Ceremoniarz

Jeśli nie czytaliście dwóch wcześniejszych tomów, to nic nie szkodzi, bo według mnie możecie je czytać osobno. Jest tylko jedna rzecz, która się zmienia. Chodzi o dorastanie w doświadczenia głównej postaci, który za każdym razem pomimo przygotowania na makabryczne widoki, jednak wciąż jest na tyle wrażliwy, że boli go krzywda innych. W tej części to chyba wszystko weszło jednak na najwyższe tory bestialstwa, okrucieństwa a nawet poczucia, że żołądek będzie wam podchodził do gardła. Osoba, która krzywdzi innych totalnie nie ma serca, a nawet powiedziałabym, że wykonuje wszystko z przyjemnością. Tutaj krew mieszka się z krwią i najważniejsza w niektórych momentach jest siła psychiczna, a nie tylko cielesna. Żeby nieco załagodzić drastyczne opisy, postacie są tu ukazane pod ksywkami. W ten sposób traktujemy je jako osoby z którym nazwa nam się kojarzy, więc przy ich bólach widzimy je, potrafimy zrozumieć, ale na szczęście nie przechodzą na nas. To narrator tłumaczy nam co widzą, więc po części można odnieść wrażenie, że to film, tylko czytany:-) Ciekawą sprawą była tutaj akceptacja choćby tego, że kogoś nie ma, bo musiał coś zrobić czy też pojechać gdzieś indziej. Nie ma tutaj zwróconej uwagi na niepotrzebne domniemania, specjalne obrażanie kogoś, że nie jest tam, gdzie chcą aby był. Taki szacunek występuje jedynie w książkach tego autora. Czasami aby bardziej ich uczłowieczyć poddaje opisy tego co robią, jak wygląda ich poranek, co planują, ale nie wchodzi zbytnio w szczegóły zostawiając im swoją prywatność. Akcja im dalej, tym szybciej gna. Będzie podzielona na sprawę sprzed szesnastu lat, a obecną, jednak będą na tyle odseparowane, że nam się nie pomylą. Poszukiwanie Ceremoniarza zabiera im najwięcej czasu, a kiedy jest o nim jakakolwiek wzmianka, to lecą jak na zabój wiedząc, że liczy się każda chwila. Nie ma tutaj bezpośredniego skupienia na jednej osobie i chyba chodziło o to, by pod koniec serii każdy z bohaterów mógł pokazać o potrafi i kogo sobą reprezentował. Myślę, że wystarczy przeczytać jakąkolwiek książkę pisarza, żeby przekonać się do jego pióra, bądź stwierdzić, że jest dla was za mocna, gdyż jego styl się nie zmienia. To tak jak nasze ukochane drogie perfumy, gdzie jak się kończą, to nie możemy się doczekać, by ponownie je mieć:-) Mi kolejny raz zaimponowała, dlatego ją polecam:-)