Życie na pełnej petardzie

Życie na pełnej petardzie czyli wiara, polędwica i miłość - Jan Kaczkowski, Piotr Żyłka

Ksiądz Jan Kaczkowski, Piotr Żyłka

Ksiądz Jan Kaczkowski – założyciel i dyrektor Puckiego Hospicjum pw. Św. Ojca Pio. Nazywa siebie oknocelebrytą – znanym z tego, że ma raka.

Piotr Żyłka – dziennikarz, publikuje na portalu DEON.pl, realizator projektu FaceBóg.

Petarda

Ksiądz Kaczkowski opowiada Piotrowi Żyłce o swojej rodzinie, wyjątkowych relacjach z rodzicami i babcią. Potem o edukacji i antykościelnym (!) buncie, o powołaniu i nauce w seminarium.

W swoich sądach o dzisiejszym Kościele w Polsce jest bezkompromisowy, nie ukrywa błędów hierarchów i wskazuje autorytety. Mówi o swoich doświadczeniach duszpasterskich i zakładaniu hospicjum w Pucku. W jego opowieściach, obok humoru kryją się głębokie przemyślenia o życiu współczesnego człowieka.

Ksiądz Kaczkowski jest również bioetykiem i opowiada o trudach godzenia biologii z wiarą i o godności człowieka.

W końcu Żyłka z Kaczkowskim rozmawiają o chorobie tego ostatniego, glejaku, który zaatakował niespodziewanie. Księdzu dawano pół roku życia. Było to w 2012 roku.

Fragment książki

Jakim doświadczeniem były dla młodego Jana pierwsze lata w seminarium?

Pewnie zabrzmi to zaskakująco, ale seminarium wspominam bardzo dobrze. Jak mówiłem, w moim domu rodzice nie byli osobami wierzącymi, choć pozostawali otwarci na dyskusję o Bogu, a jednocześnie byli mądrze antyklerykali. Dla moich rodziców mój wybór oznaczał degradację społeczną. Mama przestrzegała” „Bądź księdzem, ale zrób normalne studia. Kościoły we Francji opustoszały już dawno. Byłam tego świadkiem. I w Polsce niedługo opustoszeją” albo „Mój syn będzie wiejskim wikarym, zostanie żebrakiem”. Ja do dziś odpowiadam: „To prawda, ale ekskluzywnym, bo będę żebrać w kościele, a nie przed”. To się sprawdziło. Jestem żebrakiem, Utrzymuję się jak cały Kościół z sakralnego żebractwa, kiedy jeżdżę po całej Polsce i nie tylko, zbierając na hospicjum.

Idąc do seminarium, spodziewałem się jak najgorszych rzeczy. Przecież do tej pory moje doświadczenia z księżmi były fatalne. Nastawiłem się nawet na to, że w seminarium spotkam mnóstwo karierowiczów i aktywnych homoseksualistów. Łatwo wyobrazić sobie Pieło, kiedy w ograniczonej przestrzeni zamknie się stu dwudziestu facetów. Patologie mogą się wówczas rodzić, tak jak w każdym innym zamkniętym środowisku.

Nie miałem obaw związanych z aktywnością seksualną, ponieważ jestem niespecjalnie ponętny, nawet dla środowiska gejowskiego. Byłem za to nastawiony na zalew cynizmu, kretynizmy, karierowiczostwa. Tymczasem poznałem wielu kolegów, którzy byli i są osobami autentycznie oddanymi Bogu.