Bal szczęśliwych serc

– Danielu... Danielu... po prostu nie wierzę własnym uszom! – wykrzyknęła, ale jego odpowiedź brutalnie sprowadziła ją na ziemię. – No, już dobrze, nie przesadzaj, muszę z tobą pogadać. (...) – W każdej chwili, bardzo chętnie, gdzie jesteś? – zapytała.(...) – Jestem całkiem niedaleko. – Nie nawiązał do wątku rodzinnego. – Mogłabyś przyjechać do zajazdu Ciemny Las przy autostradzie? Czekam tu na ciebie. Dlaczego nie odwiedził Waldenburga? Dlaczego chce się spotkać w nieprzytulnym zajeździe przy autostradzie? Restauracja Ciemny Las była przerażająco bezosobowa. – Danielu, ja... Nie dał jej dokończyć. – Możesz od razu wyruszyć? – dopytał. – Nie mam dużo czasu.(...)