Życie poezją myśli i słowa

Chociaż poezja Anny Emilii Matrackiej nie zalicza się do górnolotnej, śmiało mogę powiedzieć, że jest to poezja wypełniona wszelką gamą emocji, kolorów, zapachów i życia, któremu autorka przygląda się z każdej strony. Interesuje ją nie tylko duchowość człowieka, jego bliskość z Bogiem, ale też materia, jaką się otacza, flora i fauna, a nawet echa przeszłości i minionych epok. W ogóle mam wrażenie, że nie ma chyba dla Poetki żadnej przeszkody, by rymować i dźwiękiem wiersza wyrażać swoje emocje. Dla mnie osobiście to nie problem, ale wydaje mi się, że przesyt i przeciążenie wierszy rymami wcale im nie służy, wręcz przeciwnie, może stanowić w pewnych momentach banał i absurd. Ale to są tylko moje odczucia i nikt się z tym zgadzać nie musi.


Nie ulega wątpliwościom, że dla Poetki inspiracją do pisania stało się życie. Nie ma tematu, którego by nie poruszyła i tym samym trafiają się naprawdę uniwersalne wersy, które zmuszają do głębszej refleksji, jak chociażby ten, który przytoczyłam na wstępie. Wiersze są lekkie, zrozumiałe, takie przy których wielu z Was na pewno zrelaksuje się, ale też odnajdzie w nich cząstkę swojego bytu. Poetka nie używa typowych dla poezji środków poetyckich, za pomocą różnych porównań, niezwykle szczerej sugestywności pisze w taki sposób, że wszelkie stany przez Nią opisywane odczuwa się na własnej skórze.





Wiersze zwieńczone w dziesięciu rozdziałach nastrajają i smutkiem, i radością, ale też tęsknotą, a wszystko to zapisane jakby kodem, do którego kluczyk i rozwiązanie podsuwa nam autorka z największą precyzją i dbałością o każdy niemal detal. Bardzo wymowne są wiersze, w których smak samotności, wewnętrznej pustki, żalu, bólu duszy odczuwa się w rozdziale pierwszym „Melancholii czas”. Łapałam się na tym, że prawi przy nich płakałam: „Poruszone szczerą łzą/ serce na pół drą/ wracają i w oczach się mienią/ na lepsze nigdy nie zmienią/ jak film powtarzają się wciąż/ oplatają niczym wąż/ ciągną za sobą strach i radość...”. Zaś w trzecim rozdziale „Wesoło jest nam wkoło” miałam wrażenie, że jest tam wszystko roztańczone, rozśpiewane, radosne, pozytywne, aż chciało się podskoczyć z pozytywnym okrzykiem radości: „Słońce dziś okrągłością swą/ Mega radość formuje/ Pomysły swe snuje/ Z oświetlonego.../ Mądrością swego wnętrza...”.


Autorka uwielbia przyglądać się Naturze, wyłapując drobiazgi i szczególiki, które nam gdzieś umykają po drodze. Z wielką wnikliwością pisze także o człowieku. O naszych wadach i zaletach, afektach, ważnościach i priorytetach, o najcenniejszych chwilach, o czasie uciekającym nam przez palce, zagubieniu, o losie, który często bywa pokrętny, nieprzewidywalny: „Życie ludzkie/ Niczym statek na morzu/ Myśli głębokiej/ Płynie kołysany falą/ Zmartwień powracających/ Z każdym podmuchem/ Obojętności wiatru/ Chłodem na wody przestrzeni...”.




„Życie poezją myśli i słowa” Anny Emilii Matrackiej to poezja prosta, dźwięczna, rymowana, ułożona w sobie znany szyk i rytm. Poezja, która wprawia w chwilę refleksji, zadaje pytania, buduje uniwersalne przesłania. W końcu życie jest niczym poezja, tylko niewielu się do niej przekonuje, poezją myśli i słów, które czasami więzną w gardle. Tomik znakomity na relaks po ciężkim dniu i na chwilę w samotności. Terapeutyczny, bogaty w swej wymowie.