Psychopaci wyd. 2

Myślałam, że zagłębimy się tutaj w psychikę tych więźniów, że moja „wiedza” nieco się poszerzy a tutaj… klops.

O ile raz, czy dwa autor wspomniał o „przygodach” swoich/swoich kolegów to jeszcze mogłam zdzierżyć chociaż było to opisywane trochę nudno… tak później odbierało mi to przyjemność z czytania. Niektóre dialogi były totalnie niepotrzebne i nic nie wnoszące do lektury, a sam opis dialogów autora ze swoją rodziną to już w ogóle jakieś nieporozumienie.

Ponadto, miałam wrażenie, że cały czas czytam to samo: bardzo głośne alarmy, kontrabanda, bijatyki. Ileż można. Rozumiem, że autor chciał nam pokazać (gdyby ktoś się nie domyślał), że takie rzeczy się tam dzieją ale wystarczyło wspomnieć o tym raz…

W ogóle całość była strasznie toporna, nie wiem czy to kwestia tłumaczenia czy po prostu ona jest tak „depresyjnie” pisana, że nie chce się tego czytać. Robiłam kilka podejść do tej książki, bo co jakiś czas odkładałam ją na bok. Mnie osobiście wymęczyła.

*To jest moja prywatna opinia. Zachęcam do przeczytania i wyrobienia sobie własnego zdania.

Czasami wydaje nam się, że książki oparte na faktach bywają specjalnie napisane tak, żeby szokowały. I są ludzie, którzy wierzą w owe wydarzenia i tacy, którym się wydaje, że bywają podkoloryzowane. I ci drudzy najrzadziej sięgają po takie lektury. Ale wiecie co? Mnie od zawsze bardzo interesowała ludzka psychika. Zdążyłam też zauważyć, że żadnego człowieka nie da się poznać do samego końca. I nie dlatego, że on sam na to nie pozwoli, tylko dlatego, że w momencie choroby psychicznej, działa on jak wyskakujące piłeczki z maszyny Lotto. Jeśli poruszony zostaje jeden odłamek, to kieruje nim ta jedna konkretna emocja, która w następnej chwili może zmienić swoje położenie. W jednej chwili z zapatrzonego w dal mężczyzny może wyjść demon, który w przypływie ogromnej wściekłości może zrobić drugiemu człowiekowi ogromną krzywdę. W tej książce poznamy historię psychiatry, który rozpoczął swoją pracę w szpitalu psychiatrycznym. Opowiada nam on swoją historię poprowadzoną w sposób sugerujący thriller psychologiczny. Zawsze wydawało mi się, że lekarze leczący ludzi w takich oddziałach muszą być twardzi i bezwzględni, którzy potrafią wyprzedzić możliwie występujące wydarzenia. I nasz psychiatra taki nie był. W obliczu zagrożenia życia był zwykłym przestraszonym człowiekiem, który miał resztki myślowe, by stosować się do wrogich zachowań swoich pacjentów określonym schematem działania. Pierwsza zasada brzmi, by w chwilach zagrożenia podtrzymywać rozmowę. Zadawać pytania, które sugerują, że nie jesteśmy tu dla ich komfortu, tylko by poznać przyczynę ich pobytu i odbyć na nich odpowiednie leczenie. I kiedy sobie o tym myślałam, to naprawdę jest inteligentne posunięcie, gdyż pacjent nie potrzebuje naszej konkretnej diagnozy, tylko zapewnienia, że mu pomogą. Oczywiście to tylko moje wnioski, gdyż opowieść ta nie rozkłada się na czynniki pierwsze, tylko skupia na trudnych przypadkach i ciężkich okolicznościach w jakich przyszło głównej postaci się znaleźć. Opisuje nam sam system opieki, jak to funkcjonuje w takiej placówce. Można by pomyśleć, że książka powstała ku przestrodze. Ale już dla kogo tą przestroga, to może lepiej niech każdy sam sobie odpowie;-) Dla mnie było to ciekawe doświadczenie, które pokazało dwie strony medalu. Pacjenta od strony lekarza i lekarza od strony pacjenta. Bardzo szybko się ją czyta, bo materiał jest wciągający, gdyż mocno nas szokuje. Mi się podobała, więc ją polecam:-)