Czas pokaże

Czas pokaże – Anna Ficner-Ogonowska

„Czas pokaże” to kolejna powieść lubianej autorki Anny Ficner-Ogonowskiej, którą wydało wydawnictwo Znak.

Anna Ficner-Ogonowska

Jedna z poczytniejszych autorek książek dla kobiet. Pierwszą książkę, „Alibi na szczęście, napisała do szuflady, a do wydania jej namówił ją mąż.

Czas pokaże

Julia jest studentką, prowadzi poukładane życie, nieco pod dyktando matki i ciotki. Jej najlepszą przyjaciółką jest koleżanka z roku, Nela. Wydaje się, że w jej życiu nie wydarzy się już nic szczególnego. AŻ do czasu… Pojawienie się w jej życiu pewnego nieznajomego i ulokowanie uczuć w niewłaściwej osobie wywracają życie Julii do góry nogami. Musi zmienić siebie i zrozumieć wiele rzeczy. W książce nie znajdziemy jednak niespodziewanych zwrotów akcji, jednak bardzo prawdopodobne niespodzianki, które mogą wydarzyć się w życiu każdego dnia. Julia musi stanąć do walki o miłość, jak to czyni wiele z nas. „Czas pokaże” to opowieść o życiu, czasem radosna, czasem smutna i owiana tajemnicą. Jednak bardzo prawdziwa i skłaniająca do refleksji.

Fragment ksiażki

Popędzała w myślach czas, ponieważ płynął niezwykle wolno, a tymczasem mróz chwytał bardzo szybko. Było przeraźliwie zimno. Zerknęła na zegarek ukryty pod mitynką z owczej wełny. Nie mogła uwierzyć, że odkąd wyszła z uczelni, nie minął nawet kwadrans. No, chyba że mróz uszkodził mechanizm zegarka. Czuła się tak, jakby tkwiła na tym lodowatym wygwizdowie już blisko godzinę. Obniżająca się wciąż temperatura sprawiała, że zaczynała się coraz bardziej denerwować. Nigdy nie mogła pojąć, z jakiego powodu Nela hołdowała idiotycznej zasadzie: „nie oddawaj kolokwium przed czasem”, zawsze bowiem kończyła pisać jako pierwsza, a jej prace były zawsze bezbłędne, na maksa, czyli maksymalną liczbę punktów.

Nela – najlepsza studentka na roku. Inna od wszystkich. Wyróżniała się czymś, co w pierwszej chwili bardzo trudno zdefiniować. Gdy jeszcze jej nie znała, na początku pierwszego roku, uważała, że ta w jednej chwili piękna, a w drugiej całkowicie niepozorna dziewczyna po prostu zadziera nosa. Potrzebowała czasu, jakieś pół roku, by zrozumieć, iż to, co na początku znajomości wydawało się jej zarozumialstwem, w istocie rzeczy było oznaką zamknięcia w sobie, a także przejawem ogromnej skromności. Im dłużej znała Nelę, tym bardziej ją podziwiała. Nela była geniuszem na roku. Nie miała sobie równych. Biła wszystkich na głowę z każdego przedmiotu. Doskonale zapamiętała moment, w którym zobaczyła Nelę po raz pierwszy. Zarówno wtedy, jak i dziś dziewczyna zwracała na siebie uwagę dwiema cechami: urodą i tuszą.

Uroda Neli zapierała dech w piersiach, natomiast tusza pozwalała ten dech bez przeszkód odzyskać. Nela była pięknością. Puszystą pięknością. Jej bladą twarz otaczała burza ognistych loków, której płomień uspokajały i ochładzały zielone oczy. Owal twarzy doskonale komponował się z resztą postaci. Jednak Nela wcale nie sprawiała wrażenia osoby przysadzistej. Apetycznie okrągła, kojarzyła się raczej z pachnącym pączkiem.