Cloven

Książka przeczytana na jednym wdechu:-) Zapisana jako literatura obyczajowa, choć z tyłu książki widnieje ,,romans". Zawiera wątki odrobiny dramatu oraz thrillera, gdyż bardzo dużo jest podkreślonych wątków składających się na krab ludzkiej psychiki, a konkretniej, schizofrenii. Główną role odgrywa tutaj mężczyzna, który nie dosyć, że zmaga się z podstępną schizofrenią, to jeszcze jego świat zawalił się w momencie, kiedy osoba mu bliska nagle go zostawiła. Momentami chciałby zaszyć się w domu i wpatrywać w jeden punkt w którym ją widział. Nie przychodzi na terapię, nie odbywa leczenia i dostawia proszki, choć nie tłumaczy dlaczego. Pragnie zwyczajnie wieść normalne życie, ale nie daje sobie rady z tęsknotą za swoją sąsiadką. Widać, że z jego strony jest to miłość i skrzywdzone serce. Wchodząc w jej perspektywę wiemy, że upłynął jakiś czas w którym zdążyła się zaręczyć. Wchodzimy odrobinę w ich prywatne stosunki, jednak nie powiem, aby było tam kolorowo. To jego zdanie się liczy i jego decyzje mają być podejmowane. W końcu zaplanował ślub, wszystko ma się złożyć z premierą jego najnowszej książki i nawet nie interesuje go, że matka dziewczyny nie czuje się najlepiej. Tym bardziej, że wyjechała niemal na drugi koniec świata. Okropny narcyz jak się patrzy, dlatego tym bardziej początkowo nie potrafimy zrozumieć jej decyzji. Ja nie wiedziałam kto był dla niego ważniejszy, ona czy premiera książki. Inne postacie również będą o tym odrobinę dyskutowały. I teraz my znając już poniekąd jej ,,szczęśliwe" życie, zaczynamy odczuwać tą opowieść podwójnie. Z jednej strony on, chory mężczyzna, który wszędzie ją widzi, który tęskni i nie może zrozumieć dlaczego tak z chwili na chwile go zostawiła i ona, dziewczyna, która zaczyna się obawiać powrotu do domu. Nasz umysł zaczyna łączyć trybiki ich losów, ale czy to oznacza, że podążamy dobrym tropem?
Oj gorąco tutaj będzie i nerwowo jak przed czekaniem za wynikiem diagnozy naszej choroby. Dosłownie historia gra na naszych uczuciach, zdeptuje myśli i daje jednak nadzieję na jakiś miły koniec. Choroba jest tu opisana jako podstępna, gdzie przy atakach on nie wie co się z nim dzieje i nie potrafi racjonalnie zareagować. Jak ja chciałam mu wtedy pomóc, chyba większość czytelników będzie miało podobne odczucie. Piękna, naprawdę pełna cierpienia, niezrozumienia i pomyłek opowieść o zagubieniu w świecie realnym i tym ze swojej głowy. Dla mnie tysiąc na dziesięć!