Cesarzowa Sisi

,, Albo wielka miłość, albo żadnego mężczyzny w ogóle. Taką granicę wyznaczyła sobie Elżbieta i jej nie przekroczy".

Książka pokazuje, że dla niektórych ludzi liczą się tylko zyski. Gdy coś nie spełnia swojej funkcji, tak jak złamana noga konia, to najlepiej się go pozbyć. Tym samym od razu znielubiłam ojca Elżbiety. Lubił prawić morały, ale sam nie był święty. Legalnie zdradzał swoją żonę szydząc z jej postawy i ubioru. Lubił decydować tyko o przyjemnościach, a grubsze sprawy składał na plecy małżonki. Lubieżny i obrzydły. Takie miałam o nim zdanie. Jego całkowitym przeciwieństwem była tu jego córka Elżbieta, która miała dobre serce. Nie chciała poznawać innych kandydatów na męża, gdyż czekała za uczuciem, które jako jedyne zadecyduje z kim spędzi swoje życie. To są lata 1853, więc jej upór jako bawarskiej księżniczki nie jest dla rodziny zasadny. Na szczęście, choć wychodzą jej na przeciw, ona jest nieugięta.
Kolejną ważną postacią jest tutaj cesarz Franciszek. I jego rodzina planuje dla niego przyszłość, tylko my wiemy, że to nie napawa go szczęściem. Nikomu nie mówi o swoich bolączkach, choć my znamy jego uczucia i prawdę, którą przed innymi tuszuje. Nie lubi wydźwięku, nie znosi sztywnych strojów i nie chce być obecny przy ludziach skazanych na stryczek. Boi się tego, co ktoś krzyczy, lecz wie, że w tym momencie musi mieć twardą maskę przywódcy.
Jak to w miłości bywa, los złączy tych dwoje za pomocą nieprzewidzianych zdarzeń. To był chyba najpiękniejszy moment tej książki. Nie ma takiej siły we wszechświecie, która szydziłaby z takiego uczucia. Nawet ja w tej chwili nie mam takiej mocy, by oddać piękno, które mnie tutaj urzekło. Zakochałam się tutaj w pięknych i krótkich rozdziałach. Ubóstwiam tu przejrzysty druk i dokładne opisy postaci. Nie ma możliwości tu nikogo z kimś pomylić, to wszystko jest pięknie wplecione w treść, która ma nam sprawić przyjemność. By nie było mdło, poznamy chwile grozy, niepokoju, nieszczęść, sztywnych zasad i uporczywych nakazów i zakazów. Posiadanie tytułu każdą postać skłania do zachowań na które w ogóle nie mają ochoty. By dosadniej zrozumieć ich odczucia, autorka wplotła świetne porównania dostosowane do tamtego czasu. Niektóre postacie mają mowę teatralną, inne naszą, teraźniejszą, lecz z zachowaniem zasad kultury wypowiedzi. To piękna historia, która pokazuje, że pieniądze szczęścia nie dają, jeśli nie posiada się całkowitego zdrowia. Gorąco ją wam polecam!

Historyczny życiorys cesarzowej Sisi jest tak fascynujący, że pewnie już niejeden raz spotkaliście się z fabularną próbą jego odtworzenia. Księżniczki Disneya umarłyby z zazdrości po zobaczeniu jej wszystkich sukien, klejnotów, ba! złotej oszklonej karocy, w której jechała do ślubu. Gigi Griffis zwraca nam uwagę na fakt, że w momencie zamążpójścia Sisi była przecież nastolatką i to nie do końca cichą i pokorną.

Cesarzowi Franciszkowi pisana była starsza siostra, Helena, ale nieoczekiwanie zmienił zdanie i ostatecznie to Elżbieta stanęła przed ołtarzem. Na takim gruncie można stworzyć wielką romantyczną opowieść i taką też snuje autorka tej książki. Na główny plan wysuwa się pierwsza miłość dwojga młodych ludzi, którzy muszą walczyć z przeciwnościami losu, by ze sobą być. Bohaterowie przytłoczeni są obowiązkami, do których nie dojrzeli, dworską etykietą, której nie rozumieją oraz własnymi koszmarami zakorzenionymi w przeszłości.

Szkoda, że więcej czasu nie poświęcono na ukazanie domu rodzinnego Sisi. Z tego co pamiętam, z historycznych źródeł, panowały w nim dużo luźniejsze zwyczaje, dlatego przeprowadzka do pałacu i przestrzeganie tysiąca nowych zakazów, było dla Elżbiety szokiem. W powieści ciężar niedopasowania spadł przede wszystkim na jej niepokorny charakter. Przez to, w moich oczach, księżniczka wypadła trochę jak współczesna dziewczyna wrzucona do XIX-wiecznej rzeczywistości. Z drugiej strony, może to i dobrze, bo młodym czytelniczkom łatwiej będzie się z nią utożsamić.

"Cesarzowa Sisi" Gigi Griffis jest powieścią pisaną z myślą o nastoletnich czytelniczkach. Znajdą tutaj silne romantyczne emocje, dworskie intrygi, przystojnego księcia (czy raczej cesarza) jak z bajki z mrocznym sekretem oraz jego niegrzecznego brata. Takim odbiorcom to polecam, a sama czekam z cichą nadzieją na kontynuację, tylko ta już pewnie z bajką będzie miała niewiele wspólnego.