Córka powietrza. Seria Córki żywiołów

Po pierwsze muszę zaznaczyć to, że autorka ma cudowne pióro, które jest tak prawdziwe i magiczne jednocześnie. Potrafi dodać wiary w samego siebie, pomimo iż postać nie do końca potrafi powrócić do ponownych przypływów sił witalnych. Przeczytałam egzemplarz przedpremierowy, więc nie powiem wam nic o składzie, druku czy zbudowaniu, gdyż to przeważnie ulega zmianie. Jedynie mniejsza ilość dialogów jak sądzę pozostanie bez mian. Wszystko przez to, że pomimo iż postacie spotykają tu inne osoby, to jednak bardzo dużo nam opowiadają, przeważnie o sobie i męczących ich problemach. A jeśli nie czytaliście części pierwszej z serii ,,Córki żywiołów", to nic takiego, bo każdą z nich można czytać osobno. Dotyka jakby innych sfer w życiu, które są tu głównymi wątkami. Ten tom przepełniony jest odnajdywaniem inspiracji, których od kilku dobrych miesięcy naszej postaci brakuje. Opisuje nam co robiła, by wena twórcza jej powróciła i jak nie potrafiła zrozumieć, że jej ostatnia seria zyskała tak ogromny rozgłos. Pewnego dnia dostała przesyłkę w której tkwiła rzeźba Sylfidy. Nie wiedziała kim jest tajemniczy adresat, ale była pewna, że życzy jej jak najlepiej. Kiedy w niedługim czasie zauważyła piękną ważkę o krystalicznych skrzydełkach i tęczowym korpusie, ona nagle zniknęła, jakby ulotniła się. To ją skłoniło do poszukiwań nadawcy posągu, który wydawało jej się, że wciąż ją obserwował. Cokolwiek tutaj się nie dzieje, to jest owiane wielką tajemnicą i niepokojem. Również widok młodego sąsiada wprowadza ją w dziwny stan. Wychodzi na to, że coś wokół niej zaczyna się dziać, a ona tchnięta nowymi wrażeniami co jakiś czas skleja trochę stron swojej nowej powieści. Jednak czy na tym jest koniec? Dlaczego nawet jej rodzice zachowują się dziwnie, jakby ktoś wprowadził ją do dziwnego snu, którego zakończenia nie znała? Czyżby coś niebawem miało się wydarzyć?
Oj ogromnie podziwiam klimat, jaki udaje się zbudować autorce. Pokazała nam postacie, które jakby chcą wierzyć w innych ludzi, a mogą zostać oszukani. Ukazała również tych, którzy twierdzą, że są szczerzy i tylko przestrzegają ją przed innymi, których powodów do skrzywdzenia nie rozumieją. A wam jak się wydaje, co wpływa na naszą wenę twórczą, bez względu jakiego tematu by nie dotyczyła? Czy są to ludzie wokół nas, pełna cisza, czy zagadkowe prezenty w których pokładamy nadzieję?
Historia wciąga bez końca i później czujemy się zagubieni, że ostatnia strona została przez nas wyczytana. Czuć tu w klimacie dziwne powiązanie z naturą i życiem na ziemi. Jakby ktoś otwierał przed nami nowy świat, nowe możliwości, gdzie możemy korzystać z niego bez granic. Opowieść przywraca wam wiarę w siebie i przywołuje do tworzenia rzeczy, które robicie z pasją. Bardzo mi zaimponowała, dlatego ogromnie ją polecam!

Twórczości Pani Doroty Gąsiorowskiej przyglądnęłam się bliżej poprzez przeczytanie w odbiorze trzech niezwykle napisanych powieści. Były one dla mnie interesujące ze względu na styl językowy, trafny dobór opracowanych tematycznie historii. Do samego końca są one nieprzewidywalne zakończenia, gdyż nie wiadomo, czego mam się spodziewać po zachowaniu bohaterów będące nie zawsze właściwe. Zależy to od sytuacji, w której się na daną chwilę znajdują. Pamiętam, że był, to 2017 rok rozpoczęłam go od książki pt.'' Melodia zapomnianych miłości', następnie w 2018 roku powieść ''Karminowe serce'', która wywołała we mnie wzruszenie ze względu na opisywany problem niepełnosprawności i braku jej akceptacji wśród społeczeństwa i ostatnią zakończyłam w roku 2019 powieścią pt.'' Niedokończona baśń''.

Nie miałam sposobności przeczytać pierwszej książki należącej do cyklu: Córki żywiołów (tom 1) pt.'' Córka ziemi'' autorstwa Pani Doroty Gąsiorowskiej.

Przeczytanie czwartej książki pt. ''Córka powietrza'' należącej do cyklu: Córki żywiołów (tom 2) autorstwa Pani Doroty Gąsiorowskiej ujawniającej w niej krok po kroku, co może się wydarzyć, gdy realizacja zawodowych marzeń wystawiona jest na próbę.

Jedną z głównych bohaterek w powieści pt. ''Córka powietrza'' jest Ava będąca młodą pisarką. Poznaje, ona czym jest prawdziwe życie w Puszczy Zielonej, gdzie chciałaby napisać kolejną powieść w panujących spokojnych warunkach, gdzie nie ma hałasu, a króluje cisza, która jest jej potrzebna do spełnienia zawodowego.

Ava według mnie jest osobą pełną wrażliwości, pomysłowości, interesującą się tym, co się wokół niej dzieje. Pomimo widocznej u niej samotności chciałaby, aby rodzice nie zaskakiwali jej tym, czego ona nie lubi, gdyż w głębi serca odczuwa niezadowolenie z ich nietrafionych i nieprzewidzianych decyzji. Nie da się przewidzieć, dlaczego pojawia wokół Avy tak wiele nieoczekiwanych odkryć w postaci nieprzewidzianego prezentu otrzymanego od tajemniczej osoby, o której istnieniu nie wie nic i kim ona jest. Wzbudza u Avy ogromne zainteresowanie, co ukrywa się w głębi otrzymanego prezentu i jakie ma on znaczenie.

Gdy bliżej poznaje się zawartość przesyłki Avy to w pierwszej chwili są pewne przemyślenia, że ktoś chciałby sprawdzić jej reakcję i zachowanie, co ona powie, zrobi, patrząc na nią.

Jesteśmy świadkami wydarzeń sprzed kilku lat i to, co się dzieje obecnie pomiędzy opisywanymi losami dwóch obcych sobie bohaterek: Ava i Laile.

Z łatwością można wywnioskować, jakie są z charakteru główne bohaterki, co lubią najbardziej robić, jakie mają, zainteresowania ich łączą, czy są komunikatywne, do kogo mają zaufanie, czy w ich życiu towarzyszą im prawdziwi przyjaciele, czy pojawiły się osoby, na których pomoc mogły zawsze liczyć o każdej porze dnia, czy ukrywają sekrety z przeszłości, czy mogą liczyć na wsparcie ze strony rodziców?

Powieści tej nie czyta się szybko, nie posiada rozdziałów.

Dzięki temu, że autorka trafnie dobiera tematykę do powieści, porusza, w niej niełatwe problemy rodzinne można dokonać wyboru, która historia życia bohaterek będzie nam bliższa.

Czwarte spotkanie z twórczością Pani Doroty Gąsiorowskiej uważam za udane.

Warto przeczytać tę powieść.

Kolejne pozytywne opinie o pierwszej części serii Córki żywiołów przekonały mnie by chociaż spróbować ją przeczytać. Stwierdziłam,że jeśli nie odnajdę się w tej historii to po prostu ją porzucę. Jednak historia mojej imienniczki bardzo mi się spodobała.
Dlatego,gdy zobaczyłam zapowiedź drugiej części, już się nie wahałam.
"Córka powietrza" jest osobną historią i spokojnie można po nią sięgnąć nie znając "Córki ziemii".
Tym razem poznajemy Avę, pisarkę, która po sukcesie swojej ostatniej serii fantasy ma wrażenie, że straciła wene. Dom w sercu Puszczy Zielonej, cisza i spokój nie pomagają jej z skończeniu najnowszej powieści. Tajemniczy prezent od nieznanego nadawcy, dziwna ważka, która sprawia wrażenie nie z tego świata, budzący niepokój nieznajomy wprowadzający się do domu obok i rodzice, którzy zdają się mieć jakiś sekret. To wszystko sprawia, że Ava postanawia zgłębić tajemniczą historię sprzed lat i poznać losy francuskiej pisarki Lalie Rousseau.
Co odkryje Ava i jaki wpływ będzie miało to na jej życie?
Dajcie się porwać tej książce i przekonajcie sami.

Choć nie przepadam za długimi opisami i leniwym snuciem opowieści, są takie książki spod których uroku nie sposób się wyrwać. "Córka powietrza" serwuje nam nie jedną, a dwie ciekawe historie, których zakończenie pragniemy poznać z każdą stroną coraz bardziej.
Ledwo skończyłam tę, a już czekam na kolejną córkę żywiołów.

„Córka powietrza” to już moje kolejne spotkanie z twórczością autorki, która uwielbia w swoich powieściach łączyć teraźniejszość z przeszłością oraz rzeczywistość z magią! Podobają mi się połączenia, podoba mi się styl pisarki, która stopniowo odkrywa przed nami kolejne sekrety i powiązania. Wszystko jest w wyszukanym, delikatnym i wyjątkowym klimacie, który zwyczajnie pokochałam!
Autorka przedstawia losy Avy, która wraca do rodzinnego domu, którym miała zająć się podczas nieobecności rodziców. Cisza i spokój to idealne warunki do pracy pisarki, którą jest Avy. Niemniej jednak nie potrafiła skupić się na pisaniu, do momentu otrzymania urodzinowego prezentu od nieznajomego – tajemniczej i pięknej rzeźby. Dzięki temu autorka poszukując osoby, która podarowała jej rzeźbę, odkrywa francuską poetkę, a za jej sprawą przenosimy się dziewiętnastego wieku, gdzie poznajemy siostry Laile oraz Julie, oraz ich rodzinę i odkrywamy tajemnice, które łączą je z Avy. Autorka fantastycznie potrafi balansować na granicy dwóch światów, przenosi nas w czasie, wplata odrobinę magii, ale w tak delikatny sposób, że nie przeszkadza ona czytelnikom, którzy nie są jej zwolennikami!
Przyznam, że nie czytałam pierwszego tomu, ale z powodzeniem można sięgnąć po książkę bez jego znajomości, choć ja zdecydowanie zamierzam go nadrobić. Książki Doroty Gąsiorowskiej mają to do siebie, że wprowadzają spokój, nostalgię i wyciszenie. Do mnie styl autorki zdecydowanie trafia, mimo iż sama nie jestem fanem fantastyki, to tutaj jest ona tak delikatna i subtelna, że wręcz mi się podoba! Autorka pokazuje czytelnikowi piękno natury, ale również kobietę jako osobę silną, ale kruchą zarazem. Bohaterowie powieści są dopracowani i doskonale przemyślani. Dla mnie książka, która wciąga w swój magiczny klimat i ciekawi czytelnika. Czyta się bardzo przyjemnie i odpowiednia jest dosłownie dla każdego czytelnika! Bardzo polecam!