Pięć twarzy Ewy

Pięć twarzy Ewy to cykl poetycki, nad którym unosi się specyficzny duch melancholii, zupełnie jakby podmiot liryczny dokonywał podsumowania całego swojego dotychczasowego życia, a jeśli nie całego to przynajmniej pewnego etapu, który właśnie zamyka. Stąd zwrócenie ku temu, co już było współodczuwanie historii, niemalże jej namacalne odbieranie, widoczne nawet w lirykach miłosnych. Byłoby jednak dużym uproszeniem sprowadzać poezję Ewy Puszek-Nowak tylko do takiego ujmowania przeszłości. Bowiem powrót do tego, co już było (historycznie, uczuciowo, życiowo) ma charakter twórczy. Podmiot liryczny właśnie poprzez przeszłość szuka wskazówek do tego, jak poruszać się tu i teraz.