Czarne owce. Opowieść o kobietach wiernych sobie

Najnowsza książka Nataszy Sochy jeszcze przecudownie pachnie farbą drukarską, ale już większe filie biblioteczne udostępniają ją zainteresowanym czytelnikom. „Czarne owce. Opowieść o kobietach wiernych sobie” to propozycja niezwykle mądra, odważna, okraszona sarkazmem, ale i bardzo dobitnym przesłaniem. Sądzę, że gdyby uczniowie mieli pisać prace – rozprawki czy też teksty maturalne- na temat roli kobiety w życiu rodzinnym i społecznym na przestrzeni lat, to właśnie książka Nataszy Sochy mogłaby posłużyć za jeden z najlepszych przykładów. Warto po nią sięgnąć- sama nie żałuję czasu poświęconego na lekturę, gdyż nie był on stracony.
Każdy wie, czym charakteryzuje się przysłowiowa czarna owca w rodzinie i nie ma konieczności szczegółowego omawiania tego niechlubnego określenia. Jedno jest pewne- czy odrzucenie, wytykanie palcami, strach przed osądem osób trzecich zawsze musi wygrywać z planami konkretnego członka rodziny? Natasza Socha, która słynie ze swojej odwagi literackiej i ciętego języka, przedstawiła historie trzech kobiet: Emilii, Iwony oraz Sandry. Co ciekawe, każda z postaci żyje w innym stuleciu, a przeskoki czasowe są tu ogromne, bo sięgają od wieku XIX do współczesności. Nic więc dziwnego, że odbiór tytułowej czarnej owcy jest zupełnie inny, kompletnie odmienny jest też powód odrzucenia danej bohaterki przez rodzinę. Nie chcę podawać żadnych szczegółów, ale autorka dokonała czegoś absolutnie spektakularnego i świetnie udowodniła, jak na przestrzeni 300 lat zmieniło się myślenie człowieka. Ponadto, żadne z trzech opowiadań nie jest przewidywalne, a ich zakończenia mocno mnie zaskakiwały. Najbardziej zapamiętam chyba pierwszą historię- zawsze podobał mi się XIX wiek, ale chodziło mi raczej o styl ubierania się, jak też o epokę literacką. Nie chciałabym jednak być kobietą tamtych czasów, czyli kimś, kto nie ma nic do powiedzenia i musi wykonywać wszystko wedle zamierzeń aranżowanego małżonka czy rodziców.
Myślę jednak, że jedna z cech mocno podkreślonych przez pisarkę siedzi w nas do dziś. Chodzi oczywiście o osąd osób trzecich. Czy zawsze będziemy zastanawiać się nad tym, co ludzie powiedzą? Czy zawsze będziemy grać i pięknie wyglądać tylko na zdjęciach, a po zamknięciu domu na cztery spusty pokażemy swoją drugą, bardziej naganną postawę? Czy zawsze będziemy aktorami własnego życia, a może jednak ta zwariowana i fałszywa postawa ulegnie niegdyś zmianie? Warto się nad tym zastanowić.
Autorka świetnie udowodniła, że- bez względu na lata- między członkami rodzin dochodzić może do obrzucania się błotem, czynienia wyrzutów, poniżania, prania brudów, stawiania absurdalnych warunków. Warto więc prześledzić perypetie wszystkich bohaterek, ale przy tym od razu ich nie oczerniać. Wręcz przeciwnie- każdemu należy się choć odrobina zrozumienia.
Co tu dużo mówić- książka jest świetna, a autorka włożyła w nią mnóstwo pracy. Myśli każdej z postaci pokazała niemal osobno, a zatem starannie dobierała słowa i perfekcyjnie odseparowała każdą z trzech epokowych części.
Dziękuję autorce także za to, że znowu z zamiłowaniem wraca ona do swojego rodzinnego Poznania. Jest to i moje rodzinne miasto, tu się urodziłam, wychowałam i nadal mieszkam. Prawdziwą ucztą literacką było zatem dla mnie spacerowanie wokół najważniejszych miejsc miasta, co dało mi niemal fotograficzne odwzorowanie niektórych wydarzeń.
W książce tej wszystko jest dobrze przemyślane, zachęca nas nie tylko fabuła, ale i ładna okładka oraz przejrzysty druk, który ułatwia czytanie. „Czarne owce. Opowieść o kobietach wiernych sobie” to powieść, która wręcz musi wpaść w ręce wielu ciotek, babć i innych osób, które wciąż żyją według archaicznych zasad i martwią się wyłącznie o zdanie osób trzecich. Może przyszedł czas na to, by kobieta mogła uderzyć pięścią w stół, by nie czuła się marionetką?
Gorąco polecam!