U-38

Max Valentiner to jeden z najciekawszych do­wódców U-bootów w I-wszej wojnie światowej. Woda była jego żywiołem. Już przed wojną wsławił się tym, że pobił rekord świata w głębokości nurkowania. Był też projektantem pojazdów podwod­nych, które znalazły zastosowanie w ratownictwie. Gdyby nie wybuch pierwszej wojny światowej byłby pewnie kimś w rodzaju Ballarda. Właśnie się szykował do wspaniałej międzynarodowej wyprawy na której czele miał stanąć, która miała za zadanie odszukać skarby we wrakach leżących na dnie Morza Adriatyckiego, gdy musiał porzrzu­cić swe plany i jako jeden z naj młodszych dowódców U-bootów wyjść w morze. Przez długi czas przewodził na liście zatopionego tonażu wśród dowódców niemieckich okrętów podwodnych. Dopiero wyprawa na Morze Czarne, gdzie oczywiście ilość celów gwałtownie się zmniejszyła, zepchnęła go z pozycji nr. 1 wśród asów U-bootów. Nie mniej jednak zatopił więcej tonażu alianckiego niż np. Kretchmer - numer jeden pod względem zatopionego tonażu podczas drugiej wojny światowej. Valentiner był gorącym zwolennikiem bezwzględnej i nieograni­czonej wojny podwodnej. Nie miał pod tym względem żadnych skru­pułów. Dowódcy niemieccy na spotkaniu z Tripitzem narzekali na olbrzymie ograniczenia ze strony rządu niemieckiego, które nie po­zwalają im wykorzystać potencjału U-bootów i wygrać wojnę. Wtedy stary admirał opowiedział im anegdotkę o Nelsonie, który otrzymaw­szy rozkaz powrotu pod Kopenhagą, przyłożył lunetę do pozbawio­nego oka oczodołu i stwierdził, że nie widzi sygnału dowódcy, za­atakuje wiec Duńczyków. Valentiner z tej anegdotki wyciągnął wniosek, że można nie przejmować się ograniczeniami rządu i topić wszystko co pływa bez ograniczeń. Taka postawa była przyczyną poważnego kryzysu dyplomatycznego, gdy zatopił on włoskie li­niowce pasażerskie Ancona i Persia w 1915 roku. Zginęło wówczas 40 Amerykanów, co zaostrzyło stosunki niemiecko-amerykańskie, a tego najmniej życzył sobie rząd niemiecki. Valentiner pływał na okrętach podwodnych U-3, U-10, U-38 i U-157. Największe sukcesy odniósł na U-38. I to właśnie temu U-bootowi i jego załodze jest poświęcona głównie ta książka.