Alicyjka

Mitologiczny świat dzieciństwa odzyskiwany we wspomnieniu - obraz sadu, który zainicjuje tę historię daleką od arkadyjskiej wizji. W tym anty-raju matka, niczym Gorgona, oplecie skórzanymi paskami od protezy swoją córkę na całe życie. Brak ciepła i bliskości okazuje się mitem założycielskim kolejnych pokoleń kobiet. Czy narratorce uda się (od)zyskać więź z matką? Czy odegranie teraz, w umownej, steatralizowanej przestrzeni ról i matki, i córki pozwoli odczynić grozę złych uczuć? Czy dystans, ironia, groteska okażą się wystarczającym orężem w walce o wyzwolenie i własną tożsamość? `Alicyjka` to nie jest gra w teatr. To nie zabawa konwencją, choć czasem mogłoby się tak wydawać. Tu stawką jest życie. Znakomita wywrotowa forma daje szansę na wypowiedzenie traumy i oczyszczenie, a to rodzi nadzieję, że nie wszystko jeszcze stracone. Prof. Krystyna Pietrych Można by z tego wykroić scenariusz tragedii, powieść, teatralną psychodramę. Liliana Hermetz tak właśnie robi - próbuje różnych gatunków i form literackich, nawet rymów. Ta książka powstaje jakby na oczach czytelnika, przy otwartej kurtynie. I właśnie w tym przymierzaniu się do różnych form zawiera się sens `Alicyjki` - ważny, jak myślę, nie tylko dla matek i córek. Widzimy, jak tworzy się rodzinny mit, bez którego nie da się oswoić relacji z matką. Ona nigdy nie jest idealna. `Alicyjka` mierzy się z wyobrażeniem matki. To wymaga odwagi, bo ,,niewiele jest w życiu takich potęg"". Tadeusz Sobolewski