UWIĘZIONY KRZYK

Są takie opowieści, które kompletnie zmieniają nasze życie, przewartościowują wszystko, odwracają do góry nasz nieprawidłowy, często samolubny tok myślenia. Autorka opowiada własną, niesłychanie bolesną, porażającą historię, którą wywołuje ogromny szok, smutek, współczucie, lecz również podziw czy zachwyt. Wielokrotnie zawstydza czytelnika swą waleczną postawą, przypomina, co tak naprawdę ma znaczenie, a co najważniejsze, na własnym przykładzie udowadnia nieobliczalność, niepewność losu i kruchość życia.


"Zdrowie - myślisz, że dane na zawsze. Nic bardziej mylnego."



Zdrowie dla wielu z nas zdaje się być czymś oczywistym, banalnym, doceniamy je dopiero wtedy, gdy zaczyna szwankować, ewentualnie w podeszłym wieku, bo przecież co mogłoby się zdarzyć młodej osobie. A jednak, nie ma na świecie niczego pewnego i nic nie jest nam dane na zawsze, jedna chwila potrafi odmienić całe życie, zamienić je w torturę, walkę ponad ludzkie siły. Skąd czerpać motywację do toczenia boju, gdy praktycznie wszyscy z góry zakładają przegraną? Jak przetrwać w najmroczniejszym więzieniu, jakim stało się własne, pozbawione kontroli ciało? Dla wielu z nas jest to po prostu niewyobrażalne i niemożliwe, natomiast Anna Naskręt z wnikliwością i ogromną szczerością opisuje, jak została przez kpiący los zmuszona, by doświadczyć tego na własnej skórze.



"Jak być szczęśliwym? Zmniejszyć oczekiwania wobec tego, co los przynosi, i nie dążyć do szeroko pojętego ideału, ale być zadowolonym z tego, co się ma, i z tego, co się osiągnęło."



Nakreślona historia szokuje nie tylko ze względu na potworną tragedię, która spotkała bohaterkę, ale też z powodu autentycznego, przez co bardzo nieprzychylnego, opisania sytuacji osób niepełnosprawnych. Zachowania personelu, odbierające godność, uwłaczające człowiekowi, brak pomocy od państwa, kpiące sumy przeznaczone na dofinansowanie leczenia czy rehabilitacji, niedostosowanie środowiska, a przede wszystkim nietolerancyjne, nieuświadomione społeczeństwo, traktujące chore osoby jako ludzi gorszych, utożsamianych i ocenianych wyłącznie przez pryzmat widocznej ułomności. Bohaterka okazała się niezwykle silną i waleczną sobą, a jednak, czytelnik zdaje sobie sprawę, że gdyby otrzymała prawidłową opiekę od samego początku, więcej wsparcia i pomocy, byłoby jej o wiele łatwiej. Strach pomyśleć, ilu osobom się nie udało, tylko dlatego, że zostali ze swoim problemem całkiem sami...


"Tymczasem jednak nie miałam płci, byłam CZYMŚ przebudzonym, leżącym. Nie miałam jak wyartykułować swoich potrzeb, chociażby tych dotyczących higieny, a nikt z personelu szpitala nie wykazał nawet cienia chęci, żeby mi pomóc w tych czynnościach. To wszystko razem, co się działo ze mną i wokół mnie, to był jeden wielki horror."



"Uwięziony krzyk" jest niesłychanie przejmującą, bolesną, trudną, wzruszającą, prawdziwą historią, obok której nikt nie będzie w stanie przejść obojętnie, zmiękczy nawet najtwardsze serca i pozostanie w pamięci już na zawsze. To książka nadzwyczaj wartościowa, potrząsająca czytelnikiem, nakazująca mu dostrzec piękno świata, docenić, jak wiele posiada i zrozumieć, że nic nie zostało mu dane na zawsze. Nie będzie przesadą, jeśli powiem że książka Anny Naskręt to swoisty, przeszywający na wskroś hołd dla zdrowia i fascynującego ludzkiego mózgu, który swoim cudotwórczym działaniem potrafi zaskoczyć nawet najlepszych uczonych. Przygotujcie się na istną lawinę emocji, będziecie się buntować, cierpieć, płakać ze strachu czy bezsilności i kibicować głównej bohaterce ze wszystkich sił. Nie bójcie się jednak łez, wierzę, że jeśli w pełni zaangażujecie się w poznawaną opowieść, wasze życie zmieni się na lepsze, szczęśliwsze, a wy sami zaczniecie w pełni korzystać z wszystkich cudów, których przecież możecie doświadczać na co dzień. Polecam gorąco!