Petrus

Jak pokochać krzyż?To pytanie zadawali sobie i zadają przez całe setki lat chrześcijanie, którzy mieli w sobie pragnienie bycia wiernymi we wierze, nawet w chwilach prześladowań, kiedy trzeba wyznawać wiarę nie tylko słowami, ale własną krwią.Jak pokochać krzyż?Do odpowiedzi na to pytanie będziemy starali się dojść w niniejszych rozważaniach. Będzie to niejako droga pięciu kroków:krok pierwszy zrozumieć krzyż,krok drugi patrzeć na krzyż,krok trzeci przyjąć krzyż,krok czwarty nieść krzyż,krok piąty być ukrzyżowanym.Zrozumienie krzyża jest naprawdę fascynującą przygodą odkrywania potęgi Bożej miłości, która przemienia życie.

Zagadnienia poruszane w książce zostały osadzone w nauce i myśli medialnej papieży Jana Pawła II, Benedykta XVI oraz Franciszka. Słusznie Autorzy przy takim osadzeniu zagadnień wybrali tezę, iż: przedmiot badań przesądził o interdyscyplinarnym ujęciu. Stąd różnorodność opisu wybranych zagadnień pozwalająca na wieloaspektowe ujęcie interakcji międzyludzkich. Autorzy słusznie zwracają uwagę na to, że przebaczenia, będącego dynamiką komunikacji, należy się uczyć każdego dnia, a komunikacja przebaczająca ma swoje źródło w wierze, co wymaga zaangażowania, by to, co zostało zrujnowane na nowo odbudować i wejść w świat ducha i życie z ducha.prof. zw. dr hab. Maciej KawkaPolska Akademia Umiejętności

Prevention - teacher competences are one of the basic elements that contribute to the quality of education of children and young people. To be a competent teacher means to be properly prepared to practice this profession, and in the case of prevention to have specialist knowledge in the field of prevention and apply it to work at school. This publication was created for all people involved in preventive activities, both in the scientific and practical area. The author wanted to show what knowledge and skills prevention-teachers should have.

Niniejszym dajemy czytelnikom książkę przewodnik po Krakowskim Zwierzyńcu i Salwatorze, niewielkiej części Krakowa, położonej na zachód od centrum miasta.Niezwykle bogata historia każe spojrzeć na Salwator i okolice raz jeszcze przez pryzmat niniejszego przewodnika. To tu, istniejący kościół Najświętszego Salwatora wg niektórych badaczy, miał być jedną z pierwszych świątyń chrześcijańskich na terenie Polski. Tu także przebiega szlak Małopolskiej Architektury Drewnianej (kaplica św. Małgorzaty i św. Judyty) a siostry norbertanki, obecne tu od II połowy XII wieku wraz ze swoim klasztorem tworzyły szczególny klimat. Przewodnik ten jest wyjątkowy. Opisuje najważniejsze obiekty sakralne, zabytki i pamiątki, które warto zobaczyć, będąc w tej części miasta. Barwnym językiem opisuje dzieje Zwierzyńca i Salwatora, zwracając szczególną uwagę na sacrum tego miejsca. Jako proboszcz parafii Najświętszego Salwatora cieszę się bardzo, że ukazuje się przewodnik po tych świętych miejscach, naznaczonych wielowiekową historią, naznaczoną czasem krwią, łzami i smutkiem mieszkańców, a czasem radością, uśmiechem i dumą z pięknej i bogatej historii.Zapraszam do lektury i życzę miłych wrażeń estetycznych, intelektualnych i duchowych.

Pierwsza historia etyki, napisana przez polskiego etyka Tadeusza Ślipko SJ, myśliciela o uznanym autorytecie i międzynarodowym statusie naukowym. Wszystkie dotychczasowe, istniejące na rynku książki z historii etyki, to przeklady, ktore często nie uwzględniają dziejów etyki polskiej i udziału wybitnych Polaków w rozwoju tej dziedziny wiedzy, a byli to uczeni, którzy walnie przyczynili się do rozwoju myśli etycznej, zwłaszcza w XX wieku. Można zatem zaryzykować twierdzenie, iż niniejsza książka jest najpełniejszym tego typu opracowaniem dostępnym w polskich księgarniach.

Bywały czasy, kiedy świętych ogłaszano w kilka lat po ich śmierci i w ten sposób stawali się oni świadkami działalności Boga już w swoim pokoleniu. Oddalenie dat beatyfikacji lub kanonizacji od dat śmierci oddala świętych od życia. Beatyfikacja stu ośmiu Męczenników Polskich, zamordowanych za wiarę przez Niemców w czasie II Wojny Światowej, nastąpiła wprawdzie ponad pół wieku po ich śmierci, jednak żyje jeszcze wielu ludzi, którzy ich znali. Wśród tych beatyfikowanych jest, niestety tylko, nieliczna grupa ludzi świeckich, a w niej Stanisław Starowieyski. Żyje jeszcze dwoje z jego sześciorga dzieci, bratankowie (do których należy piszący ten tekst) a także bratanice oraz wnuki i prawnuki. O nim właśnie, o moim Stryju-męczenniku, pragnę napisać tych kilka słów.

Osoba i media w prawdzie i uczciwości zakreśla podstawowe, analityczno-badawcze ramy problematyki w niej zawartej. Moje analizy starają się być studium mediów przez pryzmat osoby. (…). Można też powiedzieć, że w szerszym wymiarze jest to także studium osoby poprzez media. Moje analizy bazują na koncepcji osoby w czynie, wypracowanej przez Karola Wojtyłę. Koncepcja ta posiada w sobie ogromny potencjał heurystyczny, analityczny i argumentacyjny dla personalistycznej teorii mediów. Podjęty przed ponad dziesięciu laty projekt badawczy: Osoba i media, stara się wykorzystać tę koncepcję zarówno do badań mediów i ich funkcjonalności, jak również do analiz etycznych aspektów współczesnych mediów. Przedstawione w monografii analizy są próbą pokazania personalistycznych fundamentów uzasadnienia uniwersalności i normatywności zasad etycznych obowiązujących w przestrzeni mediów przez pryzmat dwóch wartości: prawdy i uczciwości. Celem moich analiz jest z jednej strony pokazanie prawdy i uczciwości jako podstawowych kryteriów wartościowania działań człowieka w przestrzeni medialnej, a z drugiej strony ukazanie prawdy i uczciwości jako koniecznych narzędzi służących ochronie wartości i godności każdego człowieka Te myśli, które Państwu przedstawiam w niniejszej książce, mają na celu na nowo przywołać i odświeżyć wizję mediów, w których prawda będzie treścią przekazywanych informacji i opinii a uczciwość będzie podstawą indywidualnych wyborów człowieka i fundamentem życia społecznego. Życia i działania w takim świecie mediów życzę wszystkim Czytelnikom tej książki. Od Autora

Hebrajski termin qabbala(h) oznacza tradycyjną naukę otrzymaną od przodków i pochodzi od qabel – otrzymywać. W Talmudzie termin ten zachowuje swoje pierwotne znaczenie, oznacza zatem tradycję i odnosi się do tekstów biblijnych bez żadnych konotacji mistycznych czy ezoterycznych. Teksty biblijne rozumie jako otrzymane od Boga i przekazywane przez kolejne pokolenia, nie dopatrując się w tych tekstach szczególnych treści mistycznych, czy tajemniczych, dostępnych jedynie dla wąskiej grupy wybranych. Od dwunastego wieku po Chrystusie znaczenie terminu kabała ulega jednak zmianie i nadaje się mu sens ezoteryczny, jest to przekaz zarezerwowany tylko dla wtajemniczonych, odnoszący się do mistyki, od której jest niedaleko do tego, co tajemnicze, zagadkowe i magiczne. Chociaż później termin ten zostanie rozciągnięty na wszystkie formy mistyki judaizmu, także wcześniejsze, znaczenie jego jednak nie przestanie graniczyć z dziedziną tajemnicy i magii, a przez to pośrednio z wróżbiarstwem. Są to peryferie mistyki, ale czasem łatwiej zobaczyć te peryferie, niż właściwy prąd umysłowy określany jako kabalistyka... Nasze spotkanie się z mistyką żydowską będzie wejściem jedynie do przedsionków jej wspaniałych ogrodów, zaledwie dotkniemy różnych aspektów zagadnienia bez ich dogłębnego przenikania. Nie będzie odpowiadało zastosowanemu w opowiadaniu określeniu popatrzył (hecic), które nie oznacza wykładu (tu zastosowano by termin derasza), ale kontemplację i doświadczenie mistyczne. Dlatego nie musimy obawiać się negatywnych skutków spotkania z żydowską mistyką, ale także nie dojdziemy do królewskich komnat, z których Rabbi Akiba w pokoju wyszedł ubogacony doświadczeniem Boga.

Wielki kulturowy spór, z jakim obecnie mamy do czynienia, jest w istocie sporem o człowieka. Ważny wkład do niego wnosi Krakowska Szkoła Antropologiczna na czele z Romanem Ingardenem, Karolem Wojtyłą, Józefem Tischnerem i Władysławem Stróżewskim. Włączając się do tego sporu i kontynuując dorobek tej szkoły, Jan Galarowicz rozpoczął pracę nad wielotomową filozofią człowieka pt. Antropodramatyka. Otwiera ją tom Giganci filozofii człowieka. Autor omawia w nim antropologiczną myśl zachodnioeuropejskich filozofów, wielkich obrońców zagrożonego w naszych czasach człowieczeństwa – Schelera, Heideggera, Stein, Bubera, Guardiniego, Mouniera i Ricoeura - którzy zarazem w największym stopniu przyczynili się do wykrystalizowania się jego koncepcji człowieka. Mimo, że zawarte w książce rozważania są solidnie udokumentowane, publikacja nie jest typową rozprawą naukową; jest tekstem z pogranicza takiej rozprawy, pracy popularnonaukowej i podręcznika. Książka jest bowiem przeznaczona nie tylko dla filozofów, ale również dla psychologów i pedagogów, socjologów i kulturoznawców, teologów i duszpasterzy a także dla innych kategorii osób, które pracują z ludźmi, oraz wszystkich, którym zależy na głębszym rozumieniu siebie. Korzystanie z niej ułatwia język autora: książka jest napisana z pasją, jasno i przystępnie. JAN GALAROWICZ (ur. 1949, Łopuszna) – krakowski filozof, nauczyciel akademicki (od 2015 emeryt) i popularyzator filozofii oraz publicysta – ukończył m. in. filozofię na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie się również doktoryzował; jest uczniem prof. Władysława Stróżewskiego i ks. prof. Józefa Tischnera. Zajmuje się problematyką z zakresu antropologii filozoficznej, filozofii wartości i etyki. Inspiruje się przede wszystkim fenomenologią, personalizmem, dialogiką i filozoficzną myślą religijną. Jest autorem ponad dwudziestu książek, w tym m. in. esejów: Kochać naprawdę, Odnaleźć sens w cierpieniu i Szczęście na manowcach opracowania W drodze do etyki odpowiedzialności, podręczników: Na ścieżkach prawdy. Wprowadzenie do filozofii i Wprowadzenie do antropologii filozoficznej oraz prac popularnonaukowych: Martin Heidegger: genialny myśliciel czy szaman? i Ks. Józef Tischner.

Są ludzie, którzy mają wyjątkowo ogromny apetyt na wiedzę absolutną, którzy mniemają, że odpowiedzi posiedli na wszelkie możliwe pytania, zwłaszcza te z wymiaru ostatecznego, bo cóż łatwiejszego (i ponętniejszego zarazem), niż wczucie się w rolę Boga (w końcu wiedza pociąga za sobą władzę, zaś władza stwarza taką wiedzę, która władzy sprzyja i ją legitymizuje). Oni układają katechizmy, wznoszą gigantyczne systemy dogmatyczne, nakazując pod karą ekskomuniki (a nawet i wiecznego potępienia) wierne, bezmyślne i bezkrytyczne posłuszeństwo tam zaklętym w formułę ostateczną i definicję zbitkom słów spojonych i oddzielonych znakami interpunkcyjnymi. Takie podejście schematyczne, bezduszne, urzędnicze, do spraw radykalnie człowieka angażujących i dotykających samego rdzenia egzystencji, budzi niesmak.

Książka przeznaczona jest dla nauczycieli szkół podstawowych i ponadpodstawowych. Pomaga w przygotowaniu akademii z okazji różnych uroczystości szkolnych i państwowych. Oferta przekazywanych w publikacji wierszy jest bardzo bogata. Wiersze do rozdziału Polska moja ojczyzna nacechowane są dużą dozą patriotyzmu. Budzą w młodym człowieku odpowiedzialność za losy własnego kraju. Spełniają też ogromną rolę dydaktyczną. Humor towarzyszący poezji, ukazującej nasze zalety i wady, w bardzo pozytywny sposób wpływa na kształtowanie osobowości młodego człowiego. Wykazuje jednocześnie konsekwencję niewłaściwych zachowań. Odkrywając świat przekazywanych w zagadnieniach wartości jest dobrym towarzyszem w procesie dorastania do dobra i piękna jakie jest w każdym człowieku

Osiem wykładów, które składają się na niniejszą książkę, to fascynujące zaproszenie do tego wszystkiego, co w chrześcijaństwie najwspanialsze i nieprzemijające. Ojciec Jacek prosto i przekonująco potrafi wyjaśnić, że wiara jest realnym początkiem życia wiecznego, a więc czymś niewyobrażalnie więcej niż światopoglądem i nie da się jej sprowadzić tylko do religijnych przekonań. Wiara polega bowiem na realnej relacji z Jezusem Chrystusem, który przecież oddał za nas życie i zmartwychwstał, a zatem jest On „wczoraj i dziś, ten sam także na wieki”. Z wykładu o miłosierdziu Bożym dowiemy się, że jest to wierność Boga swojemu ojcostwu, również wtedy, kiedy my jesteśmy niewierni. Natomiast w wykładzie o Kościele autor z naciskiem podkreśla, że sam Chrystus nas Kościołem obdarzył jako szczególnie uprzywilejowanym miejscem Bożego miłosierdzia.

Autor niniejszej książki wprowadza czytelnika w universum teoretyczno - problemowe, obejmujące swym zakresem fundamentalne zagadnienia etyki ogólnej, jak i szczegółowej Tadeusza Ślipki. Etyka ta została osadzona na gruncie antropologiczno - aksjologicznym, przesyconym chrześcijańskim humanizmem, wchodzącym w polemikę z tymi stanowiskami etycznymi, które cechował daleko posunięty partykularyzm, prowadzący do niebezpiecznego relatywizmu etyczno - moralnego. Rekonstruowany w niej system nawiązuje jednoznacznie do korpusu prawd absolutnych i nadprzyrodzonych. Cechuje go otwartość na płynącą ze świata rzeczywistość, aktualne milieu problemy i wyzwania. Z tego też względu książka ukonkretnia i uszczegółowia problematykę osoby-w-świecie, bytu wolnego, ale zarazem zdeterminowanego celem ostatecznym. Prezentowany w niej proces konkretyzacji poszczególnych zagadnień jest równoznaczny z zejściem na poziom empirii świata doświadczalnego jak i zmysłowego, co stwarza niewątpliwe implikacje odzwierciedlone w całości przedstawionego w niej projektu badawczego. W publikacji tej czytelnik ma do czynienia z klasycznym przykładem synergii, sprzężenia całości z poszczególnymi częściami, jak i części z całością. Elementem centralnym owego ordo jest oczywiście podmiot moralny osoby rozpatrywany łącznie z zaistniałymi, jak też projektowanymi aktami. To wszystko zaś jest ściśle powiązane z konstytucją bytową człowieka, z jej istotą i naturą.

Wszystkie religie świata z wielkim szacunkiem podchodzą do ludzi starzejących się i starych. Niektórzy upatrują w tej prawidłowości regułę ich nie przemijania. Teksty biblijne, które mówią o starości, dzielą się wyraźnie na takie, które przedstawiają różne niedomagania późnego wieku i na takie, które ukazują jednak pewne uroki ostatnich lat ludzkiego życia. Można więc dostrzec z jednej strony obrazy starości godnej ubolewania, naznaczonej szeregiem niedomagań, bądź nawet odstręczającej w swym wyrazie moralnym. Z drugiej strony Biblia przedstawia starość jako błogosławiony etap życia, dar od Boga. Człowiek dojrzewa całe życie, dochodzi do pełni człowieczeństwa. Wiąże się to z podejmowaniem wysiłku, zmierzającego do zrozumienia siebie i sensu swego istnienia. Właściwe wykorzystanie przemijającego czasu wprowadza coraz głębiej w to zrozumienie, czyli w mądrość serca. To właśnie starość, ostatni etap ludzkiego życia i dojrzewania, to czas, w którym – zgodnie z wolą Bożą i Jego zamysłem – człowiek powinien najpełniej rozumieć sens życia i pełnie swej mądrości. W refleksji nauki Kościoła synonimem starości jest mądrość i umiejętność dzielenia się dobrymi radami. Obniżenie sprawności fizycznej nie przekreśla wartości duchowych, które niesie z sobą stary człowiek. Przeciwnie: mądrość, którą niesie stary człowiek stanowi zaletę, z której może skorzystać cała społeczność.

Życie człowieka jest kierowane kolejnymi celami, które wybiera sobie do realizowania. Można określić kierunek życia każdej jednostki jako ciąg realizacji kolejnych celów: od celu do celu. Ten porządek zachwiany jest wraz z przejściem na emeryturę. Stan zamożności ludzi otrzymujących emeryturę jest bardzo zróżnicowany. Często jest on niezwykle niski. Tymczasem, prawidłowość ekonomiczna mówi: "im więcej posiadasz, tym większe masz możliwości". Te, w przypadku osób starszych, zaraz po przejściu na emeryturę, ulegają znacznemu ograniczeniu. Badania przeprowadzone w Polsce w drugiej dekadzie XXI wieku, a dotyczące sytuacji materialnej starszych osób, pokazały, że pieniądze z emerytury nie wystarczają na cały miesiąc aż 44% osób powyżej 65. roku życia; 30% ma taki problem od czasu do czasu a 14% - często. A jednak wiek emerytalny nie jest wyrokiem, ale także szansą na znalezienie dla siebie nowych kierunków działań i realizacji, a także daje czas na poważna refleksję nad własnym życiem.

Głównym celem pedagogiki porównawczej jest międzynarodowe porównywanie systemów edukacyjnych. Dlaczego ta dyscyplina powstała? W jakim kierunku zmierza? Jakie metody są obecnie stosowane do porównywania systemów edukacyjnych? Książka odpowiada na aktualne pytania, dotyczące pedagogiki porównawczej oraz opisuje główne jej trendy, które określają jej formę i wyniki edukacji w różnych krajach, od edukacji przedszkolnej do szkolnictwa wyższego włącznie. Na podstawie rozwoju bazy instytucjonalnej pedagogiki porównawczej w XX wieku można udokumentować, jak rozwinęło się zainteresowanie różnymi problemami edukacyjnymi na przestrzeni lat. Duży nacik kładzie się w niej przede wszystkim na międzynarodowe badania efektów uczenia się: metodologię, korzyści, ryzyko i możliwości dostarczenia informacji, dotyczących historii rozwoju badań międzynarodowych, ich metodologii i przetwarzania uzyskanych danych. Równocześnie szuka ona odpowiedzi na pytania, w jakim stopniu krytyka jest uzasadniona i jakie korzyści przyniosły badania oraz jakie mogą nieść za sobą potencjalne szkody; czego można się z nich nauczyć i w których miejscach należy do nich podchodzić ostrożnie. Książka jest przeznaczona dla studentów kierunków pedagogicznych, nauk społecznych i ekonomii, nauczycieli oraz pracowników administracji publicznej zatrudnionej w placówkach edukacyjnych. * * * * * Strescienie: Mezinárodní komparace vzdělávacích systémů je hlavním cílem srovnávací pedagogiky. Proč vznikla tato disciplína? Kam směřuje vzdělávání ve světě? Jakými metodami se dnes vzdělávací systémy objektivně porovnávají? Kniha odpovídá na tyto aktuální otázky a popisuje významné trendy, které určují podobu a výsledky vzdělávání v různých zemích, od předškolního vzdělávání až po vysokoškolské. Na rozwoju bazy instytucjolnalnej pedagogiky porownawczej w 20. wieku lze dokumentovat, jak se vyvíjel zájem o různé edukační problémy w przestzeni lat. Důraz je zde kladen především na mezinárodní výzkumy výsledků vzdělávání: metodologie, přínosy, rizika a příležitosti, přináší informace o historickém vývoji mezinárodních výzkumů, jejich metodologii a zpracování získaných dat. Zároveň hledá odpovědi na otázky, do jaké míry je kritika výzkumů oprávněná, co užitečného výzkumy přinesly a kde mohou potenciálně škodit, v čem je možno se z nich poučit a kde je naopak třeba se mít na pozoru. Kniha je určena studentům pedagogických oborů, sociálních věd a ekonomie, učitelům a pracovníkům státní správy ve školství.

Każde z małżeństw w trakcie swego trwania przechodzi przez pewne, znaczące etapy, które można wyraźnie wyznaczyć. Niekiedy pomiędzy nimi pojawiają się kryzysy, które też są symptomem dokonujących się zmian. Każdy z kolejnych etapów rozwoju relacji między małżonkami czy małżonkami a potomstwem, jest też wyzwaniem dla nich. Te kolejne fazy rozwoju małżeństwa nie są problemem, ale raczej znakiem ewolucji, niezbędnej, aby małżonkowie podjęli kolejne wyzwania. Tylko bowiem w ten sposób może nastąpić rozwój rodziny i w taki sposób rozwija się jej trwanie. Z "Syndromem Pustego Gniazda", które pojawia się praktyce, po opuszczeniu rodziny przez wszystkie dzieci, które dotąd zapełniały go gwarem, krzykiem i obecnością - wiąże się coraz silniejsze poczucie osamotnienia osoby starszej. Nową jakością życia staje się bowiem wówczas zauważalna i coraz bardziej bolesna samotność. Samotność oznacza pozostawanie przez długi czas w pojedynkę, brak fizycznej możliwości kontaktu z innymi osobami, wynikającego z braku więzi społecznych, braku integracji z grupą, źle pełnionych ról społecznych. Przyczyna samotności może być obiektywna (brak krewnych, przyjaciół, znajomych, samotne zajmowanie lokalu mieszkalnego) lub subiektywna – wynikać może z cech danej jednostki zniechęcających do kontaktów z nią, bądź też z zamykania się jednostki we własnym wnętrzu. Jednak znaczenie słowa "samotność" jest bardzo nieostre. Ktoś może być samotny, ale nie czuć się osamotniony. Ktoś inny przeciwnie, czuje się osamotniony, mimo że nigdy nie jest sam. Samotny (sam) i osamotniony nie oznaczają więc tego samego. Samotność nie oznacza osamotnienia. Wielu ludzi szuka samotności i odczuwa ją jako dar.

Każdy z nas chciałby żyć piękniej. Naszym powołaniem jest stać się najlepszą wersją samego siebie. Naprzeciw tym potrzebom wychodzi niniejsza publikacja. Książka jest przystępnym ukazaniem różnorakich aspektów rozwoju osobowego w życiu chrześcijanina, począwszy od rozpoznania siebie jako istoty niedojrzałej, odkrycia wagi relacji z innymi, poprzez kształtowanie siebie, dzięki wydarzeniom życiowym i osobistemu zaangażowaniu, a kończąc na kwestiach wiary, sumienia i rad ewangelicznych. Publikacja ta daje możliwość przyglądnięcia się sobie i podjęcia przynoszącej radość sztuki rozwoju. o Autorze: Ks. Piotr Wieczorek (ur. w 1974). Kapłan archidiecezji krakowskiej. Ukończył studium z psychologii i antropologii chrześcijańskiej. Licencjat kościelny z filozofii oraz teologii. Moderator diecezjalny wspólnoty charyzmatyczno - ewangelizacyjnej. Doktoryzuje się z teologii duchowości na UPJP2 w Krakowie. Pracuje z kręgami rodzin Domowego Kościoła. Interesuje go pogranicze psychologii i duchowości.

Ekologia nazywana jest szczególnym wyzwaniem XXI wieku. Problemy ochrony środowiska, ekologia człowieka, edukacja ekologiczna, ekologia integralna stają się tematami tak prywatnych rozmów, publicznych debat jak i badań naukowych. Również teologia, a w niej biblistyka i katolicka nauka społeczna interesują się tematyką ekologiczną. Niniejsza publikacja, autorstwa reprezentantów krakowskiego i sandomierskiego środowiska teologiczno - biblijnego, jest próbą dotarcia do korzeni chrześcijańskiego ujęcia kwestii ekologicznej. Impulsem do jej powstania była wydana encyklika papieża Franciszka Laudato si, pierwsza w historii Kościoła "encyklika ekologiczna". Ta właśnie książka, w zamyśle autorów, chce być swoistym komentarzem teologiczno - biblijno - społecznym do dokumentu papieża Franciszka poświęconemu "trosce o wspólny dom". Pierwszy rozdział autorstwa ks. Tomasza Jelonka rozważa o biblijnych motywacjach ochrony przyrody w oparciu o Księgę Rodzaju – fundament Biblii hebrajskiej. Rozdział drugi autorstwa ks. Romana B. Sieronia przybiera postać syntezy kwestii ekologicznej w ujęciu Pisma Świętego i nauczania społecznego Kościoła katolickiego. Ostatni rozdział autorstwa ks. Bogdana Zbroi koncentruje się na „ekologicznych” akcentach znaku rozmnożenia chleba (J 6,1-15) – specjalistycznego tematu związanego ze studiami nad Ewangelią według św. Jana. Niniejszą publikację można polecić wszystkim zainteresowanym problematyką ekologiczną. Może być również lekturą uzupełniającą do lekcji i wykładów z edukacji ekologicznej.

Wakacyjny wyjazd sypie się jak domek z kart, a intuicja zdaje się zawodzić… Lecz dla Karoliny trudności są po to, żeby je pokonywać, nawet jeśli nowi członkowie jej gangu nie mają wprawy w poszukiwaniu przygód i skarbów. Jak jednak odkryć tajemnicę esesmana Wilhelma Mereca, skoro jedyny jej ślad to kilka niejasnych zapisków w niepozornym notesie z czasów II wojny światowej? Na dodatek kolejne tropy wiodą w ślepe uliczki, a skrytym w mrokach przeszłości żołnierzem zdaje się interesować ktoś jeszcze. Czy Wilhelm Merec rzeczywiście ukrył coś w gruzach powstańczej Warszawy? Czy Karolinie i jej gangowi uda się wyprzedzić konkurencję? I co wspólnego z tym wszystkim ma Szekspir? Bohaterowie znani z bardzo dobrze przyjętych przez młodszych i starszych czytelników powieści Szyfr, muzeum i sykomora, czyli gdzie jest skarb prapradziadka oraz Gdzie są kamedulskie piwnice, czyli dwór, gang i przypowieści powracają w kolejnej pełnej przygód i humoru odsłonie wakacyjnych perypetii, w której nowe wyzwania każą im odpowiedzieć na pytania o przyjaźń, przywództwo, lojalność i odpowiedzialność.