Szukając Inki

Szukając Inki - Luiza Łuniewska

Sanitariuszka z oddziału Zygmunta Szendzielarza „Łupaszki” jest dziś wzorem do naśladowania. Kolejne szkoły noszą jej imię, jest patronką ulic w wielu miastach, a także drużyn harcerskich. Zginęła przed swoimi 18 urodzinami, rozstrzelana przez UB. Danuta Siedzikówna „Inka” działała w czasie okupacji niemieckiej i radzieckiej w 5. Brygadzie Wileńskiej Armii Krajowej. Za związek z antykomunistycznym podziemiem została skazana na śmierć przez władze Polski Ludowej. Książka „Szukając Inki” to reportaż o bohaterce walki o niepodległość Polski.

Luiza Łuniewska

Autorką nowej książki o „Ince” jest Luzia Łuniewska, dziennikarska i redaktorka. Studia ukończyła w Warszawie, jest absolwentką Instytutu Stosunków Międzynarodowych UW. Po studiach pracowała m.in. dla „Życia Warszawy” czy „Newsweeka”, gdzie pisała reportaże i eseje poświęcone historii.

Fragment książki

Sprowadzili ją do przyziemia w Centralnym Pawilonie. Korytarzem do piwnic Pawilonu Wschodniego. Skręcili, strażnik otworzył ciężkie drzwi poniemieckiego prosektorium. Teraz w lewo, kolejne drzwi. Wszyscy już czekali. - Proszę, bardzo proszę nie kazać mi powtarzać tych wyzwisk, które posypały się na dziewczynkę. – Ksiądz Marian Prusak nawet po tylu latach miał problem, by nad sobą zapanować. Na szczęście „Inka” i „Zagończyk” jakby nie słyszeli przekleństw, skupieni na tych ostatnich chwilach. Najbardziej wulgarny, jak zapamiętali świadkowie, jest porucznik Franciszek Sawicki, „etatowy” dowódca plutonu egzekucyjnego.

Ksiądz Prusak podchodzi do skazanych, daje im krzyż do pocałowania. Żadne z nich nie chce opaski na oczy. W pomieszczeniu jest tłok, ludzi przyszło więcej niż przewiduje protokół, cały czas jest głośno. Major Suchocki czyta uzasadnienie wyroku, informuje, że z prawa łaski nie skorzystano, kończy formułę: „Po zdrajcach narodku polskiego, ognia!”. Jak na trzy cztery „Inka” i „Zagończyk” krzyczą: „Miech żyje Polska!” […] Pada kilka pojedynczych strzałów i dwie, trzy krótkie serie. „Zagończyk” osuwa się, jest ranny. „Inka” nawet nie draśnięta. Alojzy Nowicki nie wie do dziś, czy to broń zawiodła, czy w chłopakach się odezwała ta dusza, co ją niby posiada każda istota żyjąca. Danusia, cichszym głosem, z wysiłkiem, krzyczy jeszcze: „Niech żyje >>Łupaszka<