Simona

Simona - Anna Kamińska

Niezwykła opowieść o życiu Simony Kossak, prawnuczki Juliusza Kossaka. Książka ukazała się nakładem Wydawnictwa Literackiego.

Anna Kamińska

Jest dziennikarką, współpracowała z Wysokimi Obcasami, Zwierciadłem, PANIĄ, Sukcesem. Autorka dwóch książek: Odnalezieni. Prawdziwe historie adoptowanych oraz Miastowi. Slow food i aronia losu.

Simona Kossak

Była biologiem i specjalistą nauk leśnych, zrewolucjonizowała zoopsychologię. Jej pradziadkiem był Juliusz Kossak, dziadkiem- Wojciech, ojcem – Jerzy, miała malować obrazy, tak jak oni. Porzuciła jednak krakowską siedzibę Kossaków na rzecz chaty w Puszczy Białowieskiej.

Hipiska z Białowieży

Anna Kamińska opisuje historię rodziców Simony Kossak – Jerzego i Elżbiety. Jak wieli zawód przeżył ostatni z Kossaków, gdy jego żona, nazywana Dziunią, urodziła córkę! Być może chęć ojca wychowania Simony „na chłopca” rozwinęła w niej wielką miłość do zwierząt, dla których porzuciła rodzinny dom. Kamińska relacjonuje studia biologiczne Simony oraz jej „pęd do zwierząt”. Wiedzę zdobytą na studiach zamierzała wypróbować w praktyce w Białowieży, gdzie podjęła pracę w Zakładzie Badań Ssaków. Zamieszkała w leśniczówce Dziedzinka, budynek pozbawiony był wszelkich wygód i położony w dziczy. Uprawiała tam warzywa i żyła w towarzystwie ukochanych zwierząt.

W Dziedzince, były krowy, owce, kury, pawie (sprowadzone na życzenie matki Simony, Elżbiety), oswojona locha, kruk-terrorysta, sarny. Simona Kossak wiodła niezwykłe życie w otoczeniu natury, przyczyniając się do rozwoju wiedzy o życiu dzikich zwierząt.

Fragment książki

W przydomowej zagrodzie Simony z czasem pojawią się jeszcze: łania, która będzie przychodziła pod jej okno i wyjadała cukier, czarny bocian, któremu Simona zrobi w drewnianej skrzyni w swoim pokoju gniazdo, jamniczka i rysica, którą będzie brała do łóżka, oraz pawie. Dziedzinka szybko stała się laboratorium doświadczalnym, jakie z roku na rok Simona powiększała jako zoopsycholog, jak o sobie mówiła, oraz szpitalem, przychodnią i poczekalnią dla chorych zwierząt. Tu leczyła, tuliła i razem z Wilczkiem, który fotografował zwierzęta, obserwowała tę menażerię. Tu wychowywała jak matka łosie bliźniaki: Pepsi i Colę, myła czarnemu bocianowi szyję, brała do rękawa Kanalię, szczerzycę, która na otwartej przestrzeni wpadała w panikę, pozwalała zaprzyjaźnionej łani urządzać sobie na podwórko porodówkę, zabierała do domu owieczki i ich supermatkę, owcę wrzosówkę, hodowała i podglądała szczury: Alfę i Omegę, trzymała w akwarium Świercze. Tu spoglądała pogodę, obserwując nietoperze w piwnicy.

Z roku na rok menażeria się powiększała, zmniejszał się natomiast dystans między Simoną a Wilczkiem.

Miała na to wpływ w jakimś stopniu noc, w którą poszli do puszczy z wypożyczonym z ZBS-u noktowizorem, by obserwować norę borsuków. I to była jedna z tych nocy, podczas której byli skupieni na sobie, nie na zwierzętach.