Myśl teoretyków wolnego rynku znajduje więc coraz większe zrozumienie w naszym społeczeństwie i chciałoby się powiedzieć cytując Adama Heydla że nie ma już chyba w Polsce zwolenników etatyzacji życia ekonomicznego.Dość już ma społeczeństwo podatków, przedsiębiorstw państwowych, zakazów, koncesji i wszelkich innych błogosławieństw tego systemu. Tak dobrze jednak jeszcze nie jest i stąd potrzeba drugiego polskiego wydania tej książki.Witold Falkowski (fragment wstępu do wydania polskiego)

Zgodnie z obowiązującym przez 50 lat tradycyjnym, ortodoksyjnym wyjaśnieniem, które podali John Maynard Keynes i zwolennicy jego teorii, kapitalizm nie potrafił się obronić przed samym sobą, a rząd zrobił niewiele, żeby uratować zbankrutowany intelektualnie system rynkowy przed konsekwencjami jego szaleństwa.W 1963 roku Rothbard zaproponował odmienne wyjaśnienie, które wywróciło do góry nogami ów tradycyjny pogląd. Według niego za rozmiary krachu na Wall Street nie odpowiadało nieograniczone rozpasanie pirackiego systemu kapitalistycznego, lecz upór rządu w podtrzymywaniu sztucznego boomu za pomocą pompowania inflacyjnego kredytu.Jego książka to intelektualny tour de force. (?) Wytrzymała próbę czasu bez najmniejszego uszczerbku.?Ze wstępu Paula Johnsona do piątego wydania z 2000 roku.Murray N. Rothbard (1926-1995) - był człowiekiem wyposażonym jedynie w maszynę do pisania, a stał się inspiracją do globalnej odnowy nauk wolnościowych. Podczas 45 lat pracy, w 25 książkach i tysiącach artykułów, walczył z każdym niszczycielskim trendem poprzedniego wieku ? socjalizmem, upaństwowieniem, relatywizmem i scjentyzmem ? obudził jednocześnie pasję wolności wśród tysięcy naukowców, dziennikarzy i aktywistów. Ucząc w Nowym Yorku, Las Vegas, Auburn i na konferencjach na całym świecie, Rothbard przewodził renesansowi austriackiej szkoły ekonomii. Inspirował zarówno akademicką jak i masową walkę z wszechwładnym państwem i dworem jego intelektualistów.

Niewiele spraw w życiu człowieka dorównuje ważnością pieniądzowi. Mimo tak wysokiej pozycji w hierarchii potrzeb, wiedza na temat pieniądza jest stosunkowo słaba i roi się od mitów czy sofizmatów. W polskiej literaturze ekonomicznej rzetelnych książek na temat teorii pieniądza praktycznie brak. Tymczasem pieniądz to wbrew obowiązującym poglądom - nie obiekt materialnego pożądania, bożek chciwości, czy jak to widza idealiści, przyczyna wszelkiego zła na tym świecie.

Konsumenci nie są wszechwiedzący, ale dysponują bezpośrednimi sposobami uzyskania wiedzy. Kupują pewien produkt żywnościowy na śniadanie, lecz im nie smakuje, więc go więcej nie kupią. Kupują samochód pewnej marki, lecz nie jeździ nim się wystarczająco dobrze, więc kupią inny. W obu przypadkach dzielą się ze znajomymi swoją nowo nabytą wiedzą. Inni konsumenci wspierają finansowo organizacje konsumenckie, które im mogą doradzać lub ich ostrzegać. Lecz we wszystkich przypadkach konsumenci mogą skorzystać z bezpośredniego testu jakości produktów w postaci wyników ich użytkowania. Firma, która zaspokaja potrzeby konsumentów, rozwija się i prosperuje, a firma, które temu zadaniu nie może sprostać, wypada z interesu.

Murray N. Rothbard daje kolejny popis swojej erudycji, logiki, inteligencji, a przede wszystkim uczciwości intelektualnej "w temacie" wykorzystywanym często przez społeczność postępową dla podeptania godności ludzkiej. Zresztą co ja Państwu będę tłumaczyć. Rothbard uczynił to perfekcyjnie.

(...) Jedną z podstawowych cech dzieła Rothbarda jest jasność wypowiedzi i precyzja w wyrażaniu treści. W przeciwieństwie do takich myślicieli jak James Madison czy Karol Marks, nie potrzeba wielu dysertacji, artykułów, czy grubych tomów, by odpowiedzieć na pytanie „Co Rothbard naprawdę miał na myśli?".

(...) Nazywanie tej książki podręcznikiem może być potraktowane za brak szacunku wobec jej autora. Z podręczników wieje z reguły paraliżującą nuda. Podręczniki, to chloroform w druku, pisał kiedyś Mark Twain, tymczasem „Tajniki bankowości" czyta się jak pasjonujący dokument, ujawniający skrzętnie skrywane tajemnice. Rothbard przedstawia tajniki bankowości centralnej, systemu rezerw cząstkowych, zasady funkcjonowania standardu złota, pustego pieniądza oraz inflacji. Są to wszystko zjawisk mało znane, przy pomocy których możni tego świata dokonują, nieuświadamianego przez większość z nas transferu bogactwa (...)

Państwo! Jego rząd, jego władcy, jego urzędnicy zawsze byli ponad powszechnym prawem moralnym. Historia zna mnóstwo przykładów na to, jak powszechnie szanowani ludzie potrafią publicznie kłamać w żywe oczy. Dlaczego? Powodem jest racja stanu. Służba państwu usprawiedliwia wszystkie postępki, które są uważane za niemoralne lub niezgodne z prawem wówczas, gdy dopuszcza się ich prywatna osoba. Libertarianina można poznać po tym, że z żelazną konsekwencją i bezkompromisowo będzie stosował powszechne prawo moralne do osób pracujących w aparacie państwa. Libertarianie nie znają tu wyjątków.

Jako konsumenci ludzie zawsze woleliby niższe ceny kupowanych dóbr, jako producenci zawsze wolą wyższe ceny swoich wyrobów. Gdyby Natura zapewniła człowiekowi materialną Utopię, wszystkie dobra wymienne byłyby darmowe i nie byłoby potrzeby osiągania dochodów pieniężnych. Taka Utopia byłaby stanem „preferowanym”, ale istnieje tylko w wyobraźni. Człowiek musi pracować w realnym środowisku, gdzie dysponuje określonymi zasobami ziemi i dóbr kapitałowych...

(...) Człowiek może osiągnąć zysk tylko wtedy, gdy na skutek wyjątkowej spostrzegawczości i zdolności oceny sytuacji, odkrył niedostosowanie - a konkretnie zbyt niską cenę pewnych czynników produkcji na rynku. Wykorzystując tę sytuację i osiągając zysk, zwraca uwagę innych na niedostosowanie i wprawia w ruch siły, które je ostatecznie eliminują. Jeśli już musimy kogoś potępić, to nie powinien to być przedsiębiorca osiągający zysk, lecz ten, kto ponosi startę (...)

Fragmenty pism człowieka, który dla wielu europejskich ekonomistów i polityków uchodzi za guru i ideowego przywódcę: „Wyłożoną w Ogólnej teorii całościową teorię produkcji znacznie łatwiej można stosować w warunkach państwa totalitarnego; łatwiej niż teorię produkcji i dystrybucji danego produktu wytworzonego w warunkach wolnej konkurencji i znacznego zakresu leseferyzmu. [...] Cieszyłbym się, gdyby moja teoria mogła dołożyć choć niewielki kąsek do potrawy, którą przygotowali niemieccy ekonomiści" (Keynes, ze Wstępu do niemieckiego wydania Ogólnej teorii, 1936). „W odważnych eksperymentach bolszewizmu, nazizmu i faszyzmu nie zabraknie wielu błędów, ale nikt nie potrafi powiedzieć, który z tych systemów okaże się najlepszy" (Keynes, National Self-Sufficiency, 1933). I choć nie podobał mu się masowy terror i zagłada, które wynikały częściowo z tempa rewolucyjnych przemian, a częściowo ze „swoistego bestialstwa obecnego w naturze rosyjskiej - a raczej rosyjskiej i żydowskiej, bo obecnie obie te natury sprzymierzyły się ze sobą". Wyrażał też poważne wątpliwości, czy „rosyjski komunizm" sprawi, że „Żydzi będą mniej chciwi" (Keynes 1925). Keynes był od dawna antysemitą. Będąc w Eton, napisał esej zatytułowany Różnice między Wschodem a Zachodem. Potępił w nim Żydów jako lud Wschodu, który ma „głęboko zakorzeniony instynkt wrogości wobec Europejczyków i dlatego jest przez Europę niechciany". „Żydzi nie mają więc szans na asymilację w cywilizacji