Chmury z keczupu

Kłamstwa i tajemnice bywają ogromnym ciężarem, zwłaszcza dla osób wrażliwych, niewinnych. Czasem są spowodowane dobrymi intencjami, szczególnie, gdy próbujemy kogoś chronić, to jednak nie sprawia, że wyniszczają psychikę w mniejszym stopniu. W takim wypadku jedynym oczyszczeniem może być ujawnienie sekretu. Niestety, przyznanie się do stworzonej sieci kłamstw przed najbliższymi nie jest prostym zadaniem, wiążą się z tym przykre, bolesne konsekwencje. Dokładnie w takiej sytuacji jest młoda Zoe, która przytłoczona ciężarem mrocznych tajemnic i ich skutków, postanawia zwierzyć się jedynej osobie, jaka ją zrozumie i nie będzie w stanie przekazać tych delikatnych informacji dalej. Jest nią skazany na śmierć i oczekujący na egzekucję więzień, do którego dziewczyna zaczyna pisać szczere listy. Mają one formę głębokiej spowiedzi, ale również niosą zrozumienie i pocieszenie dla przestępcy.



Co takiego strasznego przydarzyło się Zoe, że zaczęła utożsamiać się z mordercą?



"Zrobiłabym wszystko, żeby zapomnieć. Absolutnie wszystko. Zjadłabym pająka, stanęłabym nago na dachu szopy albo do końca życia robiłabym zadania z matmy. Cokolwiek, byle wymazać tamto z pamięci, tak jak to się robi z komputerami: wystarczy nacisnąć przycisk, a znikają obrazy, słowa, kłamstwa, które zaczną się w kolejnej części mojej opowieści."





Odkąd pamiętam, uwielbiam gdy w powieściach pojawiają się wstawki w formie wpisów z pamiętnika czy listów. Czynią one historię bardziej autentyczną, pozwalają zagłębić się w psychikę bohatera, lepiej go zrozumieć, a nawet utożsamić się z nim. Takie osobiste teksty są również silniej przesiąknięte emocjami, dzięki czemu całość odbiera się wszelkimi zmysłami, czyta się je szybko, z zapartym tchem.



Pozycja "Chmury z keczupu" ma charakter wyjątkowy, gdyż jest powieścią epistolarną, więc całą historię poznajemy dzięki listom Zoe. Sam fakt, że adresatem jest niebezpieczny skazaniec, na dodatek dużo starszy od dziewczynki, niepokoi oraz intryguje. Czytelnik ma świadomość, że sekret nastolatki musi być mroczny i bolesny, zwłaszcza, że Zoe postawiła przede wszystkim na szczerość, nie owija w bawełnę, nie ukrywa swoich uczuć, mimo że nie są łatwe do opisania i zdecydowanie ją przytłaczają.



Szybko okazuje się, że nasza bohaterka nie jest zwykłą, beztroską nastolatką. Jej bagaż doświadczeń wyraźnie przygniata ją swym ciężarem. Oprócz typowych dla młodych osób rozterek, musi zmierzyć się z chorobą siostry, kłótniami rodziców, zbliżającą się śmiercią dziadka. Znalazła się również w osobliwym trójkącie miłosnym, z jakiego nie łatwo się wyplątać. Decyzja, czy wybrać samolubnie własne szczęście, czy dobro bliskiej osoby, nie należy do łatwych. Cokolwiek postanowi, któraś ze stron ucierpi. Nie mogła niestety przypuszczać, iż cała sytuacja skończy się prawdziwą tragedią. Wybory, przed jakimi została postawiona, z pewnością przytłoczyłyby nawet osobę dorosłą.



"Wiem, że to brzmi jak szaleństwo, ale tak właśnie czuję, jakbym miała słowa wyżłobione we wnętrznościach, czerwonych, obolałych i opuchniętych, może nawet krwawiących. Jedyny sposób, żeby się ich pozbyć i złagodzić ten ból, to zapisywanie ich tu, na tej kartce. Opowiadanie Tobie całej tej historii."



Zoe jest bohaterką, jakiej nie sposób nie pokochać. Wszelkie emocje opisała w swych listach niezwykle sugestywnie, zarówno te dobre, dzięki którym czytelnik widzi, na czym jej najbardziej zależało i co dawało szczęście, jak i te złe, umożliwiające zaznanie jej lęku czy bólu. Podziwiałam również jej dobre serce, po prostu zachwycił mnie stosunek dziewczyny do więźnia. Nie oceniała go, nie potępiała, starała się zrozumieć i umilić pozostałe mu chwile. Wierzyła, że korespondencja nie tylko jest jej oczyszczeniem, ale pomaga także i jemu. Bez wątpienia jest postacią autentyczną, wielowarstwową, naszkicowaną w sposób nadzwyczaj precyzyjny.



Na uwagę zasługuje także klimat powieści, nasycony niepokojem i sekretami. Tajemnica bohaterki odkrywana jest stopniowo, pomału, intryguje czytelnika i nie pozwala mu oderwać się od lektury nawet na sekundę. Z wypiekami na twarzy płynie on po kolejnych stronach, nawet nie spodziewając się, że zakończenie złamie mu serce. Finał "Chmur z keczupu" dosłownie mnie zmiażdżył emocjonalnie, wylałam morze łez i do dziś nie potrafię pogodzić się z tak bolesnym końcem tej wyjątkowej historii. Mimo że to książka młodzieżowa, zdecydowanie zachwyci również dorosłych, poruszy ich do granic i skłoni do głębokiej zadumy.



Pióro autorki jest lekkie i przystępne, co najważniejsze w fenomenalny sposób opisuje emocje, które dosłownie przenoszą się na czytelnika, umożliwiając mu intensywne przeżywanie całej historii. Nie zabrakło także świetnego poczucia humoru, dzięki któremu całość czyta się niezwykle przyjemnie. Annabel Pitcher stworzyła słodko-gorzką opowieść, ukazującą autentyczne, niełatwe życie, gdzie radość przeplata się ze smutkiem, a dramaty pojawiają się niespodziewanie, bez względu na to, ile ma się lat.



"Jak widzisz, ja także nie jestem wolna od błędów. Nie jesteś sam, Stu, nie chcę żebyś leżał na swoim cienkim materacu, uważając, że cały świat widzi w Tobie jedynie zło - jedna dziewczyna z Anglii wie, że tkwi w Tobie także dobro."



"Chmury z keczupu" jest poruszającą, nieszablonową, nadzwyczaj wciągającą i przyjemną powieścią o dziewczynce, która musiała dojrzeć o wiele szybciej niż rówieśnicy. To historia o trudnych wyborach, nieumyślnych błędach, mrocznych sekretach, jakie przytłaczają i nie pozwalają normalnie funkcjonować, ale też o uczuciach, które nie miały szansy się spełnić. Wartka akcja, tajemniczy klimat, wyrazista bohaterka, a wszystko to dopełnione niesłychanie ogromnym ładunkiem emocjonalnym. Gwarantuję, iż książka skradnie wasze serce, bez względu na wiek, po to, by swym zakończeniem brutalnie je roztrzaskać w drobne kawałeczki. To zdecydowanie pozycja, o jakiej długo nie zapomnicie! Polecam gorąco.