Apartament w stylu Hampton

Czytając tą książkę zastanawiałam się nad tym, czy dużo osób na świecie ma różnego rodzaju fobie? Ja na przykład boję się dziurek i wielkich zbiegowisk robaków o grubych pająkach nie wspominając. Mój najmłodszy syn nie lubi dotykania, podobnie jak główna bohaterka, tylko, że u niej wywołuje to nie tylko ogromną panikę, ale i dziwne stany o których przeczytacie. Z tego właśnie powodu czytałam ją zachłannie. Zresztą już sam początek jest mocno hipnotyzujący, gdyż chłoniemy wieści o zakrwawionych pomieszczeniach, gdzie wszystko sugeruje, że doszło do jakiejś rzezi, tylko nie wiemy dlaczego. Do tego dochodzi wiadomość o dziwnym telefonie, gdzie tajemniczy głos dobrze wiedział, co tam się wydarzyło wprawiając bohaterkę w nie lada osłupienie. Następnie przechodzimy do wcześniejszych wydarzeń, by zobaczyć jak wszystko wyglądało od początku i po raz kolejny kończy się niewiadomą. To naprawdę tajemnicza opowieść, bo tak naprawdę nasza postać ma tu przyjaciela czy też ochroniarza, który też ma swoje życie prywatne. My je poznajemy pobieżnie, ale wychodzi na to, że niektóre elementy dzieją się tu w tym samym czasie. Czyżby zbieg okoliczności?
Z tą historią należy postępować delikatnie, gdyż dotyka również intymnych sfer o których nikt miał się nie dowiedzieć, więc trudno jest wraz z dowodami przeciwko samej zainteresowanej występować. Autorka w międzyczasie przekazała nam kilka drobnych mądrości. Poczułam się nieco zmotywowana i zrozumiana przez jedną postać, która wiedziała, że jej słodkie szkodzi, a pomimo tego czasami nie mogła sobie tego odmówić. Później miewała wyrzuty sumienia i tak wszystko zataczało koło. Pomyślałam sobie wtedy, że nawet póki ja tego nie zmienię, póki nie zacznę postępować inaczej, to i w moim życiu również nic się nie zmieni. Co chwilę odnajdywałem tutaj coś, co miało swoje odbicie w życiu prawdziwym. Pomijając oczywiście krwawe sceny;-)
Autorce udaje się zachować naszą uwagę do końca książki. Ma bardzo dużo dialogów podczas których wychodzą istotne fakty w sprawie czasu niepamięci naszej postaci. Wiele scen miało swój odzew psychologiczny, co uwielbiam. Bez wątpienia przeczytam chętnie każdą książkę autorki, bo wiem, że w odpowiednich momentach będę zaskoczona. Polecam wam przeczytać, byście zobaczyli, że osoby z dziwnymi zachowaniami nie robią tego specjalnie. A to, że kiedyś tego nie było, to nie prawda. Kiedyś zwyczajnie było to tematem tabu, gdyż ludzie wstydzili się inności. Naprawdę świetna pozycja, polecam:-)

„Nic tak idealnie nie zakrzywia rzeczywistości jak strach”.
Magdalena Om to sopocka bizneswoman. Kobieta sukcesu zawdzięczająca swoją pozycję wyłącznie własnej silnej woli, życiu w świecie reguł i granic, które sama sobie określiła.
Hafefobia, czyli paniczny lęk przed dotykiem – rzadka fobia na którą od lat cierpi Magda, choć totalnie zaburza relacje społeczne, kobieta zahartowała do tego stopnia, by móc w miarę „normalnie” żyć. Choć w sferze jej życia prywatnego, jest to bardziej niż skomplikowane..
Pewnego dnia zdezorientowana Magda budzi się w swoim luksusowym apartamencie w stylu Hampton, w ostatnim domu na końcu ulicy. Nie pamięta jak to się stało, że poprzedniego wieczoru urwał jej się film i co wydarzyło się w nocy.. I nie ma szans sobie tego przypomnieć, bo za chwilę otrzymuje niepokojącą wiadomość od osoby, która dysponuje kompromitującymi ją zdjęciami i filmami.. z których wynika między innymi to, że tej nocy Magda zabiła człowieka..
Kobieta zostaje wplątana w lepką sieć intryg, sekretów i manipulacji. A najgorsze jest to, że nie wie, kto jest „pająkiem”.. a to właśnie on chce zrobić z jej życia „jesień średniowiecza”. Tu liczy się wiec czas oraz kompromis i współpraca z kimś, kto jest w stanie pomóc kobiecie zawalczyć o prawdę, wolność i życie..
„Apartament w stylu Hampton” to nieszablonowy kryminał w świetnym stylu. Autorka potrafi budować silne kobiece postacie oraz świetnie nimi grać – w te klocki jest mistrzynią. Fabuła zaskakuje. Intryga porusza tematy ważne, trudne, mocne. Akcja goni reakcję. A emocje sięgają zenitu. Świetnie się bawiłam.
Autorka rozbudza nadzieję na ciąg dalszy.. będę wypatrywać.
Tymczasem, polecam.