Idę tam gdzie idę. Kazik Staszewski Autobiografia

Idę tam gdzie idę - Autobiografia Kazika Staszewskiego

Jest legendą polskiej sceny muzycznej, na której działa nieprzerwanie od 36 lat. Autor utworów, które na stałe zapadły w pamięci fanów muzyki i weszły do kanonu polskiej piosenki. Kazik Staszewski występujący z zespołem Kult, KNŻ i jako Kazik, opowiada o swoim życiu w rozmowie z Rafałem Księżykiem. W swej autobiografii „Idę tam, gdzie idę” daleki jest od powagi instytucji narodowej kultury. Oto Kazik jakiego nie znacie.

Rafał Księżyk

Autor książki jest dziennikarzem i krytykiem muzycznym. Pisał dla magazynów: „Brum”, „Plastik”, „Antena Krzyku” i „Aktivist”. Obecnie pracuje w „Playboyu”. W swoim dorobku pisarskim ma takie tytuły jak: „Desperado”, „Kryzys w Babilonie” i „AD/HD”.

Książka Kazika Staszewskiego

Kazik w autobiograficznej książce „Idę tam, gdzie idę” odkrywa swe słabości i wybryki. Mówi o używkach, kulisach branży muzycznej i o pustce. Czytelnicy dostają historię życia codziennego i niecodziennego w Polsce ostatniego półwiecza, m.in. dzieciństwo w śródmieściu Warszawy, stan wojenny widziany oczami punków i Świadków Jehowy oraz transformacja, czyli czas niebezpieczny i inspirujący.

Fragment książki

Po premierze na festiwalu Sopot '92 prezydent Lech Wałęsa odniósł się do "100 000 000" twierdząc, że "wyśmiewanie się przez piosenkarza jest straszną pomyłką", chciał przecież "zrealizować sprawiedliwy podział Polski". Jak z dystansu czasu postrzegasz jego postać?

A co miał mówić? Lech Wałęsa na pewno był postacią niezwykle barwną. Kiedy w 1988 r. byłem w Anglii, Thatcher wybierała się do Polski i BBC pokazało wywiady z Mieczysławem Rakowskim, Wojciechem Jaruzelskim i Wałęsą. Rakowski niby mówił po angielsku, ale z koszmarnym akcentem, nie zdradzał śladów osobowości telewizyjnej, jawił się jako aparatczyk z malutkiego państwa na peryferiach Europy. Jaruzel to w ogóle tragedia, mówił przez tłumacza, pełna sztywność, kompletne zmieszanie przed kamerą, jeszcze te ciemne okulary. I wreszcie Wałęsa, też leci przez tłumacza, ale zagospodarowuje całą przestrzeń, bez dwóch zdań jest charyzmatykiem, nawija, że hej. W Anglii nie rozumieli jak on kaleczy język polski i nic ich to nie obchodziło, miał charyzmę, które przekraczała granice, zarówno języka, jak i krajów. I myślę, że tę jego cechę bardzo łatwo w Polsce zlekceważono. Strasznie szybko zrezygnowaliśmy z tego atutu jakim był Wałęsa na arenie międzynarodowej. Charyzma to jest rzecz, której żaden Tymochowicz cię nie nauczy, musisz się z tym urodzić. I Wałęsa to miał. Lepper też miał nieco charyzmy, a wspomniany Tymochowicz tylko mu to poukładał. Oczywiście potem wyszły wszystkie te historie dotyczące współpracy Wałęsy ze służbą bezpieczeństwa, ale Józef Piłsudski też przecież współpracował z wywiadem niemieckim i wcale to nie zmienia faktu, że był największym polskim politykiem XX wieku. Prezydentura Wałęsy była kontrowersyjna, ale — umówmy się — do 1989 r. był wielki i jako TW w stanie wojennym wyruchał komunistów jak chciał. Przecież byli przekonani, że mają go na widelcu i będzie koncesjonowana Solidarność, pod którą Wałęsa się podpisze, a on ich tym swoim chłopskim sprytem przechytrzył. ów agent był jedną najważniejszych postaci polskiej historii. Wyobraźmy sobie sytuację, że w momencie nocy teczek za czasów rządu Olszewskiego, Wałęsa wydaje oświadczenie, tak współpracowałem, podpisałem parę rzeczy, ale okoliczności były takie, a nie inne. Wtedy byłby stuprocentowo wielki, teraz jest wielki z pewnymi kartami, które są niejasne.