Baśka Murmańska

Był sobie oddział polskich żołnierzy na dalekiej północy Rosji. Wśród nich, niezwykły towarzysz: niedźwiedzica polarna o imieniu Baśka. Brzmi jak legenda? A jednak to prawdziwa historia, którą Tomasz Specyał postanowił ocalić od zapomnienia.

Hejka,witajcie ! Zapraszamy was dzisiaj na recenzję książki, która ukazuje przyjaźń i historię. Książki, która potrafi wzruszyć i zaskoczyć.
Zapraszamy na kilka słów od nas na temat książki "Baśka Murmańska" od Wydawnictwa Replika.

Przyznamy się wam na początku,że rzadko sięgamy po takie pozycje i szczerze długo się zastanawiałyśmy czy ją zrecenzować, ale ostatecznie postanowiłyśmy spróbować, a teraz możemy już wam powiedzieć - nie żałujemy ! Bardzo nam się podobała, zachwycała nas opisami oraz samą historią, w której można się dosłownie zatopić. No i te zdjęcia, to one są puentą tej pozycji.
Ale zacznijmy może od początku.

Książka to opowieść o Baśce Murmańskiej, polarnej niedźwiedzicy, która towarzyszyła polskim żołnierzom walczącym na dalekiej północy Rosji po I wojnie światowej. Dodatkowo dostajemy jeszcze całe tło historyczne dotyczące Murmańczyków, żołnierzy, którzy w latach 1918–1919 stanęli po stronie Ententy w walce z bolszewikami.

Po tę książkę powinni sięgnąć ci, którzy cenią literaturę historyczną, ale szukają w niej czegoś więcej niż suchych faktów. „Baśka Murmańska” łączy solidne tło historyczne z poruszającą, wręcz symboliczną opowieścią o przyjaźni i pamięci.

I musimy wam powiedzieć,że to nie jest lekka pozycja. O nie. Bo zanim w książce pojawia się niedźwiedzica, to książka przedstawia nam historię żołnierzy,ukazuje ich codzienność w surowych warunkach północy, trudności życia na obczyźnie oraz długą drogę do odzyskanej niepodległości.

Na tle tych dramatycznych wydarzeń pojawia się Baśka, młoda niedźwiedzica, która z czasem przestaje być tylko maskotką, a staje się prawdziwą towarzyszką żołnierzy. Ułożona, wierna i inteligentna, potrafiła salutować, maszerować w rytm orkiestry i wzbudzała zachwyt, gdziekolwiek się pojawiła

Jest to książka,która przywraca pamięć. Widać,że autor bardzo dobrze i szczegółowo przygotował się do jej napisania. Wszystkie opisy sprawiają,że jest to autentyczne i bardzo realistyczne. Brawa dla autora. Ukazuje również tragedię, porusza i przypomina o ludziach, którzy dla nas walczyli.

Jeżeli więc jesteście fanami takich historycznych ciekawostek, to polecamy wam ja serdecznie. Warto też ja przeczytać dla samej pamięci, bo to zawsze piękny gest. Miłego dnia.

Wiecie co? To pierwsza książka chyba nawet w moim życiu, która została napisana z niebywałą czułością. Poczułam się znowu jak dziecko, które ktoś wziął na kolana i przytulając rozpoczął wspaniałą opowieść o niedźwiedzicy, która z czasem stała się prawie żołnierzem:-) Nie wiem czemu, ale ja nie kojarzę tych wydarzeń. To z tej książki dowiedziałam się, że wieś Romanow nad Murmanem czwartego października 1916 roku dostała tą właśnie nazwę. To było ostatnie miasto założone w Imperium Rosyjskim. Później kolejny raz zmieniono ją na Murmańsk. Autor dosyć dokładnie określił co się wydarzyło w późniejszych czasach. Widać, że ludzie kierowali się rozwagą i zawsze brali pod uwagę korzyści całego kraju, a nie tylko samego siebie. Wybierali zawsze bezpieczne opcje.
W książce możemy zobaczyć naprawdę wiele zdjęć pokazujących paradę wojsk alianckich w Murmańsku, port cały pokryty śniegiem z 1918 roku, Sztab Samoistnego Oddziału Murmańskiego, sklep archangielski i kupno futer, Sobór Archanioła pw. Świętej Trójcy, wzniesiony w 1709 i zburzony w 1929 roku, a także prowizoryczną kolejkę wąskotorową z 1918 roku, która jako tramwaj działała do 1934 roku. Mamy tutaj nawet kilka zdjęć samej niedźwiedzicy imieniem Baśka. Takim ciekawym widowiskiem było zdjęcie Baśki z marszałkiem Piłsudzkim. Mamy nawet zdjęcie Eugeniusza Małaczewskiego, który ubarwił opowieść o niedźwiedzicy swoim poetyckim stylem. Grono osób nie potrafiło uwierzyć w to, że zwierzę dzikie dało się niemal uczłowieczyć. Niestety znaleźli się tacy, którzy wykorzystali jej łatwowierność. To smutny kawałek historii, który pokazuje, że największym wrogiem nie jest zwierzę, a jedynie sam człowiek. Treść oryginału opowieści mamy tutaj wyróżnioną innym drukiem. Żeby upamiętnić jej losy, wypchana Baśka została ułożona w Muzeum Wojska Polskiego, która miała pilnować sztandarów polskich formacji wschodnich. Jest tutaj jej zdjęcie z 1934 roku.
Jeśli mam być szczera, to jest to przejmująca opowieść, która nie miałaby takiej wagi, gdyby nie ogrom zdjęć z niedźwiedzicą od samego początku jak do nich dołączyła, po sam koniec i dalej, jako martwy okaz. Jestem pewna, że poruszy każdego:-)