Czas rezurekcji

Książki autora albo się lubi, albo nie. Ja ze swoją szwagierką za nimi przepadamy, bo to nie są tylko puste opowieści. Pomimo fikcji, zawsze jest jakieś ziarenko prawdy, które wychodzi w najmniej spodziewanym momencie. Dotyka on sfer, które dla innych pisarzy są niepokojące, jakby sama historia mogła mieć wpływ na ich dalsze życie. Tutaj przeczytamy o życiu w klasztorze i sekretach, które jego dotyczą. Po wprowadzeniu w klimat książki, zaczynamy zauważać, że Klasztor i jego członkowie nie są miło prosperujący. Niemal agresją reagują na nowo przybyłych, zwłaszcza niektóre osoby. Czuć tutaj, że nikt z nich nie ma czystego sumienia. Zdradza to opisana ich mimika twarzy, zachowanie oraz drobne gesty. Nikt nie wie, co tam się wyprawia, choć istnieje na ten temat wiele spekulacji. Ktoś stracił życie, a ich dziwne obrządki wydają się być na bazie sekty aniżeli rzeczy świętych. W międzyczasie wchodzimy w inne krótkie opowieści, które opisane zostały tak, żeby mieć na uwadze kilka rozwiązań, które do tej sytuacji pasują. Autor zwraca w ich uwagę na to, że nasze dzieci potrafią być bardzo spostrzegawcze. Nawet jeśli ich nie ma pobliżu, lub pokazują, że są zajęte zabawą, to dochodzi do nich wszystko. To one biorą przykład z dorosłych, dlatego nawet ogólna rozmowa w jakimś złym temacie potrafi być dla nich krzywdząca. Podobno każdy dom ma swoje sekrety i pragnienia i tak jest. Za zamkniętymi drzwiami dzieje się prawdziwy koszmar, który o dziwo można tu rozłożyć na dwie strony. W jednej jest pragnieniem, więc potraktowany zostaje na dobro, ale z drugiej widać, że nie ma w tym niczego dobrego i nie chodzi tylko o legalność tego wydarzenia. Również dziwne niewidzialne moce zdobią tą historię. Ewidentnie wyczuwalna jest tam obecność innego bytu. Reszty wam nie zdradzę, bo to co najciekawsze warto poznać samemu.
Autor złączył tutaj świeckość i jego przeciwieństwo. Rodzinne pragnienia i tragedie. Jest też nieco polityki, ale na tyle mało, żeby nie raziła w oko. Tutaj zanim cokolwiek się wydarzy, to zostajemy o tym uprzedzeni, więc zwiększa to napięcie podczas czytania. Jestem bardzo ciekawa, czy autor znajdzie temat, którego jeszcze nie dotykał. Chętnie się tego dowiem w kolejnej jego pozycji:-)

Czas rezurekcji tylko potwierdza, że Max Czornyj to jeden z moich ulubionych autorów. Jego książki są coraz bardziej odważne i głębokie. Tutaj mamy nie tylko zbrodnię, ale i ogrom pytań o duchowość, granice między dobrem a złem, o to, co siedzi w nas – ludziach. Postać brata Hektora dojrzewa, staje się coraz bardziej złożona. Uwielbiam, że to nie tylko duchowny, ale też człowiek z krwi i kości, który sam nie zawsze wie, czy wierzy. Do tego klasyczne czornyjowe napięcie, cliffhangery i mrok, który dosłownie się czuje. Zdecydowanie jeden z lepszych tomów w jego dorobku!