Cienie nad stawem

Napisanie ciekawej książki mającej 400 stron (a w poprzednich tomach znacznie więcej) to wyzwanie i nie lada wyczyn literacki. Nierzadko mówi się, że bardzo długie powieści są nieciekawe, liczba wątków i bohaterów zdecydowanie zaniża jakość tekstu. Jeśli jednak chodzi o cykl z komisarzem Markiem Bondysem w tle, możemy mówić wyłącznie o samych zaletach i nie mamy szans na choćby cień nudy czy niedopasowania gatunkowego.

Na część czwartą czekałam bardzo chętnie- i oto jest! Autorka znowu przenosi nas do rodzinnej Bydgoszczy, ale nie tworzy czegoś w rodzaju idylli, bajkowego miejsca na mapie Polski. Wręcz przeciwnie- zauważamy tu mocno już odległe lata osiemdziesiąte i dziewięćdziesiąte XX wieku. Żyło się wówczas zupełnie inaczej, na pewno bez wszędobylskiej obecnie sztucznej inteligencji. Retrospekcje dają nam też szansę poznać lub przypomnieć sobie zasady PRL-u, a nie każdy czytelnik ma o nim praktyczne pojęcie. „Cienie nad stawem” to ogromna lekcja historii i geografii- bez filtrów, upiększeń, bez omijania zła i odrazy, która istniała kiedyś, a dziś ma po prostu inny, mocniejszy i wirtualny wymiar.

Warto też wiedzieć, czy historie spisane przez Hannę S. Białys należy czytać w sposób cykliczny. Cóż, to zawsze najlepsza opcja, jednak autorka ma świadomość, że nie wszystkie filie biblioteczne mogą zdobyć każdy tom, Z tego właśnie powodu akcja jest tak zaprezentowana, że często poznajemy wydarzenia mające związek z poprzednimi częściami. Nic nie będzie dla nas niezrozumiałe czy nieuporządkowane.

Komisarz Marek Bondys to postać, obok której nie przechodzi się obojętnie. Od pierwszego tomu można mu przypisać wiele istotnych cech. Przede wszystkim jest on bardzo oddany swojej pracy, a założenia prowadzące do rozwiązania sprawy czasem wydają się niezwykle drobiazgowe. Poza tym każdy fan poprzednim tomów wie, że to człowiek z bardzo kiepską przeszłością, nałogowy palacz, mizofon, ale też fan pływania. Pisarka nie zapomniała wspomnieć o jego wiernym towarzyszu- psie Kodeksie. Wszystkiego jednak o komisarzu nie zdradzę, bo czytanie informacji na temat tego bohatera to idealnie dopracowane, smakowite kąski.

I tym razem komisarz Bondys nie ma lekkiej pracy, a autorka doskonale przypomina o tym, że policjantem się jest, a nie bywa. W szarej Bydgoszczy lat 90. dochodzi do bardzo niecodziennego odkrycia zwłok kobiety, niejakiej Irminy Majewskiej-Gaury. Jeśli ktoś uważa, że odnalezienie ich w ścianie to swego rodzaju powrót do pierwszej części cyklu, to bardzo się myli. Na domiar złego, nie będzie to jedyna mocna historia, którą poczęstowała nas pisarka. Na pierwszy rzut oka można nawet uznać, że ze sobą nie współgrają, choćby ze względu na ramy czasowe, lecz czytelników bardzo proszę o cierpliwość. W przypadku tej książki bardzo się ona opłaci. Historia z teraźniejszością nie zawsze się ze sobą gryzą. Czy zatem odnalezione w ścianie zwłoki dobrze przeplata się z tragicznymi pomówieniami, plotkami, które dewastują życie Marceliny Koniecznej- młodej gwiazdy show-biznesu? Można jedynie zauważyć, że już wtedy dochodziło do przemocy psychicznej, lecz nie tak głębokiej, jaka panuje obecnie. Hanna S. Białys tak opracowała całą historię, że każdy rozdział jest niczym pasujące do siebie puzzle- notabene ulubiona forma rozrywki komisarza Bondysa. Wystarczy tak naprawdę jeden zły ruch, by ludzie dosłownie wymyślili sobie ciąg dalszy. Nieźli z nas scenarzyści, oj nieźli. Czy możemy mówić tu o powtarzalności? Na pewno nie- oba wątki są mocno rozwinięte.

Wydawcy książek Hanny S. Białys dbają też o to, by stworzyć coś na kształt kolekcji. Wszystkie cztery tomy są do siebie bardzo zbliżone wizualnie, dominuje kolor czarny i czerwony. Jest to swego rodzaju wstęp do mroku i trudnych, kryminalnych spraw. Co jednak ważne, autorka znajduje miejsce i na to, by dodać do fabuły elementy chwytające za serce. Czy to dobry manewr literacki? Oceńcie sami, ja uważam to za ogromny walor. Każdy znajdzie tu coś dla siebie, a dodanie nowych postaci, szczególnie tych związanych z pracą komisarza Bondysa, to następny walor powieści.
Zawsze istotnym dla mnie elementem jest też format tekstu. Czcionka jest odpowiednio duża, nie męczy oczu, dlatego nową historię kryminalno-obyczajową można czytać zawsze i wszędzie, nawet podczas odprężającego wieczoru. Podpisane rozdziały, czyli uwzględnienie konkretnych dat, nie czynią z książki zawiłego labiryntu.

Tajemnice- to coś, co kocha pisarka. Jak sama jednak podkreśla, historia Bydgoszczy,
ale nie tylko, skrywa swoje tajemnice w budynkach, zakątkach, mostach, ulicach, ale przede wszystkim w ludziach. Muszę zgodzić się z tymi słowami w stu procentach.
Polecam i czekam na kolejne historie.