Ballada o drobnym karciarzu

Niektóre historie potrafią wciągać dokładnie jak hazard, gdzie liczy się na wygraną za wszelką cenę i nie odpuszcza nawet wtedy, kiedy karta zwyczajnie nie idzie. My od początku poznajemy mężczyznę, którego jakby życiem jest właśnie hazard. Nie znamy go dokładnie, ale sam z wolna zaczyna o sobie opowiadać, podpowiadając nam nawet na co mamy zwracać uwagę w kasynie i jak się ustrzec przed zdradziecką grą rąk. Tak jak buty są wizytówką człowieka, tak dłonie nieocenionego karciarza. Kiedy już jesteśmy nakręceni, widzimy jak nasza postać przegrywa kilka pierwszych starć. Następnie przy stoliku pojawia się dosyć młoda kobieta, która aż pachnie tandetą. Nie wiedzieć jednak dlaczego od razu łapią ze sobą cichy kontakt. Spojrzeniem oczu potrafią opisać więcej aniżeli słowami. Wiadomo bowiem, że w kasynie pokerowa twarz to największa karta przetargowa. Czytamy dalej, widzimy wygraną bohatera, jednak nie wiedzieć czemu i gra nagle się kończy. On sam twierdzi, że nie ważny jest koniec, jedynie sama gra. Zerkanie na kogoś, kto przegrywa, jak upada lub z jaką bojaźliwością wygrywa. Wspólny wieczór tych dwojga kończy się jazdą do hotelu, gdzie nikt ich nie pozna, ani nie oceni tandety na szyi kobiety. Co ciekawe, podobno nic nie jest w stanie uśpić czujności kogoś, kto już był na samym dnie. Nie spodziewał się jednak, że każdy na naszej drodze jest po coś. Każdego da się przechytrzyć jeśli w grę będą wchodziły uczucia i opowiedzenie o swojej przeszłości. Niekiedy ludzie chcą się ratować nawzajem, a niekiedy mają ku temu swój osobisty plan:-)
Słuchajcie, to nie jest książka dla każdego. Jest to opowieść o kimś, kto żyje tylko dla gry. To jego jedyne pewniaki, gdyż wyjścia ma znane, albo wygra albo przegra. Zdradza nam jednak tajniki zachowań hazardzistów, dlatego ten temat zainteresuje tylko poszczególne osoby. Ja jako dziecko gdy mieszkałam w innym miejscu czasami zaglądałam do mini kasyna. Byłam obserwatorem, dlatego niektóre zasady znałam. Mnie zwyczajnie ta treść interesowała na tyle by zobaczyć jak dobrze cały konspekt książki został ukazany. Dlatego wniosek jest prosty, jak nie lubisz grać, to treść cię zanudzi. Bo o to właśnie tutaj chodzi, by pokazać jak wygląda życie wtedy, kiedy się gra. Z dodatkiem scen miej lub bardziej romansowych. Ja zostałam tutaj pobudzona do działania i ostrzeżona, by uczuć nigdy nie mieszać z grą. Jakąkolwiek. Tam nigdy bowiem nie ma wygranych. Dla mnie rewelacyjna!

„Ballada o drobnym karciarzu” Lawrence’a Osborne’a to literacka podróż w najciemniejsze zakamarki ludzkiej duszy, osadzona w dusznym, hipnotyzującym świecie Makau – mieście neonów, kasyn, iluzji i ucieczek od własnych demonów. To powieść, która nie tyle opowiada historię, co hipnotyzuje tempem, nastrojem i psychologiczną głębią.

W centrum fabuły stoi lord Doyle – prawnik, oszust, człowiek, który dawno przegrał życie, zanim przegrał pierwszą fortunę przy stole do bakarata. Kasyno jest jego azylem i więzieniem jednocześnie. Alkohol, karty, rytualne zanurzanie się w grze bez końca – to jego jedyny sposób na zapomnienie. Osborne prowadzi czytelnika przez świat Doyle’a bez oceniania, pokazując go jako postać tragiczną, ale paradoksalnie bliską: zagubioną, wypaloną, desperacko szukającą sensu.

Wszystko zmienia przypadkowe spotkanie z młodą kobietą – dziewczyną z półświatka, która okazuje się jedyną osobą zdolną rozbić skorupę Doyle’a. Między nimi rodzi się cicha, nieoczywista relacja – bardziej emocjonalna niż romantyczna. To więź, która daje bohaterowi złudzenie oczyszczenia, a może po raz pierwszy od lat – namiastkę prawdy. Ale Makau to miejsce, w którym nie ma miejsca na czyste intencje, a zaufanie jest walutą jeszcze bardziej niebezpieczną niż pieniądze.

Osborne mistrzowsko buduje atmosferę – gęstą, duszną, pełną symboli i moralnych półcieni. Jego styl jest elegancki, wyrafinowany, niemal filmowy – nic dziwnego, że książka doczekała się ekranizacji z Colinem Farrellem. Autor potrafi jednym zdaniem oddać smutek, dekadencję i pustkę świata, w którym sukces jest maską, a porażka – jedyną prawdą.

To historia o uzależnieniach – nie tylko od alkoholu czy hazardu, ale od iluzji, odgrywania ról, od potrzeby ucieczki przed sobą samym. Motto powieści zdaje się brzmieć: czasem największą przegraną jest to, czego się trzymamy – a największym ryzykiem jest pozwolić sobie na prawdę.

„Ballada o drobnym karciarzu” to lektura dla czytelnika dojrzałego, wrażliwego na psychologię postaci, na literaturę, która nie prowadzi za rękę, lecz zostawia z pytaniami. Dla tych, którzy lubią powieści o upadkach i próbach powstania, o człowieku kruchym i mocnym jednocześnie. Dla fanów mrocznych historii z melancholijną nutą, gdzie najwięcej dzieje się nie przy stole gry, lecz w głowie bohatera.

Polecam tę książkę wszystkim, którzy szukają prozy głębokiej, intelektualnej, a jednocześnie emocjonalnej. To powieść o samotności w świecie pełnym ludzi – i o tym, że czasem największe bitwy toczymy w ciszy.