Skrząca się dowcipem i przeniknięta erotyzmem inteligentna powieść, która trzyma w napięciu od pierwszej do ostatniej strony. Piotr Surmaczyński jest mistrzem łączenia prawd fizyki z prawdą wyobraźni i psychiki ludzkiej. Przypomina w tym znakomitego Wiktora Jerofiejewa. Rozwija fabułę kompletnie szaloną, a zarazem przerażająco prawdopodobną.

Naucz się, jak być zdrowym    Atlas Organów nie tylko opisuje możliwe zmiany (choroby) i biologiczne podłoże konfliktów, ale także wyjaśnia w zrozumiały sposób połączenie pomiędzy konfliktem, psychiką i organami obrazując jak przepływa informacja wewnątrz organizmu. Pomaga zrozumieć emocje leżące u podłoża konfliktów.   Atlas uzupełnia też znane już wcześniej opisane przez doktora Hamera informacje zawarte w Nowej Germańskiej Medycynie i pomaga zrozumieć tą metodę.       Atlas umożliwia neutralną i ściśle biologiczną interpretację chorób. Z pomocą Atlasu Organów każdy może indywidualnie odnaleźć, rozszyfrować i zrozumieć źródło problemu, przyczynę zmian, a następnie je wyeliminować.       Atlas Organów jest pozycją opartą na badaniach naukowych. Prezentuje wiedzę obiektywną, holistyczną, zwięzłą i wszechstronną, dlatego może być wykorzystywany na wiele sposobów (od materiałów prezentacyjnych po prace referencyjne).        5 Biologicznych Praw Natury, które ujawnił dr Hamer pokazują funkcjonowanie istot żywych w zupełnie nowym świetle. Podobnie Atlas Organów przekazuje nowe, „bio-logiczne” podstawy procesów, które odbywają się w organizmach, w powiązaniu ze światem duchowym i światem emocjonalnym człowieka.         Nasza psychika i anatomia w innej konfiguracji   Atlas Organów nie jest konwencjonalnym atlasem anatomii, ponieważ:   ✓ Narządy nie są klasyfikowane według wspólnego układu narządów (zgodnie z tradycyjną nauką medyczną), ale są pogrupowane ontogenetycznie, czyli zgodnie z ich powstawaniem z listków zarodkowych.    ✓ W tak pogrupowanych organach wymienione są funkcje biologiczne narządów     ✓ Zdarzenia zachodzące w świecie emocjonalnym, tzw. konflikty są przypisane do konkretnych narządów.       KSIĘGA PRAWDZIWYCH ZDARZEŃ   Wszystkie wyrażenia i cytaty, które pojawiają się w Atlasie Organów i które opisują „treści emocjonalne” konfliktu pochodzą z własnych doświadczeń R. Barnai z pacjentami, a także z opisów pacjentów.   Sformułowania te opisujące doznania przekazywane przez różne osoby wykazały duże podobieństwo z opisanymi wcześniej przez dr. Hamera przypadkami, a także dużą zgodność z biologiczną interpretacją opisanych przez niego konfliktów. Dlatego ta emocjonalna treść, ta „komunikacja wewnętrzna” została wprowadzona do Atlasu w celu uzupełnienia i zwiększenia zrozumienia tych procesów.   Atlas pomaga zidentyfikować nasze emocje i zrozumieć logikę powiązań.       PONAD TO:    Terminy takie jak: DUSZA, EMOCJE, UCZUCIA i KONFLIKTY BIOLOGICZNE nigdy wcześniej nie były elementami atlasu anatomii       Pod tym względem Atlas Organów jest pozycją unikalną na skalę światową!

Baśń inicjacyjna, literacki film drogi, w którym przemierzamy życie, sny i fantazje Marylin Turkey. Jej opowieść zamyka się w trzech aktach: pierwszym, kiedy ma 6–8 lat, drugim, kiedy jest młodą wkraczającą w dorosłość kobietą, trzecim: „tu i teraz”. Marilyn szuka samej siebie: czasem chciałaby być mężczyzną, czasem kobietą, by za chwilę przemienić się w soczystą roślinę, a zaraz potem wcielić w zwierzę, a nawet bestię.

Adele jest kierowcą szkolnego busa kursującego pomiędzy wioskami rozsianymi po dziewiczych terenach płaskowyżu. Wozi do szkoły grupę dzieci i nastolatków, których złożone losy przeplatają się z opowieścią o jej własnym życiu. Podczas jazdy, często przy silnym wietrze i zamieci, przez jej głowę przetaczają się wspomnienia, myśli i marzenia; młodzi pasażerowie z tyłu głośno się śmieją, kłócą, przysypiają w ciszy. Adele wspomina siebie w tym wieku, swoje źle dopasowane ciało, bolesne dorastanie. Bo Adele jest dziewczyną, która urodziła się w ciele chłopca. Ani „starszaki”, ani „maluchy” nie mają pojęcia o jej przeszłości. Urodziła się w gospodarstwie w głębi płaskowyżu, mieszkała tam z rodzicami i młodszym bratem Axelem, potem zniknęła, by w końcu wrócić – w nowym ciele, przez nikogo nierozpoznana, anonimowa. Dużo myśli o Axelu, który nigdy nie zaakceptował kobiety w swoim starszym bracie. Pewnego zimowego popołudnia burza śnieżna i ogromne zaspy na drodze uniemożliwiają dalszą jazdę. Adele i jej pasażerowie opuszczają pojazd i szukają schronienia przed nocą. Znajdą je w jaskini, na skraju jeziora powstałego w kraterze wulkanu... Wspaniała powieść, żarliwa, kojąca. („Le Soir”) Subtelna narracja Emmanuelle Pagano wypływa wprost z serca. Autorka opowiada nam historię miłości, która z jednej strony jest niepokojąca, z drugiej – ożywcza i ocalająca.Niezależnie od tego, czy opisuje fizyczne tortury i cierpienie ciała, czy pejzaż gór w Ardeche,jej pisarstwo to zmysłowość w czystej formie. („Télérama”)

Does happiness have a colour and how does it taste? Why is waiting for someone not the same as missing someone? Can curiosity cause rumbling in your head? How bad can fear make things look, and what happens if they are really bad? Why is revenge always the worst counsellor? Can one weep with gratitude? A sensitive boy in various stages of his life experiences the twelve most important human emotions. He tries to express his feelings in his childish manner and most of all, understand them. The childish stories about what adults consider to be child’s play.

Hat Glück eine Farbe und wie schmeckt es? Warum ist Warten nicht das Gleiche wie Vermissen? Kann es vor Neugier im Kopf rumoren? Wie groß können die Augen der Angst sein und was passiert, wenn sie zu groß werden? Warum ist Rache immer der schlechteste Ratgeber? Kann man vor Dankbarkeit weinen? Ein sensibler Junge erlebt in verschiedenen Augenblicken seines Lebens die 12 wichtigsten Emotionen und versucht, auf seine kindliche Weise davon zu erzählen. Und vor allem: zu verstehen… Die Erzählungen eines Kindes darüber, was Erwachsene kinderleicht finden.

„W tym największy jest ambaras, żeby dwoje chciało naraz”. Nikomu chyba nie przyszłoby do głowy, że w tym żartobliwym stwierdzeniu Stanisława Boya-Żeleńskiego może kryć się cały świat ciemnych zakamarków ludzkiego umysłu i duszy. Złych emocji, chęci zabójstwa, fascynacji satanizmem, psychozy i amnezji. Wszystko to zawarte jest w tej powieści. Ale nie tylko. Są w niej też przeciwstawne światy: luksusu i nędzy, egotyzmu i pasji społecznikowskiej. A wszystko to w wybuchowej mieszance gorącego romansu, sensacyjnego kryminału i powieści psychologiczno-obyczajowej z wyrazistymi, pełnokrwistymi postaciami o intrygujących kolejach losu. Stefania Maria Kamieniecka jest poetką i powieściopisarką, absolwentką Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach, zamieszkałą w Wiedniu. W 1983 roku uzyskała honorowe dożywotnie członkostwo Arizona Press Club w Phoenix (USA), dokąd wyemigrowała po internowaniu. Otrzymała je za „walkę o możność pisania prawdy”, jak uzasadniono. W Polsce była zatrudniona w „Dzienniku Zachodnim” w Katowicach, a od roku 1980 w prasie „Solidarności“. Po przeniesieniu się ze Stanów do Niemiec pisała w dziennikach: „Neue Westfälische” w Minden i „Rhein-Neckar-Zeitung” w Heidelbergu oraz w tygodniku polonijnym. Wydała trzy tomiki poezji i dwie powieści w języku niemieckim. Na polskim rynku wydawniczym ukazało się do tej pory jej dwadzieścia powieści. W styczniu 2012 roku zdobyła główną nagrodę w Konkursie Literackim Wydawnictwa Astrum za powieść „W żelaznym uścisku”.

Detektyw Danny Katz, komputerowy geniusz, kiedyś bezdomny narkoman, w trakcie niebezpiecznego śledztwa powraca do świata, który – jak myślał – zostawił na zawsze za sobą. Jeszcze tylko ten skok. Jorma Hedlund chce skończyć z życiem przestępcy. Napad na transport pieniędzy ma być ostatnim w jego karierze. Ale akcja kończy się katastrofą, a Jorma staje się poszukiwanym, nie tylko przez policję... Katz znał Jormę. I zbyt dobrze zna świat, który był ich wspólnym światem – nastoletnich narkomanów, przestępców i bezdomnych. Teraz usiłuje odnaleźć zaginionego dilera narkotyków, który przed laty uratował mu życie. To śledztwo nieoczekiwanie znów połączy go z Jormą i Evą, jego dawną dziewczyną, obecną prokurator. A trop poprowadzi go w mroczne tajemnice Sztokholmu i we własną przeszłość, która jest wciąż przerażająco żywa… CARL-JOHAN VALLGREN to szwedzki autor wybitnej prozy, porównywany do Márqueza i Grassa. Światową sławę zdobył w 2002 roku nagrodzoną, przetłumaczoną na 25 języków powieścią Historia zadziwiającej miłości, uznaną za kultową. Literackim kryminałem Człowiek, który zostawił po sobie cień rozpoczął serię z Dannym Katzem. Książka została opublikowana w 17 krajach.

Martin Schwartz, policyjny detektyw i psycholog, żyje na dnie rozpaczy. Jego żona i synek popłynęli statkiem na wakacje i na pełnym morzu zaginęli… Teraz Martin podejmie się każdego, nawet najbardziej szaleńczego zadania, bo własne życie nie ma już dla niego żadnej wartości. Łamie wszelkie zasady i regulaminy, ale jest przerażająco skuteczny. Ściga zło… Dowiaduje się, że na tym statku znikali również inni pasażerowie. Wśród nich była mała dziewczynka, która teraz się odnalazła. Miała ze sobą misia synka Martina. Ale dziewczynka milczy…

Tragiczna śmierć żony, więzienie, szpital psychiatryczny, surrealistyczne wizje, alkoholowe delirium i nazistowskie Niemcy. Szczera, drastyczna i w dużej mierze autobiograficzna opowieść Hansa Fallady z zapadającymi w pamięć, ekspresjonistycznymi rysunkami Jakoba Hinrichsa. Jeden z najgłośniejszych niemieckich komiksów ostatnich lat.

Kaftan okrucieństwa to arcydzieło równie trudne i wieloznaczne, jak sensacyjne i makabryczne, nie dla pierwszego lepszego czytelnika. Jack London właściwie John Griffith Chaney (1876-1916). Niezwykły, chyba największy amerykański pisarz, niezwykły życiorys. Podbił świat i umarł w wieku 40 lat. Czy wiesz, że to pierwszy i ostatni jak dotąd pisarz, którego książkę wyniesiono na Księżyc? W lodowatej ziemiance na północy Ameryki, walcząc ze szkorbutem, niespełna dwudziestodwuletni John London, zwany Jackiem, podjął postanowienie swego życia: zostanie pisarzem. I na belce nad swym legowiskiem wyrył: JACK LODNON POSZUKIWACZ ZŁOTA AUTOR 27 STYCZ. 1898.

Akcja "Kroniki ptaka nakręcacza", podobnie jak w większości książek Haruki Murakami jest bardzo skomplikowana, ale nie ona jest najważniejsza. Jeden z recenzentów streścił ją tak: Toru Okada traci najpierw pracę, potem kota, potem żonę a w końcu - rozum. O ile w pierwszych trzech punktach można recenzentowi przyznać rację, o tyle z tym rozumem sprawa jest nieco bardziej złożona. Życie Toru Okady po stracie pracy jest monotonne i pozbawione ambicji. Żona zarabia wystarczająco dużo na utrzymanie ich obojga, a Toru prowadzi dom. Ten harmonijny układ zostaje jednak pewnego dnia zburzony, kiedy to znika im kot. Toru wyrusza na poszukiwanie zwierzątka i tak zaczyna się wielka historia jego spotkań z różnymi najdziwniejszymi osobami, prowadząca do całkowitej przemiany duchowej, nieomal buddyjskiej iluminacji. Gdy odejście żony pozbawia go środków do życia i nie może sobie pozwolić na bezczynność, jest już innym człowiekiem, gotowym zacząć nowe życie.

Hajime i Shimamoto przyjaźnili się w dzieciństwie. Shimamoto, kiedy była mała, zachorowała na polio i od tego czasu miała sparaliżowaną jedną nogę. Hajime był jedynakiem, trochę rozpuszczonym i egoistycznym. Można powiedzieć, że byli zakochaną parą: po szkole godzinami słuchali razem płyt, rozmawiali i trzymali się za ręce. Potem ich drogi się rozeszły. Hajime jest już dorosły. Ma żonę, dwójkę dzieci, prowadzi bar jazzowy. Powodzi mu się nieźle i ogólnie można go określić jako „odnoszącego sukcesy mężczyznę w średnim wieku”. I wtedy w jego życiu, po dwudziestu pięciu latach ponownie zjawia się Shimamoto. Nie widzieli się od czasu, gdy mieli dwanaście lat. Już nie jest kaleką - miała operację i jej noga jest zupełnie sprawna. Hajime patrzy na nią zupełnie inaczej niż wtedy, kiedy słuchali razem muzyki. Teraz naprawdę dostrzega w niej kobietę. A Shimamoto najwyraźniej skrywa przed nim jakąś mroczną tajemnicę. Jest jednak przez to bardziej pociągająca. Hajime musi przemyśleć od nowa całe swoje życie i zastanowić się, czy warto ryzykować utratę pracy, dzieci, kobiety, z którą ożenił się może z miłości ale na pewno bez namiętności - by odnowić związek z pierwszą, prawdziwą ukochaną. ?

Powieść "Norwegian Wood", opublikowana w 1987 przyniosła Harukiemu Murakamiemu ogromny rozgłos. Napisana w Grecji i we Włoszech jest książką, którą przeczytał "każdy" w Japonii. Sam autor mówi, że było to dla niego wyznanie - "Nigdy nie napisałem tego typu prostej powieści i chciałem się sprawdzić". Wiele osób myślało, że jest to powieść autobiograficzna, ale tak nie jest. "Gdybym napisał prawdę o moim własnym życiu, powieść nie miałaby więcej niż 15 stron." Akcję umieścił autor w późnych latach 60-tych, symbolem etosu tych lat jest tytułowa piosenka Beatlesów "Norwegian Wood". Bohaterem jest młody człowiek Toru, zafascynowany piękną Naoko. Ich uczucie jest obciążone samobójczą śmiercią wspólnego przyjaciela i słabą konstrukcją psychiczną Naoko. Dramatyczne przeżycia bohaterów robią na czytelniku duże wrażenie. ?

Niezapomniana powieść o inspirującej duchowej podróży jest wyrazem fascynacji noblisty Hermana Hessego orientalnymi Indiami. Młody Siddhartha próbuje nadać wartość swoim życiowym doświadczeniom, podejmując wysiłki pogodzenia kontemplacyjnych skłonności i cielesnych potrzeb. Porzuca dom rodzinny w poszukiwaniu spełnienia, jednak zdaje się nie odnajdywać go ani w ramionach pięknej kurtyzany, ani w otoczeniu kupieckiego bogactwa. Czy trud poszukiwania wewnętrznego spokoju doprowadzi go w końcu do osiągnięcia prawdziwej, uniwersalnej mądrości? Mistrzowska prostota i urzekające piękno języka sprawiają, że ta wyjątkowa historia od lat pozostawia niezatarte wrażanie na czytelnikach sięgających do najlepszych dzieł klasyki literatury światowej.

– Wszędzie go widzę i już zaradzić nie mogę! Skrzydła staram się rozpostrzeć nad umarłych doliną… – rzekła Aniela, opadając na łoże. – Witamy zatem w Najpiękniejszym Miejscu, gdzie czas zatacza pętlę nad najemcą, a zegary cofają się na godzinę trzecią trzydzieści trzy… – odparła Madame. "Najpiękniejsze Miejsce" to rozszerzona kontynuacja "Śladu białego wojownika", mojego debiutu literackiego. Usadowienie w ostępach szpitala psychiatrycznego nie tylko daje okazję do poznania nowych, znacznie bogatszych emocjonalnie postaci, ale i dodaje krztyny lotności. Wszystkie wątki łączy jedno – przemożna chęć odnalezienia siebie, bo o wolność zatroszczyć się już zmuszeni są sami.

Jestem, mówię, tęsknię (oryginalny tytuł Watashi, tzn. Ja) jest zbiorem opowiadań wybitnej japońskiej pisarki Yuko Tsushimy (1947-2016). Jest ona córką legendarnego pisarza Osamu Dazaia (1909-1948), który popełnił samobójstwo wraz z kochanką zaledwie rok po narodzinach córki. Gdy miała trzynaście lat, na zapalenie płuc zmarł jej starszy, cierpiący na zespół Downa brat. Przywiązanie i tęsknota za „nieobecnymi” jest jednym z głównych wątków twórczości Tsushimy, co wyraźnie odczuje czytelni Jestem, mówię, tęsknię. Jest to zbiór piętnastu refleksyjnych miniatur z narracją w pierwszej osobie, w których autorka wykorzystuje wątki autobiograficzne, wspomina bliskich: rodzeństwo, matkę, kolegów ze szkoły. Czasem są to wspomnienia sprzed wielu lat, czasem zdarzenia niedawne i dopiero one przywołują do pamięci te dawniejsze. Autorka odtwarza nastrój chwil, przywołuje obrazy postaci, które, choć same w sobie zwyczajne, w jakiś szczególny sposób utkwiły jej w pamięci, zadziałały na jej wyobraźnię. Tematyka wszystkich opowiadań związana jest ze śmiercią. Tsushima ukazuje umieranie i towarzyszące mu okoliczności, cierpienie po stracie i próby „odzyskania” utraconego. Jest to pierwszy książkowy przekład Yuko Tsushimy w Polsce.

W dogorywającym już po okresie ekonomicznej świetności Macondo umiera znienawidzony niemal przez wszystkich mieszkańców lekarz, który niegdyś odmówił całemu miasteczku swej zawodowej pomocy. Teraz nadeszła dla Macondo chwila odwetu: lekarzowi zostanie odmówiony pochówek. Chyba że znajdzie się ktoś kto wbrew miasteczku i pewnie samemu sobie wyłamie się, by spełnić "haniebny obowiązek". W swej debiutanckiej powieści przyszły noblista potrafił, we właściwy dla siebie sposób, połączyć narastające napięcie klasycznego westernu z nierozwiązywalnym konfliktem sumień antycznej tragedii, tworząc zarazem jedną z pierwszych "pieśni" eposu o Mocondo i rodzinie Buendía.

To książka o przemocy naszej powszedniej, choć nikt nikogo nie molestuje, nie gwałci i nie bije. Tu przemoc ujawnia się w bardziej subtelnych mechanizmach, które wszyscy tak dobrze znamy - szantażach emocjonalnych, grach uczuciowych, trudnych relacjach rodzinnych. To powieść z kluczem o warszawce wyższej klasy średniej, gdzie wyjście na wernisaż może nieść za sobą więcej niebezpieczeństw niż walka w okopach. Jest to też książka o samotności i tajemnicy, skrywanej przez główną bohaterkę, która choć wydaje się opowiadać o sobie z ekshibicjonistyczną szczerością, to z lęku przed byciem „nieuprzejmą” pewne sprawy zostawia tylko dla siebie. Napisana z subtelnym poczuciem humoru i wnikliwą znajomością ludzkiej psychiki Nieuprzejmość po mistrzowsku ukazuje meandry życia pokolenia współczesnych trzydziesto- i czterdziestolatków. „To bardzo dobra proza o życiu, które pragnie życia, o uczuciach bez uczuć, o tym, że w tej wersji egzystencji ranienie się wzajemne jest odbierane jako nieuprzejmość, bo skala uczuć jest krótka i zamulona.” Bożena Umińska-Keff

W jednym z gdańskich szpitali przychodzi na świat mała dziewczynka, Aleksandra. Jest niezwykła. Od pierwszej chwili po urodzeniu wie i widzi wszystko. Nie tylko świat realny, który znamy – widzi także coś więcej. Anioła o imieniu Julek, diabła S., życia bez wyraźnych granic. Wie czyim jest wcieleniem i dlaczego. Obserwuje swoją trochę nieobecną duchem rodzinę, a jej wrażliwość nie ułatwia relacji. Nierozumiana przez rodziców, rówieśników i nauczycieli, dorasta w Gdańsku, który w tamtym czasie staje się kolebką nowej historii. Solidarność, strajki, internowanie. Lech Wałęsa wraz z rodziną mieszka w tym samym bloku na Zaspie, z okna widać tłumne manifesty. Grozy dodaje fakt, że ojciec dziewczynki jest po tej niewłaściwej stronie. Wrażliwość Aleksandry pozwala nam zobaczyć tamte czasy w zupełnie innej perspektywie, nieznanej dotąd nikomu. Aleksandra wykazuje talent malarski. Niestety, rodzice każą ścierać ze ścian pierwsze rysunki, a pani w szkole wyśmiewa próby ekspresji artystycznej. Zawsze na uboczu, niewymiarowa, bo trochę za duża jak na swój wiek i płeć, nawiązuje przyjaźnie tylko z tak samo wykluczonymi i „dziwnymi” jak ona. Tworzy własne światy, gdzie dominują barwy, kształty, głębie, chmury, morza oraz ptaki. Dzięki temu możemy ujrzeć rzeczywistość przez pryzmat namacalnych wręcz kobiecych emocji. Dotykamy czegoś, czego niby nie ma, a jednak jest obecne bardzo blisko nas, nierozerwalnie z nami związane od pierwszych godzin życia. Miłość, bliskość, wrażliwość, dobro. Wiedza, której nie można nauczyć się w szkole. Pierwsza miłość Aleksandry jest ściśle związana z gdańską bazyliką, Kościołem Najświętszej Marii Panny. W nim już zawsze będzie szukała spokoju i odpowiedzi na pytania, na których pozornie odpowiedzi nie ma. Wszystkie drogi jej burzliwego dorastania, romanse, nieszczęśliwe zauroczenia – zawsze prowadzą do tego spokojnego, majestatycznego gmachu, przed „Sąd Ostateczny” Hansa Memlinga. Opowieść Barbary Piórkowskiej ma coś z proroctwa. To studium kobiecości każdej kobiety. Jest przyjście na świat, dorastanie, niezrozumienie, pierwsza miłość, pierwsze odrzucenie, pierwszy polip na jajniku, śmierć dziadka, samotność i ten niezwykły dar, który ma każda kobieta: intuicja. Wrota do pojmowania rzeczy, które są inne niż się wydają.