Ciche cuda

Wpierw zaznaczę, że autorka wierzy w Boga i często śle do Niego swoje prośby, błagania czy nadzieję, więc jeśli ten temat cię drażni, to po książkę nie sięgaj. Niekiedy czytamy słowa modlitwy, które pomagały jej w trudnych czasach. Autorka jest z nami całkowicie szczera i wyjawia sekrety odnośnie wcześniejszych powieści. Często odnosi się do pytań, jakie czytelnicy do niej piszą i na nie odpowiada.
W książce znajduje się dwadzieścia opowieści i słowa od autorki. Na kartach jej zwierzeń można przyjrzeć się jej zdjęciom z bliskimi, które mają podkreślić temat jaki aktualnie poruszyła. W sumie to wydaje mi się, że cała opowieść jest wytłumaczeniem jej szczerego uśmiechu. Czytelnicy byli ciekawi co sprawia, że wciąż jest szczęśliwa. Odpowiada na to pytanie ale od początku. Każda z dwudziestu krótkich historii przedstawia czas od dzieciństwa do teraz. I jeśli ktoś jest pechowcem, to właśnie tak można było nazwać autorkę, ale do pewnego przełomowego momentu. Do telefonu przez który bardzo długo płakała i urósł w niej ten bunt, że tak nie powinno być. Każdy ma prawo powiedzieć: Stop, Nie, ja na to nie pozwalam!
W dalszych częściach uczy nas jak zastosować te słowa, bo często bywa tak, że chcemy przestać być traktowani jak popychadło, tylko nie wiemy jak się za to zabrać. Cała opowieść bardzo mi się spodobała, bo doskonale znałam ten temat. Jeśli ktoś potrafi być asertywny i nigdy nie miał problemów z wyznaczaniem swoich granic osobistych, to tej książki nie zrozumie. Ja znam temat od podszewki, bo sama go przerabiałam. Nawet miałam bardzo podobnie i też nie wstydzę się do tego przyznać. Jest tylko jedna rzecz, która w moim przypadku była zupełnie inna. Autorka napisała, że brak przekazywania miłości bierze się z braku jej odczuwania w dzieciństwie. U mojego męża to się zgadza, dopiero ja mu pokazałam co to znaczy miłość rodzinna, a czy potrafi ją stosować, to dłuższy temat. Ja natomiast od dziecka byłam obserwatorką. Wszędzie przypatrywałam się ludziom dookoła i wybierałam te zachowania, które innym sprawiały radość. Później zaczęłam je stosować na swoich bliskich, by zawsze mogli odczuwać dobre emocje. Wracając do treści, książkę polecam każdemu, kto jest smutny, załamany i przytłoczony życiem. Jest dla każdego, kto potrzebuje jakiejkolwiek pomocy, lub sam przeszedł piekło. Wydaje mi się, że tylko oni docenią ją najbardziej.

Książki pani Niemczynow to dla mnie żaden rodzaj musu czytelniczego, niczym żmudna i trudna w zrozumieniu lektura szkolna. Wręcz przeciwnie- historie wykreowane przez pisarkę mocno wciągają, a przede wszystkim zmieniają pogląd na często szare i nieciekawe życie. Dobrze wiem, że nie zrezygnuję z dalszego poznawania jej propozycji. Jest to na pewno postać, która świetnie odnajduje się w swym zawodzie, a na dodatek kocha rozmawiać ze swoimi fanami. Organizowane przez nią spotkania online są bardzo udane, a swoim uśmiechem pisarka mogłaby się niemalże podzielić, tak bardzo jest on wyraźny i dający nadzieję. Co więcej, w jej wielu książkach umieszczone zostały wszystkie możliwe uczucia. Raz autorka tworzy dla nas historią smutną, łzawą, by za chwilę nas podbudować i pokazać, że wszystko jeszcze może się ustatkować. Takie zróżnicowanie tematyczne wyklucza niechcianą w książkach nudę, więc wolałabym, aby styl pani Niemczynow nie ulegał wielkim przemianom. Są one niepotrzebne, wręcz niewskazane.
Co ważne, „Ciche cuda” można potraktować jako bardzo osobisty tekst, niemal pamiętnik czy spowiedź, a na tak zwany warsztat psychologiczny autorka postanowiła wziąć swoje własne przeżycia, niekoniecznie pozytywne. Po szerokim uśmiechu serwowanym nam w sieci nikt nigdy nie domyśliłby się, ile przeszkód już musiała pokonać pisarka, by tak mocno pragnąć żyć i wciąż tworzyć, tworzyć i tworzyć. Choć dość dobrze znam wiele powieści pani Niemczynow, nigdy usilnie nie wnikałam w jej życie prywatne. Z tekstu omawianej książki wynika jednak, że ogromne problemy można pokonać, jeśli tylko mocno się tego pragnie. „Ciche cuda” przekazałabym zatem w ręce wielu malkontentów, którzy nie robią nic, aby wyjść z cienia, aby zakończyć to, co złe i zgubne. Jeśli choć jedna źle nastawiona do życia osoba sięgnie po ten zbiór opowiadań i zmieni swoje dotychczasowe postępowanie, to już będzie ogromny sukces. Często ogromna przemiana człowieka ma charakter lawiny lub domina- inni ową zmianę dostrzegają, dokonują analizy i także ruszają do boju.
Wielu czytelników uważa jednak, że pani Niemczynow mocno przesadziła i nie powinna aż tak się otwierać. Nie neguję całkowicie takich opinii, gdyż nie wiem, czy kiedykolwiek sama napisałabym tak dobitny, intymny, szczery do bólu tekst. Teraz wydaje mi się, że nie byłoby to możliwe, ale życie naprawdę lubi płatać nam różne figle, a powiedzenie pt. NIGDY NIE MÓW NIGDY pasuje tu idealnie. Czytałam także, że zamieszczanie prywatnych zdjęć to kolejny nietakt. Może i tak, ale, jak widać, zdjęcia nie do końca pokazują naszą prawdziwą naturę. Możemy się uśmiechać i wyglądać na szczęśliwych, ale czy tak jest naprawdę? Czy nie jest tak, że nasze prawdziwe myśli ukrywamy na dnie duszy? Jest to temat do indywidualnego rozważenia.
„Ciche cuda” i zawarte w książce opowieści mogą też mocno wpłynąć na czytelników i tym samym totalnie odmienić im pogląd na temat rangi problemów życiowych. Wielu osobom wydaje się, że ogromna tragedia to choćby brak pieniędzy na imprezę czy wakacje. Och, to naprawdę jest bzdura.
Książkę czytało mi się dobrze, nie nazwę jej jednak bestsellerem ze względu na mnogość odwołań do Boga. Nie jestem osobą niewierzącą, ale każdego swojego czynu, złego czy dobrego, nie analizuję pod kątem wyznawanej religii. W tym aspekcie wielu odbiorców może odrzucić tę książkę, nie będę tym faktem zbulwersowana. Religia, zwłaszcza w obecnych czasach, zawsze była jest i będzie tematem ryzykownym. Bywa, że czytelnicy odczuwają niesmak lub po prostu nudę, gdy ktoś niestrudzenie porównuje każde zdarzenie do planu Bożego Sens niektórych opowieści na pewno jednak zostaną ze mną na dłużej, a ja sama z pewnością użyczę książkę osobom, które zawsze widzą dziurę w całym, a z błahostki tworzą zapowiedź końca świata.
Głowa do góry!