Cały ten błękit

Mèlissa Da Costa zabiera czytelnika w podróż - nie tylko przez urokliwe pejzaże południowej Francji, ale przede wszystkim w głąb duszy dwojga nieznajomych. Émile - zamknięty w swoim cierpieniu, pragnący przeżyć ostatnie dni w zgodzie z własnym rytmem. Joanne - uciekinierka od wspomnień, które parzą jak rozżarzone węgle. Ich spotkanie nie jest przypadkiem, lecz cichą koniecznością - jak dwa zbłąkane ptaki, które odnajdują siebie nad brzegiem tej samej samotności. Ich wyprawa kamperem staje się czymś więcej niż tylko ucieczką od przeszłości - to rytuał przejścia, podróż inicjacyjna, w której każdy dzień przynosi subtelną przemianę, a każde milczenie ma większą wagę niż słowa.

Autorka z wyczuciem i niezwykłą wrażliwością maluje emocje, nie popadając przy tym w sentymentalizm. Jej język jest delikatny, niemal filmowy, pełen niuansów i obrazów, które długo pozostają w pamięci. Da Costa dostrzega piękno w rzeczach najprostszych: spojrzeniu, dotyku, chwili spędzonej w milczeniu przy zachodzie słońca. To właśnie z takich momentów tkana jest opowieść, która porusza do głębi i zachęca, by samemu zatrzymać się na chwilę.

Cały ten błękit to historia o odwadze - nie tej spektakularnej, ale cichej, codziennej, która pozwala spojrzeć w oczy własnemu bólowi i nie odwrócić wzroku. To również hymn na cześć życia tu i teraz, życia nieidealnego, ale prawdziwego, w którym nawet pęknięcia mogą być źródłem światła.

Mélissa Da Costa pokazuje, że ma niezwykły dar snucia opowieści o ludzkiej kruchości, tęsknocie i uzdrawiającej sile międzyludzkiej bliskości. "Cały ten błękit" to powieść czuła jak szept, poruszająca jak nagłe westchnienie w ciszy i dojmująco piękna w swojej prostocie.

To książka, która nie potrzebuje wielkich zwrotów akcji, by porwać czytelnika. Jej siła tkwi w emocjonalnej prawdzie i autentyczności. Dla tych, którzy tęsknią za literaturą piszącą o rzeczach najważniejszych - cicho, ale dobitnie - Cały ten błękit okaże się lekturą, do której warto wracać.

Byliście kiedyś we Francji? Chcielibyście?😊
Ten kraj kojarzy nam się głównie z Paryżem i słynną wieżą, jakoś nigdy jej zobaczenie nie było moim marzeniem, ale Francja, którą widzimy w książce Melissy da Costy, kupiła mnie totalnie!

"Chwila obecna ma pewną przewagę nad wszystkimi innymi - należy do nas."

"Cały ten błękit" to bardzo wyjątkowa historia i takie też jest jej tło. Autorka zabiera nas na południe, w malownicze góry, do uroczych miasteczek i przyjaznych ludzi. Nie jest to jednak powieść sielankowa, przede wszystkim ze względu na temat, jaki porusza, a jest to temat śmierci.
Przede wszystkim (choć nie jedynie) śmierci nadchodzącej, bo główny bohater zmaga się z przedwczesnym Alzheimerem i jako dwudziestukilkulatek zaczyna tracić pamięć i samego siebie.
W każdym razie jest tu duże pole do rozmyślań i rozważań na ten temat, ale też do czegoś odwrotnego - do docenienia życia i chwili obecnej.
Émile i Joanne to dwójka nieznajomych, których połączy kamper i wspólny cel. Dla niego będzie to ostatnia podróż, chęć zaczerpnięcia z życia ile tylko się da, ale także uniknięcie wzroku bliskich, którzy już zaczęli go żegnać.
Joanne z kolei nie od razu zdradza nam swoje powody i zamiary, jest bardzo tajemniczą postacią i pozostaje taka do końca, ale kiedy jej relacja z Émilem powoli się zacieśnia, i my otrzymujemy skrawki jej historii. Ta dwójka bardzo się różni, a jednak w tym ciasnym kamperze idealnie się dopełnia, ucząc się siebie nawzajem. Przy okazji i czytelnik nauczy się kilku rzeczy, a przynajmniej będzie miał taką okazję.

Bardzo spodobało mi się to, że zewnętrzna forma tej książki odpowiadała jej wnętrzu. Czytamy tu o zatrzymaniu się, skupieniu na danym momencie, zwolnieniu i docenieniu, dostrzeżeniu otaczającego nas świata i sposób, w jaki powieść została napisana, również nas do tego zmusza. Jest tu mnóstwo przemyśleń, rozważań, obrazów, których nie da się szybko "połknąć", bo zajmują 630 sporych stron. Powiedziałabym, że niewiele się tu dzieje, ale jednak, kiedy dałam się porwać temu klimatowi, wcale nie czułam nudy. Nie wiem, w jaki sposób autorka uzyskała taki efekt spowolnienia, a jednocześnie zaciekawienia, ale podziwiam za to!

Sama kreacja bohaterów była ciekawa, głównie dlatego, że nie byli oni koloryzowani. Émile nie był ideałem, który nagle zachorował i teraz trzeba mu tylko współczuć, ale miał też wady, nie do końca go polubiłam, nie podobały mi się jego niektóre zachowania. Podobnie zresztą Joanne, która wydawała mi się totalnie oderwana od rzeczywistości, a jednak tak bardzo mnie fascynowała.
Niby też wiedziałam, dokąd ta historia zmierza, a jednak wycisnęła ze mnie łzy, co nie jest łatwe!😉
Jednocześnie nie była to też przygnębiająca, depresyjna i ciągnąca w dół opowieść, a po prostu życiowa, pokazująca mnóstwo kolorów, emocji i możliwości, przedstawiająca ludzkie wady i zalety, pomyłki, marzenia i decyzje.

Książka jest też po prostu pięknie napisana, autorka zbudowała świetny klimat, czułam się, jakbym naprawdę siedziała w tym kamperze obok bohaterów i obserwowała ich przemianę, dojrzewanie, otwieranie się na różne rzeczy.
Ważnym elementem są tu też cytaty, jestem pewna, że kilka zapamiętacie na przyszłość, a może nawet jakiś zapiszecie na ścianie? Ja zdecydowanie mam na to ochotę!😊

Bardzo polecam Wam wybrać się w tę podróż, nawet jeśli połamie Was na kawałki.🫢

8/10🩵

Tylko ktoś wystarczająco wyjątkowy zdoła dostrzec niecodzien­ny ton tego ogłoszenia.

Czasem to, co wydaje się końcem otwiera nam oczy na najcenniejsze życiowe doświadczenia.
To w teraźniejszości drzemie cała tajemnica. Jeśli szanujesz dzień dzisiejszy, możesz go uczynić lepszym. A kiedy ulepszysz teraźniejszość, wszystko to, co nastąpi po niej, również stanie się lepsze."

Jedna podróż, dwoje ludzi i świadomość, że nie będzie ciągu dalszego.
W obliczu takiej sytuacji staje dwudziestosześcioletni Émile- chłopak do tej pory żyjący w biegu i przeświadczeniu, że wciąż ma czas by zrealizować wszystkie swoje plany.
Niestety , jedna diagnoza układająca się w słowa wczesny Alzheimer odbierają mu nadzieję odzierając ze złudzeń i sprawiając, że cierpi nie tylko on lecz także bardzo zżyta rodzina.
Nasz bohater chce jednak pożegnać się ze światem na własnych zasadach i zostać zapamiętany jako osoba pełna energii.
Wiedząc, że nie ma szans na szczęśliwe zakończenie postanawia wyruszyć w ostatnią podróż kamperem.
Jego celem są malownicze Pireneje.
Zdając sobie sprawę ze swego z tego,że jego schorzenie jest bardzo poważne, a wyprawa na pogranicze Francji i Hiszpanii w pojedynkę nie jest dobrym pomysłem. Tak właśnie narodziła się inicjatywa z zamieszczenia ogłoszenia w którym to poszukuje towarzysza podróży.
Na ów anons odpowiada skryta i małomówna Joanne dźwigająca również własny bagaż emocjonalny.
I choć początkowo żadne z nich nie potrafi się przełamać, lecz w miarę upływu czasu relacja tej dwójki zaczyna ewoluwać.
Przyjaźń przeradza się w coś więcej zaś Émile właśnie za sprawą kobiety decyduje się na spisanie swoich wspomnień i zajęcie się technikami uważności.
To była przepiękna lektura, poruszająca najczulsze struny serca.
Powieść porusza tematy choroby, przemijania, miłości, przyjaźni oraz poszukiwania sensu życia. Autorka z wrażliwością ukazuje, jak dwoje nieznajomych, zmagających się z własnymi demonami, odnajduje w sobie nawzajem siłę do stawienia czoła trudnej rzeczywistości.
Jednym zdaniem-niezwykla i cudownie napisana. 💙💙💙