Cmentarz sierotek

„Bo pęd do wiedzy, potrzeba wyjaśnień jest nam przyrodzona, z nią się rodzimy, z nią umieramy”.

Lata 30. XX wieku.
Mała śląska wieś – typowy „mały tygiel, z doborową mieszanką narodowości, religii i poglądów politycznych”.
Wszyscy tu wszystkich znają i wszystko o sobie wiedzą. Żyją ze sobą, obok siebie we względnej zgodzie i w spokoju..

Do czasu.

Pewnego dnia we wsi pojawia się KTOŚ, nowy, obcy..
Jego „czarne odzienie, długa kapota, blada twarz, kapelusz”, „czarna laska ze złotą gałką”, „skórzana torba zawieszona na ramieniu” – budzą zarówno niepokój, jak i zainteresowanie mieszkańców.
Z czasem „blada pociągła twarz, czarny wąsik, czarne przenikliwe oczy” I „ten szelmowski uśmieszek” – zaczynają już tylko eskalować strach..

OBCY „pojawił się nie wiadomo skąd, nie wiadomo gdzie nocuje, u kogo się stołuje, ale co chwila go widać, jak się szwenda tu i tam”. „Czasem przystanie, coś powie, o coś zapyta i idzie dalej”. Snuje się po wiosce „niczym widmo między grobami”..

Jego obecność mimowolnie wpływa na życie mieszkańców małej wsi. Burzy spokój. Staje się zaczynem nieodwracalnych zmian. Iskrą do wiszącego w powietrzu rozłamu. Odsłania niewidoczne dotąd znaki zapytania..

Czy to wszystko początek końca jakiejś etapu dziejowego, punkt zwrotny w sposobie postrzegania rzeczywistości? Żniwo manipulacji faktami? A może sprytnie wyreżyserowany spektakl z jasno określonym podziałem ról?

Jedno jest pewne – „nic nie jest tym na co wygląda”.

„Cmentarz sierotek” to nieszablonowa opowieść o odrębności kultury śląska, o dziedzictwie śląskiej ziemi, jej złożonej strukturze jednoczącej elementy różononarodowe. Wielowarstwowy koncept o sondowaniu lokalnej tożsamości.

Jak dla mnie – lektura pouczająca i odkrywcza. Z ogromną ciekawością w przyszłości sięgnę po inne książki Autora.

Polecam.