Pius VII. Papież, który pokonał Napoleona?

Barnaba Chiaramonti (1742-1823) - benedyktyński mnich, biskup Tivoli, a następnie Imoli, kardynał bliski papieżowi Piusowi VI w roku 1800 zostaje niespodziewanie wyniesiony na Stolicę Piotrową na trwającym w Wenecji od trzech miesięcy konklawe.

Jego pontyfikat był naznaczony starciem z porewolucyjną Francją. Już jako biskup musiał zmierzyć się z francuską inwazją na Włochy (1796-1797). Gdy został papieżem, podpisał konkordat z Francją w 1801 roku, a trzy lata później wziął udział w koronacji Napoleona w Paryżu. Lecz kiedy cesarz dopuścił się zamachu na duchową niezależność papiestwa, jego postawę można było streścić w dwóch słowach: non possumus! Zapłacił za to długim wygnaniem i odosobnieniem w Savonie oraz w Fontainebleau (1809-1814), ale jego niezłomna postawa wobec Napoleona oraz liczne podróże przez Francję przyniosły mu, po upadku imperium napoleońskiego, ogromną, niespotykaną wcześniej sławę w całej Europie. Walczył z władzą świecką o niezależność władzy duchownej i może być przykładem dla dzisiejszej hierarchii kościelnej.

Niniejsza biografia, oparta na najnowszych badaniach naukowych i tekstach źródłowych, rzuca nowe światło na postać papieża, który przewodził Kościołowi w czasach zarówno pierwszej Restauracji rzymskiej (1801-1809), jak i drugiej (1814-1830). Pius VII jawi się jako postać pełna wigoru, a zarazem umiarkowana, której decyzje w relacjach Stolicy Apostolskiej z europejskimi mocarstwami odegrały kluczową rolę w historii XIX wieku.

Jean-Marc Ticchi, francuski badacz i historyk, specjalista w dziedzinie historii papieskiej dyplomacji, roli Stolicy Apostolskiej w stosunkach międzynarodowych oraz kultu Ojca Świętego w XIX i XX w.