskie słowo „bizarre” znaczy: dziwny, ale też śmieszny i niezwykły. Czym jest poczucie dziwności i skąd ono pochodzi? Czy bizarność jest cechą świata, czy może jest w nas? SPIS OPOWIADAŃ: Pasażer – czyta Kamila Kuboth-Schuchardt Zielone dzieci – czyta Wiktor Zborowski Przetwory – czyta Mariusz Bonaszewski Szwy – czyta Kamilla Baar-Kochańska Wizyta – czyta Olga Tokarczuk Prawdziwa historia – czyta Maciej Kowalik Serce – czyta Robert Jarociński Transfugium – czyta Danuta Stenka Góra Wszystkich Świętych – czyta Magdalena Cielecka Kalendarz ludzkich świąt – czyta Filip Kosior