En Macondo transcurre la historia de un entierro imposible. Ha muerto un personaje extraño, un antiguo médico odiado por el pueblo, y un viejo coronel retirado, para cumplir una promesa, se ha empeñado en enterrarle ante la oposición de todo el pueblo y sus autoridades. Como en una tragedia griega -el libro lleva como lema una cita de Antígona que recuerda la prohibición de enterrar el cuerpo del Polinices-, el viejo coronel, su hija y su nieto van a cumplir la ominosa tarea. La acción, compuesta por la descripción de los preparativos para el entierro -una media hora- y los recuerdos de un cuarto de siglo de la historia de Macondo, de 1905 a 1928, se narra a través de los pensamientos de estos tres personajes.

Dowcipy - Humor biesiadny. Toasty i śpiewnik

Dowcipy Sport na wesoło

Tajniki podstępnego języka czeskiego na wesoło! Jak brzmią po czesku słowa: „maj”, „świeży”, „neguję”? Jasne, że: květen, čerstvý, popírám… Tytułowe słowo „kapoan” to wyrażenie „na opak” zapisane od tyłu – umownie oznacza ono odwrotność, opaczność, odmienność. Po raz pierwszy użyte w książce Kapoan – NA OPAK. O czeskim dla Polaków, być może mało zaawansowanych, ale mocno zainteresowanych (2000), szybko przyjęło się jako określenie pułapek językowych, w które wpaść może Polak zmylony podobieństwem języków czeskiego i polskiego. Książka Nowy Kapoan. Strzel i traf do czesko-polskich językowych gaf pozostaje w tej tematyce, ale rozszerza ją zarówno pod względem terytorialnym (traktuje także o Słowakach i Węgrach), jak i problemowo – sygnalizuje bowiem sprawy związane z obyczajami, mentalnością, w pewnym stopniu z kulturą umysłową i materialną, nie stroni od uwag o trudnościach w polsko-czeskim przekładzie. Nie jest to jednak wykład ani dyskurs, lecz napisany lekkim stylem zbiór kilkuset anegdot, w których czeskie (a nieraz słowackie czy węgierskie) wyrazy, zwroty i wyrażenia stają się punktem wyjścia do ogólnej obserwacji lub zaskakującej pointy. Na końcu Czytelnik może sprawdzić swoją wiedzę w małych ćwiczeniach. Głównym celem Nowego Kapoanu jest jednak wywołanie efektu humorystycznego. Oddajemy w Państwa ręce wydanie drugie, wzbogacone o indeks słówek kilka nowych ilustracji.

Jest to kontynuacja książki Wrocław Wędrówka przez wieki. W tej popularnonaukowej książce, adresowanej do szerokiego kręgu odbiorców, pominięto obudowę warsztatową niezbędną w pracach ściśle naukowych, tj. literaturę przedmiotu oraz przypisy. Fragment Od Autora

Kontynuacja „Dobrej Zmiany” zapoczątkowana w 2017 r. pierwszym zbiorem „Czytanek”. Odbycie dwuletniego kursu, potwierdzone zdanym egzaminem państwowym oraz zaświadczeniem od proboszcza, uprawnia absolwentów do zasiadania w zarządach spółek skarbu państwa oraz do ubiegania się o miejsca na listach w wyborach samorządowych i parlamentarnych. Absolwentom kursu nadawany jest tytuł Dyplomowanej Mordy Zdradzieckiej i Kanalii.

SANTORO. Moja Księga Sekretów Dzięki kolekcji Santoro Gorjuss powstała niezwykła książka pełna złotych myśli na każdą okazję i tajnych miejsc do przechowywania sekretów i wspomnień. Znajdziesz w niej również mnóstwo pomysłów i wskazówek, jak stworzyć niepowtarzalną księgę sekretów. A wszystko przy wykorzystaniu swojej wyobraźni i kreatywności! W środku: album, szablon do ozdabiania, 32 dekoracyjne arkusze i ponad 100 naklejek

Czy istnieje czeska książka, którą Czesi wolą od Szwejka? Nie, powiecie. A jednak! Istnieje i po 60 latach powraca w nowym polskim przekładzie! Powieść Zdeňka Jirotki od 1942 niezmiennie bawi kolejne pokolenia czeskich czytelników. Autor wydał ją jako swój debiut i właściwie do końca (wcale nie krótkiego, bo 92-letniego) życia mógłby siedzieć z założonymi rękami ze (słusznym) przekonaniem, że dla literatury czeskiej zrobił wystarczająco dużo. W czym tkwi czar Saturnina? To absurdalny angielski humor w czeskim wydaniu. Miks idealny. Perypetie charyzmatycznego służącego Saturnina (pierwowzorem bohatera była postać angielskiego kamerdynera Jeevesa z humoresek P.G. Wodehouse’a), jego oryginalnego pana, irytującej ciotki Kateřiny, jej syna Milouša, doktora Vlacha, pięknej panny Barbory i innych barwnych postaci podbiły serca Czechów tak skutecznie, że powieść 75 lat po premierze zwyciężyła w plebiscycie Książka Stulecia Magnesia Litera, pokonując samego Szwejka. Wcześniej, w 1994, zdobyła tytuł Książka najbliższa sercu w konkursie zorganizowanym przez Czeską Telewizję.

Zdarza Ci się czasem, że myśli galopują w Twojej głowie, a ty nie jesteś w stanie ubrać ich w słowa? Być może już nie będzie takiej potrzeby, bo doskonale robi to Porypana Panna. Z jej przemyśleniami identyfikuje się już mnóstwo czytelniczek, które z wypiekami na twarzy oczekują na kolejne wpisy na jej blogu. Teraz jednak, najlepsze cytaty Marty Tatki zostały w końcu zebrane i przelane z wirtualnej rzeczywistości na papier. Książka Porypana Panna to idealna pozycja, która powinna skusić nie tylko stałe czytelniczki bloga. Jest to bowiem książka, która po prostu urzeka swoim humorem, ale także zawartymi w niej prawdami życiowymi, podanymi w niebanalny sposób.

One of the best-loved children's classics of all time, this is the complete, original story of Watership Down. Something terrible is about to happen to the warren - Fiver feels sure of it. And Fiver's sixth sense is never wrong, according to his brother Hazel. They had to leave immediately, and they had to persuade the other rabbits to join them. And so begins a long and perilous journey of a small band of rabbits in search of a safe home. Fiver's vision finally leads them to Watership Down, but here they face their most difficult challenge of all . . . This much-loved tale of courage and survival is now a beautiful new animated series for television, full of excitement and adventure - perfect for all the family to enjoy.

Chwila wytchnienia w ciągu dnia i jednocześnie prawdziwy rarytas dla duszy. Książka niezwykła pod każdym względem, pełna ciepłych myśli i ulubionych cytatów, które mogą osłodzić każdy dzień. Znajdziemy tu piękne myśli znanych i cenionych ludzi, takich jak: Wisława Szymborska, Jan Paweł II, Jan Twardowski, Phil Bosmans i wielu innych. Książka ta to pomysł na idealny prezent. Wyjątkowy produkt dla wyjątkowych ludzi!

Tak jak w Sprawiedliwości owiec owce szukały mordercy swojego pasterza, tak tu dwie dziewczynki szukają zaginionej kobiety z ich ulicy. I tak jak owce odkrywają prawdę o ludziach. I mówią o nich prosto, śmiesznie i mądrze. Więcej niż sami wiemy o sobie… Mała spokojna ulica, gdzie wszyscy o wszystkich wszystko wiedzą. A przynajmniej tak im się wydaje... Ale pewnego dnia znika kobieta. A dwie dziesięciolatki postanawiają ją odnaleźć. Najpierw jednak idą do proboszcza. „Proboszcz pachniał dokładnie tak samo jak kościół. Wiara uwięzła w fałdach jego ubrania i wypełniła mi płuca zapachem gobelinów i świec. – Jak zrobić, żeby ludzie nie znikali? – zapytałam. – Pomóc im znaleźć Boga. Jeśli we wspólnocie jest Bóg, nikt się nie zagubi. – Jak szuka się Pana Boga? Gdzie On jest? – Jest wszędzie. Wszędzie. – Zamachał rękami na wszystkie strony, żeby mi pokazać. – Wystarczy, że popatrzysz. – I jeśli znajdę Pana Boga, wszyscy będą bezpieczni? – Oczywiście”. Z tą wiarą dziewczynki zaczynają poszukiwania. Ale to, czego dowiadują się o swoich sąsiadach, wprawi w zdumienie i bynajmniej nie zachwyci ani proboszcza, ani Pana Boga…

„Jest to książka, z której każdy cywilizowany, myślący człowiek powinien co wieczór przeczytać trzy lub cztery linijki, zanim zaśnie (jeśli w ogóle będzie mógł zasnąć).” Umberto Eco Sięgając po formułę starożytnych sentencji, posługując się ostrym dowcipem, kalamburem, skrótem myślowym, kondensacją znaczeń, Lec budował wyjątkowo trafny komentarz do wynaturzeń współczesnych czasów, nawiązując do najszerszego kontekstu kultury europejskiej. Stał się mistrzem paradoksu, tropicielem wszelkich myślowych falsyfikatów i językowych frazesów, zniewalających ludzką indywidualność i pozostających na usługach totalitaryzmu. Choć czytelnikom jego aforyzmy wydawać się mogły celną reakcją na absurdy peerelowskiej rzeczywistości, nie są one jedynie wytworem chwili historycznej, lecz zachowują aktualność i uniwersalny sens: Nie poznaję tych ludzi. Na barykadach byli wyżsi. Gorszy od „kultu jednostki” jest „kult zera”. Są tacy, co nie mają żadnych uprzedzeń narodowych. Mogą bić się z każdym. Z opozycji można się wylizać. W „Myślach nieuczesanych” Lec kontynuuje tradycję gorzkiego żydowskiego humoru i intelektualnej gry, prześcigając lapidarnością i esencjonalnością swych aforyzmów niekwestionowanego mistrza gatunku, wiedeńczyka Karla Krausa. W eseju poświęconym pamięci wybitnego aforysty prof. Leszek Kołakowski napisał: „Rozbudzał swoim wysiłkiem ten obszar świadomości, ku któremu się zwraca autentyczna praca filozofa: miast, jak zawodowi filozofowie nieraz czynią, zlepiać zastane banały w pozorne całości, demaskował, jeden po drugim, każdy banał obiegowy, nie darował żadnemu słowu, które bezwładem języka usypia myśl. Przywrócił godność pięknemu kunsztowi aforystyki, wyjałowionemu przez wymęczony humorek kalamburzystów, dla których kalambur jest celem, nie zaś myśl, wyrażająca rzeczywiste paradoksy świata”. Tłumaczone na wiele języków, cytowane w renomowanych antologiach, „Myśli nieuczesane” stały się ulubioną lekturą artystów, naukowców i polityków.

Współczesna dramaturgia ukraińska. Od A do JA stanowi antologię ośmiu sztuk w wyborze i przekładzie Anny Korzeniowskiej-Bihun. O wyborze dramatów zdecydowały dwa główne kryteria – chęć umieszczenia problemu wojny w szerszym kontekście społecznym i politycznym (dramaturgia po Euromajdanie rozwija się pod wpływem bodźców, których nigdy wcześniej nie doświadczała) oraz uniwersalność i potencjał sceniczny. W niniejszej publikacji znalazły się utwory istotne w kształtowaniu się dyskursu o współczesnej Ukrainie. Każda ze sztuk zawartych w antologii wyróżnia się odmiennym stylem – znajdziemy w niej dramaty eksperymentujące z formą i językiem oraz te bardziej tradycyjne; groteskowe komedie ukazujące instytucjonalne wypaczenia oraz poetyckie obrazy samotności i desperacji. Wszystkie utwory łączy jednak empatia dla człowieka znajdującego się w sytuacji skrajnej, próbującego wypracować strategie przetrwania w niespokojnej rzeczywistości. Wydawnictwo dofinansowano ze środków Ambasady Ukraińskiej w Rzeczypospolitej Polskiej oraz Fundacji Ukraińskie Centrum Informacyjne FUCI.

Sztuka aforyzmu? Na to trzeba odwagi: przemknąć między banałem a bełkotem jak między Scyllą a Charybdą. Sznureczek słów, nanizanych od wielkiej litery po kropkę, łudzi pozorną łatwością. Przechodniu, zatrzymaj się, zawahaj! Oto słowo odpowiednie dane rzeczy. Oto myśl obrysowana słowem jak kredką. O polityce. O miłości, o śmierci. O krowach. O Bogu. Zdania i uwagi ugniecione w intelektualną bajaderkę, pozorny bałagan, spoza którego wyłania się On: Lech M. Jakób, prowokator, Erazmiański szyderca o gołębim sercu. Wojciech Czaplewski

Omawiany tom przynosi zaskakująco interesującą, miejscami fascynującą i barwną oraz inspirującą poznawczo opowieść o nie tylko gospodarczej roli ziemniaka. Tom stanowi doskonały przykład, jakie efekty przynieść może skonfrontowanie różnych perspektyw badawczych, dzięki któremu dzieje –wydawałoby się – zwykłego warzywa psiankowatego – solanum tuberosum – stają się częścią szerszej narracji o ważnych i nie tylko powszednich aspektach życia ludzkiego na przestrzeni ostatnich dwu stuleci. Z recenzji prof. dr. hab. Grzegorza Hryciuka

“Powieść (anty)feministyczna z mięsem w tle” to pierwsza odsłona zmyślnie snutej satyry na społeczność nie tylko akademicką. Ewa nie oddałaby kilkudziesięciu polubień jej wydarzenia na Facebooku za udział w paradzie sufrażystek w Waszyngtonie w 1913 roku. A gdyby drogą do kariery i uznania dla współczesnej kobiety były sukcesy w ujeżdżaniu świń bez siodła, Henryka Engel bez wątpienia zajechałaby niejedną bidulkę. Niezbadane są drogi, którymi kobieta sięga po feminizm jak po surowe mięso. Powieść zabiera nas do Miasta Matki Nerona w którym czekając na impuls z nieba gnuśnieje aktywistka Ewa, a bezwzględna karierowiczka Henryka Engel doprawia sobie coraz to nowe aureole, nie zauważając utraty kontaktu ze zwykłym śmiertelnikiem. Jaką rolę w ich życiu pełni tytułowy [anty]feminizm? Blogerzy piszą Tak naprawdę czytanie tej powieści jest trochę jak wejście do tramwaju, poobserwowanie przez chwilę tego, co się w nim dzieje, posłuchanie, o czym podróżni gadają i wysiadka. A oni wszyscy jadą dalej, rozmawiają dalej, tyle że już bez nas. Dla kobiet ta przejażdżka będzie szansą na to, by spojrzeć na siebie z dystansem, a dla facetów by może choć trochę lepiej zrozumieć to, czego nigdy do końca nie ogarniali. Justyna Wojtczak – Wełniaste podejście do literatury “Powieść (anty)feministyczna…” to wspaniały obraz współczesnego społeczeństwa w krzywym zwierciadle. Pola Styx zwróciła uwagę na wiele rzeczy, z którymi spotykamy się na co dzień – wszechobecny wyścig szczurów, niesnaski w miejscu pracy, dziwne nawyki żywieniowe, jeszcze bardziej dziwne praktyki duchowe, które mają pomóc w rozwiązaniu realnych problemów. A wszystko to na tle mięsa – i to nie byle jakiego, bo ludzkiego. Agata Piekalska – Agata czyta książki (…) w Instytucie Badań Empirycznych nad Kanibalizmem stężenie abnormalności przekracza wszelkie normy. I dobrze! Powieść ta potrafi bowiem solidnie obśmiać przeróżne wypaczenia i wypunktować absurdy, a w dodatku zawiera sporą dawkę humoru, także tego czarnego. Jakub Nowak – Qbuś pożera książki

Pośród imponujących budowli, które dokumentują wielkość antyku, archeolodzy na obszarach cesarstwa rzymskiego odnajdują także pozostałości toalet i latryn. Nie wspomina się o nich w opracowaniach typu „życie codzienne”, a przecież to właśnie grecko-rzymskie miasta, jako pierwsze w historii, zostały wyposażone w zadziwiająco zaawansowane systemy sanitarne, niedoścignione w swych wyrafinowanie skutecznych rozwiązaniach aż do XIX i XX wieku. Nie tylko innowacje technologiczne budzą nasze zdumienie. Oto toalety były w Rzymie rzeczywiście „publiczne”, bowiem jedna osoba siedziała obok drugiej, bez żadnej intymności! Umawiano się tu na spotkania ze znajomymi i nic nie zakłócało ożywionych rozmów, toczących się w otwartych latrynach. Możemy zajrzeć do tych miejsc ustronnych, ponieważ czynności wykonywane w toalecie stały się zarówno przedmiotem mniej lub bardziej subtelnych żartów i kpin, jak i tematem uczonych zaleceń i porad służących zdrowiu. Refleksy jednych i drugich znajdujemy nie tylko na murach toalet, lecz także m.in. w dziełach ateńskiego komediopisarza Arystofanesa czy „arbitra elegancji” Petroniusza, którego znamy choćby z Sienkiewiczowskiego Quo vadis?. Zapraszamy do podróży po starożytnym świecie, na przechadzkę w te rejony, w których polski Czytelnik jeszcze nigdy nie był, a przy tym nieangażującą zmysłów słuchu i węchu, aby odkryć rzeczywistość ludzi antyku z perspektywy miejsca, do którego nawet Cezar z Pompejuszem chadzali piechotą.

„Lucinella” zaczyna się jak klasyczna satyra na środowisko literackie. Od pierwszego zdania wszystko wskazuje na to, że mamy do czynienia z książką obśmiewającą mieszkańców słynnej kolonii pisarskiej Yaddo pod Nowym Jorkiem. Segal ukazuje zamkniętą społeczność poetów, krytyków i wydawców, których trawią jednakowe koszmary, lęki i nadzieje. Tytułowa bohaterka miota się pomiędzy nudną codziennością a własnym wyobrażeniem o sobie jako pisarce, między pragnieniem a niemożnością tworzenia. „Lecz początkowy realizm opowieści wkrótce topnieje” – pisze Barbara Kopeć-Umiastowska. – „Do akcji wkraczają Zeus i Hera, krytycy literaccy przemawiają z Olimpu, dyskusje panelowe zamieniają się w teatr awangardowy, a narratorka w różnych towarzyskich sytuacjach występuje równocześnie dodatkowo w dwóch osobach – jako Lucinella młodsza i Lucinella starsza.” A zatem baśń? Owszem. Eksperyment literacki? Jak najbardziej. Zarazem jednak błyskotliwa i inteligentna opowieść o akcie tworzenia i sposobach istnienia literatury. „Bezwstydnie udana powieść, tak bezbłędna, że czytanie jej równe jest obcowaniu z doskonałością.” Stanley Elkin, Goodreads „Segal śmiało pływa po nieznanych wodach, nurkując głęboko w codzienności i ciągle zmieniającym się umyśle. «Lucinella» jest zarówno kapryśną podróżą myśli i fantazji, jak i refleksją nad własnym ego.” Rachel B. Glaser, „The Independent” „Ta dowcipna, lekko opowiedziana historia jest (...) podszyta świadomością chaosu, jakim jest nasza współczesność.” Jerzy Jarniewicz Lore Segal (1928) – amerykańska pisarka żydowskiego pochodzenia. Urodzona w Wiedniu, skąd po anszlusie wyemigrowała do Anglii, a stamtąd do Stanów Zjednoczonych. W latach 1968–1996 wykładała twórcze pisanie m.in. na Columbia University School of the Arts in Princeton. Jest autorką pięciu powieści. Pierwsza, „Other People’s Houses”, ukazała się w 1964 roku, ostatnia – „Half the Kingdom” – w 2013. Jej opowiadania, zebrane w trzech tomach („The Reverse Bug”, „Other People’s Deaths”, „Making Good”), publikowane były na łamach „New Yorkera”. Segal dała się poznać również jako autorka literatury dziecięcej. Współpracowała z Maurice’em Sendakiem. Jest finalistką Nagrody Pulitzera oraz laureatką kilkunastu innych nagród literackich.

Uśmiechnij się! Książeczka w kieszonkowym formacie zawiera dowcipy dla dzieci. Duża czcionka!