„Amundsen. Ostatni wiking” ukazuje życie człowieka, który bił na głowę tych, którzy ścigali się, by nanieść na mapę świata ostatnie nieznane zakątki: Przejście Południowo-Zachodnie, Przejście Południowo-Wschodnie i biegun południowy. Prawdziwy północny wojownik, który już za życia stał się legendą. Ścigany przez wierzycieli. Uwielbiany przez kobiety. Należał do epoki wypraw badawczych, która niebawem miała dobiec końca za sprawą technologii, handlu i reklamy. Jego nazwisko nosi część Oceanu Spokojnego, lodowiec i stacja badawcza Amundsen-Scott na Antarktydzie. „Amundsen. Ostatni wiking” to zarówno ekscytująca biografia literacka, jak i wspaniała opowieść.

Dom pod biegunem to historia małżeństwa z Krakowa, Dagi i Piotrka, którzy pewnego zwykłego dnia 2012 roku wpadli na niezwykły pomysł wysłania aplikacji na wyprawę pod biegun. Rok pobytu w Polskiej Stacji Polarnej Hornsund na Spitsbergenie wystarczył, by zupełnie przypadkowy wyjazd, spowodowany chęcią przeżycia arktycznej przygody, przerodził się w prawdziwą fascynację i wywołał u nich mityczną gorączkę polarną. Prawie trzy lata usilnych starań zakończyły się udziałem w kolejnej rocznej wyprawie — tym razem do Polskiej Stacji Antarktycznej im. Henryka Arctowskiego na Wyspie Króla Jerzego. W ten sposób Daga i Piotrek zostali pierwszym małżeństwem, które przezimowało w obu polskich stacjach polarnych. Praca w terenie, przy wyjącym wietrze, niespodziewane wizyty niedźwiedzi, przełamywanie własnych barier i ograniczeń oraz… prawdziwy dom — stworzony tam, gdzie siła natury góruje nad konwenansem, a zależność od drugiego człowieka jest tak duża jak nigdzie indziej na świecie. To tu, podczas wspólnych rozmów w mesie nad gorącym kubkiem herbaty, powstają polarne przyjaźnie. I nawiązują się kontakty, które rozpoznaje się po mocniejszym niż zwykle uścisku dłoni i błysku w oku. Książka pokazuje życie w obu stacjach od kuchni: codzienne, powtarzalne zajęcia, badania, dbanie o stacyjny sprzęt i najbliższe otoczenie. Autorzy wnikliwie obserwują rzeczywistość, w której się poruszają, a swoją opowieść o małżeńskim wypadzie na koniec świat urozmaicają historią obu stacji, interesującymi dykteryjkami na temat życia polarników oraz wspomnieniami o przygodach, które wspólnie przeżyli.

Co stracimy, kiedy zniknie cały lód? Dziesięć lat temu powieściopisarka Jean McNeil dostała stypendium od British Antarctic Survey (Brytyjskie Towarzystwo Badań Antarktycznych), w ramach którego przez rok odwiedzała tereny polarne i przyglądała się pracy naukowców badających je. Cztery miesiące spędziła na najbardziej tajemniczym kontynencie – na Antarktydzie. Większość obszaru jest dostępna tylko dla naukowców, jest to jedyny ląd na naszej planecie, który nie należy do żadnego państwa. Dzienniki lodu to opowieść o latach, które McNeill ostatecznie spędziła na obszarach pokrytych lodem, nie tylko na Antarktydzie, ale także na Grenlandii, Islandii i Spitsbergenie. Zaskakującym punktem kulminacyjnym jej podróży był wyjazd do Kapsztadu w RPA, skąd miała wyruszyć w swoją ostatnią podróż na najbardziej południowy kontynent. McNeil idzie w ślady takich odkrywców jak Robert Scott i Ernest Shackleton, w swojej relacji łącząc narrację podróżniczą, wiedzę naukową i elementy dziennika, które składają się w spójną opowieść o fascynacji lodem. McNeil z zaskoczeniem odkrywa, jak wielki wpływ na jej życie miało dzieciństwo spędzone w chłodnych, nadmorskich prowincjach Kanady, i jak klimat dzieciństwa określa emocjonalną termodynamikę naszego życia. Dzienniki lodu to porywająca opowieść o związkach między pięknem a grozą, utratą i opuszczeniem, transformacją i triumfem.

'Nowi ludzie" to pierwsza z serii książek polarnika poświęconych rdzennej ludności zamieszkującej Grenlandię Północną. Jest to również pierwsza relacja z ekspedycji przedstawiająca obyczaje, wierzenia i tradycyjne opowieści ludu Inughuit od wewnątrz. Podróżnik, usuwając się w cień, oddaje głos wymienionym z imienia informatorom, którzy wtajemniczają go - a zarazem nas, czytelników - w fascynujący świat swojej duchowości oraz rzeczywistość codziennych doświadczeń. Czytając "Nowych ludzi", zaczynamy postrzegać Arktykę oczami jej rdzennych mieszkańców, którzy - dzięki wypracowanym przez wieki sposobom przetrwania - uczynili to miejsce swoim domem, postrzeganym przez nich jako centrum świata.

Jest 11 lipca 1897 roku. Trzej członkowie wyprawy odlatują wypełnionym wodorem balonem w stronę bieguna północnego. Trzydzieści trzy lata później zupełnym przypadkiem inna wyprawa natrafia na resztki ich ostatniego obozowiska na lodowcowej wyspie. W gęsto zapisanych dziennikach można przeczytać, że po kilku dniach w balonie musieli awaryjnie lądować pośrodku wielkiej kry i jak przez kolejne miesiące próbowali wrócić na stały ląd. Trzech mężczyzn o minimalnej wiedzy na temat Arktyki znalazło się w środku koszmaru. Przez niemal sto lat badacze Arktyki, dziennikarze i lekarze próbowali rozwiązać zagadkę: co tak naprawdę wydarzyło się na wyspie? Co spowodowało śmierć trzech członków ekspedycji? Mieli przecież dużo pożywienia, ciepłe ubrania, skrzynie z amunicją i broń. Bea Uusma, lekarka i pisarka, przekopuje archiwa i kolejne warstwy zamarzniętej ziemi w obszarach polarnych. Po kilku latach badań, dzięki paru znaleziskom, może wyeliminować kilka wcześniejszych teorii na temat śmierci mężczyzn. Udaje jej się uzbierać pieniądze, żeby zejść na ląd na Wyspie Białej. Prawda okaże się zaskakująca. Ekspedycja – pełna kolorowych zdjęć, map, wykresów, skanów oryginalnych notatek – to fascynująca podróż w czasie do niebezpiecznych rejonów Arktyki. Mari Beatrice „Bea” Uusma (ur. 1966), szwedzka pisarka, ilustratorka oraz lekarz. Uusma urodziła się i wychowała w Lidingö. W 1999 roku napisała i zilustrowała książkę dla dzieci o amerykańskim astronaucie Michaelu Collinsie. W połowie lat dziewięćdziesiątych zainteresowała ją Wyprawa balonowa Andréego z 1897 roku i postanowiła się dowiedzieć, co stało się z członkami ekspedycji. Badania te doprowadziły do napisania ??książki Ekspedycja, za którą w 2013 roku została wyróżniona prestiżową nagrodą Augustpriset. Przez kilka lat pracowała jako ilustrator, po czym zdała na medycynę, a dziś pracuje jako lekarz w Sztokholmie. Mówi, że jej wiedza medyczna okazała się niezwykle przydatna podczas pisania.

Spitsbergen to największa wyspa norweskiego archipelagu Svalbard w Arktyce i najbardziej na północ wysunięte siedlisko ludzkie na świecie. Mieszkają tu obywatele prawie pięćdziesięciu krajów, którzy przyjechali żyć i pracować w ciągłym zimnie, śniegu, ciemnościach nocy polarnej albo wiecznym słońcu dnia polarnego. Jedną z takich osób jest Polka – Ilona Wiśniewska, która z pasją odkrywcy i znajomością realiów pełnokrwistego mieszkańca opowiada historię niezwykłych miejsc Spitsbergenu. Opisuje opuszczone osady, kopalnie węgla, hotele, ale też międzynarodowy bank nasion czy Polską Stację Polarną w Hornsundzie. „Białe” to swoista kronika dalekiej Północy i zapis losów współczesnych osadników, a nade wszystko galeria barwnych postaci zamieszkujących lodowaty archipelag, których języki, tradycje i temperamenty tworzą niepowtarzalny tygiel kulturowy. „Trzeba mieć w sobie dużo odwagi, by zamierzyć książkę reporterską z miejsca, gdzie – jak zauważa sama autorka – latem jest jasno i zimno, a zimą ciemno i bardzo zimno, ludzi dwa i pół tysiąca, a niedźwiedzi polarnych pół tysiąca więcej, dróg raptem ze czterdzieści kilometrów i ani jednego drzewka, ani jednego kota. Czy w takiej przestrzeni może dziać się coś interesującego? Sięgnijcie po tę książkę, by się przekonać – jak wiele i jak bardzo! Bo tu wszyscy są skądś, przywieźli kawałki swoich światów, a ich splątane losy tworzą odrębny mikrokosmos i dużo mówią o świecie w ogóle. W tej z pozoru statycznej przestrzeni odkrywamy ślady wielkiej historii, ludzkich miłości i dramatów. ” Leszek Będkowski, „Polityka”

Adrien de Gerlache de Gomery "Piętnaście miesięcy na Oceanie Antarktycznym przełożyła Zofia Nałkowska. Wydawnictwo tygodnika „Naokoło Świata” Warszawa 1903 Henryk Arctowski "Belgijska wyprawa do Bieguna Południowego". Tygodnik Ilustrowany nr. 16 21(8)kwietnia 1900 Stanisław Rakusa-Suszczewski "W 100-lecie wyprawy Belgica" 1997

Wspaniała opowieść o bohaterstwie i determinacji ludzi, którzy znaleźli się w najbardziej bezlitosnej krainie na Ziemi. Gdy w 1879 roku trójmasztowy bark Jeannette wypływał z San Francisco, żegnały go wiwatujące tłumy i wrzawa w gazetach. Załoga statku pod dowództwem George’a De Longa wyruszała po chwałę, jaką miało jej przynieść zdobycie jednego z ostatnich nie zbadanych miejsc na Ziemi – bieguna północnego. Nie było to jednak jej dane. Jeannette dostała się w miażdżący uścisk polarnych lodów. Nim z ogłuszającym trzaskiem pękły deski kadłuba, członkowie wyprawy z niewielkim zapasem żywności i trzema łódkami zeszli ze statku. Byli tysiące mil na północ od najbliższego lądu – Syberii. Czekał ich niemal beznadziejny marsz po ciągnącym się w nieskończoność lodzie…

Kto wie, że do poznania śpiewu wielorybów przyczynił się amerykański wywiad, który sądził, że rozpracowuje tajne sygnały sowieckich łodzi podwodnych w Antarktyce? Albo to, że płeć pingwinów najłatwiej poznać po tym, czy mają brudne brzuszki, czy plecy? Albo, że lodowce się cielą, a inne krwawią? Mikołaj Golachowski od ponad dwudziestu lat bada zwierzęta. W polskich i rosyjskich lasach obserwował norki, lisy, jenoty, wilki czy łosie. Ale w końcu znalazł swoje miejsce na ziemi: od 2002 roku pracuje w rejonach polarnych. Spędził dwie zimy oraz cztery sezony letnie w Antarktyce, badając ekologię słoni morskich i skupiając się na ich niezwykłych obyczajach seksualnych. Od ośmiu lat jest przewodnikiem turystycznym w Antarktyce i Arktyce. Praca na statku, pływanie po dzikich rejonach pontonem i żaglówką dało mu okazję do kolejnych bliskich spotkań, zwłaszcza z niedźwiedziami polarnymi i waleniami. W tej książce opowiada o swoich bliskich spotkaniach z dzikimi zwierzętami (z pingwinami, fokami i uchatkami, orkami i wielorybami), o pierwszych zdobywcach Arktyki i Antarktyki – o tych, którzy przeżyli i o tych, po których słuch zaginął. O arktycznych plemionach, o ich obyczajach (często zaskakujących), wierzeniach i o tym, jak się skończył ich kontakt z białym człowiekiem. Mikołaj Golachowski jest biologiem, ekologiem i podróżnikiem, doktorem nauk przyrodniczych oraz tłumaczem. Koncentruje się na polarnych krańcach Ziemi, dwukrotnie zimował na Polskiej Stacji Antarktycznej im. H. Arctowskiego (raz jako kierownik 32. Polskiej Wyprawy Antarktycznej), a jako przewodnik turystyczny regularnie odwiedza Antarktykę Zachodnią i subantarktyczne wyspy. Od paru lat poznaje również Arktykę, sześć razy dotarł nawet na Biegun Północny. Pisze także książki – w 2012 roku wydał Pupy, ogonki i kuperki (z ilustracjami Mroux). Gdy chwilowo przebywa w Polsce, mieszka w Warszawie, gdzie zajmuje się dwoma czarnymi kotami, żółwiem i córką.

Książka jest relacją z przebiegu oryginalnej wyprawy autora na Ural Polarny, którą odbył latem 2012 roku. Celem podróży była samotna rowerowa eksploracja dzikich terenów górskich za kołem podbiegunowym, a w wymiarze mentalnym - przeżycie prawdziwej męskiej przygody. Już w pierwszych dniach wyprawy nieoczekiwane spotkanie sprawiło, że rower przestał być jedynym środkiem transportu, a oprócz gór autor miał okazję poznać także tundrę jamalską wraz z jej rdzennymi mieszkańcami.Książka napisana jest w formie dziennika. Dokumentuje wszystkie dni podróży, z których każdy obfitował w nowe wrażenia oraz zwroty akcji i nastrojów. Autor barwnie opisuje swoje zmagania z surową naturą, pokonywanie licznych trudności, próbowanie różnych sposobów pokonywania przestrzeni oraz własnych fizycznych ograniczeń. Dzieli się z czytelnikami także szczegółami logistyki wyprawowej, w tym kulisów kręcenia filmu z wyprawy. Osobny wątek stanowi bieżąca analiza własnego stanu ducha i odkrywanie prawdziwych motywacji, jakie kierują podróżnikiem. Mimo że w założeniu wyprawa była samotna, to autor nie mógł nie wspomnieć o swoich spotkaniach z bardzo uczynnymi mieszkańcami Uralu. Książkę wzbogaca bogaty materiał fotograficzny oraz szczegółowa mapka przebiegu wyprawy. Dominik Szmajda - podróżnik, fotograf, współwydawca książki ,,Rowerem i pieszo przez Czarny Ląd"" Kazimierza Nowaka. W ostatnich latach odbył kilka wypraw rowerowych: Maroko, Sahara Zachodnia, Mauretania, Mali (2008/2009), Libia (2009/2010) i Czad (2011). Laureat nagród na festiwalach podróżniczych, autor wystaw fotograficznych. Jeden z liderów projektu ""Sztafeta Afryka Nowaka"", współzałożyciel i prezes Fundacji im. Kazimierza Nowaka. Samotna wyprawa rowerowa Dominika Szmajdy na Ural Polarny (2012) ,,Rower góral i na Ural"" została uhonorowana nagrodami na festiwalach podróżniczych: KOLOSY 2012 (Nagroda Publiczności i wyróżnienie w kat. Podróże), MEDIATRAVEL 2012 (Eldorado - nagroda główna w kat. Podróż roku im. St. Szwarc Bronikowskiego), EXPLORERSFESTIVAL 2012 (Wielka Włóczęga - Nagroda Publiczności)

`Rok w lodach Antarktydy` to literacka i fotograficzna opowieść Ryszarda Czajkowskiego o pobycie na Białym Kontynencie w latach 1965-1967. Autor był uczestnikiem pierwszej po II wojnie światowej polskiej grupy badawczej, która spędziła ponad rok w radzieckich bazach na Wschodniej Antarktydzie. Ryszard Czajkowski znany jest jako podróżnik, polarnik i filmowiec, ale ma też znaczący dorobek naukowy. Jego pierwsza podróż na Antarktydę była wyprawą badawczą, dzięki której pozyskał cenne dane naukowe i dzięki której... `porzucił` naukę na rzecz podróży. W czasie pobytu na stacjach „Mirnyj” i „Mołodiożna” nie tylko prowadził badania, ale także obserwował i dokumentował życie codzienne polarników i ich zajęcia oraz „podglądał” stałych mieszkańców kontynentu – pingwiny i foki. Nie brak w książce osobistych refleksji autora o ponad rocznym pobycie w oddaleniu od domu i rodziny, ciekawych anegdotek z życia polarników i opowieści o przygodach, których tam doświadczył. Tekst wzbogacony jest licznymi fotografiami, ukazującymi niezwykłe formy lodowców skrywających ląd, dryfujących gór lodowych, widoki Antarktydy uchwycone z samolotu, statku i podczas pieszych wędrówek autora wokół baz. Ryszard Czajkowski był w Antarktyce jeszcze dwa razy, budując polską stałą stację antarktyczną im. H. Arctowskiego na Wyspie Króla Jerzego. W uznaniu jego zasług i dorobku, samotny szpiczasty nunatak, znajdujący się nieopodal tej stacji, nazwano Iglicą Czajkowskiego. Książka ukazuje się w 50. rocznicę wyprawy i dokumentuje udział polskich polarników w badaniach nad fascynującą Antarktydą.

Niezwykła książka opowiadająca o losach wyprawy Ernesta Shackletona, który na pokładzie statku „Endurance” postanowił przebyć Antarktydę od morza do morza, przechodząc przez biegun. Na jej kartach zobaczymy drobiazgowo przedstawioną załogę i ekwipunek, który jej towarzyszył. Poczujemy chłód bieguna południowego i miażdżącą siłę nieustępliwej lodowej pokrywy. Dowiemy się czym jest prawdziwa odwaga i determinacja. Imponująca podróż Shackletona będzie ostatnią pośród Bohaterskich Wypraw Antarktycznych, które odbywały się w latach 1888–1914. Jego historia jest przykładem niewyobrażalnego niebezpieczeństwa i przygód, ale przede wszystkim wytrwałości. „Wyprawa Shackletona”, przepięknie i z detalami odmalowana przez młodego rysownika, Williama Grilla, została uznana przez „The New York Times” najlepszą ilustrowaną powieścią dla dzieci i młodzieży w 2014 roku.

Marek Kamiński opisuje swoje życie. Pisze o dzieciństwie, które było wychodzeniem poza oswojony świat, szukaniem czegoś, co znajduje się dalej, poza horyzontem. O proporcjach, które pozwalają mu zarówno żyć tu i teraz, jak i marzyć, odkrywać siebie i osiągać wyznaczone cele. O śladach, które jego życie pozostawia w innych ludziach. O drodze, którą wciąż podąża dalej, by nadawać życiu nowy sens.To, co nie jest moją własnością, jest tak naprawdę jedynym, co uskładałem, reszta jest iluzją. Marek Kamiński. olarnik, podróżnik, filozof. Pierwszy na świecie zdobył w jednym roku dwa bieguny Ziemi bez pomocy z zewnątrz: 23 maja 1995 roku wraz z Wojciechem Moskalem dotarł na biegun północny, a 27 grudnia 1995 roku zdobył samotnie biegun południowy. Uczestnik wypraw w różne zakątki świata, między innymi na Pustynię Gibsona, Kilimandżaro i Atlantyk. Zasłynął także z podróży na bieguny z niepełnosprawnym chłopcem, Jasiem Melą. Ma w swoim dorobku dziesięć książek.Otrzymał wiele nagród i wyróżnień, między innymi statuetkę Chopina Za Sławienie Polski i Polskości, został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski przez prezydenta Lecha Wałęsę. Uzyskał wpis do Księgi Rekordów Guinnessa w dziale Ludzkie Możliwości.2% z każdego sprzedanego egzemplarza książki zostanie przekazane na statutową działalność Fundacji Marka Kamińskiego.

Wstęp, wybór i tłumaczenie: Stanisław Rakusa-Suszczewski „W Krainie zamieci” (The Home of the Blizzard) to relacja z wyprawy Douglasa Mawsona z lat 1911-1914. Znamienitymi postaciami w historii poznawania Antarktydy byli Amundsen, Shackleton, Scott i właśnie Mawson. Książka przybliży Polakom dokonania tego ostatniego – naukowca i organizatora, wspaniałego polarnika ery heroicznych badań. Publikacja powstała we współpracy z Instytutem Historii Nauki Polskiej Akademii Nauk.

Monografia stanowi rodzaj syntezy badań prowadzonych przez Zakład Gleboznawstwa UMCS na Spitsbergenie w cišgu 20 lat (198602006). Genezę, rozmieszczenie i wła?ciwo?ci mineralogiczne, fizyczne i chemiczne gleb północno-zachodzniej czę?ci Ziemi Wedela Jarlsberga poprzedza charakterytyka ?rodowiska przyrodniczego badanego obszaru, w tym głównie czynników kształtujšcych charakter pokrywy glebowej. ?ledzšc procesy zachodzšce współcze?nie w sšsiedztwie lodowców spitsbergeńskich, można lepiej zrozumieć i odtworzyć warunki panujšce niegdy? na terenie Polski, w tym poczštki kształtowania się gleb. Polska była bowiem kilkakrotnie nawiedzana przez lšdolód skandynawski, który zostawił ogromne ilo?ci materiałów. Z nich wykształciła się pó?niej większo?ć naszych gleb.

Przekazuję w Państwa ręce opowieść o fascynacji nurkowaniem, przygodzie, poszukiwaniu nowej drogi życia, ale przede wszystkim o pasji fotografowania w miejscach odległych, niedostępnych, w warunkach skrajnie trudnych i surowych. Dzielę się z Państwem efektem pięciu lat pracy, przebycia stu pięćdziesięciu tysięcy kilometrów, dziesiątek godzin spędzonych w najmniej przyjaznych wodach naszej planety, trzydziestu pięciu tysięcy wykonanych zdjęć w bliskim kontakcie z najbardziej fascynującymi i rzadkimi gatunkami zwierząt. Dalej i zimniej już się nie da. Jestem przekonany, że kiedy coś widzimy, to lepiej to rozumiemy i bardziej doceniamy. Arktyka i Antarktyka mają wielu zagorzałych ambasadorów, których stosunek do tych unikalnych terenów często jest rezultatem odbytych podróży. Mówi się, że jeśli ktoś choć raz w zobaczy to piękno, pozostanie z nim na zawsze. Z tym przeświadczeniem zapraszam Państwa na wyjątkową subiektywną podróż fotograficzną w najdalsze i najzimniejsze wody naszego globu

,,Wyprawa na biegun"" to opowieść o zdobyciu bieguna południowego przez ekspedycję Roalda Amundsena w roku 1911, z przepięknymi ilustracjami Ewy Poklewskiej-Koziełło. Składam słowa, pierwszy poziom serii Czytam sobie, to wspaniały początek nauki czytania. Proste, acz zabawne historie są dziełem wybitnych polskich autorów. Opowiadania napisane są krótkimi zdaniami i przy użyciu 23 podstawowych głosek. Bardzo duża czcionka ułatwia czytanie, a zamieszczone po bokach stron ramki służą do ćwiczenia głoskowania. Wysokiej klasy kolorowe ilustracje są harmonijnym uzupełnieniem czytanego tekstu. Forma książek zgodna jest z zaleceniami metodyków.

Stanisław Rakusa-Suszczewski urodził się w 1938 r. Studia ukończył w 1961 r. na Wydziale Biologii i Nauki o Ziemi Uniwersytetu Warszawskiego. Doktorat obronił w 1968 r. w Olsztynie. Po trzykrotnym uczestnictwie w radzieckich i amerykańskich wyprawach antarktycznych stopień doktora habilitowanego uzyskał w 1975 r. w Instytucie Biologii Doświadczalnej im. M. Nenckiego PAN. Zainicjował i współorganizował pierwszą wyprawę na statkach „Profesor Siedlecki” i „Tazar”, która zapoczątkowała samodzielne polskie badania naukowe w Antarktyce i sprowadziła na łowiska antarktyczne polską flotę rybacką. W 1976/77 r. był inicjatorem i kierownikiem wyprawy, która założyła stację im. Henryka Arctowskiego. Kierował naukowo pięcioma wyprawami morskimi statku r/v „Profesor Siedlecki” do Antarktyki. W latach 1986-88 był doradcą przy budowie antarktycznej stacji Hiszpanii Juan Carols I. Za swoją działalność w kraju i współpracę międzynarodową otrzymał odznaczenia polskie, amerykańskie, hiszpańskie i czeskie. Tytuł doktora honoris causa nadały mu Rosyjska Akademia Nauk i Akademia Rolnicza w Szczecinie. Jest członkiem korespondentem PAN. Stanisław Rakusa-Suszczewski przetłumaczył trzy książki będące dziennikami wypraw polarnych do Antarktyki i Arktyki z początku XIX wieku autorstwa kapitanów F. Bellingshausena, J. Lisiańskiego i O. Kotzebue. Prezentowana pozycja – utrzymana również w konwencji dzienników – opisuje polskie, rosyjskie i amerykańskie wyprawy polarne, w których autor uczestniczył od 1960 do 2009 r. Książka stanowi dokument burzliwych losów, sukcesów i porażek naukowca oraz stanu i roli nauki w dwóch różnych systemach politycznych w Polsce. Jest to historia naszej działalności polarnej pisana w sposób bardzo osobisty, upamiętania wielu ludzi i ogromną liczbę zdarzeń. Barwnym podróżom towarzyszą opisy ciężkiej pracy w warunkach nocy polarnej, w samotności i izolacji. Autor popularyzuje wiele tematów naukowych z wypraw badawczych i związków polskiej nauki, gospodarki i polityki z krajami świata zainteresowanymi eksploracją i eksploatacją zasobów Antarktyki, do których dołączyła Polska dzięki założeniu stacji im. Henryka Arctowskiego i przystąpieniu do Układu Antarktycznego.

Dziennik wyprawy dwóch okrętów dowodzonych przez kapitana F. G. T. von Bellinghausena jest książka fascynującą dla żeglarzy, polarników i przyrodników. Jest to dokument blisko 3-letnich działań w obszarze Południowego Atlantyku, Oceanu Indyjskiego i wysp Pacyfiku z epoki "drewnianych statków i żelaznych ludzi". Wyprawa szukała kontynentu Antarktydy, której nie znalazł Anglik James Cook. Początek XIX wieku to okres intensywnego poznawania świata, anektowania odkrywanych ziem, nadawania im nazw i tworzenia narodowych tradycji. Mieli w tym swój udział również przedstawiciele polskiego narodu. Zapis w dzienniku znakomitego żeglarza i nawigatora nie tylko dokumentuje ten rejs, lecz także podaje różnorodne fakty z życia mieszkańców spotykanych w różnych częściach świata, przekazuje wiele informacji z takich dziedzin, jak nauka o ziemi, biologia, etnografia. Te suche opisy są przemawiające. Jest w nich zarówno piękno bezkresnej przestrzeni oceanu, jak i groza niszczycielskiej siły, której przeciwstawić można jedynie słowa: "Boże ratuj". Dokument ten, przetłumaczony na języki niemiecki i angielski, jest już znany na Zachodzie. Wart udostępnienia jest również Polakom zainteresowanym odkryciami geograficznymi, a zwłaszcza licznym naszym rodakom pracującym na polskiej stacji polarnej im. Henryka Arctowskiego położonej na wyspie, którą Bellingshausen nazywał Waterloo (King George). Wydanie książki zbiega się z trwającym Międzynarodowym Rokiem Polarnym, któremu przyświeca podstawowy cel - chęć poznania i zrozumienia świata. Tłumaczył: Stanisław Rakusa-Suszczewski Publikacja powstała we współpracy z Polską Akademią Nauk.

Książka została napisana na podstawie codziennych notatek autora prowadzonych podczas dwóch wypraw polarnych. Czytelnik może prześledzić życie wyizolowanej grupy polarników w dwóch bazach antarktycznych, rosyjskiej i polskiej, oraz poznać psychologię zimowania w warunkach polarnych – autor pisze o narastającym wśród polarników zmęczeniu, nerwowości i drażliwości, a także o tęsknocie za najbliższą rodziną. Dużą wartością publikacji są 232 kolorowe zdjęcia. Opisane wyprawy nie odbyły się współcześnie, ale w latach 1978 –1980 i 1982–1983. Z punktu widzenia eksploracji Antarktydy nie ma to jednak znaczenia – jak napisał autor w zakończeniu książki – jest bowiem wiele różnic, ale i podobieństw między dawnymi i współczesnymi wyprawami w sferze ludzkich relacji, ambicji, przeżywania samotności i radości z piękna tej krainy zamieci, zimna i śnieżnej pustki, którą tak wielu pokochało. Dużo się zmieniło, ale Antarktyda pozostała ta sama.