Kierunki reformy prawa planowania i zagospodarowania przestrzennego

Książka stanowi próbę interdyscyplinarnego spojrzenia na problemy prawa planowania i zagospodarowania przestrzennego. Znajdujące się w niej opracowania wybitnych wykładowców akademickich, sędziów sądów administracyjnych oraz architektów i urbanistów ukazują zarówno teoretyczne, jak i praktyczne problemy wymagające zasadniczej reformy. Prezentowane w pracy artykuły wskazują m.in. na konieczność zreformowania konstrukcji prawnej instrumentów planistycznych, zwłaszcza decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu oraz procedur planistycznych w kierunku wzmocnienia ochrony zgłaszanych w niej interesów podmiotów prywatnych, a także na niezbędność nowego określenia zasad ponoszenia kosztów urbanizacji. Podkreślają ponadto, że w reformowaniu prawa planowania i zagospodarowania przestrzennego konieczne jest uwzględnienie praktycznych aspektów obecnego systemu, takich jak: niewystarczająca kadra urbanistów i architektów w administracji publicznej w stosunku do potrzeb, niska świadomość społeczna wartości przestrzeni i jej postępującej degradacji, koszty finansowe i społeczne niezbędne do odtworzenia walorów ekologicznych, przyrodniczych oraz kulturowych przestrzeni. Książka uświadamia przede wszystkim potrzebę nowego spojrzenia na ochronę własności w zagospodarowaniu przestrzeni, poprzez odwołanie się do europejskiej tradycji prawa publicznego i ukazanie nie tylko uprawnień związanych z własnością nieruchomości, lecz także obowiązków ciążących na właścicielu, a wynikających przede wszystkim z poszanowania własności nieruchomości innych osób oraz walorów ekologicznych i ekonomicznych przestrzeni.